ons sterretje Rowan

Woorden schieten te kort bij het verwoorden van zo een zwaar verlies. We keken zo uit naar ons kleine ventje.
In november 2012 besloten we om te gaan voor een klein wondertje. Ik was er vlugger klaar voor dan mijn partner. Ik dacht dat alles vlot en snel ging gaan. De eerste maanden kreeg ik spontaan mijn menstruatie. In februari ging het minder vlot. Ik kreeg te horen dat ik PCO had en dat het niet makkelijk zou zijn om spontaan zwanger te worden. Omdat de kans er toch in bestond, besloten we om op de normale manier verder te gaan. In mei hadden we nog steeds geen resultaat. Ik ben toen hormonen beginnen slikken. De volgende maanden kwam ik gewicht aan maar nog steeds geen resultaat. In november 2013 besloten we om te starten met kunstmatige inseminatie. Ik had een afspraak op maandag 25 november om verdere data vast te leggen en voor verdere onderzoeken. Het weekend ervoor voelde ik me duizelig en deed ik een test. Deze gaf een licht positief streepje aan maar zowel ik als mijn partner dachten dat het weer een fout resultaat was. Datzelfde weekend bleef ik me toch vastklampen aan die test. We besloten er om nog een te doen. Ook deze gaf een licht positief resultaat aan. Nog steeds wat ongeloof maar toch begonnen we al te fantaseren over een kleintje. Mijn partner had zijn eerste knuffeltje gevangen en het gevoel van vreugde was sterk aanwezig.
Diezelfde avond besloten we om een test van de apotheek te halen om toch maar zeker te zijn. En voor ons gemoed. We hadden al zoveel teleurstellingen ondervonden. Ik dacht dat deze test negatief was, maar mijn partner zag na een tijdje terug een positief resultaat. 25 november ben ik eerst mijn bloed laten trekken vooraleer ik naar die afspraak ging voor KI. Ik kreeg het goede nieuws te horen. We waren zwanger. Mijn partner was nog maar net thuis van zijn werk en stond me ongeduldig op te wachten. Vreugde alom. Ook onzekerheid kwam boven, ik was bang om het te verliezen. We hadden dit al zo lang gewild en nu was het er.

Ik werd meteen thuisgezet van mijn werk omdat ik in buitengewoon onderwijs werk. De lange maanden en het uitkijken naar ons kindje braken aan. Nog steeds die onzekerheid en schrik ... De eerste echo was prachtig. We hoorden zijn hartje kloppen. Meteen waren we verliefd op het geluid. We hebben er vaak over nagepraat hoe prachtig dit geluid was. De volgende echo's waren altijd perfect en we zagen ons kleintje steeds groter worden. Zijn handjes, zijn voetjes, alles groeide perfect. Op 17 weken wisten we dat het een jongetje ging zijn en ik voelde al kleine vlindertjes in mijn buik. Nu wist ik, als ik hem begon te voelen, ik niet meer zo onzeker hoefde te zijn. Zijn bewegingen werden intenser en ik voelde duidelijke plofjes en schopjes. Wat was dit zalig. Mijn partner had zelf mijn buik zien bewegen. Ik keek zo uit naar het moment dat hij hem kon voelen, horen, ... De laatste maanden zouden zo speciaal zijn.
Tijdens de laatste reis ben ik de laatste nacht wat onwel geweest. Ik had buikloop en dacht dat het kwam van het eten dat ik niet gewoon was. De week erop had ik dit nog steeds. Ik voelde dat er iets niet juist was. Ik belde naar de gynaecoloog en kreeg het antwoord om naar de huisarts te gaan. Misschien een buikgriepje. Deze bevestigde hetzelfde. Toch was ik nog steeds niet gerustgesteld. Mijn buikloop verminderde maar ik ondervond dat ik minder beweging had. Hij was zo beweeglijk in het begin en plots niets meer. Ik besloot om naar de monitor te gaan. Daar hoorden we zijn hartje en hij bewoog heel goed. Ik was gerustgesteld en dacht, nu zal het wel terug op gang komen. Maar de dagen erop voelde ik nog steeds niets. Ik maakte me weer zorgen. De 5de dag na de monitor besloot ik om terug de gynaecoloog te bellen. Zij kon me niet te woord staan en ging me de volgende dag terug bellen. Ik wist me geen raad en besloot om terug naar de monitor te gaan. Ik wist dat het niet juist zat.
Ik kwam daar alleen aan want ik dacht, misschien beeld ik het me toch maar in zoals de meesten zeggen. Ik had wel gelezen, een moeder voelt zoiets aan, maar wou hier niet aan toegeven. Op de monitor vonden ze geen hartslag. Ze zeiden, hij is nog klein, we moeten goed zoeken. Maar de keer ervoor vonden ze hem vrij snel. Nog altijd geen hartje. Ze besloten om een ander apparaatje erbij te halen. Ze hoorden de navelstreng en zeiden dat dit goed was. Ik vroeg meteen of dit betekenden dat zijn hartje nog klopte. Ze zeiden van wel maar vonden het toch traag en besloten er een gynaecoloog bij te halen voor echo. Op de echo zag ik al snel dat hij niet meer op een normale manier in mijn buik zat. Er bewoog niks, ik zag geen hartje kloppen en ik zag dat de dokter even afwachtte om het mij te vertellen. Ik vrees dat ik slecht nieuws heb, zei ze. Mijn wereld stortte in. Ik zat daar helemaal alleen, omringt door vroedvrouwen die me wel steunden maar ik voelde me alleen. Ik wist niet hoe dit moest verteld worden aan mijn partner die zorgeloos was gaan werken. Ze belden hem op om te zeggen dat er iets mis was. Ook hij wou niet geloven dat er iets ernstig was maar ik moest hem vertellen dat ons kleintje dood was. We bleven achter met ons verdriet, met vragen en moesten ons nog op het ergste voorbereiden. Ik moest bevallen. Aangezien ik 26 weken was, was dit een heel proces. Alles moest opgewekt worden en dat ging niet zonder pijn. Ik zou het me niet aangetrokken hebben moest ik er mijn kindje voor in de plaats krijgen maar nu kregen we niets. De uren gingen voorbij en tegen de avond was het tijd. Tranen hadden we al gelaten maar ik hield me sterk. Ik had hem nog altijd bij mij, hij zat veilig in mijn buik. Niemand kon hem iets aandoen want ik beschermde hem.
De bevalling verliep vrij vlot. Maar de gevoelens die nadien kwamen zijn onbeschrijfelijk. Op een andere kamer hoorde je een baby'tje huilen en ons kindje lag daar stil, levenloos. We wisten, nu hebben we hem in onze armen maar straks moeten we hem voorgoed al afstaan. Zo snel, zo direct uit onze armen weggetrokken, zonder hem te leren kennen ...
We hebben onze kleine Rowan een aantal keer kunnen bewonderen. We hebben hem geknuffeld, in onze armen omsloten, hem willen beschermen, kusjes gegeven. We hebben hem gekoesterd en voorgoed in ons hartje gesloten. Ik wist dat er een moment ging aanbreken dat we hem moesten afgeven. De laatste keer dat we hem konden knuffelen deed zo pijn. Hoe kan dit nu, normaal geven ze je kindje en laat je het nooit meer los. Wij wisten, als hij geboren wordt, moeten we meteen loslaten. Dit is niet juist. We werden en zijn kwaad op alles en de hele wereld. Ons ventje, onze Rowan, ons geluk. Plots zomaar uit mijn buik weg en een leegte die achterblijft.
We zijn nog maar 1 dag thuis en ik denk dat we dit nooit te boven zullen komen. Hoe kunnen we ooit van een ander kindje gaan houden. We wouden hem en alleen maar hem. Ons hele leven is verbonden nu aan deze gebeurtenis. Nooit zullen we hem kunnen loslaten.
Wat eerst zo mooi ging zijn, is voorgoed weg. Ons sterretje is ons ontnomen en naar een onbekende wereld. Daar waar we hem niet kunnen beschermen. Ik wou dat we hem nog steeds in onze armen hadden. Ik wou dat we wakker werden uit deze nachtmerrie!
Slaap zacht, lieve mooie Rowan. Je zal voor altijd ons sterretje aan de hemel zijn, ons wondertje.
Houden van je!