Pffff ik moet het toch even kwijt hoor. Mijn liefste papa is 20 september 2001 op 45 jarige leeftijd overleden en ik mis hem iedere dag. Nu ik zwanger ben is het missen en verdriet zo sterk. Ik zou zo graag het mooie nieuws met hem willen delen, hij zou zo trots zijn geweest als hij opa zou worden.... Papa was mijn maatje en we deden veel samen, en nu kan ik niks meer aan hem vertellen en ook dit grote nieuws niet. Ik moest het eventjes kwijt meiden.
wijfie ik ken het gevoel oma (schoonmoeder) is vorige jaar overleden op 57 jarige leeftijd aan kanker... en ik weet zeker dat ze ook bere trots zou zijn geweest! de kledingkast zou nu al volgehangen hebben met babykleertjes..want zo was ze.. Het zal nog ff moeilijk worden voor je hoor..hier hebben we ook nog af en toe emotionele uitbarstingen maar das helemaal niet erg..gewoon huilen als je moet huilen.. heel veel sterkte en weet zeker dat je pa trots was geweest! Maar hij is bij je!
Ik snap je! Helaas mocht mijn vader (overleden 2008) ook niet meemaken dat onze dochter is geboren. Ik raakte zwanger 3 maanden na zijn overlijden. Soms grijpt het me enorm aan, maar ik troost me met de gedachte dat hij vast van ergens mee zit te kijken en te genieten. Al had ik dat liever natuurlijk meegemaakt. Knuffel voor jou!
Ook ik herken je verdriet. Mijn vader is vorig jaar plots overleden op 57 jarige leeftijd. Ik vond het erg moeilijk afgelopen mei, toen ik trouwde en hem moest missen en nu tijdens de zwangerschap. Ik zou het zou graag face to face met hem delen, maar zoals Daan zegt, ik troost me ook met de gedachte dat hij vanaf ergens mee kijkt en super trots is! knuffel!
Ik herken het idd ook heel erg, beide schoonouders zijn overleden, schoonvader heb ik niet gekend, maar schoonmoeder 2009, maar wat zouden ze dit nog graag meegemaakt hebben zeg, ik vind het voor m'n man nog erger omdat we heel veel hebben gekregen van mijn ouders, dus dan voel je het gemis nog meer knuf meiden
weet er ook helaas alles van..beide ouders heb ik niet meer. En das hard..en een supergroot gemis!Vooral nu ik zwanger ben inderdaad. Veel sterkte voor iedereen die zijn moeder en/of vader tijdens zo'n belangrijk en mooi moment in je leven moet missen!
Heel herkenbaar.. Hier is mijn schoonmoeder febr. dit jaar overleden na kort ziek te zijn geweest. Al was de band niet super hecht; wat had ze trots geweest!!!!!!
TS: ik ben ervan overtuigd dat jouw papa boven op een mooie wolk met glunderende ogen zit te kijken. zo heb ik dat ook met mijn moeder, zij is al 4,5 jaar van ons vandaan en ik heb het idee dat ze trots en goed over mijn andere 2 mooie sterren waakt!
Dank jullie wel, voor jullie lieve woordjes. Ik zie helaas dat er meerdere zijn met die grote verdriet en gemis. Mijn papa is gestorven toen ik 19 was (na een ziekebed van 11 weken door hersentumor) en mijn vriend en ik zijn toen heel vroeg verloofd zodat mijn papa toch iets mee kon maken van zijn oogappeltje....Nu inmiddels getrouwd en zwanger waar hij helaas niet bij heeft kunnen zijn. Ik geloof echt dat hij altijd mee kijkt en glundert maar toch mis ik echt het praatje enzo....
lieve meid, hierover kan ik niet meepraten, maar het verlies van iemand of wat dan ook is altijd zo intens dat het eigenlijk niet mag gebeuren vind ik. in ieder geval weet ik wel zeker dat je papa van boven alles meekrijgt en heeeeel erg trots op je is.
Vanaf hier alleen maar even een KNUFFEL speciaal voor jou.. weet heel goed wat je bedoeld.. al zijn het niet mijn ouders die ik moet missen, maar mijn broertje.. Weet dat je niet alleen bent en dat je vader zeker nogsteeds trots op je is! Hij leeft in je hart voort.. xx
Wij zijn in februari 2009 verloofd en in Maart overleed hij. Ik kreeg telefoon in maart, ik wist dat hij opgenomen was maar verder niets bijzonders ofzo, en ik had echt zo'n gevoel van 'ik MOET NU naar huis vliegen!' Dat telefoontje was op woensdag, op zaterdag kwam ik aan, bij hem in het ziekenhuis geweest en mijn ring laten zien, op maandag is hij ontslagen uit het ziekenhuis en op dinsdag is hij overleden thuis. Het ging zo gek snel allemaal.... Maar ik ben blij nog even met hem gesproken te hebben. Ik vind het ook zo moeilijk niet eventjes met hem te kunnen kletsen, hij was echt mijn maatje. Ik was echt een papa's kindje en had dan ook een veel betere band met hem dan met mijn moeder. We zaten altijd op msn te kletsen met de webcam, of hij sms'te me of belde gewoon zomaar. Nu mis ik dat echt vreselijk, ik had hem zo graag bij mijn trouwen willen hebben. Of toen we hoorde dat we een jongetje kregen, had ik hem dat zoooo graag willen vertellen. Ik praat nog steeds met hem hoor, ga ik met een kop koffie bij zijn foto zitten, klets ik er op los. Maar het voelt nog als gisteren dat hij er nog was. Wat het moeilijk of juist makkelijker maakt is dat ik in het buitenland woon en dus eigenlijk net kan doen alsof ie' er nog gewoon is, in NL. Mezelf voor de gek houden, tja, dat komt soms best rauw op mijn dak als ik er mee geconfronteerd word. Iemand missen is echt vreselijk.
Mijn vader (mijn maatje mijn steun en toeverlaat en mijn alles net als mijn moeder maar die heb ik gelukkig nog) is ziek geworden toen ik zwanger raakte van mijn dochter, hij is 6weken voor haar geboorte overleden en helaas heeft hij het niet mogen mee maken. Hij heeft het nog een maand weten te rekken maar helaas was hij op en is vredig ingeslapen. Sinds de geboorte van mijn dochter is hij heel duidelijk aanwezig. Ze is bijna een copie van mijn vader en mij en dat is best wel moeilijk soms want Opa zou zo trots geweest zijn ook op haar. Gelukkig heeft hij wel mijn zoon gekent en heel bewust mee gemaakt hij heeft alles wat hij nog wilde doen in de toekomst met hem gedaan voor hij stierf en daar zijn we zo blij mee. Hij kan zeggen ik heb leren vissen van mijn Opa hij was wel pas 4 maar hij heeft het geleerd van hem zo wilde hij mijn dochter graag leren paardrijden dat heeft hij mij ook geleerd en nu ze 4 is en we de paarden aan huis hebben staan is ze gewoon een natuurtalentje. Ze zadelt de shetlander zelf op (ik help wel met vastmaken en hoofdstelletje) maar ze stapt zelf op en rijd weg alsof ze het altijd al gedaan heeft. Dit is echt zo bijzonder ze kan het allemaal het zit gewoon in haar Opa helpt haar van binnenuit en dat is echt zo mooi. Ook praat ze over Grote opa terwijl ze hem alleen van foto´s kent dat vind ik ook heel fijn. Meis ik weet presies hoe je je voelt en als de baby er is laat ook de foto´s zien van Opa en vertel wat er is gebeurt en hoe trots hij zou zijn op zijn kleinkind en je zult zien dat Opa ook mee speelt in het leven van jou kindje zo zal jou kindje zich zijn opa die er helaas niet meer is wel herkennen en zal het ook tedere momenten vertellen aan opa wel is waar de foto maar ze gaan het wel doen en dat is speciaal en bijzonder. Ze maken ook tekeningen voor Opa die je bij de foto moet zetten en dat soort dingen. Mijn dochtertje zegt altijd even als ze de sterren ziet Opa weltruste ik ga nu ook even slapen tot volgende keer. Dit geeft mij een goed gevoel ze doet het uit zichzelf en dat is mooi. Maar goed dit is hoe wij er mee omgaan dat is voor iedereen anders en wij hadden al een kindje dat Opa wel heeft gekent en dus krijg je wel een kleinbeetje copie gedrag natuurlijk maar toch... Het blijft bijzonder. Heel veel sterkte Papa kijkt van boven mee en zolang hij in je hart zit zit hij ook op je schouder meis.
Ik vind het bij ons wel symbolisch trouwens dat mijn vader in Maart is overleden, en onze zoon in Maart word geboren. (Of althans, dan ben ik uitgerekend)
Krijg helemaal kippenvel van je verhaal. Mijn vader is vorig jaar oktober op mijn 21e verjaardag ook helaas overleden. Ik denk elke dag, elk uur aan hem en het gemis is door de zwangerschap alleen maar sterker geworden. Het idee alleen al dat hij nooit mijn kindje zal gaan leren kennen maakt mij zo vreselijk verdrietig. Gelukkig krijg ons kindje als 2e naam de naam van zijn opa. En om dat alleen al op de proefdruk van het geboortekaartje te zien is zo vreselijk mooi! Sterkte. Het zal nooit overgaan. Ze zeggen allemaal wel zo mooi dat verdriet moet slijten, maar ik geloof daar niet in. Je kunt beter zeggen: Je moet om leren gaan met je verdriet. Slijten doet het niet. Nooit.