vorig jaar tijdens onze vakantie in spanje lag ik op het strand en zag ik al die stelletjes zonder kinderen lekker tot lang op het strand, uit eten wanneer je wilt, uitslapen etc toen dacht ik weer even aan de tijd voor onze kinderen en dat het ook wel heerlijk was. dat lekker relaxt zonnen zit er niet meer bij maar als ik ze op het strand uren lang in de weer zie met hun schepjes en emmertjes dan zou ik dat ook nooit willen missen
Ik kan me eigenlijk niet eens meer voorstellen hoe het was zonder kind, enige wat ik soms mis is het lekkere uitslapen Haha Maar Mn ventje maakt dan alles weer goed ❤️
Ik vind het altijd grappig als ik ouders dat hoor zeggen. Vijf jaar en twee kinderen verder, maar ik weet nog perféct hoe mijn leven er zonder kinderen uitzag.
Haha ja dat snap ik .. maar voor mij voelt het op dit moment zo, kan natuurlijk over paar maanden of jaren anders zijn
Ik had niet verwacht dat ik jarenlang extreem slaapgebrek zou krijgen en dat het bij vlagen echt heel heel zwaar zou zijn om voor kinderen te zorgen. Maar ik had vooral niet kunnen bedenken wat een ijzersterke wil een peuter kan hebben en hoe erg driftbuien kunnen zijn en toch ben ik zó verliefd op allebei
Wat me vooral tegenvalt is dat je de hele dag met zo'n hummeltje bezig bent. Aan het einde van de dag heb ik hem eten gegeven, luiers verschoont, voor bed gespeelt en eigen alleen maar druk met zijn persoontje. Voel me soms net een buttler Maar zou meneertje voor geen goud willen missen! Wat een liefde kun je voelen voor je kind!
Dat gevoel heb ik nu ook een beetje en ik zou het onderhand wel moeten weten met ook een zoon van bijna 9 maar die periode was ik alweer vergeten maar met mijn dochtertje heb ik soms ook het gevoel alleen de hele dag maar bezig te zijn met eten geven. Maar ze is zo erg makkelijk dat ik totaal niet mag klagen maar het is de hele dag bezig zijn van het ene eten geven naar het andere eten overgaan. Of nou ja zo voelt het hahaha!
Geen idee of het topic nog actief is (heb alleen het eerste berichtje gelezen ). Mijn grootste reality check was die van de mythe van de slapende baby. Onze meid slaapt al sinds ze 12 weken is de nacht door dus we hebben slingers opgehangen, taart besteld en een feestje gegeven Overdag slapen heeft ze echter nooit echt onder de knie gekregen, ze heeft gelukkig nog even om het te leren. Het is de mythe waar ik nu nog steeds mee stoei: rond de 6 maanden slapen ze 's ochtends 1u, 's middags 2u en nog een powernap. Nou hier is het allemaal een soort powernap... langer dan 45min tot max 1u is echt een uitzondering (lees: is in 5 maanden tijd misschien 4x gebeurd).
Ik had weinig verwachtingen, we zijn met de ervaring meegegroeid. Ging best lekker, straks is de vierde er in 3 jaar tijd.
Ik dacht dat je moe zou zijn, maar nu voel ik pas hoe dat voelt. Al gaat het beter nu. De vermoeidheid is gewoon het zwaarste. En de huiluren toen hij zo'n 5 weken was. Dat is zo'n hard geluid dat soms 2 uur kon duren. Vreselijk! Nu het positieve: ik wist dat je van je kind gelijk zou houden. Dat hoor je van iedereen. Maar dat het zoveel is!!!!! Je ziet na de bevalling je kindje en ik was gelijk verliefd !!!! Ik had alleen kraamtranen omdat ik mijn kinderen zooooo schattig vond haha. @DN2017 : Ik hoop dat je snel zwanger mag worden!
Als ik vantevoren had geweten hoe zwaar het zou zijn (7mnd ziek in zwangerschap, 18mnd herstel en er nog niet zijn, én een huilbaby) dan was ik er echt helemaal nooit aan begonnen. Maar dan had ik ook niet geweten hoe mooi het was/is. Ik had al veel liefde voor mijn leasekind maar dit was overweldigend. En nu? Gaan we nog een keertje doen
Ik heb het ook flink onderschat... vind het heerlijk en geniet zeker 100% van de kleine, maar ik vind het lastig dat je zo weinig tijd hebt voor jezelf... mn kleine is nu 4... maar wat ik lastigste vond, was toen hij nog een baby was... wat moet ik de hele dag met je doen hahaha
Ik had nooit verwacht dat het zo ontzettend zwaar zou zijn. Ons meisje is superlief en vrolijk, maar de nachten slaapt ze ontzettend slecht. En dat is zo zwaar. Ik ben gewoon altijd moe, waardoor ik ook minder geniet. En daar baal ik dan zo van, dat ik regelmatig een huilbui heb.
Ik herken het ook niet. Mijn dochter was een huil baby en vroeg vreselijk veel aandacht. Tot ze naar school ging... ik heb het leukste liefste kind ever nu. Ze is zo makkelijk, tevreden en luistert goed. Oké ze heeft dr momenten maar wie niet. Ik heb al die tijd geroepen ik wil nooit meer een tweede. Maar ik ben nu zwanger van de tweede. Ik zie erg op tegen de eerste vier/vijf jaar maar daarna.. geweldig! Ik vind het ook heerlijk om haar te stimuleren, positief te benaderen. Die heerlijke echte gesprekken. Ik kijk zo uit naar de toekomst..