Ik moet echt even mijn verhaal kwijt. Ik heb het momenteel totaal niet naar mijn zin op mijn nieuwe werk. Ik zal bij het begin beginnen. Hiervoor werkte ik bij een bedrijf en daar had ik het prima naar mijn zin. Maar de reistijd begon me op te breken. Ik had een reistijd van minimaal 1.5 uur enkele reis. Ik zat echt tegen uitvallen aan, omdat het te veel werd allemaal. Om die reden ervoor gekozen om werk in de buurt te zoeken, zodat ik wat meer rust zou krijgen. Ook met in het achterhoofd dat we een kindje willen. Andere baan was eindelijk gevonden na een sollicitatieprocedure van 3 maanden. Was allemaal erg positief. Reisafstand die goed was en ging er zelfs op salaris en arbeidsvoorwaarden vooruit. Ook een hogere functie waar ik graag naartoe wilde. Dus het kon niet beter. In de tussentijd hadden mijn man en ik te horen gekregen dat we als we zwanger wilden raken we een ICSI behandeling moesten ondergaan. Dat is dus gebeurd en ben wonder boven wonder in een keer zwanger geraakt. 5 weken geleden begonnen op mijn nieuwe werk. Het bedrijf heeft een grote reorganisatie achter de rug van 3 organisaties is het er een geworden. Daarbij is gezegd dat ze opdezelfde manier moesten blijven werken en na de reorganisatie wel gaan zorgen dat iedereen op dedezelfde manier gaat werken. Gevolg, niemand weet meer hoe processen lopen, mensen gebruiken 1 van de 3 manieren die er al waren of mensen verzinnen zelf maar wat. Wat een grote onduidelijkheid geeft en je heel lang bezig bent om uit te zoeken hoe dingen werken. Doordat van alles niet wordt opgepakt, omdat men niet weet wie er verantwoordelijk voor is, on staat er chaos. Dingen kunnen somsheel lang blijven liggen en dat moet in een keer halsoverkop gebeuren. Mensen zitten al vol met werk en worden continue met dit soort situaties geconfronteerd. Veel zaken worden geëscaleerd tot aan de directeur aan toe. Managers krijgen escalatie na escalatie op hun bord en weten soms niet eens meer welke escalatie nu eerst moet worden uitgevoerd. In deze organisatie weet ik moeilijk mijn weg te vinden. Tevens heb ik ook werkzaamheden gekregen. Ik moet 2 projecten voor klanten doen. Vervolgens moet je hiervoor dingen regelen en uitzoeken. Maar bijna niemand is te pakken te krijgen. Reageren niet op telefoontjes of mailtjes. Probeer je het via managers te doen, die laten ook niet van zich horen. Of terwijl ik vreet mezelf op, omdat ik niks van de grond krijg. Vervolgens zegt de klant haast te hebben, maar nog steeds geen officiële aanvraag ingediend. Zonder officiële aanvraag mag ik niet beginnen met werkzaamheden. Dus ben al 2 weken aan het aangeven dat ze met een officiële aanvraag moeten komen om het project in gang te zetten. Daar komt ook niet echt response op. Het 2e project heb ik wel een officiële aanvraag voor en kan ik wel mee aan het werk. Maar daar blijft de klant de eerste afspraak maar voor zich uitschuiven. Onderaan de streep heb ik hierdoor niks te doen, omdat of ik geen medewerker te pakken krijg voor de juiste informatie, ik geen opdracht heb waar wat voor mag doen of den klant de afspraak maar blijft verschuiven. Dit alles zorgt ervoor dat mijn plezier momenteel ver te zoeken is en dat ik 's morgens geen zin heb om naar mijn werk te gaan. 's Avonds kom ik met tranen in mijn ogen thuis, omdat ik weer niks te doen heb gehad of gewoon helemaal geen medewerking krijg. Ik ben iemand die hard werkt, doelgericht te werk gaat en resultaat wil behalen en deze manier van werken staat mij zo tegen. Dit had ik van tevoren zo niet verwacht. Ik heb tot nu toe 2 weken voor me uitgeschoven om met mijn manager hierover te gaan praten en gedacht schouders er onder en dan maken we er wat van. Dat is helaas nog niet gelukt. Dus volgende week een afspraak met mijn manager gemaakt om hierover te gaan praten. Maar vind het doodeng en had zo veel van mijn nieuwe werk verwacht, Maar dit niet. Normaal zou je zeggen, als je werk niet bevalt dan ga je toch opzoek naar een baan die wel bevalt. Wat het lastig in dit geheel maakt is dat ik nu 7 weken zwanger ben. Graag hoor ik van jullie wat jullie in mij situatie zouden doen.
Wat vervelend dat je het zo ervaart. Niet leuk als je denkt een goede start te maken dat het zo uitpakt! Al denk ik ergens dat 5 weken ook wel kort is. Ik heb zelf altijd wel langer nodig om mijn draai te vinden. Ik moest eerst ook zoveel leuren zeuren en doen om te krijgen wat ik wilde en kon maar na een paar maanden had ik m'n netwerk opgebouwd en ging alles als een trein. En je geeft aan dat ze met de processen aan de slag gaan heb je al vernomen wanneer dit gebeurd en wie dat doen? Ik zou dus eerst in gesprek gaan met je manager en aangeven waar je tegen aanloopt en hoe je voelt. Afhankelijk van de reactie en actieplan zou ik dan bepalen wat je vervolgstappen zijn. Veel succes! Enne gefeliciteerd!
Inderdaad heel vervelend, ik herken een groot deel hiervan heel erg. Bij mij kwam het niet door reorganisatie en alle perikelen eromheen maar omdat ik de eerste maanden (!) moest wachten totdat andere mensen hun deel van het project hadden afgerond voordat ik iets kon doen. Ik heb de eerste 2 maanden praktisch niks gedaan, behalve een hoop inlezen en tussendoor met baby-gerelateerde dingen bezig te zijn (in mijn hoofd of lezen). Dit was extra vervelend omdat ik een tijdelijk contract heb en had gehoopt in de korte tijd die ik heb aan te tonen dat ik van waarde kan zijn hier. 2 maanden lang ben ik elke dag met tegenzin naar werk gegaan (inclusief huilbuien 's avonds en in het weekend) maar nu dingen eindelijk op gang zijn heb ik er al veel meer plezier in. Opzich kan je nog best solliciteren als je 7 weken zwanger bent maar als deze baan op papier goed klinkt zou ik het nog even uitzitten, het duurt inderdaad vaak wel even voordat een nieuwe baan goed op gang is (en goede kans dat dat ook voor een weer nieuwe baan zal gelden)
Ik zou het even wat meer tijd geven. Mogelijk kun je er ook veel van leren en als je eenmaal je draai gevonden hebt, dan kun je het wel eens heel anders ervaren. Goed dat je in gesprek gaat met de manager. Wees gewoon eerlijk, maar probeer wel uit de emotie te blijven. Dus gewoon vertellen wat je verwachting was, wat je nu ervaart en wat je nodig hebt om er een succes van te maken. En als je het echt niet ziet zitten, gewoon gaan solliciteren. Ik ben met 15 weken zwangerschap gaan solliciteren en 3 maanden opzegtermijn, waardoor ik pas met 33 weken zwangerschap beschikbaar ging zijn. En ik ben gewoon aangenomen. Vier maanden wachten op een geschikte kandidaat is niet heel veel als iemand daarna jaren goed kan bijdragen.
Hier even een update. Afgelopen dinsdag een pittig gesprek gehad en ze zijn erg geschrokken. Maar gelukkig wel een goed gesprek. We gaan samen nu een aantal stappen ondernemen om zo ervoor te zorgen dat ik het wel naar mijn zin krijg. Dus ik hoop dat dat voldoende zal zijn.