Getwijfeld of ik dit topic zou openen, maar ik ga het toch doen. Al is het maar om even van mij af te schrijven. Over onze dochter hebben wij ruim 1,5 jaar gedaan. Mei 2015 gestopt met de pil en februari 2017 blijvend zwanger van haar (ik weet het, er zijn dames die er nog veel langer over doen...). Tussendoor (maart 2016) een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad waarbij mijn rechter eileider is verwijderd. Ik heb met name het laatste jaar als zeer heftig ervaren. Ik was niet mijzelf, niet vrolijk en echt niet altijd leuk voor mijn omgeving. Ik heb hier hulp voor gehad en dat heeft echt geholpen en was heel fijn. Op dit moment ben ik een intens gelukkig mens mét een wens voor een broertje of zusje. We hebben net ronde 1 achter de rug... Ik had nooit verwacht, maar uiteraard wel ontzettend gehoopt dat wij een van die verhalen zou worden waarbij het bij een tweede ineens raak is in ronde 1. Ik heb me, toen we besloten om voor een tweede te gaan, erop ingesteld dat het lang gaat duren. Ik heb me ook voorgenomen om er relaxed mee om te gaan. Ik heb géén ovulatietesten gekocht of gebruikt in ronde 1. Ik heb ook gewacht met testen, ondanks dat de predictors in de la liggen. Ben wat dat betreft trots op mezelf! Maar... toen de ongesteldheid dan toch doorbrak vond ik het oké dat ik niet zwanger ben maar ergens bekroop me wel het angstige gevoel dat écht weer lang gaat duren deze keer (en ik weet dat zo ongeveer iedere vrouw die zwanger wil worden dat heeft, dus wat dat betreft is het niet gek). Ik vind het niet erg als het langer duurt voordat er een broertje of zusje komt, maar ik kijk op tegen de reis er naartoe. Ik heb het zwanger worden echt echt echt niet als leuk ervaren. Ik werd er simpelweg geen leuker mens van. Diep van binnen zit er toch ook de angst van opnieuw een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Kortom, ik vind het een grote mindfuck. Ik wil er alles aan doen om niet weer een negatieve periode tegemoet te gaan. Ik weet ook niet precies wat ik nu wil met dit topic... Misschien tips? (Niet de dooddoener: je moet er gewoon niet te veel mee bezig zijn!) Misschien (h)erkenning? Ik wéét het, HET IS PAS RONDE 1! Het gaat mij dus ook niet zozeer om dat ik niet zwanger ben, daar heb ik totale vrede mee. Het is meer een soort déjà vu, oude wonden, misschien toch ondanks alles ook nog een stukje onverwerkt verdriet.
Lieve @Flamingooo ik denk dat ik precies hetzelfde gevoel zou hebben. Het feit dat je over je eerste zo lang hebt gedaan, is het meer dan logisch dat je ernu ook bang voor bent. Ik herken je gevoel, ik ben ook echt geen leuker mens. Met name rond de eisprong en NOD. Ik word ook steeds afgevlakter en lijk de tegenslagen beter te kunnen handelen. Ik ben het toch al “gewend”. En mens, wat is dat kut! Heb je al over je angsten gesproken met je man? Hoe staat hij erin? Schroom ook vooral niet om je angsten en gedachten hier te delen, er is altijd herkenning. Ik ga je absoluut niet vertellen dat je het los moet laten, want het moment dat je besluit om voor (nog) een kindje te gaan, is ook het moment dat je ermee bezig gaat zijn. Zowel bewust als onbewust. Je gaat door pieken en dalen. En laten we hopen dat jij deze keer gauw mag eindigen bij die piek! ❤️
Niet gek wat je schrijft en ik denk dat veel dames dit zullen herkennen... Van onze dochter was ik de 1e ronde zwanger. Van onze zoon de 2e en van de MK de 1e... En nu met deze zwangerschap "pas" ronde 5 na MK. Ik weet het, stelt niks voor.. Maar voor mij toen wel... Toen ik in ronde 4 tegen iemand zei dat ik dit een vreselijke tijd vind.. (vrijen op "uur en tijd", stemmingswisselingen, teleurstellingen, onzekerheden), verklaarde ze me voor gek. Als ik dit al 4 rondes bijna niet trok???! Ja ik weet het... wat als ons eerste kindje langer op zich had laten wachten??? Het is gewoon een enorm spannende onzekere tijd... En zelfs na een goede echo blijft het spannend... Ik ga niet zeggen dat je het los moet laten, maar ik denk dat praten helpt. Je mag je angsten best laten zien, want het is enorm menselijk wat je doormaakt... Ik kan alleen maar hopen dat je snel met ander nieuws komt!
@JosjeM dank voor je lieve reactie! En dat ondanks je eigen situatie. Ik wil jou en andere meiden die al zo lang bezig zijn ook niet tegen het hoofd stoten hiermee. Ik weet ook niet of ik me nou echt helemaal goed verwoord heb. Want mijn angst zit dus niet zozeer in dat het even gaat duren voordat ik zwanger ben, maar meer voor wat het met me gaat doen. In 2015 was ik zo onbevangen en dat eigenlijk het ruime eerste half jaar. Ovulatietesten, wat zijn dat? Overtijd? Geen idee, wanneer was ik ook alweer voor het laatst ongesteld... Die onbevangenheid ben ik kwijt, Ik had zo gehoopt dat ik er nu met een soort van hernieuwde onbevangenheid in zou kunnen staan. En dat leek afgelopen maand best goed te lukken, maakte me niet druk om kwaaltjes etc. Ik ga mezelf gewoon herpakken en er komende maand met dezelfde mindset weer in ! Ik vind het zo verdrietig om te lezen dat jij té goed snapt wat ik bedoel. Afgevlakt is een goed woord. Ik zei, als ik weer eens ongesteld was geworden, sociale verplichtingen vaak af. Niet om depressief in bed te liggen maar gewoon omdat ik het dan niet op kon brengen om gezellig te doen en "gemaakt positief" te doen als mensen vroegen hoe het er mee stond. Meer nog dan mezelf gun ik jou een snelle piek! Ik hoop écht voor je dat de laatste IUI jullie geluk gaat brengen en IVF niet nodig zal zijn. Ik heb nog geen rustig moment gehad om dit alles met mijn vriend te bespreken maar dat ga ik zeker snel doen want hij is de afgelopen jaren een grote steun geweest en heeft het absoluut niet makkelijk met mij gehad. Tijdens de zwangerschap kreeg hij natuurlijk altijd de cliché vraag of hij het moeilijk had met mijn hormonen maar hij zei altijd dat hij het ergste al had gehad tijdens het zwanger worden en dat was ook echt zo helaas. @K00 jij natuurlijk ook dank voor je lieve reactie! Al weet ik niet of het echt met elkaar te vergelijken is . Wat natuurlijk niets af doet aan hoe het voor jou is geweest. Een MK wens je niemand toe en juist als het eerder altijd snel raak was kan ik me voorstellen dat je na ronde 4 toch gaat denken wat is hier nu mis. Hoe verloopt je zwangerschap tot nu toe? Weten jullie het geslacht al of is dat nog te vroeg?
Ah wat rot! Dat loslaten en proberen er niet te veel mee bezig te zijn, vind ik zo’n dood doender.. alsof je een knop hebt ofzo. Misschien proberen om te denken? Wellicht was de eerste juist de uitzondering en gaat een 2e volgens een sneller tijdpad. Niet echt tips, maar wil je veel succes wensen en hoop dat je snel een positieve test vast mag houden!
Ach lieverd, wat een openhartig verhaal. Ik vond het proces van zwanger worden ook echt een hel, en heb het eigenlijk geen enkel moment als 'the fun part' (zie plaatje) ervaren. Ja, misschien de allereerste maand, maar daarna ging het snel bergafwaarts. De meiden hierboven hebben het al gezegd, maar ik denk dat het vooral belangrijk is om er goed over te blijven praten met mensen die begrijpen wat je bedoelt, zoals op dit forum. Verder heb ik geen tips of adviezen voor je, omdat ik me (nog) niet in hetzelfde schuitje als jij bevind, maar ik wil in elk geval dat je weet dat je angsten er mogen zijn. Ik weet wel uit ervaring dat het accepteren van je situatie (mocht het weer langer gaan duren deze keer) in fases gaat, waarin je van piek naar dal naar piek naar dal leeft. Dikke knuffel voor jou. Ik hoop van harte dat je manieren zult vinden om jezelf niet te verliezen de komende tijd.
Knuffel voor jou! Angst en verdriet mag er zijn en hoeft niet weggestopt te worden. Het is ook helemaal niet zo leuk het zwanger worden! Al vind ik het heerlijk hoor de seks er blijft iets in je achterhoofd meespelen! En soms tóch zin proberen te krijgen omdat je in DE periode zit, voelt als een poppenkast naar eigen vent... Hou moed! Je hoort vaak dat een tweede sneller gaat! Ik hoop heel erg voor je dat je snel een mooie blijvend wondertje bij je mag dragen xxxx
Dank voor jullie reacties allemaal! Dat alleen helpt al @nizzie86 dat plaatje klopt echt als een bus haha! En mezelf verliezen is een goede omschrijving denk ik. Ik ga er alles aan doen om dat te voorkomen.
Tuurlijk, elke situatie is anders. Maar of je nou voor een eerste, tweede of achtste kindje gaat, wel/Niet na een miskraam... iedereen gaat door verschillende fases van spanning verdriet en onzekerheid heen! En dan is het wat Josje zegt; we doen het hier allemaal samen. Sorry als mijn reactie niet goed overkwam Vanavond pret echo
Ik begrijp het helemaal, ik zou soms willen dat ik dit forum niet had ontdekt. Dan was ik waarschijnlijk nooit gaan temperaturen of toch op 9 of 10 dpo een testje wagen (dpo wat is dat?!) Hierdoor loop ik soms al 10 stappen op de zaken vooruit, terwijl mijn vriend mij dan weer terugfluit. Dat heb ik overigens ook wel nodig. Die onbevangenheid is denk ik niet meer terug te krijgen, maar inderdaad, misschien wel een andere mindset! En ik hoop dat je die snel eigen kan maken, dan mag je mij het trucje ook even leren, haha. Gelukkig heb je zo te lezen een lieve vriend en hij zal je vast ook begrijpen. Wellicht zit hij ook met dingen in zijn maag omtrent de wens voor een tweede. Al denk ik wel dat wij vrouwen ons drukker maken om bepaalde dingen dan mannen dat doen.
Ik vind je verhaal wel herkenbaar. Wij zijn al heel lang bezig voor een eerste kindje van ons samen en ik zie nu al op tegen als we een tweede willen en dat het dan weer zo lang moet duren. Ik hoop zelfs stiekem een beetje op een tweeling zodat ik niet nog een keer de mmm in hoef. Kan me je gevoel helemaal voorstellen.
Nee hoor! Je reactie was heel lief. Alleen ik denk dat ik het gewoon niet helemaal goed omschreven had waar mijn angst nu precies zit. Hoe was de echo? Pink or blue?
@JosjeM ik ben stiekem heel blij dat met de kleine meid temperaturen toch geen zin gaat hebben. Ze wordt nog wel wakker en s ochtends verschilt het te veel wanneer ze komt. Dus die thermometer kan ik sowieso in de la laten liggen. Als ik dé truc heb gevonden deel ik hem uiteraard meteen met je!
Oh my, ik hoopte niet stiekem op een tweeling maar riep tegen iedereen die het maar horen wilde: ik hoop dat ik een tweeling krijg dan ben ik voor altijd van deze ellende af! Déze keer roep ik juist: ik hoop echt dat we geen tweeling gaan krijgen want dat trek ik niet haha. Ik hoop voor jou dat je snel zwanger mag zijn (van een tweeling )! Na een tweede kindje is het voor mij ook sowieso klaar. Gewoon alleen al omdat ik niet nog een keer het proces van zwanger worden wil meemaken.
Oh meis ik begrijp je helemaal! Die mindfuck is vreselijk... Je angst en onzekerheid en frustraties mogen er ook zijn, net als de kriebels in je buik omdat jullie nu écht weer zijn begonnen met jullie hartewens. Ik vind het lastig om je tips te geven. Mijn verhaal ken je een beetje en ik moet zeggen dat ik het echt super stoer vind dat jullie er weer voor gaan, ondanks dat je weet dat het ook weer moeilijk kan gaan worden. Dikke knuffel voor jou!!!
@Flamingooo het is heel logisch dat je je zo voelt, maar dat maakt het niet makkelijker natuurlijk! Natuurlijk is het een dooddoener als mensen zeggen "gewoon minder mee bezig zijn!" want dat is niet iets wat je zomaar doet, maaar je hoeft er niet zeker van te zijn dat je weer in een nod-gorilla verandert; misschien ben je er nu wel automatisch iets minder mee bezig, doordat je druk bent met je kleine. Hiermee wil ik ook niet zeggen dat wachten op een tweede makkelijker is, maar dat er geen garantie is voor het een of het ander. En ik hoop dat je zo snel zwanger bent dat je niet eens toe komt aan ongeduldig zijn!
@boogiebril dank voor je support! Ik ken je verhaal inderdaad. En dat doet me ook weer beseffen dat ik er blij mee mag zijn dat het ons überhaupt gegeven is om voor een tweede te gaan. Het openen van dit topic helpt me sowieso al om alles weer even te relativeren. Jij ook een dikke knuffel! ♡ @Pimpelmeesje NOD-gorilla die ga ik erin houden haha. Natuurlijk geeft ons meisje afleiding en dat is super fijn. En juist ook voor haar ga ik er alles aan doen om gewoon mijn vrolijke zelf te blijven. En ik denk (zal vast niet iedereen met me eens zijn) dat het wel degelijk anders is met een tweede. Als ik voor mezelf spreek; ik ben al moeder en ik denk dat ik er nu eerder/makkelijker vrede mee zou hebben mocht het niet lukken. Ik zou het proberen voor een tweede in ieder geval niet ten koste van mezelf/mijn gezin laten gaan. Jij hebt ookal zo’n ontzettend lange weg achter de rug zie ik. Zoveel respect daarvoor ♡. Ik hoop echt dat jullie wens snel vervuld mag worden. Hier wordt de mindfuck trouwens alleen maar groter... zondag spotting en maandag rood bloed en stolsels. Ik dacht dus ongesteld geworden, vandaar ook dit topic. Maar gister én vandaag gewoon hè-le-maal niks... snap er echt niks van. Zou wel een hele korte ongesteldheid zijn van 1 dag.
bizar.. hier gaat het deze dagen net zo.. alleen sinds vanmiddag gebeurd er weer iets.. maar nog niet om naar huis over te schrijven