Eindelijk na maanden van proberen en maar door blijven gaan is het hoge woord eruit. Vanaf medio april gaat onze zoon beginnen op het SBO. Nu ben ik benieuwd naar ervaringen van ouders hoe het gaat op het SBO. Waarin zagen jullie al vrij snel verandering van jullie kind? Hoe was de beginperiode met wennen en aanpassen? En hoe ervaart jullie kind het SBO? Hier moeten we het zoon binnenkort gaan vertellen en ben ook benieuwd naar die ervaringen. Hoe reageerde jullie kind op dit nieuws? Onze zoon zit nu in groep 1 maar gaat op het SBO verder in groep 2 en na de zomervakantie begint hij dan in groep 3. Cognitief functioneert zoon erg goed het is alleen dat zijn stoornis hem tegen houd met leren en hij geen enkele rust heeft. Zoon heeft een behoorlijke mate van bewegingsdrang en is prikkelgevoelig. Heeft bijna geen concentratie en reguleert moeizaam. Wat kan ik als ouder verwachten en ook hoe kan ik hem het beste begeleiden?
Zelf geen ervaring maar hoor in de omgeving goede verhalen. Kinderen die in eens opbloeien en minder boosheid en strijd thuis. Geef het een aantal weken en ik hoop dat je zoontje er meer rust kan vinden. Heel veel succes!!!
Ik wil je een compliment geven over hoe je erin staat. Vaak is het toch een opluchting voor het kindje dat naar het sbo gaat omdat lang geprobeerd is het te redden op regulier onderwijs. Je staat er open voor en hebt duidelijk het belang van jouw kind voorop staan. Knap en heel fijn! Ik denk ook dat dat het beste is om te doen. Open staan en verder wel zien.
Ik lees even mee, ergens in mijn achterhoofd klinkt een stemmetje of wij deze optie ook niet moeten overwegen. Wat ik zelf denk (maar geen ervaring dus) is dat het voor een kleuter best meevalt. Nog niet superlang op school en bij de meeste scholen worden in groep 3 de klassen anders verdeeld, dus wat betreft vriendjes zal dat wel goedkomen.
Wat een moeilijke keuze om te moeten maken hè! Hier roep ik al een jaar dat dit niet gaat werken voor zoon maar doordat school eerst alles zelf moet insetten qua begeleiding voor zoon en extra aanpassingen heeft het toch nog een jaar geduurd. Op school heeft zoon echt al wel wat vriendjes maar omdat hij goddank met veel passen en meten (mijn werk is zo coulant!) kan zoon bij dezelfde gastouder blijven en kan zoon zijn vriendjes van zijn oude school daarmee naartoe nemen. Gastouder en zoon halen zometeen samen de kinderen die bij haar zitten op zijn oude school op en zo kan hij zijn oude vriendjes blijven zien. Het was echt even weken van regelen maar ook van behoorlijk wat emoties die mee spelen. Aan de ene kant wil je het zo graag tegenhouden maar aan de andere kant weet je dat dit het beste is voor hem. Nu is gelukkig alleen zijn school veranderd en wie kan ons nu beter vertellen of zoon veranderd door de nieuwe school dan het team wat we nu om hem heen hebben opgebouwt?
Dank je wel voor je lieve compliment. Het is een heel dubbel gevoel maar we gaan er voor! En door de constructie die we hebben bedacht kan zoon nog wel met zijn oude klasgenoten afspreken.
Ja hier de twijfel omdat dochter inmiddels al in groep 5 zit. Maar morgen weer een gesprek op school, ben benieuwd of zij nu een plan hebben en nog meer mogelijkheden zien.
Het is een hele lastige kwestie! Er speelt veel mee verstand versus gevoel. Ik wens jullie heel veel sterkte mocht je erover willen praten (zitten een beetje in hetzelfde schuitje.) Mag je mij altijd pb-en.
Graag gedaan. En dat is heel fijn voor jullie zoontje. Tuc, lijkt me nog lastiger omdat jouw dochter al in groep vijf zit. Komt tijd komt raad. Succes!
Hmm mijn dochter gaat sinds 2 maanden naar een cluster 3 school. Geen SBO dus. Maar wel net als op het SBO kleinere groepen, meer begeleiding etc. Misschien kan ik je wat antwoorden geven. Hiervoor ging mijn dochter naar de vroegbehandeling van Kentalis, geen reguliere school dus. Het wennen heeft wel even tijd gekost. De leeftijden in haar groep variëren van 4 t/m 6 jaar wat voor haar best heftig is qua prikkels. Maar zij is dan ook pas net 4 en de oudsten zijn drukke jongens. Hoe snel je verschil ziet ligt heel erg aan of je kind zich op zijn plek voelt. Mijn dochter heeft een behoorlijke stap terug gedaan in haar kunnen de afgelopen 2 maanden omdat ze haar plek nog niet kon vinden. Maar hiervoor bij Kentalis zagen we in de 1e week al positieve veranderingen en groei, daar heeft ze amper hoeven wennen. Concentratieproblemen heeft mijn dochter ook. Zo nu en dan kan haar één op één begeleiding geboden worden, hier heeft ze baat bij. Ik neem aan dat dat bij een SBO ook zo is.
Ik hoop dat ik niemand voor de schenen schop. Ik ben namelijk gewoon benieuwd en helemaal niet om te oordelen of iemand een rotgevoel te geven. Maar wie weet wat nog op ons pad komt ! Dus ik ben gewoon benieuwd. Ik lees best wel terug dat het een moeilijke stap voor jullie als ouders is. Jullie staan er zo te lezen helemaal achter maar vinden t ook emotioneel. Wellicht is t nog bleuheid met een makkelijke peuter en weinig zorgen maar waar komen die emties vandaan? Vinden jullie het lastig dat hij "anders" is? ( Weet natuurlijk niet waarom hij hier heen gaat) of ben je bang dat het hier niet gaat lukken? Voelt t als falen oid? Ik kan t me wel voorstellen hoor. Aan de andere kant ben ik nogal van het leven is zoals t is, m'n kind is zoals hij is en dat is prima. Nogmaals. Ik bedoel t puur uit interesse en vind je heel lief en zorgzaam klinken. Maar ben benieuwd waar je tegen opziet en tegen aan loopt. Ik hoop dat het voor je zoontje een uitkomst is en je straks een blijer kind hebt. Knuffel voor jullie x
Dank je wel voor je berichtje! Nee ik snap je gedachtengang volkomen en zal het uitleggen hoe ik er tegenaan kijk. Onze zoon heeft heel veel problemen op zijn huidige school. Werkelijk iedereen is gek op hem en het liefst wilden ze hem ook houden op deze school. Het gaat alleen niet meer. Zoon verstoord de les door de geluidjes die hij maakt, het niet stil kunnen zitten en het continu aandacht vragen. Ook is hij cognitief al heel ver maar kan het er niet uitkomen door zijn onrust. Na verschillende aanpassingen op school en in de klas blijkt het allemaal niet voldoende en komt nu de ontwikkeling van zoon in gevaar. Zoon loopt nu gemiddeld mooi mee maar doordat hij veel meer kan volgens school en ook wat zoon laat zien zijn ze bang dat hij steeds gefrustreerder gaat raken omdat hij wel wil maar niet kan. De vergelijking die wij kregen voor zoon is zeer passend. Zoon is DRUK! En dan bedoel ik niet af en toe maar altijd! Zelfs in zijn slaap is zoon druk. En op school word hij daarop gecorrigeerd want de andere kinderen zijn wel rustig. De vergelijking die we bij zoon hoorden was dan ook een man zonder benen vraag je ook niet of hij horde wil lopen. Bij zoon is het dus elke keer dat ze zoon vertellen dat hij rustig moet zijn geeft hem dat een probleem omdat zoon gewoonweg niet rustig kan zijn. Zoon geeft zelf ook aan mama mijn hoofd is een emmer vol met plaatjes en elke keer komen er steeds meer plaatjes in en dan word het zo druk in mijn hoofd. Heel zielig want hij heeft er ook heel veel last van! Zoon leeft ook vaak in zijn eigen wereld waarbij dus die geluidjes komen en dan ook niet zacht natuurlijk! Als je zoon dan iets vraagt (om te stoppen of zachter) hoort zoon het dus niet omdat hij in zijn eigen wereld zit. Nu het emotionele aspect bij ons als ouders. Het eerste wat mij emotioneel raakt is hem moeten vertellen dat omdat hij anders is dus naar een andere school moet. Hij is verknocht aan dit schooltje en ook altijd blij om te gaan. Het tweede aspect is dat kinderen die naar een SBO gaan vaker gepest worden door andere kinderen. Helaas weet ik dit uit ervaring omdat ik hetzelfde probleem had als zoon (het is erfelijk bij ons) en ik ben jarenlang gepest. Goed voorbeeld het liedje van kinderen voor kinderen. Je bent een LOM kind. Het wordt in deze maatschappij nog niet geaccepteerd om anders te zijn en vaak komen deze kinderen uit op een lager niveau door hun "stoornis" en ook worden deze kinderen daar dan vaak ook maar geplaatst door de SBO als vervolg opleiding. Bij onze zoon is vastgesteld dat hij een behoorlijk hoog IQ heeft en hij echt een spons is qua informatie opzuigen. En wij gunnen hem dezelfde kansen als alle andere "normale" kinderen. Nouja een heel verhaal maar ik hoop dat je een beetje de tweestrijd bij ons kan voelen.
Ik ben niet ts, maar de emoties komen hier vooral doordat dochter haar hart breekt als ze van deze school weg moet, ook al weet ik dat het dan echt beter is als we uiteindelijk deze beslissing maken. Plus de zorgen die je om zo'n kind hebt. Ik slaap al maanden amper, ik weet het gewoon echt niet meer.
Zo herkenbaar! Het blijft maar malen in je hoofd hè! Elke ochtend vraag ik op school hoe de dag ervoor ging. De ene keer deed zoon super zijn best en was hij rustig om de volgende dag weer als een wervelwind door de klas te gaan. Je blijft dan maar denken wat is er gebeurt dat zoon ineens weer zo druk is! En dan heb je nog de andere ouders die geïrriteerde blikken werpt als je zoon zijn geluidjes maakt en die niet onder controle kan houden.
En wat ik vaak van ouders hoor is dat ze het jammer vinden dat hun kind niet in de buurt op school zit en zo minder vriendjes en vriendinnetjes in de buurt maakt. Plus dat het vaak met vervoer geregeld moet worden waardoor je je kind eerder moet loslaten. En ook langere dagen maakt dan dus. Maar, ik ben leerkracht, ik zie het van de andere ik weet dus niet hoe het voelt. Al kan ik er wel het een en ander van begrijpen, ik weet niet hoe het daadwerkelijk is voor ouders.
jeetje heftig hoor om zo te lezen. Wat rot ook voor je zoontje inderdaad, dat hij niet kan zijn wie hij is zonder dat hij door iedereen eigenlijk er op aan gekeken wordt. Terwijl het dus zo een schat is verder. Ik had niet gedacht inderdaad aan het hem moeten vertellen dat hij " anders" is en daarom weg moet, waar hij t zo naar zn zin heeft... kan me voorstellen dat je hart dan breekt. Zeker als het wel echt beter voor hem is, hij is natuurlijk nog veel te jong om dat in te kunnen zien. Bah, vervelend zeg. En ik ben me geloof ik nog niet zo bewust van de grote mate waarin er wordt "neergekeken" op kinderen die afwijken. Ik ben zelf helemaal zo niet en verbaas me zo als ik hier op t forum lees hoe er al geoordeeld wordt over gedrag, kleding en doen en laten van kinderen, opvoeding en ouders. Ik hoop dat je zoontje het superfijn gaat krijgen. Het klinkt als een heerlijk kind en hopelijk kan hij straks meer zich zelf zijn! Dikke knuffel voor jullie x
Ja, dat kan ik me nu ook beter voorstellen na julllie uitleg. Ga je verhuizen, dan is t logisch naar een andere school te gaan en hoort het erbij. Nu moet je haar weghalen omdat ze " anders" is en niet volledig zichzelf kan zijn hier. Dat lijkt me heel erg naar. Omdat je kind niet minder is oid maar te haar voor je gevoel wellicht telkens moet verdedigen. Omdat ze niet in een hokje past... Heftig voor je, ik hoop dat je een keus kan maken waar jullie beide rust van krijgen x
Net het onze jongen verteld en daar kwamen bij hem de waterlanders. Pfff het brak mijn hart! In eerste instantie had hij zoiets van ohh leuk een nieuwe school! Ook toen ik vertelde dat hij meteen naar groep 2 mocht maar daarna kwam bij hem het besef... Maar mama en mijn vriendjes dan? Toen kwamen de tranen. Ik vermoed dat de echte klap ook nog wel gaat komen hoor! Net zat hij op schoot en toen keek hij mij heel zielig aan en vroeg "maar mama waarom moet ik naar een andere school?" Dus ik zei "waarom denk je zelf liefje?" Omdat ik te druk ben toch mama. Oké slik brok in mijn keel en geantwoord dat op deze school de juffen zoon niet zo goed kunnen helpen maar dat op de andere school de juffen er veel meer over geleerd hebben en dat ze zoon wel kunnen helpen. Ik ben nu wel even gesloopt en zoon komt nu ook elke keer weer beneden om maar zijn verhaal te vertellen. We laten hem maar vanavond en zullen er de aankomende periode vast een hele hoop vragen krijgen van hem. Donderdag gaat hij het zelf vertellen op school in zijn klas dat wilde hij. Ik heb de ouders van zijn klasgenoten al ge-appt zodat ze als de kinderen thuiskomen met dit verhaal ze het begrijpen. Ik ben gesloopt en kan wel janken!