Ik ben zelf vooral consequent en zeg dus gewoon nee. Daarbij blijf ik wel heel rustig en heb ik alleen een boze stem als iets echt erg of dringend. En ik bied altijd een alternatief. Daarnaast benoem ik veel positief en probeer zo negatief gedrag te voorkomen. Dus als mijn zoon op een kat afloopt en ik weet dat hij soms aan de staart trekt (of zie aan zijn ogen dat hij iets stouts wil doen dan zeg ik iets als: dat is een lief poesje hé, kun jij die al zachtjes aaien? ... wow dat kun je al goed wat ben jij lief voor t poesjes, kijk hij vind t leuk. Bij mijn kinderen werkt dat vaak wel.
Ik heb vandaag het idee bij mijn zoon dat het echt afreageren/aandacht vragen is. Ik doe veel met hem, maar net het moment dat ik even met iets of iemand anders bezig ben gaat hij lopen zieken. Hij weet heel goed wat wel en niet mag. Hij is jaloers op zijn broertje. Loopt zo naar hem toe en duwt hem omver. Pakt speelgoed en geeft hem een mep ermee. Ik keek vandaag even de andere kant op, komt mijn bijna 16 maanden oude zoontje mij huilend vertellen dat hij hem omgeduwd heeft. Het woord duwen hoort hij nog helemaal niet te kennen... Sinds deze week loopt hij mij ook veel te slaan, schoppen, knijpen, kopstoten te geven tegen mijn neus. Ik kom deze week even echt niet uit de cirkel....
Ik zou echt alles aandacht gaan even wat wel goed gaat. En gewoon op de gang/time out als hij slaat of schopt. Dat mag nou eenmaal niet. Het is wel herkenbaar hoor. Ik heb twee zoontjes. Jongste nog geen 2 en die kunnen zo aan elkaar duwen en trekken ja ook slaan. T hoort er nou eenmaal bij, maar blijf al het positieve echt herkennen en aandacht geven. Zo leren ze over zichzelf dat ze ook lief kunnen samen spelen.
Soms mag iets gewoon NIET en mag je toch gewoon NEE zeggen. Ik ben zo positief mogelijk naar mijn kinderen toe maar soms moeten ze gewoon luisteren. Als dochter zoontje voor de zoveelste keer een mep geeft ga ik niet heel rustig zeggen dat aaien veel liever is. Dan word ik boos en maak haar heel duidelijk NEE dat mag je NIET doen. Lijkt me niks mis mee. Ik vind het soms wel heel erg soft allemaal, je mag best gewoon opvoeden en duidelijke grenzen stellen. Tuurlijk word je na een dag van honderd keer corrigeren en boos worden moe van jezelf, zo wil je niet tegen je kind doen. Dat hoort er helaas wel een beetje bij. Maar als je poeslief moet uitleggen dat iets waarvan ze heel goed weten dat het niet mag niet zo heel erg lief is maakt dat wat mij betreft minder indruk dan heel duidelijk te maken dat de grens is bereikt. Hoe ongezellig dat ook kan zijn.
Dat is inderdaad het punt waar ik van baal. Ik krijg veel complimenten over hoe goed mijn kindjes naar mij luisteren. Het zijn echt niet de moeilijkste kinderen en de meeste dagen zijn heel gezellig. Maar het is natuurlijk niet altijd feest. Die dagen dat ze de strippenkaart helemaal vol maken vind ik lastig. Geïrriteerdheid of boosheid zijn gewoon gevoelens die ik lastig van mijzelf kan accepteren. Dan voel ik mij een naar persoon.
Mijn schoonzus is ook van het positief praten tegen de kinderen..... Haar zoon T, 9, dochter R, 8 en zoon J, 5 luisteren nergens naar.... En doen bij de helft van de keren dat ze ergens op worden aangesproken of ze compleet achterlijk zijn. Als deze kinderen als mallen lopen te schreeuwen vraagt hun moeder poeslief "T, zou je minder willen roepen alsjeblieft" nou ze hebben er lak aan! En ze roepen niet ze schreeuwen, dat is iets heel anders.... Als ik het zat ben en zeg " T! hou eens op met schreeuwen, iedereen om ons heen heeft daar last van" snapt hij helemaal wat ik van hem vraag. Ze heeft ze van de week wel 6 keer lief gevraagd of ze bij het zwembad aub niet over de handdoeken van vreemde mensen wilde lopen.... Als ik het zo lees is dit misschien anders dan jullie bedoelen, maar ik wordt helemaal kriebelig van dat poeslieve. Het is ook niet duidelijk genoeg naar mijn idee, mijn dochter van 9 loopt niet als een malle te schreeuwen en rent ook niet over handdoeken heen in het zwembad. Ik leg haar uit wat ik van haar wil of juist niet wil, en waarom en ben daar denk ik heel duidelijk in zonder boos of onaardig te hoeven zijn. ik ben heus wel eens boos op haar of mopper tegen haar waarvan ik later denk dat ik dat heel anders had moeten doen, dat maak ook dan ook bespreekbaar.
Ja Vooral dat heel duidelijk zijn zonder meteen emotioneel boos te worden werkt goed. Als ik meerdere keren heb gezegd dat iets niet mag laat ik mijn oudste zelf even bij me komen. Hij weet dan eigenlijk al wat ik ga zeggen en daarna lukt t ineens wel. Ik denk dat je beter af en toe echt even kunt ingrijpen dan de hele dag als een kapotte grammofoonplaat jezelf te herhalen (en ja ik ben ook weleens zo'n kapotte grammofoonplaat)
Goh ik had dit kunnen schrijven. Vooral het laatste. Ik voel me soms echt een slechte moeder omdat ik die dag heb moeten roepen. En ja, soms word ik ook fysiek. Als mijn oudste voor de zoveelste keer de jongste aan haar haren trekt moet ze naar de gang. Ze blijft daar dan niet zitten dus sleep ik haar soms terug. Dat sleuren en trekken voelt niey fijn, maar ik kan toch ook niet alles laten gaan?? Soms voel ik me echt zwak omdat ik het blijkbaar verbaal niet aankan ofzo..
Het is prima om steeds positief, gewenst gedrag te benoemen. Maar er is bij de meeste kinderen ook niks mis mee om te zeggen dat iets niet mag. Zeker op het moment dat iets al gebeurt, dus je kind doet al iets dat niet mag, is het prima om te zeggen dat dat niet mag. Gewenst gedrag benoemen doe je vooral veel preventief (dus om te voorkomen dat het mis gaat). Als het al mis is, vind ik dat je dat ook prima aan een kind kunt zeggen hoor. Ze kunnen heus wel tegen een stootje. Afhankelijk van wat je kind al snapt, kan het handig zijn om een alternatief aan te dragen. Dus positief maken. Bijvoorbeeld jonge kinderen of kinderen met een ASS kunnen dat (nog) niet altijd zelf bedenken. Die hebben dan echt een volwassene nodig om dat te zeggen. Als je kind een poes aan de staart trekt, vind ik het echt afhankelijk van het kind wat je daarmee doet. Stel dat onze zoon van 6 dat doet, dan krijgt hij echt gewoon straf. 't Is niet de eerste keer dat hij een poes of ander dier ziet. We hebben hem al geleerd hoe hij met dieren om moet gaan. Hij weet dat trekken pijn doet en dat het niet mag. Doet hij het dan toch, dan ga ik echt niet krampachtig proberen positief te blijven. Dan mag hij van mij voelen dat hij tegen een grens aangebotst is. (En ja, daarna ga ik heus wel kijken wat er met hem aan de hand is dat hij ineens het onzalige idee kreeg een poes te pijnigen. Maar dat is bij mij toch echt pas ná de straf. Want wat er bij hem ook aan de hand is, ik vind het niet oké als hij dat afreageert of er aandacht voor vraagt door een ander pijn te doen.) Maar stel dat mijn nichtje van 1,5 een poes aan de staart trekt. Dat is net zo sneu voor de poes, maar zij weet dat gewoon nog niet. Dus bij haar ga ik netjes op ooghoogte zitten en gaan we samen de poes aaien. Dan leg ik op haar niveau uit dat trekken pijn doet en dat de poes dat niet leuk vindt. Aaien is wel lief. Bovenstaand zwembad voorbeeld: een jonger kind (of ouder kind dat iets heeft waardoor die het echt niet snapt) zou ik in zo'n situatie meer begeleiden en bijvoorbeeld aan de hand meenemen. Die kan de verantwoordelijkheid dan gewoon niet aan. Dan moet je niet blijven vragen, want het kind snapt / kan dat niet. Dan moet je als ouder gewoon je verantwoordelijkheid nemen. Kinderen die echt wel in staat zijn om te onthouden en snappen 'niet over handdoeken rennen' die zou ik het wellicht aan het begin van zo'n bezoek nog een keer uitleggen. Maar daarna is het echt "Ik zag dat je weer over een handdoek renden. Kom hier maar even vijf minuten naast me zitten om je te vervelen. En dit was wel de laatste keer, want anders ... [vul consequentie in]. Bij een vijfjarige zou ik nog wel willen wijzen op een plek waar meer ruimte is om te rennen en uitleggen dat hij op de andere plekken gewoon om de handdoeken heen moet lopen. Maar bij kinderen van 8 en 9? Zoek het uit. Ik vind echt niet dat je kinderen alles hoeft voor te kauwen hoor. Ze mogen ook leren zelf na te denken en zelf om zoch heen te kijken.