Herkenbaar! Kan altijd al slecht tegen films en verdrietige dingen maar nu jank ik echt direct om alles, breng het meteen in verband met mijn dochter...
Wat fijn om jullie eerlijke verhalen te mogen lezen. Ik kijk ontzettend uit naar het moederschap, maar ben hopelijk ook realistisch genoeg om in te zien dat het ook zwaar kan zijn en tegen kan gaan vallen..
Wij hebben bij de eerste echt een geweldig en makkelijk eerste jaar gehad. Ik las ergens in dat jaar een artikel dat veel ouders zich ongelukkiger voelen over het algemeen genomen dan voor ze kinderen hadden. Mijn vriend ik ik zeiden nog iets tegen elkaar van 'wat doen we het dan goed he ' 'Hoogmoed komt voor de val' luidt het spreekwoord geloof ik Ik kan niet perse zeggen dat ik ongelukkiger ben maar inmiddels begrijp ik de beschreven statistieken wel beter En laat je niet afschrikken he @jeshh; het is ook echt heel erg mooi, het ouderschap
Mijn 2e is sowieso een makkelijker kindje tot nu toe. Maar ik denk ook dat het komt omdat ik me helemaal op het ergste voorbereid had, het kon alleen nog maar meevallen
Mijn tweede slaapt niet... Ja 5 uren op 24 uur dat vind ik loodzwaar ze is een moeilijke slaper vanaf het begin maar het breekt me soms echt op vooral nu de oudste ook 5 dagen naar school gaat merk ik hoe graag ik wat extra wil slapen Weinig slaap hoort erbij maar ik dacht vooral in het begin ...
Mijn kindjes zijn al wat ouder, maar wat me nu vooral tegenvalt is hoeveel tijd grotere kinderen nog steeds kosten. Ik dacht altijd; een baby is het meeste werk en als je dat gehad hebt wordt het steeds makkelijker. Maar als ze naar school gaan, wat er dan op je afkomt met brooddozen, nieuwsbrieven, speelafspraakjes, hulpouders, sport, zwemles... Het houdt niet op! En dan is je ouderschaps verlof op en ben je gewoon weer volop aan het werk.
Ik ervaar het ook niet als makkelijker. Anders, minder fysiek/verzorgend, maar mentaal is het echt wel meer uitdaging (de discussies, vrijheden bepalen etc) Nu al, met 7 en 9 jaar, laat staan straks met de puberteit
Schiet me nog iets naar binnen. Ik Had niet gedacht dat ik zoveel tijd kwijt zou zijn aan verstoppertje spelen, blokken bouwen, auto's laten rijden etc etc. Ik vind meespelen ook echt niet leuk...
Haha nee ik ben ook een slechte speler ik vind het ook echt niet leuk (nou ja knutselen kleuren of een puzzel wel) Maar voetballen Duplo blokken autootjes echt niet
Mijn beeld was altijd positief, wel realistisch. Dus wist dat er ook gebroken nachten zouden komen en dingen gingen veranderen, maar ja je krijgt ook veel andere mooie dingen er voor terug. Het moederschap valt me niet zwaar. Zeker de eerste 2-2,5 jaar viel het me reuze mee. Onze dochter sliep dan ook heel snel door en was een makkelijke baby. Maar toen kwam de peuterpubertijd haha, in combinatie met tweede zwangerschap die überhaupt al vermoeiender was was was dat pittig. Maar vind het nu weer prima te doen. Wel wat minder rustig dan toen ze jonger was, maar ook veel mooie momenten. En m'n kindjes samen zien vind ik het aller mooiste
Ik vind het juist heerlijk om torentjes te bouwen met mijn kleine meid! Dat gezichtje wat ze dan trekt is voor mij echt goud waard. Maar bijvoorbeeld geklooi in de zandbak laat ik lekker aan oma over, die doet dat graag.
Het kan zo verschillen! Ik vind bijvoorbeeld kleien, kleuren, knutselen, samen bakken Etc allemaal helemaal niet erg! Wat ik ook niet erg vind Is om de duplo op te bouwen volgens de boekjes, of de lego of playmobil. Maar fantasie ontbreekt (zowel bij mn Kids als bij mij) dus een rollenspel met de Barbies e.d. Vind ik oersaai want ik kom niet verder dan 'hoi, hoe is het?'. En een uur lang autootjes over het wegenkleed rijden, blokjes stapelen etc...boooooooring haha
Toen de oudste een peuter was las ik altijd 'als ze naar school gaan, wordt het makkelijker'. Wat mij betreft is niets minder waar. Ik zou zooooo graag terugwillen naar die peuterleeftijd. Ja, ze waren dwars en hadden peuterpuberbuien ed, maar dat was niets in vergelijking met wat er na kwam/komt.
Ik heb erg onderschat hoe zwaar en druk ik het zou vinden. En ik wist van tevoren dat ik gebroken nachten zou krijgen, maar niet hoe lang. En ik heb nu drie jaar gebroken nachten... Wellicht dat het scheelt als je hulp in de buurt hebt. Ik heb geen ouders of schoonouders in de buurt die wel eens oppassen. Mijn lief en ik doen alles alleen en ja dat is vaak zwaar. Ook had ik niet kunnen bedenken hoe ongelooflijk heftig de driftbuien kunnen zijn van een peuter met een ijzeren wil. Ik mis heel erg tijd voor mezelf. En toch cliché cliché ik weet t: ik wil ze noooooit meer kwijt ik lach me rot om de grappige dingen die mn jochie weg en geniet zo van mn dochtertje die tegen me aan ligt
Ik vind eigenlijk het moederschap het mooist, maar tegelijkertijd ook het engst wat me is "overkomen". Het mooiste "bezit" maar het grootst verlies dat je ervan kunt hebben