mijn moeder vertoont claimgedrag

Ik begrijp je verhaal. Ik zit niet in zo'n mega heftige situatie, maar wel een soortgelijke. Mijn moeder claimt onze kleine ook enorm op, wil zich overal mee bemoeien, en wat ik nog het ergste vind, is dat ze onze regels qua oppassen aan haar laars lapt.
Ik erger me daar kapot aan, laat dat ook merken maar dan is zij gekwetst of boos.

Ik ontwijk ze ook steeds meer, zorg dat ze mijn dochter niet veel meer zien dan tijdens de oppas dag.

Ik zou zeggen; ga op je eigen gevoel af wat jij wilt. Het is jullie kindje, en als je moeder boos of gekwetst wordt, jammer dan. Je wilt zelf toch niet ongelukkig of verdrietig worden ten koste van je moeders gevoelens?

 

mijn schoonmoeder is dus zo....
ze heeft 4 kids opgevoed, en nu denkt ze de mijne ook te mogen opvoeden.
Ook zij verbouwt een kamer tot babykamer, incl badje en al. heeft kleertjes voor bij haar gekocht..
ze gaat wel 1dag pw oppassen, mijn moeder past nl ook op en tim wil dat zijn moeder ook een dag mag oppassen. k moet haar een kans geven.
Maar ik zou het bv niet leuk vinden wanneer ik s midadgs het kindje op kom halen dat ie gewassen en al in haar schone kleertjes zit...dat is ONZE taak.
Ik heb gvd 2 jaar moeten strijden om uberhaupt zwanger te wordne, dit laat ik me niet afpakken door haar.
Ben al hints aan het geven, en volgens mij komen ze redelijkover..hoop ik
succes iig..

 

ik krijg het spaans benauwd als ik je berichtje lees... het doet mij eigenlijk een beetje denken aan de moeder van een vriendin van me, die heeft hetzelfde gedrag, en daar is na jaaaaren dan ook vastgesteld dat het een psychische probleem is.
ik zou echt HEEL duidelijk grenzen stellen en die echt heel goed bewaken. iedere cm over die grens is al een stukje te ver, en maakt het voor haar minder duidelijk waar de grens ligt.
een van mijn ouders heeft soortgelijk gedrag (niet qua extreem zorggedrag maar op een andere manier) en ik kan uit ervaring zeggen dat je intuitie je niet voor niets het mijn-haar-gaat-recht-omhoog-staan-gevoel geeft, en ik zou daar dan ook echt naar luisteren! je grenzen stellen keer op keer op keer, en vooral ook beseffen dat dit niet aan jou ligt, jij bent niet de 'boze mama die het contact met oma tegenhoud'! zulke mensen proberen je vaak zulke gevoelens aan te praten in de hoop alsnog hun zin te krijgen. laat je niet onzeker maken door haar gekwetste-oma-gevoel, ze creeert het zelf.
bij ons is het momenteel ook zo dat mijn kinderen diegene weinig zien, zolang ze niet onze grenzen respecteert, hoef ik dr niet vaak over de vloer. en het excuus 'ik kan er niets aan doen' of 'het ligt aan jou, jij doet moeilijk, ik ben toch gewoon een betrokken oma' gaat hier niet meer op. ik ben inmiddels zo ver dat ik denk, als jij er wat aan doen wilt, dan weet je huisarts vast wel het nummer van een goede psycholoog.

ik begrijp volledig je gevoel, en zou het net zo doen!
dit soort gedrag verdwijnt ook niet spontaan na verloop van tijd, dat is echt wel iets wat scheef zit in haar hoofd. 'het is al zo lang geleden' zegt eigenlijk helemaal niks, anders claimde ze nu niet op voorhand al jullie kindje!
verlies ook niet uit het oog dat als je zou toegeven aan haar wensen, je jouw kind blootstelt aan wat jij als zo vervelend ervaren hebt als kind! dus het is heel logisch dat je het 'mamabeergevoel' hebt naar haar toe!

 

Ik kan me heel erg voorstellen dat je je zo voelt. Zeker met zo'n lange geschiedenis!
Ik denk dat duidelijkheid het belangrijkste is. Zodat je moeder weet wat wel kan, en wat niet kan..

Misschien kun je behalve zoveel verbieden ook iets "geven".. Dat je bijv aanbied dat jullie het eerste rondje in "haar" kinderwagen met jullie mag maken? Of dat ze kan helpen met het badje na de kraamtijd? (even iets zoeken wat niet "slecht voelt")
Anders wordt het allemaal zo geforceerd, voelt je moeder zich erg gekwetst, maar vooral: voel jij je schuldig ten opzichte van je moeder. En dat voorkom je zo misschien een beetje?

 

Mijn haren gaan al overeind staan van je berichtje. Ik begrijp in wat voor situatie je zit en ik denk dat je op je intuïtie moet vertrouwen.
Jij hebt de grens aangegeven en zij probeert daar toch steeds weer overheen te gaan.
Bewaak je grenzen, hoe moeilijk dat ook is! Iedere centimeter is er een te veel. Vertel haar nog eens duidelijk dat je het niet op prijs stelt dat ze een kamer inricht voor jou kind. Zet het desnoods op papier. En luister naar je gevoel. Dit is jullie kind, dus jullie beslissen ook waar en waneer je moeder het ziet.

Vergeet niet, jij bent verantwoordelijk voor je kindje, dus aan jou de taak om hem/haar ook hiertegen te 'beschermen'

Sterkte meid!

 

deepfreeze, ik begrijp je advies. ik weet niet of het bij iemandsland's moeder zou helpen, maar bij ons zou zo'n aanpak averechts werken. 'zulke' mensen zijn vaak heel manipulatief, en kunnen heel erg het 'zielige ikje' uithangen, en daarmee afdwingen dat de hele wereld rekening met ze houd.
mijn ervaring is dat het niet goed werkt als je allerlei dingen gaat doen om het 'goed te maken', of allerlei dingen bedenkt waardoor zij zich beter gaat voelen. op die manier krijgen ze alsnog de aandacht die ze afdwingen, en ben je nogsteeds bezig met wat ZIJ wil.
als ik iets geleerd heb uit mijn jeugd dan is het wel dat zulke mensen je leren dat zij belangrijker zijn dan jijzelf, en je leert continu voor hun te denken en vooruit te denken ('laat ik maar niet dit of dat zeggen (of juist wel), want anders dan denk/wil zij.... dus dan moet ik nu *zus of zo* want anders voelt zij zich... etc).
vooral grenzen aangeven en bij jezelf ontdekken en bewaken wat JIJ wilt, geeft pas duidelijkheid naar haar toe. je bewijst haar er geen dienst mee door vanalles te gaan bedenken om het voor haar leuk/goed te maken, hierdoor leert ze nogsteeds niet dat zij niet het centrum van het universum is.
de belangrijkste les die ik eruit geleerd heb, is dat IK ook belangrijk ben, en dat nu ik volwassen ben, het er om draait hoe IK mijn leven wil, en niet langer hoe mijn ouders bedacht hebben dat de wereld inelkaar zit en mijn leven eruit moet zien.

maargoed, dat is enkel mijn ervaring

 

Ook ik krijg een heel naar gevoel in mijn buik als ik je berichtje lees.

Je geeft zelf aan dat je je zorgen maakt, je houd het open voor je moeder door er over te praten. Maakt het haar boos, prima dan betekend dat wel dat er een kern van waarheid in zit anders reageerd ze vast niet met een pruilmondje.

Kun je hier met je vader over praten?

Ik zou haar hoe dan ook niet laten oppassen, je bent er zelf niet bij en je weet dus ook niet wat ze dan doet. Maar probeer wel haar oma te laten zijn. Misschien kun je haar vragen s'middags wanneer de kraamhulp weg is te helpen wanneer er visite komt. Voelt ze zich betrokken bij het gebeuren en heeft ze een doel.

Maar wees vooral duidelijk en zorg dat je met je partner op 1 lijn zit.

Dit is mijn gevoel hierbij en zo zou ik het denk ik aanpakken.

Succes.

 

Jalea, ik spreek ook niet uit ervaring.. En had vooral haar schuldgevoel in mijn hoofd, niet zozeer het gedrag van de moeder..
Ik denk dat iemandsland zelf het beste kan inschatten hoe haar moeder op zo'n voorstel zou reageren..

Maar het lijkt me niet de bedoeling de oma helemaal uit het beeld te laten verdwijnen. Dus daarom stelde ik ook voor om 1 ding duidelijk aan te wijzen als OK.

 

ik begrijp wat je bedoelt hoor en idd oma helemaal uit beeld is ook jammer!

 

Iemansland,
Misschien kun je met je vader gana praten, wellicht dat hij het duidelijker aan je moeder uit kan leggen?

Succes i.e.g.

 

iemandsland, ik zal je vandaag wel ff pb'en, anders word 't wel erg persoonlijk op t forum

 

Tja jammer genoeg ken ik het ook wel. Niet zo erg gelukkig maar wel vergelijkbaar. Wees er gewoon goed van bewust dat jullie de ouders zijn en ook gaan bepalen wat goed is voor jullie kindje! Mijn moeder is toen onze dochter 2 weken was al huilend naar huis gegaan omdat ze de fles niet mocht geven. Ze vond het belachelijk dat dat niet mocht en dat het haar heel zeer deed. Wij geven liefst zelf de fles omdat we dat beter voor haar vinden en ook omdat ze niet altijd even goed drinkt.

Ook gaat dit zo met oppassen...Schoonouders passen een keer op en dan wil zij ook. We zijn nog niet bij hun op visite geweest en dat terwijl ik wel bij een vriendin al ben geweest met de kleine. Nou dat vond ze ook niet leuk.

Ik leg mij er inmiddels bij neer dat dit zo gaat blijven maar heb voor mezelf besloten als ik er genoeg van heb om gewoon duidelijk aan te gaan geven wat ik er van vind. Het is niet makkelijk ik weet het....
groetjes

 

Ik sluit me aan bij wat Jalea zei.
Je geeft uit erbarmen een vinger en voor je er erg in hebt heeft oma je hele hand. Geen medelijden, maar voor jezelf opkomen lijkt me van wat ik uit je verhaal begrijp de beste weg.
Om oma alleen thuis uit te nodigen is een prima idee, rookvrij en de beste omgeving om jouw grenzen aan te geven.
Het kan best zijn dat je moeder over een poosje zich neerlegt bij de situatie en zich aan kan passen, maar als ik het zo lees kan dat ook snel weer omslaan.
Ik vind het heel knap van je dat je het er al met je moeder over hebt gehad en duidelijk bent geweest. Dat is niet makkelijk, maar voor jou en je kind wel het beste.

 

die situatie heb ik persoonlijk te lang laten voortslepen... zo ver dat ik tijdens de zwangerschap van onze oudste emotioneel echt aan de grond kwam te zitten, ik wist niet meer wat ik doen moest om haar tevreden te stellen en haar niet kwijt te raken, en tegelijkertijd er niet zelf aan onderdoor te gaan en niet steeds het gevoel te hebben dat ik compleet platgewalst werd door haar... uiteindelijk is de bom ontploft toen ik een maand of 4 zwanger was, toen ze in wat begon als een heel normaal gesprek van onze kant om het op te lossen, uitliep op hele kwetsende uitspraken van haar over mij, die echt heel kwetsend waren (en die je niet zegt tegen je zwangere dochter)
toen is het contact verbroken, en nu is het bij vlagen er soms even wel, dan weer een hele tijd niet. meestal zodra ik weer een grens aangeef ontploft er weer een bom. tijdje doodse stilte... en dan komt er langzaamaan weer contact...
het is echt slopend, en doet onbewust meer met me dan ik dacht en soms denk.

(ben nog niet aan je pb toegekomen, maar hij komt nog hoor )

 

Hoi iemandsland,

ik krijg helemaal de kriebels van wat je schrijft over je moeder. Dat is echt niet OK, zoals zij met dingen omgaat. Ze zal het allemaal heel lief bedoelen, maar die uitwerking heeft het bepaald niet...
Ik werk als therapeut en ik zou je aanraden hele duidelijke grenzen naar haar te stellen. Van je vader hoef je niet zoveel te verwachten, als ik het zo lees... Het klinkt alsof hij na zijn pogingen van vroeger om de boel weer in normale proporties te brengen, de moed wat heeft opgegeven...

Wat bij mij echt alle alarmbellen laat rinkelen is je moeders uitspraak: Maar dat is al zo lang geleden. Dat betekent echt dat er innerlijk bij haar nog niets is veranderd, en dat je dus echt hele duidelijke grenzen aan moet gaan geven, omdat jouw dochter anders je moeders knuffelbeer wordt. Dat is een last die je niet bij je kind wilt hebben liggen: je dochter moet gewoon kind kunnen zijn. Als je het je moeder wel toestaat, kun je er donder op zeggen dat er ooit, als je dochter wat ouder wordt en een eigen willetje krijgt, confrontaties gaan komen waarin je moeder je dochter allemaal verwijten gaat maken, omdat ze niet zal voldoen aan je moeders verwachtingen. Dat wil je je dochter besparen, lijkt me, Het verschil tussen de tamagotchi en de hond ten opzichte van je dochter is namelijk wel dat je dochter een mensje is met straks een eigen willetje: de hond en de tamagotchi doen eindeloos precies wat je moeder wil, jouw dochter zal dat niet doen...

Mijn eerste gevoel zegt me dat het blijkbaar voor je moeder bedreigend was om een intieme band met haar eigen kinderen aan te gaan, en dat ze dit overcompenseert door die intimiteit te zoeken in andere relaties: de tamagotchi, de hond en straks je dochter. Heeft ze het bij je neefje ook? Klinkt niet direct zo, en kan zijn dat ze het enkel bij meisjes heeft, omdat er daar natuurlijk een vanzelfsprekender identificatie mee is... Is er vroeger wat gebeurd waardoor jouw moeder angst heeft om die intimiteit op een gezonde en gebalanceerde manier aan te gaan?

Voordat je je moeder meer ruimte geeft, zal zij dit soort thema's moeten hebben aangepakt. Doet ze dat niet, dan is dat haar keuze en zijn de consequenties voor haarzelf. Je zou haar dat eventueel wel heel duidelijk kunnen zeggen: Mam, k wil dat je in therapie gaat om hier wat mee te doen. Doe je dat niet, dan zie je je kleindochter enkel bij ons thuis op onze voorwaarden en zolang als wij jullie visite nog gezellig vinden, (ik zou geen vaste tijden afspreken: dan gaat ze ook die momenten heel erg claimen en krijg je ruzie als je eens een keer afzegt, ik zou eerder afspreken dat jullie bellen als je weer eens zin hebt in hun visite en dan wat afspreekt met ze. Ook niet afspreken dat ze een uur, middag of wat ook langs mogen komen: gewoon dat ze dan langs mogen komen en dat je wel ziet hoe lang het leuk is. Dan houd jij de regie over de situatie...

Tenslotte: je bent NIET egoistisch als je dit doet, in feite bewijs je je moeder een dienst door haar niet toe te staan er verkeerde patronen op na te houden. Dat je moeder jou dat schuldgevoel aanpraat, dat is echt absoluut alleen om haar zin te krijgen. Zolang jij je schuldig voelt, heeft zij haar doel bereikt... Spreek samen met je vriend/man af wat voor jullie OK is en wat niet en houd je daaraan: wat ze ook zegt of doet. Geef haar NOOIT haar zin na een zeurpartij, als je eens iets extra's wilt doen, doe je dat nadat ze zich juist van een hele positieve kant heeft laten zien (en kun je dat ook expliciet benoemen: Mam, de laatste keer dat jullie op visite waren, was erg gezellig, kom je nog een keertje?). Op die manier leer je je moeder om aan jullie verwachtingen te voldoen, je beloont haar voor gewenst gedrag, zeg maar. Dat werkt alleen als er op niet-gewenst gedrag geen reactie komt, of een negatieve (als ze zich claimend opstelt tijdens een visite zou je kunnen zeggen dat ze een periode van zo-en-zo-lang niet meer mag komen. Geen ruzie over maken, enkel de mededeling doen dat ze een tijdje niet mag komen, met kort de reden: Mam, de komende maand ben je niet welkom, want je probeert vandaag steeds mijn dochter uit m'n armen te trekken. Daar hou je het dan bij en als ze drama's gaat maken, loop jij bijvoorbeeld met je kindje naar boven terwijl je man/vriend haar de deur uit gaat werken, (of, als je erg bang bent dat er drama's komen, zeg je het als ze vertrekken, of laat je het kort daarna weten per telefoon of mail).
Jij bent geen egoistische moeder, je intuitie klopt helemaal en gebruik die om te voorkomen dat je kindje allerlei negatieve ervaringen opdoet met je moeder. Je wilt juist dat ze gewoon kleindochter van haar oma kan zijn en dat doe je door grenzen aan je moeder te stellen. dat is niet egoistisch, maar heeeeeeel liefdevol,
Sterkte!

 

*amen* hihi ben het helemaal met rozemarijke eens