tja de vraag zegt het al. ik ben nu meer dan een jaar gestopt met de pil en eigenlijk tja wat is een jaar? maar toch merk ik dat ik er steeds meer verdrietig onder word. alles om mij heen hoor ik "baby" als mensen er over praten, op tv, in een film, enz. ik word er een beetje verdrietig van, en dat wil ik eigenlijk niet. ik zoek wel afleiding, maar toch helpt het niet echt. ook een tijdje niet hier geweest, om er niet teveel mee bezig te zijn, maar toch steeds stiekum hier weer even kijken op dit forum. wie herkent dit en heeft nog tips? liefs
Ik begrijp je gevoelens, ik heb nu al geen geduld, laat staan een jaar zelfs! Wow.. heb wel bewondering voor dat jullie nog op deze site zitten iedere dag. Maar het zal vast wel goed komen! Alleen dat wachten is echt niet leuk nee... Ik hoop voor je dat je snel zwanger mag zijn!
@Keina, volgens mij zitten we een beetje in hetzelfde schuitje ben ook vorig jaar (sept) gestopt met de pil en nog niet zwanger woon ook nog eens in een nieuwbouwwijk met allemaal jonge stellen, dus hoef maar uit het raam te kijken en zie een kinderwagen op mijn werk is er al jaren een babyboom, dus de ene na de andere wordt zwanger en bevalt iedereen zegt wel dat je er ook minder mee moet bezig zijn, maar idd als je overal baby's ziet en hoort gaat het een stuk lastiger ik ben er ook een beetje verdrietig van, maar we zitten nu in het begin stadium van de mmm, krijg eerst een hsg en daarna mag ik beginnen met hormonen injecteren, dus hopelijk zal het nu wel wat opschieten met onze wens ik zie dat jij ook bij de gyn loopt, hebben ze al onderzoeken gedaan en krijg je al een behandeling? echte tips heb ik niet voor je, maar ik probeer wel wat vaker te gaan sporten om mijn hoofd leeg te maken ik probeer ook selectief te zijn met op kraambezoek te gaan, omdat ik heb gemerkt dat ik daarna echt in een dip zit, dus alleen bij mensen waar ik echt een band mee heb en niet bij alle collega's dikke knuf!
Hoi Keina, Tja.. Ik herken(de) je gevoel heel erg goed. Wij hebben 15 maanden moeten wachten voordat ik in verwachting was. Het begint met dat mensen om je heen zwanger worden. 'Niks aan de hand', denk je dan.. Of 'Leuk, dan zijn we straks samen zwanger.' Daarna komt een periode dat je het eigenlijk niet eerlijk vindt dat mensen zwanger worden van de tweede, terwijl jij nog op de eerste zit te wachten. Op een gegeven moment worden die kinderen geboren. Leuk voor hen, maar niet voor jou. Ik ging zelfs situaties ontlopen waarin ik babies tegenkwam. Ik heb zelfs een keertje gedroomd dat de ene na de andere naam die ik leuk vond, 'vergeven' was... Heel verdrietig word je daarvan. Maar toch... Een vriendin van me zei een keer dat, wanneer het eenmaal zover is, je de tijd ervoor eigenlijk vergeet. En ik weet niet of je er iets aan hebt, maar bij mij was dat echt zo. (Natuurlijk ben ik extra blij dat het geluk ons gegeven is.) Ik hoop voor jullie dat jullie het ook (snel) mee mogen maken. Sterkte tot die tijd!
Probeer te accepteren dat je je zo voelt en praat er over met mensen (in het echte leven of hier op het forum). Zoals je zelf al zegt werkt afleiding zoeken ook niet echt. Dat herken ik zelf ook. Het heeft bij mij ook 6 jaar geduurd en op een gegeven moment moest ik er gewoon aan dat ik me er naar over voelde en moest ik daar iets mee doen. Ik ben toen naar een psycholoog gegaan om er over te kunnen praten en zaken te kunnen ordenen in mijn hoofd. Heeft je gyn er al iets concreets over gezegd?
Ik kan overigens niet zeggen dat ik de wachttijd echt vergeten ben. Tuurlijk raakt het nu wat naar de achtergrond, maar het is wel 1 van de redenen om niet meer aan een volgende te beginnen. Dat gevoel van wanhoop en verdriet wil ik niet meer meemaken.
Ik ben ook vorig jaar september gestopt met de pil. Ik ken je gevoelens helemaal, zeker omdat we nu in de maand september zijn. Ik heb ook nog eens in december een vmk gehad, dus denk ik soms ah nu had ik anders .... maar dan denk ik al snel nee zo moet ik niet denken, al is het erg moeilijk. Ik heb gelukkig mijn moeder waar ik veel mee kan praten. Ze is soms wel wat lomp, maar dat houd me dan weer op de grond en bij de realiteit. Tja, ik had echt niet verwacht dat zwanger worden zoiets 'moeilijks en zwaars' was. Zeker omdat als je net met sex begint iedereen zegt, je moet wel voorzichtig doen meisje want voor je het weet ben je zwanger... en nu....... ik zie het Niet dat de jongeren het nu maar eens moeten proberen, gewoon veilig vrijen hoor Maar wat een bizarre wereld toch. Ik heb alles voor een kindje over en lees gister op een ander forum een meisje van 15 die zwanger is en het kindje echt niet wil... Zo zielig en zo bizar. We zijn op het moment aan het Smeppen en we zien wel of dat werkt. We gaan in ieder geval pas rond januari naar de dokter, omdat voor ons zo goed voelt... Succes in ieder geval met alles en je ziet maar weer er zijn er meerdere met zulke rotgevoelens, probeer alleen niet je leven ermee te beinvloeden, maar ik weet dat is makkelijker gezegd dan gedaan... Liefs boot
Ook wij zijn al ruim een jaar bezig (aug 08) en idd, af en toe zijn er van die momenten dat je echt moet uitkijken dat je niet helemaal in een dip komt. Ik heb zelf regelmatig momenten dat ik gewoon in janken uitbarst omdat ik weer es denk dat het ons helemaal niet gaat lukken, en hier probeer ik dan ook wel met mijn vriend over te praten, maar hij is erg optimistisch ingesteld en wil mijn doem-scenarios helemaal niet horen. Dus de laatste tijd houd ik het wel lekker voor mezelf, en zoek ik na m'n jankbuien weer wat afleiding op, en tot nu toe werkt het.
Ook ik heb het dat ik er verdrietig van wordt. Ik wacht al 2 jaar en loop al bijna een jaar in het ziekenhuis. De laatste tijd heb ik er weer heel veel last van. Vanmorgen even op een jaarmarkt geweest, overal kinderwagens enz. Dan heb ik het toch wel even moeilijk van waarom ik niet. Hopelijk zal ik ooit achter een kinderwagen lopen, maar om het steeds om je heen te zien is vreselijk. En dan ook nog de opmerkingen die je erbij krijgt soms.
Ik heb echt respect voor iedereen die al zo lang moet wachten op een wondertje. Ik heb erg lang moeten wachten op mijn eerste ongi, hopelijk is een beebje ons wel gegund. Ik hoop dat jullie allemaal heel snel zwanger zijn!
Ik herken het helemaal hoor. Wij zijn nu 19 maanden bezig en zitten sinds mei 2009 in de mmm. Alles blijkt goed te zijn bij ons en nu moeten we weer 6 maanden zelf proberen. Bijna al mijn vriendinnen, zus en schoonzus zijn zwanger of zijn onderhand van hun 1e of 2e kindje bevallen, ze zijn allemaal later begonnen dan ons, maar mijn vriend en ik staan nog met lege handen. Ik vind het vaak wel moeilijk hoor, zo ook afgelopen weekend, tijdens de verjaardag van mijn vriend. Dan komen dus al die vrienden en mijn zus, zij zitten allemaal vrolijk over hun zwangerschappen en babies te praten, ik voel me dan zo alleen.....alleen wij hebben moeite om zwanger te raken. Voor die mensen is het zo vanzelfsprekend het krijgen van een kindje, terwijl ik maar blijf hopen dat het ons ooit gegund is. Afleiding helpt bij mij wel, maar zodra ik weer alleen ben dan komen die gedachtes weer net zo hard in mijn hoofd, het is dus maar van korte duur die afleiding.
Ook wij hebben ruim een jaar op de zwangerschap gewacht. Na ruim een jaar ben ik naar gyneacoloog gegaan en was gelukkig snel daarna via IUI zwanger. Ik ben die wachtperiode wel vergeten. Ik zie het nu meer als "het was het wachten en de tranen allemaal waard!" En dat het nu zo lang duurt, is absoluut geen voorbode voor een toekomstige zwangerschap. Ik ben nu al 12 weken zwanger van de 2e. Niet gepland, niet over nagedacht, geen IUI (ben nooit meer aan anticonceptie begonnen). Dus zo kan het ook gaan. Hou vol!! En inderdaad: praat erover. Het is niets om je voor te schamen.
hoi lieve mensen! bedankt voor jullie snelle en lieve reacties, en wat jammer dat er zoveel mensen mijn gevoel mee kunnen delen. tja baby's ontwijken gaat voor mij heeeeeeeeeeeel moeilijk werk namelijk op een babygroep op een chrech. ja en idd alle collega's om me heen zijn zwanger, sommigen al voor de tweede keer in de periode dat ik aan het proberen was. en de ene dag ben ik er helemaal niet mee bezig, maar soms als je dan een filmpje kijkt en het gaat over gezinnetje dan word ik heeeeeel sip. maar heel fijn dat jullie je gevoel met mij willen delen. liefs keina
ojs heb verder nog niet veel onderzoeken gehad, een echo dat was goed, ben nu aan het afvallen via ziekenhuis dus wel verantwoord. over 2 weken uitslag bloedonderzoek, en mijn man word onderzocht.
HOI, hoi, Daar ben ik het niet met je eens, wij hebben 2,5 jaar moeten wachten op onze eerste (na onderzoek door slechte kwaliteit zaadcellen en volgens artsen konden we iet natuurlijk kindjes krijgen) nadat onze zoon 1 jaar was dachten we, we stoppen met de pil en zien het wel, na 3 maanden was ik al in verwachting van onze dochter!!! DUS HET KAN ECHT WEL HOOR!!!!! POSITIEF PROBEREN TE BLIJVEN HOE MOEILIJK HET OOK IS!!!!
Hoi Keina en andere meiden, Heel herkenbaar... Wij zijn iniddels bijna een jaar bezig voor onze eerste en tot nu toe nog niks. Wanneer we in december niet zwanger zijn, gaan we naar de huisarts voor verder onderzoek. Ik merk dat ik het steeds lastiger vind om uit m'n dip te komen. De eerste maanden had ik het moeilijk met de eerste dagen van m'n menstuatie. Toen we langer dan een half jaar bezig waren, voelde ik me weer beter wanneer m'n eisprong naderde, omdat een nieuwe kans zich aandiende. Maar nu blijf ik maar verdrietig en huil veel, kan het heel moeilijk loslaten... Ik merk dat mijn man het moeilijk vindt om mij zo te zien, omdat ik normaal heel vrolijk en positief ben. Ik tel nu de weken af naar december, zodat we verder kunnen gaan kijken, want ik heb er geen vertrouwen meer in dat het voor die tijd gaat lukken... Als ik kijk naar de afgelopen twee weken in mijn vrienden en kennisenkring zijn er twee meiden bevallen en acht zwangeren bij gekomen. Ik heb het dan moeilijk, als die mensen zeggen in een keer zwanger te zijn geraakt of lachen en zeggen "ja hij zat er zo in!". Nou het is het heel zeurverhaal geworden, sorry daarvoor, echte tips heb ik op dit moment niet helaas, maar je verhaal hier zo van je afschrijven wil ook weleens goed doen. Liefs
Niks is zo frustrerend als je niet krijgt wat je graag wilt....namelijk een baby.... Zelf heb ik 9 maanden moeten wachten op een positieve test....Iedere maand die weer eindigde met een ongesteldheid was een zware domper......Ook ik werd er zeer verdrietig van.....Net in de maand waarin ik het ontzettend druk had met werk, verhuizen en andere randzaken en ik dus eigenlijk geen tijd had om na te denken over zwanger worden was het raak..... Het menselijk brein is een wonderlijk iets....Ik denk dat je alles zeker psychisch kunt beinvloeden...... Heb geduld (hoe moeilijk het ook is).....En als je nu een jaar bezig bent kan je ook eens langs de huisarts gaan.......
Ik snap het helemaal! Ik merk bij mezelf voornamelijk dat ik na mijn MK in juli nog meer geergerd en verdrietiger wordt, als het WEER niet is gelukt! Dan kijk ik naar m'n zwager en schoonzus, die de ganze dag zitten te gamen terwijl die kleine uk van hun daar maar alleen in de box ligt of met z'n loopstoeltje aan het lopen is! Dat er niet op een normale manier tegen de kleine gepraat wordt en er alleen maar één of twee keer aan de voetjes wordt gekriebeld en een keer agossie wordt gezegd! Als we dan langs komen en worden afgesnauwd dat we niet aan de kleine mogen komen, omdat hij de hele dag al lastig is ( kind is NIET lastig, hun verstaan één keer huilen om eten als lastig en vervelend ) Als ik dan m'n vriend toch met die kleine om de arm zie, dan staan de tranen in m'n ogen! Ik wil ook mama worden!
Ik heb er toch altijd even moeite mee dat mensen zeggen dat wanneer je er niet mee bezig bent, je dan wel zwanger kan raken. Heel leuk als dat idd dan zo is bij iemand, maar bij mensen waar er lichamelijks gezien iets aan 'mankeert', waardoor ze niet zwanger raken, komt dit soort opmerkingen best hard aan.