Hallo iedereen, Mijn eerste berichtje hier, al een tijdje een stille meelezer. Ik zal mezelf dus ook even voorstellen. Ik woon in België en mama van 1 zoontje van 2,5 jaar en van 2 sterremeisjes... En momenteel bijna 29 weken zwanger van ons regenboogje... Een jaartje na de geboorte van onze stoere knul wilden wij voor broertje of zusje gaan. We hadden ons op voorbereid dat het wel weer een tijdje ging duren maar deze keer was moeder natuur ons iets beter gezind. En toen de eerste echo op 7 weken... Twee kloppende hartjes. BOEM! Verrassing! Spontaan een eeneiige tweeling. Wat een geschenk van moeder natuur. Het is jammer genoeg een zwangerschap vol complicaties geworden. En toen halfweg de zwangerschap het slechte nieuws... Onze wereld stond stil, net als de echo... Muisstil. Onze woelratjes bewogen niet meer en hun hartjes stonden stil... Allebei hun lichtjes, samen ontstaan, samen gedoofd... Onze twee meisjes zijn dan in juni 2017 stil geboren als twee kleine poppetjes... De verklaring zou zijn dat de placenta zich nooit helemaal goed heeft vastgezet en dat er zo altijd een deel bloed verloren ging. Tot het een keer teveel bloed was... Na een moeilijke periode hadden we terug onze moed verzameld en wilden we terug proberen om zwanger te worden... En wat een geluk! Van de eerste ronde raak... Zouden onze meisjes hier voor iets tussenzitten? Het begin was goed gemaakt, bijna geen last, niks misselijk en een voorzichtige maar licht optimistisch gevoel. Maar rond kerstmis is het bloedverlies opnieuw begonnen. Weeral... Na alle ellende tijdens de zwangerschap van onze meisjes weer bloedingen... Gelukkig is mijn gyn haar gewicht in goud waard en worden we goed opgevolgd. Na maanden bedrust en ziekenhuisopname was ik rond 20 weken eindelijk verlost van de bloedingen en konden we toch voorzichtig beetje genieten. En toen kwam de volgende echo... Het begon vrolijk tot de gyn haar gezicht plots heel bezorgd wordt en ze ineens niks meer zegt... Ze kijkt naar zijn (kloppende) hartje en ziet dat het niet goed is... Ons ventje zijn hartslagaders zijn verkeerd aangekoppeld... Vergelijk het met twee buizen die op de verkeerde aan en afvoer aangekoppeld zijn... Dit noemt transpositie van de grote bloedvaten. En de grond zakt weer weg vanonder onze voeten... Gelukkig worden we nu ook opgevolgd door de specialisten in Leuven, waar ik ook zal moeten bevallen. Na de bevalling start meteen een hele medische molen om ons kleintje sterk genoeg te krijgen voor zijn openhart operatie, die normaal binnen de week zal plaatsvinden. Het worden dus nog spannende maanden voor ons. Pff het is weer een heel verhaal geworden, het was wel eens 'leuk' om even te kunnen ventileren... Lieve groetjes...
Beste @Wolfmother , Welkom op Zwangerschapspagina. Tjonge, wat heb jij het zwaar! Eerst je meisjes tweeling verliezen en dan nu de onderzekerheid over je zoontje. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen, maar wilde niet zomaar wegklikken. Ik wil je heel veel sterkte toewensen. -x- Mooiezomer
Wauw wat een verhaal wat heb jij veel mee gemaakt zeg! Ik vind je enorm sterk dat je dit met ons deelt en weet ook niet zo goed wat te zeggen. Wil je heel veel sterkte wensen en hopelijk komt alles goed moet jullie mannetje!
Dank je wel lieve dames voor de mooie woorden... We doen ons best om 'flink' te blijven onder de omstandigheden en gaan alles op alles zetten voor onze kleine vriend in de buik! Veel liefs!
Wat heftig ! Lees echt met een beetje traantjes. (Hormonen) Wat een zwaar verhaal. Wil je heel veel sterkte wensen en hopelijk komt alles goed met de kleine man!