Ik ben ook een beetje bang voor de bevalling. Hoewel ik nog niet eens zwanger ben...moet dat eerst nog maar eens zien te worden. Hoop dat ik net zo'n bevalling krijg als m'n moeder. Om 18.30 uur was ze nog op haar knieen de grond aan het dweilen. Toen ze daarmee klaat was zei de tegen m'n pa...volgens mij gaat het beginnen..ze is gaan douchen..ze hebben m'n broer nog weggebracht en zijn naar het ziekenhuis gereden. Om 19.30 uur waren ze in het ziekenhuis...m'n pa heeft haar bij de poli uit de auto gezet (het was bezoekuur en geen parkeerplek te vinden). Zij is de trap opgerend bij de kraamafdeling. Boven aan de trap braken de vliezen. Ze is meteen doorgerend naar de verloskamer en om 19.35 uur ben ik geboren. Ze had de kleren nog aan...alleen de panty's hadden ze snel uitgetrokken. M'n pa was nog net op tijd binnen. Hoop natuurlijk dat het erfelijk is....
ik hoop ook dat ik een balling heb zoals mijn moeder drie keer heeft mogen doen. bij mij zat ze bij de buurvrouw koffie te drinken toen de vliezen braken. ze is zelfs nog over het tuinhekje gesprongen, om maar niks te bevuilen bij de buurvrouw! daarna heeft ze het met een zucht en een puf gedaan. bij mijn broer heeft ze zelfs nog vlak na de bevalling helemaal slap gelegen van het lachen, omdat de huisarts onderuit ging in de gang met de placenta in zijn handen, lekkere troep ik was bang dat ik met de zwangerschap meer op mijn tante zou lijken (niet zo leuk, geen uitwijding, wel twee mooie zoontjes uiteindelijk hoor!), maar het lijkt er steeds meer op dat ik meer weg heb van mijn moeder. heb wel meer klachten, wat mijn moeder helemaal niet had, maar qua bouw en dragen lijk ik op mijn moeder, dus wie weet
Dit bedoel ik te zeggen. Op het moment dat je je frummel in je armen hebt, je man/vriend met tranen in zijn ogen zegt dat hij van jullie houdt en je het gevoel hebt dat je een wereld prestatie geleverd hebt, maakt die hele bevalling niets meer uit. Of het nu super gegaan is of k*t, je hebt je kindje in je armen en dat is het enigste wat telt. Mij weerhield het er zelfs niet van om voor een tweede te gaan. Je kan je nog zo druk maken om de bevalling die, hoe dan ook, gaat komen.... Daar schiet je helemaal niets mee op. Eruit moet het toch echt! Geen weg meer terug. Maar meiden geloof me, het is het 100% waard!
eigenlijk is het heel kort en krachtig: miljoenen vrouwen zijn ons voorgegaan, dus waarom zou het ons niet lukken? maar ik snap je angst best wel hoor.
oke Ylana, dan heb ik je gewoon verkeerd begrepen. vond het zelf niet zo opbeurend overkomen, zoals dat stukje 'helemaal na 4 jaar'. ik hoop persoonlijk dat het al wat sneller vergeten is hoor!
Haha! Dat na 4 jaar was meer omdat mijn mán het eindelijk verwerkt had... Ik zelf was de hele bevalling de maand erop al vergeten 8) Zodra je in de ogen kijkt van je kind, is het het allemaal waard geweest!
gelukkug maak je aan het eind ook heel veel hormonen aan. Ik `verheugde´me op het eind gewoon op de bevalling Wou zo graag mijn kindje zien, dat ik helemaal niet over de pijn enzo nadacht.
ach, als ik iets te angstig wordt voor de bevalling denk ik gewoon even aan nog langer zwanger door lopen..... nou, doe me dan de bevalling maar! haha ik kan nog geen half uur lopen zonder pijn te hebben
ik vind het heel leuk om al jullie reactie's te lezen ik hoop alleen niet dat ik net zo'n bevalling krijg als mijn moeder de eerste keer bij mij broer dat was echt een ramp heel lang geduurt en met veel pijn en moeite was mijn broer eindelijk geboren bij mij ging het wel makkelijk ze poepte me gewoon uit alsof het niks was wie weet een goeie zwangerschaps cursus je hebt zo veel verschillende ik weet echt niet welke ik zou moeten doen liefs diane
Hoi Diane, nou ik was ontzettend bang voor de bevalling. Ik ben heel erg bang voor pijn en dacht dat de bevalling MEGA pijn zou gaan doen. Bang voor rug weeën, bang voor been weeën, bang voor uitscheuren, overal was ik bang voor. Nou mijn bevalling heeft 19,5 uur geduurd. Ik kreeg ook echt been- en rugweeën en het is me ontzettend meegevallen. Die 19 uur weeën waren pijnlijk, daar valt niks aan te veranderen, maar de pijn was niks vergeleken met wat ik in mijn hoofd had. Ik heb wel eens heftige buikpijn gehad zodat ik flauw viel. Ik was ook bang dat dat tijdens de weeën zou gebeuren. Maar echt zo pijnlijk vond ik het niet en ik ben er gewoon bijgebleven. En als de pijn te erg wordt krijg je echt wel een ruggeprik. Ik kreeg die ook, alleen omdat de ontsluiting niet wilde vorderen. En als je denkt dat de pijn je teveel wordt is het al tijd om te gaan persen. En bij mij was het ook zo toen ik mijn kleine Merel op mijn buik had liggen was alle pijn alweer vergeten. Het is andere pijn als die je ooit eerder heb gevoeld. Je kan het aan, al miljoenen vrouwen zijn je voor gegaan en hebben het allemaal gehaald (dit was de gedachte die mij een beetje op de been hield ) Je krijgt er zoiets moois voor terug (lekker standaard zinnetje, maar het is ECHT zo) Na de bevalling dacht ik echt...ach was dit nou alles, dat viel me behoorlijk mee. Heel veel succes met je bevalling!
Ik heb zoiets van "er zijn zoveel vrouwen me voorgegaan, dus mij zal het ook wel lukken " Ik probeer er nei teveel over na te denken verder eigenlijk. Dat vind ik nu ook nog wel wat te vroeg.
Aan alleen maar opberuende verhalen heb je natuurlijk ook niets dan krijg je het gevoel dat je je aanstelt of dat het niets voorstelt. Ik zag er niet tegenop 11 jaar terug, en uiteindelijk vond ik het niet leuk, echt niet leuk. En nu zit ik er weer vlak tegen aan, en jawel ik ben zenuwachtig, soms zelfs wat angstig. Maar al duurt het 12 uur ... wat zijn 12 Kl*te uren op een mensenleven...... Elke vrouw kan het ... het is weliswaar niet leuk.... maar ook jij zal het kunnen. Pijn is niet fijn.... maar het is over zodra je je kind in je armen hebt. Daarna heb je alle energie vd wereld, en de euforie van een marathon uitlopen is er niets bij Bereid je goed voor. Ik heb mijn zenuwen een stuk vermindert door yoga. Weet goed hoe ik me moet ontspannen zelfs met pijn.
hihi ook dit klinkt me bekend in de oren. Ik was ook doodsbenauwd voor de bevalling maar idd wat iedereen zegt miljoenen mensen zijn ons voorgegaan. Ik ben nu banger voor het feit dat ik niet weet waneer het gaat gebeuren en hoe het zal beginnen. Ik ben er klaar voor laat mijn prinsesje maar komen! Succes je hebt nog even om je voor te bereiden en lees niet te veel horror verhalen van andere mensen. Als het niet lukt laten ze je echt niet liggen hoor je kindje gaat er komen hoe je het ook wend of keert!
Vervelend! zelf heb ik mij er 9 maanden (bijna 10) druk om gemaakt en was er heilig van overtuigd dat het niet ging lukken! ik heb bijna niet kunnen genieten van de zwangerschap hierdoor, dus ik zou je adviseren om het toch een beetje los proberen te laten! succes!
helemaal mee eens Ik ging alleen bijna van mijn stokje toen ik op moest staan. maar ja eigen schuld....je moet ook niet persen met je ogen dicht Mijn knulletje is nu 9,5 week oud en stiekem fantaseer ik soms wel eens over een zwangerschap en nog een kindje. En mijn bevalling was totaal niet je van het Dus meid(en) geen zorgen maken en het gewoon op je af laten komen.
herken het wel ene beetje id.... Ben ene beetje bang voor het onbekende...hoe ga ik ermee om...Raak ik niet in paniek..Doe ik het allemaal wel goed? maar net wat iedereen zegt...Er zijn zoveel vrouwen voor ons gegaan, waarom zou het ons dan niet lukken? Gewoon gana met die banaan