Hoi lieve dames, Wij zitten nu in de probeerfase voor een eerste kindje. Ik heb een rooskleurig beeld in mijn hoofd van hoe het moederschap zal zijn (als we zo gezegend mogen zijn dat we een kind krijgen). Denk aan een verliefd gevoel voor je kind, gelukkige momentjes waarbij je samen met je man met de kleine knuffelt, eerste glimlachjes en dat soort dingen. Maar ook slapeloze nachten, extreme vermoeidheid, lichamelijke pijn na de bevalling en stress of je het wel goed doet als moeder. Ik ben dol op verhalen uit ervaring dus wie wil mij wat vertellen over wat je verwachtte van het moederschap en hoe je het ervaart in de realiteit? Wat vind je het grootste verschil t.o.v. je verwachtingen?
Ik had onderschat hoe zwaar ik het zou vinden. Natuurlijk zie ik mijn kinderen doodgraag en smelt ik dagelijks meermaals. Maar ik had vooraf nooit gedacht dat ik rust zou hard zou missen. Ik heb duidelijk tijd voor mezelf nodig, en met jonge kinderen is die er veel minder. Er zijn massa's mama's die daar geen problemen mee hebben, die energie krijgen van hun kinderen, maar ik dus niet. Ik mis rust. Al kan ik ook mateloos genieten van de drukte, gek genoeg. Oh, en ik vind de verantwoordelijkheid zwaarder om dragen. Het feit dat die kleine mensjes volledig afhankelijk zijn van jouw keuzes en beslissingen. Scary.
Ik heb mezelf altijd als moeder gezien. Het was al vroeg voor mij zo logisch om mama te mogen zijn. Ik vind het nog steeds heel leuk en fijn. Maar ook zijn er echt minder leuke dingen, tijd voor mezelf blijkt echt heel erg belangrijk, maar ook gewoon de perikelen van het opgroeien pfff sommige zijn echt gewoon super moeilijk! Het is ook echt een enorme verantwoording om alles in goede banen te leiden en de kinderen een goede opvoeding mee te geven. Hoe heerlijk alle fases ook zijn, die fases zijn ook soms gewoon niet zo leuk. Ik heb ook helemaal niet zo'n behoefte om alles nóg een keer mee te maken na onze twee kinderen (en dan bedoel ik uiteraard de minder leuke dingen als boze buien, niet zo leuke keuzes, tegendraads zijn, ruziemaken, eigenwijs zijn, dingen kapot maken of niet zo leuke keuzes maken in omgang/gedrag), terwijl er ook zoveel verrijking is in het leven mét kinderen. Ik had denk ik vroeger gedacht dat ik best meer kinderen had gewild. Maar voor mij en mijn man was het gewoon helemaal prima zo, blij met wat we hebben en fijn dat we niet nog een paar keer alles opnieuw hebben.
Hier sluit ik mij bij aan. Vooral het altijd in dienst staan van zeg maar. Soms heb ik gewoon geen zin om alles te plannen of weer te puzzelen. Maar de andere kant is dat het heel veel liefde brengt. Maar weet je, je kan je er niet op voorbereiden het is echt iets wat je moet ervaren. Het is echt een life changing iets vind ik!
In het begin vond ik vooral de verantwoordelijkheid echt beangstigend. Verder viel de bevalling ook zwaar tegen, het herstel erna ook en natuurlijk was de eerste periode fysiek enorm zwaar. De borstvoeding viel ook extreem tegen. En ik moest erg wennen aan dat ik de dingen gewoon moest nemen zoals ze kwamen. Het heeft lang geduurd voordat alles lekker liep. Ze spuugde ook veel en was heel veel ziek, dat hielp ook niet. Bij de jongste liep het allemaal veel soepeler. Ik moest mijn kind natuurlijk wel weer leren kennen, maar ik kende mezelf al als moeder, dat scheelde veel. Wat ik toen het zwaarste vond was dat de band tussen mij en mijn oudste dochter veranderd leek...en dat kun je niet meer terugdraaien natuurlijk. Maar het was, en is, een super lieve grote zus!
Ik had in het begin (heel veel) moeite met de grote hoeveelheid verplicht fysiek contact. Tuurlijk, knuffelen met je eigen kindje is het allerfijnste wat er is. Maar als ik moe ben of pijn heb (check-check na de bevalling...) wil ik ook af en toe even helemaal op mezelf kunnen zijn. En onze oudste huilde 18-20 uur per dag, dus als ze niet sliep, lag ze in mijn armen en dat vond ik in het begin zoooooo moeilijk. Gek genoeg heb ik hier bij de 2e en 3e (ook al waren er toen nóg meer kindjes die geknuffeld wilden worden) nooit meer last van gehad, het was echt in de 'opstartfase'. En verder was ik compleet onvoorbereid op de hoeveelheid liefde die ik kon voelen en de mate van verantwoordelijkheid. Als ik iets uit de auto moest halen die direct voor het huis stond, nam ik de babyfoon al mee. Lekker zinloos: je bent echt niet eerder weer binnen met zo'n ding in je hand...maar ooooo, ik kón niet anders. Dat gevoel van 'er bovenop moeten zitten' is gelukkig veel minder geworden, maar die liefde...heerlijk!
Ik had een vrij rooskleurig beeld. Werkte ook al jaren met kleine kinderen dus dacht wel te weten wat ik kon verwachten. Maar dat is gewoon niet zo. Je kunt je er met de beste wil van de wereld geen voorstelling van maken. Het zwaarste is niet de nachten, de verzorging of financieel, maar mentaal. Je wordt enorm kwetsbaar en draagt een gigantische verantwoording. Ik heb er enorm aan moeten wennen. Ze zijn nu 6 en 8 en het wordt met de dag leuker
Ik heb het ook onderschat, sowieso heb ik mijzelf (niemand trouwens) als moederfiguur gezien... had niets met kinderen en wilde ze misschien ooit. Uiteindelijk kreeg ik mijn eerste op mijn 20ste, het duurde even voordat ik in mijn moederrol zat, maar uiteindelijk was ik gek op dat kleintje. Wel vond ik het zwaar, hij was (en is nog steeds) wel een huilkind en ik heb nachten met hem opgezeten terwijl hij de boel onder spuugde, huilde en onder het eczeem zat. Toen we eenmaal andere voeding kregen ging dat beter en kon ik genieten. Inmiddels hebben we 2 kinderen, dat vind ik nog drukker en soms mis ik het uitslapen, de momenten voor mijzelf, het opstap gaan met vriendinnen. Je kunt niet even 1-2-3 naar de sportschool, de zonnebank of de huisarts want je hebt een kind om rekening mee te houden. Desondanks ben ik gek op ze, mis ik ze wanneer ik heb gewerkt en breng ik ze het liefst zo min mogelijk naar een oppas, maar geniet ik wel optimaal wanneer ze er even niet zijn.
Oh ja, die kwetsbaarheid inderdaad. Ik ontdek dat ik ineens van die gekke bezorgdheden heb. Wat als mijn kind gepest zou worden? Wat als ik van de trap val met twee kinderen thuis en geen volwassene. Wat als ik samen met mijn man op stap ben, en we krijgen een ongeluk. Zaken waar ik vroeger nooit bij stil hoefde te staan....
Ik heb er eerlijk gezegd nooit een gedachte bij gehad. Ik heb het nooit verheerlijkt ieder geval. Ook omdat al onze vrienden in onze omgeving al kinderen hadden en je weleens iets ziet of hoort. Wat ik wel opvallend vind is dat op het moment dat je een kind krijgt je er werkelijk helemaal niets bij kan voorstellen dat ze ook groter worden, dat ze gaan puberen etc, dat is dan echt een ver van je bed show. Is maar goed ook want anders zouden er lang niet zoveel kinderen meer worden geboren. Ik vind de verantwoording en de zorgen omtrent kinderen soms toch ook wel zwaar en belastend en het worden er alleen maar meer naarmate ze "ouder" worden en het houdt volgens mij ook nooit echt op van wat ik weleens in mijn omgeving zie gebeuren. Maar buiten dat zou ik het nooit hebben willen missen maar je levert wel iets in.
Oja herkenbaar, voorjaar gingen wij samen 3 dagen naar Spanje met het vliegtuig en toen zei ik ook al stel dat het vliegtuig neerstort of we krijgen een ongeluk, mijn man kon alleen maar lachen en zijn ogen optrekken.
Wat 'tegenvalt' Is het gevoel van verantwoordelijkheid, kwetsbaarheid, de hele dag 'mamaaaaa' horen, de twijfel of je het wel goed doet, schuldgevoelens omdat je altijd het idee hebt dat je iets of iemand tekort doet, te weinig ruimte (letterlijk en figuurlijk) voor mezelf. Daar staat tegenover de immens grote liefde voor je kinderen. Dat kun je je niet indenken en de liefde die je terugkrijgt...Het maakt ook alles weer goed. Als zij blij zijn, ben ik het ook!
Oja en die hoeveelheid Was en rommel die een peuter en kleuter kunnen maken in een paar minuten tijd...pffff haha
Dit had ik letterlijk zo kunnen schrijven. Het moeilijkste aan het ouderschap vind ik echt het vrijwel totale gebrek aan rust/tijd voor jezelf. Ik zeg altijd dat het moederschap het zwaarste is wat me is overkomen en het mooiste.
Alles rondom de bevalling is me meegevallen, maar de eerste weken met een baby vond ik loeizwaar! Max 3 uurtjes slaap achter elkaar, constant met een kleintje bezig zijn dat nog niks kan enz... Daarna ging het steeds beter, maar het is met vlagen nog wel zwaar. Aan het eind van de dag (19.00) ben ik kapot en besef ik pas hoeveel ik die dag aan het zorgen ben geweest. Ik hou zielsveel van mijn zoontje en doe alles met liefde en plezier, maar de zorg voor zo'n mini is wel pittig. Ik kan wel een dag beschrijven waarin hij niet in zijn hum is en dus extra aandacht nodig heeft. 7.00 wakker Verschonen, wassen, omkleden, flesje Spelen, luier verschonen ivm poepen 8.30 slapen 9.00wakker, jengelen, fruithapje, jengelen en niet willen slapen 12.00 flesje 12.45 slapen 13.00 wakker en niet willen slapen Jengelen, spelen, jengelen, rondje lopen buiten, weer terug en jengelen. 16.00 flesje, spelen en weer jengelen en absoluut niet willen slapen 18.00 groentenhapje Badderen, omkleden, jengelen tot aan de fles 21.00 pas in slaap vallen en nog rond 4.00 wakker voor speentje. Dit soort dagen komen weinig voor (1x in de maand 2 a 3 dagen achter elkaar) maar zijn wel loeizwaar, vooral als je ook nog zzper bent en moet werken en het huishouden te doen hebt.
De practische kant van het moederschap: gebroken nachten, huilende baby's, alles om de kinderen heen plannen dat is in realiteit niet veel anders dan in mn gedachten. Ik heb het nooit geromantiseerd maar vind het ook echt niet zo loeizwaar als ik soms bij anderen hoor. Wat dat betreft is dit wel een soort roeping ofzo haha. Wel het gevoel van verantwoordelijkheid dat gewoon ineens als een golf over je heen komt zodra je dat ukkie vast hebt. Dat vond en vind ik heel heftig. Van alle kleine zorgen tot de grotere die we nu met de oudste ervaren, dat is echt even slikken. Zolang mijn kinderen happy zijn ben ik dat ook, cliche maar waar. Maar als je je kind zo ziet struggelen dan is dat echt heel moeilijk soms. En dat zijn ook dingen die je echt niet van te voren bedenkt.
Eigenlijk alles shakes zegt. Zag mijzelf altijd als mama. Dat was een soort doel met het liefste een supergroot gezin. Tegenvallen vind ik: gebrek aan rust (letterlijk maar ook in mijn hoofd), nooit meer het gevoel hebben zonder zorgen te zijn, de enorme angsten die ik gekregen heb (meerdere psychologen versleten maar helaas), het zorgen de godganse dag door (eten, luier wéér volgescheten, janken, jengelen, niet zichzelf kunnen vermaken etc), slaapgebrek (terwijl ik goede slapers heb). In mijn pas werkende leven was ik wel eens jaloers op studenten, wat een vrijheid. Nu heel soms heb ik dat ook met stellen zonder kind. uiteraard wil ik ze voor geen goud missen, ze zijn een verrijking van mijn leven. Maar de roze wolk?nee die ken ik niet.
Vroeger wilde ik 4 of 5 kinderen en nu ben ik heel tevreden met 2 dat zegt al heel wat denk ik... Als ik af en toe twijfel over een derde dat zie ik in eerste instantie alleen de leuke en mooie dingen voor me. Een lief schattig slapend babytje, schattige babykleertjes, een trotse broer en zus.... Maar als ik dan weer even met beide beentjes op aarde land dan denk ik oohja zwangerschap, misselijk, vermoeid, twee koters die rondlopen en aandacht willen, bevalling, herstel, geklooi met borstvoeding, gebroken nachten.....hoooo stop maar, laat maar En dat is dan maar tijdelijk natuurlijk. Maar ook drie of vier kindjes rond de tafel, lijkt me super gezellig. Zo'n mooie foto aan de muur met drie of vier koppies erop, prachtig! Maar dan zie ik ook 4 broodtrommels op mn aanrecht, 4 fruitbakjes, 4 kindjes die ingesmeerd moeten worden, 4 die gedouched moeten worden, die naar peuters/school, zwemles, gym, voetbal weet ik wat willen. Die rond 5 uur allemaal staan te jammeren....eh ik vind twee wel genoeg! Daarbij ben ik 36, uiteraard niet te oud, maar ik heb wel zoiets als hetnog gaat gebeuren, dan niet te lang meer wachten ook ivm leeftijdsverschil. Samengevat mijn verwachtingen waren ernstig geromantiseerd, de realiteit is iets minder rooskleurig. Maar daarom niet minder mooi. Want er zijn ook mooie en leuke dingen die ik van tevoren nooit verwacht had!
Ik sluit me zo ongeveer aan bij al het voorgaande , gebrek aan rust, de zorgen, het geregel, de twijfels, de intensiteit van gevoelens, altijd-maar-moeten-denken-aan... Wat ik verder nog onderschat heb is opvoeden. Het klinkt allemaal zo simpel 'gewoon consequent zijn', 'grenzen stellen', 'rustig blijven', 'erover praten', etc. Het voelde als een kookboek, je stopt ingrediënten bij elkaar, 1+1=2, en klaar: gewenst effect. Maar zo werkt het dus niet ... Karakter van je kinderen, van jezelf, van je partner (die in een vaderrol ook anders kan uitpakken dan toen jullie alleen samen waren...), hoe moeilijk of makkelijk die matchen, emoties die je voelt (dingen die je onbewust uit je eigen jeugd meegenomen hebt!), allemaal variabelen waar ik eigenlijk van te voren niet echt over nagedacht had... En wat ik soms echt pittig vind. Vooral omdat de kinderen allemaal hun eigen gebruiksaanwijzing hebben ! En wat bij de een geweldig werkt, bij de ander dan weer helemaal niet.