Ik vind het persoonlijk wel vergelijkbaar. Er zijn ook veel gastouders die aan huis werken. En mijn oppas heeft ook een VOG, die zou je ook kunnen vragen als dat je geruststelt. En desnoods hang je een camera op als je zo graag controle wil. Zou je, als je niet zou werken, je kinderen nooit wegbrengen? Persoonlijk lijkt me dat niet heel gezond, maar zoiets mag ik hier niet zeggen zonder bergen kritiek te krijgen En wat @cowgirl80 ook zegt: voor calamiteiten is het wel zo fijn. Onze zoon heeft twee maal in het ziekenhuis gelegen toen hij net geboren was. Mijn partner is pas ernstig ziek geweest en toen zijn we maandenlang weinig thuis geweest. Dan is het wel zo fijn als er iemand is die voor je kind(eren) kan zorgen. Ik had het liefst dat ze ook gewoon thuis konden blijven, zodat ze naar school en de opvang konden en het dagelijks leven voor hen zoveel mogelijk door kon gaan. En als je een oppas kiest met ervaring, en dus geen meisje van 13/14, want die zou ik ook niet snel inzetten bij kleine kinderen, zie ik niet in wat het verschil is met iemand die toevallig het juiste papiertje heeft. Veel ouders hebben immers dat papiertje ook niet.
Zou niet weten wat ik zonder mijn oppasmeisjes moest! Ik heb er 2, ken ze via via en zijn 15/16. Kan ze gerust alleen laten met mijn 3 boefjes (3 jaar, 5 jaar en 7 jaar oud). Soms nemen ze hun vriendje of een vriendinnetje mee, dat vinden mijn kids helemaal te gek. Denk dat je ook gewoon een beetje vertrouwen moet hebben. En je kinderen geven snel genoeg aan of ze het leuk vinden met de oppas. In het begin kan je ook af en toe bellen, vragen of alles goed gaat. Kan je via je buren oid niet iemand vinden?
Ik ben het op zich met je eens hoor. En mn dochter gaat al sinds ze 3 maanden oud is naar kdv, dus is voor haar zo gewoon. 1 dag naar oma. Eigeijk hebben we nu pas zoiets van, miss een keer een andere oppas dan oma vragen. Maar ik vind net 2 dan zo'n vervelende leeftijd. Hoe leg ik dat uit? Dan heeft ze zo goed door dat je weg bent en ben ik bang dat ze het niet naar dr zin heeft of blijft huilen. Dus ik vind het ook moeilijk. Maar... afgelopen weekend hadden we bezoek en Dafne wilde naar de speeltuin. (Achter ons huis en er waren meer kindjes en een paar ouders.) Dus ik heb aan 1 van de moeders gevraagd of ze even op Dafme wilde letten en tegen Dafne dat ze best even mag spelen, dat ik de poort open zou laten en de mama van Gijs even op dr zou passen. Ik dacht echt die staat binnen een minuut weer in de tuin, maar ze heeft toch een kwartiertje lekker gespeeld. Klein stapje, maar was wel blij, haha. Loslaten blijft soms moeilijk
Onze zoon gaat wel naar school, dat is immers verplicht. Opvang hebben we nooit nodig gehad. M'n man is de eerste jaren thuis gebleven en inmiddels werken we om elkaar heen. Mijn zoon achter laten maakt me ook niets uit, maar ik hoef geen onbekend iemand in mn huis. Los daarvan vinden we het ook niet nodig. We hebben die behoefte niet. We genieten net zo van een avondje op de bank, hapjes, filmpje etc. Zoals ik al zei: eens per jaar gaat hij een lang weekend naar oma. Dat wil hij zelf en als het zou kunnen, vaker. Maar ze werkt in de weekenden en zijn daarom afhankelijk van haar vakantie. En bij nood kunnen we altijd op 3 personen rekenen.
Hebben jullie dan nooit een gezamenlijk feestje? Een verjaardag, bruiloft, meeting, etc? Of even met zijn tweeën de deur uit, al is het maar voor een drankje op het terras. Buiten dat: Wij hebben het afgelopen jaar veel oppas nodig gehad, omdat we heel veel in het ziekenhuis zaten. En op het moment zit ik thuis met een burn-out en ook mijn vriend is nog niet aan het werk. Ik ben maar wat blij dat wij ons nu niet ook nog druk moeten maken om het vinden van geschikte opvang/oppas.