Tranen in mijn ogen na het lezen van je berichten. Wat een verdriet en wat een bewondering heb ik voor je hoe je hier mee om gaat. Een hele dikke digitale knuffel en ik wens jullie alle goeds toe in 2015.
Zucht, even weer heel emotioneel hier. Vienna vroeg of ze de kamer van 'baby-zusje' weer mocht bekijken. Dus wij samen naar haar kamertje, alles bekijken, aanraken, kletsen over dr zusje. Poeh, was wel even heel zwaar, maar ergens ook wel mooi. Vienna deed op het laatst het muziekdoosje aan het ledikantje aan, want "misschien hoort baby-zusje het wel" (zoals zij het zei) En toen zei ze "doei zusje" en gingen we weer het kamertje uit. Vervolgens gaat ze weel vrolijk spelen, alsof er niks aan de hand is. Zo heerlijk dat ze dat kan...! Alweer ruim 3 maanden geleden (en het doet nog net zo'n pijn...)
Wat gaat Vienna er mooi mee om en wat zal dat weer extra moeilijk zijn voor je. Gewoon even een dikke knuffel
Ik zit hier ook mee te huilen. Wat vreselijk. Niet te geloven. Ik kan alleen maar zeggen veel sterkte en ik hoop dat je kracht zult vinden met je gezin om door te gaan.
Mag ik je terug alsjeblieft? Ik mis je zo, maar ik weet niet precies wie. Ik ken mijn bloedeigen kindje nog geen eens. Ik weet de kleur van je ogen niet, ik ken het geluid van je stem niet, ik weet niet hoe je bewegingen eruit zien. Ik weet alleen hoe je voelde en hoe je er 'slapend' uit ziet...en dat is te weinig. Veel te weinig... Ik doe zo mijn best om mijn dagen zonder jou door te komen, maar dit is weer zo'n dag dat het bijna niet gaat
Dikke knuffel. Konde we tijd terug draaie en het een mooi moment van maken. Nu kunne genieten. Hoe zou ze zijn geweest, op wie zou je lijken... Duizenden vragen, die vragen blijven. Waarom? Een vraag waar we nooit antwoord op krijgen. Leven wat nooit meer zoals voor heen was wordt. Leegte die nooit te vullen is. Was g Het maar een droom. Xxx
Bedankt voor je mooie woorden khloe! Pfff, vandaag alweer 4 maanden geleden en nog steeds doet het zo'n enorme pijn. Af en toe ben ik zo bang dat ik deze pijn de rest van mijn leven blijf voelen... Ik merk dat het angstgevoel ook weer terugkomt nu mijn nicht en een kennisje voorbij de 30 weken zijn. En nog een kennis die ieder moment kan bevallen. Ik hoop zo dat bij hun alles goed gaat! Maar tegelijkertijd zou dat me ook enorm jaloers maken en dat zou niet moeten horen...
Jeetje meid wat verschrikkelijk oneerlijk ik wilde je heel veel sterkte wensen....geen woorden voor....knuf
Daisy, kippevel van je woorden. Wat een verdriet..... Je gaat het redden, maar het is zo moeilijk. Knuffel.
Lief meisje, vanavond is weer zo'n moment hoor; dat ik het koud krijg en kippenvel tegelijk heb als ik aan je denk en je foto's bekijk. Wat was je toch mooi, waarom moest je nou door zoiets stoms van ons heen gaan? Dan kijk ik naar de foto's vlak na je geboorte, hoe lief je op mijn buik was gelegd, op je zij met je kleine armpje om mn buik heen geslagen alsof je mama wilde knuffelen... Oh lieverd, kon ik je nog maar kroelen. Ik mis je zo enorm! Je had nu 4.5 maand oud geweest. In huis hangen foto's van je grote zus met diezelfde leeftijd. Een big smile op haar gezicht. Had jij ook al zo'n mooie lach gehad? We zullen het nooit weten en dat doet zo'n pijn! Je leeft voort in onze harten, in je grote zus en hopelijk heel snel in je kleine broertje of zusje die hopelijk gaat komen. Maar dat neemt niet weg dat jij er ook had moeten zijn... wat doet het toch vreselijk veel pijn dat jij er niet bent, lieve schat
Wat een vreselijk verdriet. Ik hoop dat jullie wensen voor een brusje voor jullie meiden snel uit mag komen en het weer wat toekomstvisie mag geven. De pijn zal nooit weg gaan maar de scherpe randjes gaan zachter worden. Sterkte
Meid wat verschrikkelijk voor je........... wil je heel veel sterkte wensen, wat lijkt het me moeilijk voor je!!!!