Hallo mama’s, Ik weet niet zo goed of ik wel mijn verhaal moet delen. Het is nu bijna 2 jaar geleden, maar er over praten kan ik bijna nog niet. Mijn prachtige superheld (die morgen 8 zou worden) is heel plots aan een hartaanval overleden. Ik heb hier ontzettend veel last van nog steeds, af en toe heb ik hevige paniek aanvallen en zie dan de hele avond weer voor mij. Niet alleen die avond maar andere situaties die bij mij echt hevige aanvallen kunnen bezorgen. Ik heb nog een meisje van 4, en na pittig en emotioneel jaar hebben we onze weg met gezin als 3 gevonden. Uiteindelijk besloten om voor een derde kindje te gaan. De hele zwangerschap ben ik bang geweest, voor een miskraam, vroeggeboorte, of dat de baby na de geboorte iets niet goed is. De hele tijd onrustig zeg maar. Ik ben 29 april uitgerekend, dus niet zo heel lang meer. Ik ben nu bang dat ik niet meer weet hoe het allemaal werkt met een baby, ik ben nu zo gewend dat alleen mijn 4 jarige dochter mijn zorg nodig heeft, en ook al zo zelfstandig is. Ook de angst dat er iets niet goed gaat. Kan ik het allemaal wel. Waarschijnlijk zal er gedacht worden, waarom een keuze voor een volgend kind als je er zo te lezen niet aan toe bent?! Maar dat is niet het geval, het is gewoon alle emoties en angsten waar je tegen aan loopt. Het gemis van je eerste kind, alle emotie die daar bij komt kijken. Aan liefde voor het volgende kindje ligt het niet, want dat voelde ik gelijk al vanaf het moment dat ik de positieve test in handen had. Wie heeft hier ervaring mee? En hoe heb je je weg hier in kunnen vinden met een volgend kindje na het verlies?
Ik kan je geen advies geven. Alleen enorm veel sterkte wensen. Ik snap heel goed dat je die beelden blijft zien en herbeleefd. Heb je iets van trauma verwerking gehad destijds? Bij ons is het ook een enorm onverwacht en vrij traumatisch overlijden geweest en wij krijgen hulp vanuit een psycholoog die ook emdr therapie doet. Ik wens je alle gezondheid voor de nieuwe baby toe, wat dapper dat jullie vooreen derde kindje hebben gekozen. Liefs
Bedankt voor je lieve bericht! @HooyoShimbir, nee eigenlijk geen hulp bij gehad. Ik was er voor mijn gevoel niet aan toe, of wilde er misschien niet aan toe geven. Ik heb het eerste jaar compleet in een waas geleefd eigenlijk. En was vooral veel met mijn dochter ‘bezig’ dat zij geen last er van zou hebben. Ik heb nu via de huisarts een doorverwijzing gekregen naar een psychiater die me nu begeleid in het ziekenhuis ook vanwege de komst van de nieuwe baby. Ik zit er wel aan te denken dat rouwverwerking misschien wel een optie is als ik er eenmaal aan toe ben. Moet ook zeggen dat dankzij mijn zwangerschap ik wel wat meer afgeleid ben van het constante verdriet zeg maar. Ja morgen zie ik wel weer enorm tegen op, maar dat zal waarschijnlijk altijd zo blijven. Liefs
@HooyoShimbir lees trouwens dat het bij jullie nog heel recent is, wat verschrikkelijk! Heel veel sterkte deze aankomende tijd! Veel liefs.
Jeetje meid, heel heftig dat jullie je zoon zomaar plotseling hebben moeten verliezen. En nu een prachtig mooi derde kindje in aantocht. Ik begrijp als geen ander hoe dubbel dat is, onze oudste dochter overleed toen ik 30 weken zwanger was van de jongste. Ik heb alles in een roes beleefd, en ik was zo bang dat het me niet zou lukken met de baby, maar het is goedgekomen! Haar komst heeft me heel erg geholpen met het verdriet om de oudste. Enerzijds door de afleiding, anderzijds door de liefde. Ik weet niet hoe het is om na enkele jaren weer een kindje te mogen krijgen zoals het bij jullie is, maar het gaat jou ook lukken echt waar! Het is gewoon heel dubbel allemaal. Maar dat mag ook! Ik hoop dat jullie vandaag een fijne dag met elkaar hebben beleefd, en sterkte met de laatste loodjes van je zwangerschap. Liefs
Wat ontzettend heftig om mee te maken (mijn dochter heeft een hartritmestoornis. Jouw bericht raakt me ontzettend en ik kan me de pijn niet voorstellen). Ik wens je heel veel sterkte toe.
Geen ervaring, maar wel een kleine tip. Heb je wel eens aan EMDR gedacht? Het is heftig, maar heeft bij mij heel goed geholpen. In ieder geval heel veel sterkte deze dagen.
Bedankt voor de lieve reacties! Ja wel eens aan gedacht. Maar ben er een beetje bang voor. Heb al eerder een EMDR ervaring gehad en ontzettend veel last van gehad toen destijds. Ben bang dat dit te heftig is, weet niet zo goed of ik er al aan toe ben zeg maar. Maar goed misschien uiteindelijk wel een goed idee. Moet de confrontatie toch een keer aan. Heel veel sterkte en liefs voor elke mama die helaas hetzelfde of soortgelijk heeft meegemaakt. En nogmaals bedankt voor alle lieve reacties!
Je hoef ook niet direct met emdr te starten. Alleen eerst praten met de psycholoog is wellicht al heel fijn en verhelderend. Dan kan je aanrijd samen beslissen op welke dingen je evt. Emdr wilt doen. Hoe gaat t nu met je en de baby?
@Mtje1988 wat ontzettend heftig en verdrietig dat je zoontje er niet meer is... Ik heb in zoverre ervaring dat mijn dochtertje stil geboren is (38.5 weken na probleemloze zwangerschap) en daarna een zoontje (eerst nog een mk) heb gekregen. Maar ik denk dat het van de persoon afhangt hoe je ermee omgaat. Ik ben zelf heel heel gevoelig en ben nog erg met mijn dochtertje bezig maar omdat de zwangerschap v mijn zoontje heel anders voelde , kon ik het goed scheiden(meestal hoor). Dus ik ben (dacht ik) niet echt angstig mbt tot hem. Maar heb wel een enorme wond vanwege de dood van mijn eerste kindje en dat uit zich ook zeker wel. Mensen snappen het niet, het is "al" 4 jaar geleden en ik heb nu toch mijn zoontje? Pfff dat heeft er dus niets mee te maken. Jij hebt je zoon nog lang bij je gehad en van hem kunnen genieten en hij is je op een hele plotselinge en wrede manier ontnomen... Ik kan me niet voorstellen hoe vreselijk dat moet zijn... Het is een trauma. Heb je wel eens professionele hulp gezocht? Sorry als het al genoemd is, ik heb de reacties niet allemaal gelezen. Als je wil pb-en, mag. Heel enorm veel sterkte.