Ik weet niet zo goed wat ik met deze post wil bereiken, misschien even van me afschrijven en hopelijk zijn er andere moeders die het herkennen en hier iets over willen delen. Sinds een maandje ben ik mama van 2 kids! Voordat ik kinderen had wilde ik altijd al moeder worden en het liefst van een groot gezin. Na de bevalling van onze dochter wist ik gelijk dat ik nog een kindje wilde en toen ze 14 maanden was werd ik zwanger van ons tweede kindje. Ik zal er niet al te veel over uitwijken, maar gisteravond dacht ik opeens.. Ik wil hierna geen kids meer. Ik ben gek op die twee kleintjes en ben ook echt nog aan het genieten van deze kleine beeb. Maar ik ben klaar met zwanger zijn, bevallen, weer een beetje jezelf worden na die hormoonaanslag, baby spullen, gebroken nachten, gezeul.. ik vind dat nu allemaal prima, maar ik wil dat niet wéér. Ik móét er nu helemaal nog geen keuze over maken. Ik ben 26 dus relatief jong en ik heb (als het goed is) nog aardig wat vruchtbare jaartjes voor me Maar opeens ben ik er klaar mee. Na de geboorte van R had ik al gelijk ruimte in mijn hart voor een volgend kindje. Die ruimte voel ik nu helemaal niet. Naast alle praktische dingen (ruimte/geld/auto blabla) die veranderen bij een derde. Het lijkt wel alsof ik er een soort van om moet rouwen. Dat ik altijd heb gedacht dat ik een groot gezin zou hebben, en nu ben ik opeens klaar met twee kids. Zo raar! Ik hoop dat er andere mensen zijn die hier misschien iets over willen delen. (Ik wil er nog even over kwijt dat ik weet dat je geen kindjes “neemt” en dat ik niemand voor het hoofd wil stoten, dit is een persoonlijk ding waar ik mee struggle en staat los van andere situaties).
Ten eerste: ja ik snap je en herken het. Ik droomde ook van een groot gezin en ben nu na twee kindjes ook ‘klaar’. En wat ik ook goed begrijp is dat je moet wennen aan dit nieuwe inzicht. Kan zelfs verdrietig voelen, want het plaatje wat je in je hoofd had is nu niet meer zoals je het voor je ziet. Dat is omschakelen. Maar weet ook, je jongste is nog maar een maand jong, dat is nu een heftige tijd (ook al gaat wellicht alles goed). Je staat misschien nog bol vd emoties en hormonen. Je hoeft er nu geen beslissing te nemen, of je meer kids zou willen of niet. Je kunt het ook open laten. Tegen jezelf zeggen: nu is het goed zo, we zien wel wat de komende jaren brengen. Veel geluk en wees niet te streng voor jezelf dat je nu al alle wijsheid in pacht moet hebben over wat je in de toekomst wel of niet wilt. En je bent nog jong En houd het een keer tegen je partner aan eventueel, hoe hij hierin staat.
Ik wilde nooit een groot gezin 1, of misschien 2 kinderen. Toen mijn tweede geboren was wist ik zeker dat er nog eentje bij moest komen. Nu, 9 maanden later voelt dat nog precies zo. Voor je kinderen hebt valt er niets over te zeggen.
Voor mijn gevoel was het ook 'klaar' na twee kindjes. Maar toen de jongste bijna 3 was, begon het toch weer te kriebelen. Je zit nu gewoon in een super drukke tijd met twee hele kleintjes. Dat kan straks gewoon heel anders zijn (of niet en dan merk je dat ook vanzelf)
Ik herken het niet maar ben soort van jaloers! Om tal van praktische redenen maar ook om mijn gezondheid wil ik niet nog een keer zwanger zijn.. alleen voelt het niet compleet nu. Ik hoop dat dat nog komt...
Ik heb 2 kinderen en ben ook klaar. Er zit 1,5 jaar tussen beide kinderen en daar ben ik heel blij mee. Ze zijn nu 4,5 en bijna 3 en ik ben zo blij dat het allemaal makkelijker gaat. Geen gesleep meer met een baby. Als ik baby’s zie krijg ik wel kriebels. Ik mis het ook wel dat ik waarschijnlijk nooit meer een baby mee zal maken. Soms krijg ik een bevlieging dat ik er nog wel een kind bij wil. Maar dat is altijd weer snel verdwenen, het is niet diep genoeg om er ook echt voor te gaan. Met 2 kinderen is het al druk genoeg het is goed zo. Maar jou jongste is pas 1 maand. Geniet lekker van je kleine hummeltje. Wie weet denk je over een jaar heel anders en wil je toch nog een kindje.
Ik denk dat het een hele normale gedachte is als je jongste nog maar 1 maand oud is. Wie weet denk je over een jaar hetzelfde als nu en wie weet wil je over een jaar toch wel nog een 3e. Je bent nog jong. Wie weet over 5 jaar pas maar misschien ook niet. Na mijn 2e bevalling wist ik zeker dat ik er klaar mee was. Ik had 2 gezonde dames gekregen en meer hoefde niet. Mijn man gaf al vrij snel aan dat hij toch graag een 3e wilde. (Vooral omdat hij heel graag een zoon zou willen, maar een 3e meid zou hij net zoveel van houden)Nou nee ik niet. Na een paar maanden heb ik toch even getwijfeld of ik er echt klaar mee was. Ondertussen is mijn jongste 2.5 jaar oud en de twijfel is eigenlijk helemaal weg. Het hoeft voor mij niet. Misschien ook omdat ik degene ben, ik ben tbm, die altijd met het kind zal moeten slepen. Weer die mc overal mee naartoe nemen, weer die slapeloze nachten, weer die onzekerheid of je het wel goed doet, eigenlijk alles wat zo'n hulpeloos wezentje met zich meebrengt omdat ik weet dat ik degene ben die het meeste zal moeten doen. En eerlijk? Daar heb ik gewoon ook geen zin in.
hier t zelfde. Ik wist wel vooraf dat mijn man geen groot gezin wilde. Na de 1e wilde ik niet meer zwanger zijn maar wist ik stiekem nog wel dat ik een kindje wilde. Ik ben nu zwanger van de 2e, weet zeker ( ok, 99%) dat er geen 3e komt, iig niet gepland. Ik wil ook echt niet nog een keer zwanger moeten worden/zijn/bevallen hierna. Tegelijk is t gek dat t hierna dus klaar is. Dat ik nooit meer hierna een baby in mn buik zal voelen. Dat hierna mn gezin compleet is. Vind t zo gek... Dus ja, ik snap t wel! T is goed zo maar je sluit ook een hoofdstuk af. Terwijl t pas kort geleden lijkt dat we voor de 1e gingen... Maar ik kijk ook heel erg uit naar de toekomst met 2 schatjes. Ik vind mn zoontje alleen maar leuker en leuker worden namelijk
Bij ons gaat het heel vreemd. Ik wilde altijd 1 kind, mijn man 2. Toen ik zwanger was (nogal vervelende zwangerschap) wilde ik er heel graag nog 1, misschien met de hoop dat de 2e keer beter zou gaan. Mijn man wilde echter niet dat ik het nog een keer door moest. Na mijn zwangerschap kreeg ik pnd en wilde geen 2e kind meer. Toen de pnd weg was weer wel. Man helemaal overtuigd dat het best zou kunnen. Nu is mn kleine net 1 en wil ik geen 2e meer. We verkopen nu alle baby spullen, maar wie weet moeten we dat over 2 jaar weer aanschaffen. Zolang de twijfel blijft, word ik in ieder geval niet zwanger.
Toen mijn oudste 14 maanden was raakte ik zwanger van mijn jongste. Mijn droom was een gezin met 3 kinderen. Ik heb 1 broer en die is bijna 7 jaar ouder. Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik niet meer broers of zussen had. In mijn hart is er plaats voor nog een kind maar ik vind het nu vaak al zó zwaar met 2 jonge kinderen. Ik zie niet op tegen een zwangerschap, ik vind zwanger zijn geweldig, maar na 2 extreem slechte slapers weet ik niet of ik dat nog een keer aan durf. En of mijn relatie dat overleeft. Het doet een soort van pijn om afscheid te moeten nemen en tegen jezelf te zeggen dat het genoeg is zo. Dus ik begrijp je helemaal. Maar ik ben wel 10 jaar ouder dan jij.
Na de eerste riep ik dat ik absoluut geen tweede meer wilde. Had een PPD en de relatie met mijn ex man ging snel na de geboorte stuk.... Toen ik mijn huidige man leerde kennen begon het al snel te kriebelen! Na een jaar was ik zwanger van de jongste. Tijdens de zwangerschap droomde ik al van een derde.... maar ongeveer 2 minuten na de geboorte zei ik al tegen mijn man dat ik echt geen derde meer wil Ik heb nu 2 gezonde jongens. We hebben het financieel zo goed, het huis is groot genoeg voor ons viertjes en ik vind de baby tijd echt geen bal aan dus die derde gaat er waarschijnlijk niet komen... maar toch hebben we nog niet definitief afscheid genomen.... we wachten het een tijd af en als het echt niet meer gaat kriebelen dan gaan we definitieve acties ondernemen (sterilisatie)
Super bedankt voor jullie reacties dames! Echt fijn om te horen dat jullie hier ook mee zitten/zaten, ik ben dus niet de enige! Het gevoel is nog hetzelfde maar de emoties zijn niet meer zo heftig en ik heb t, mede door jullie verhalen, wat kunnen relativeren. Ik vind t nog steeds goed om er over na te denken, ook al ben ik jong. En tot dan gaan we aan een goede anticonceptie
Wij wilden ook graag altijd meerdere kinderen! De zwangerschap en start van ons zoontje is niet heel makkelijk gegaan, we hebben hier niet de leukste herinneringen aan. Anderhalf kaar lang waren we er beiden van overtuigd dat dit het voor ons was. 1tje as genoeg. We hebben veel babyspullen ook alweer weggedaan, zoo overtuigd waren we! box, wandelwagen,draagzak..). Toch rond zn 2e verjaardag begon het weer te kriebelen, we willen binnenkort voor een tweede gaan, wel heel spannend! Laat het rustig bezinken, geniet van je baby! Mjn zoontje zal ongeveer even oud zijn als jou oudste, je hebt ondertussen je tweede al. Volgens mij is het niet meer als normaal dat het voor nu even 'klaar' voelt!
Ik zou willen dat ik het had. Onze vierde is amper 2 maanden maar ik zou nog wel een vijfde willen. Vanwege medische redenen gaat dat niet meer gebeuren.
Het is voor mij ook heel herkenbaar. Ik wilde altijd een groot gezin. Maar gelijk al na de bevalling van de 3e dacht ik, dit ga ik echt nooit meer doen. De zwangerschap was zwaar geweest, de bevalling vreselijk en was er ineens helemaal klaar mee. Dat gevoel is in de loop van de jaren (jongste is nu 5) niks veranderd. Ook geen kriebels bij vriendinnen met baby’s, helemaal niks. Omdat ik ondertussen gescheiden ben, vragen veel mensen me of ik met een nieuwe relatie nog een kind zou willen. Maar dat zou voor mij dus ook echt geen wens zijn. Sterker nog, ik moet er niet aan denken! Je zou zeggen dat ik dus met gemak de babyspullen heb weg gedaan. Maar dat was helemaal niet zo. Daar had ik dan weer erg veel moeite mee. En ook 1 jaar worden, afscheid nemen van het kinderdag verblijf, alle mijlpalen van de jongste, blijf ik moeilijk vinden. Dat voelt wel echt als afscheid nemen. Afscheid van een fase in je leven die niet meer terug komt. En die veel te snel voorbij gaat! Ik hoop dat ik ooit kleinkinderen krijg. Dat is voor mij een troost.
Dat had ik ook na de tweede. Man en ik droomden ook van een groot gezin. Maar helaas bleek ik niet zo vruchtbaar en duurde het zwanger worden bij beide jongens lang (3 en 4 jaar). Daarom hadden we allebei al zoiets van, het zal wel bij 2 blijven. Maar de wens voor meer was er wel. Tot ik ineens met de tweede nog versgebakken in mijn armen wist. We zijn compleet. Een half jaar later wel nog veel gepraat en nagedacht voor we definitief afscheid namen van een mogelijkheid voor een derde. Maar geen moment spijt gehad van mijn spiraal (en nu is het kwaad leeftijd echt te laat) Hoewel... Bij elk nieuw babietje in mijn omgeving springt mijn hart weer op. Vergelijkbaar met het zien van jonge poesjes of schattige puppies. Maar die komen er misschien nog wel een keer van.
Onze jongste is bijna twee en ik heb de commode vorige maand onder zn kont vandaan verkocht via marktplaats. Om alle redenen die jij noemt, maar vooral hormonaal ben ik vrij zeker dat t zo wel goed is. Ik ben GEK op mijn twee schatjes maar meer lijkt me voor niemand een goed idee. Zo kan ik de moeder zijn die ik wil zijn (meestal dan), met meer wordt dat lastiger. Prima toch ook twee kids?
Ik heb ook 2 kinderen en ben er helemaal zeker van dat dit goed is en heb er vrede mee. De jongste is 9 maanden en ik probeer nu alles te verkopen of weg te geven waar hij te groot voor is. Ik zie ouders slepen met 3 kinderen en zie dat echt niet zitten. Ik betrap me er nu op dat ik het woord 'slepen' zeg hahaha. Dat zegt genoeg he Dit klinkt nu hard, maar ik ben wel een softie hoor. Want wat ik wel heb is dat ik bij elke fase een soort afscheid aan het nemen ben. Hij zit nu pas in de buggy en terwijl ik dan de kinderwagen aan het ombouwen was denk ik wel: hij is gewoon geen baby meer en dit ga ik dus niet meer meemaken. Of dan denk ik: de volgende baby waar ik heerlijk aan ruik is misschien pas m'n kleinkind
Heel herkenbaar hoor. Ik dacht ook een groot gezin te krijgen, maar nu na 2 is het toch wel klaar denk ik. In heel veel opzichten is het goed zo, maar helemaal de deur dicht doen kan ik nog niet. Mijn man vindt het ook goed zo, maar we hebben afgesproken om het de komende jaren te laten rusten. Pas als de jongste naar school gaat gaan we het er nog eens over hebben en definitief knopen doorhakken.