Heeft iemand vanavond deze docu gezien?! Het laat me niet los, dat arme meisje..... Voor wie het wil zien: Holland Doc - Holland Doc: Mercy mercy
Ik heb het ook gezien. Vond het ook echt zielig voor de kleine meid. Had haar zo een knuffel willen geven door het beeld heen.
Dat had ik ook, dat gevoel van kom maar hier... Dat het niet zo werkt heb ik al wel gelezen, oa hier op het forum. Dat kinderen moeilijk hechten en moeite hebben met fysiek contact. Dat het meisje niet gelukkig was straalde eraf, maar wat ze nu volgens moeder fout deed begrijp ik nog steeds niet....
Ik vond die moeder ook wel heel erg apart. De kleine meid had een tic/gewoonte waar ze niet tegen kon. Mevrouw vond het moeilijk dat ze niet met het meisje mocht knuffelen en doen. Ik vind het niet gek dat kinderen zo'n stoornis oplopen. Er wordt gewoon tegen ze gelogen. Ze mogen geeneens fatsoenlijk afscheid nemen van de ouders en ze hebben ook geen idee wat er verder gaat gebeuren. Echt heel erg slecht.
Ik heb het nog niet helemaal uitgekeken, maar snap niet aarom die adoptie ouders zo moeilijk doen. Ik zie namelijk geen tik tijdens het eten. Ik denk dan laat haar lekker, het hoeft toch niet een perfect kind te worden ofzo? Ziet er heel zielig uit voor het meisje. Ik zal weer even verder kijken.
Ik heb het laatste half uur gezien. Ik vond die adoptiemoeder behoorlijk vreemd, eerlijk gezegd. Die 'tic', iets met kauwen blijkbaar? en dan straffen door haar niet meer te eten te geven waardoor ze al 2 dagen niet had gegeten en buikpijn had van de honger!! En ook een fragment waarbij ze erg boos werd omdat ze een knuffel niet mee naar buiten mocht nemen, nou zo kan mijn oudste ook reageren, typisch peuterpuberteit. En die adoptiemoeder bleef maar roepen dat er van alles met het kindje aan de hand was. Ik weet niet hoor
ow gelukkig ik ben niet de enige. Ik keek gisteren en ik dacht : welke tic??? En wat is het probleem nou in vredesnaam?? Ik vond de adoptiemoeder erg kil overkomen. Haar gezicht stond ook steeds zo vreselijk boos. Dat ziet dat arme kind natuurlijk ook. En dan dr biologische ouders. Vind het ook zo raar dat de programma maker dan niet tegen de bio ouders zegt dat hun kind niet kan aarden daar en terug wil. Want volgens mij wilden de ouders haar maar wat graag terug. En de adoptieouders wisten van niks dat de bio ouders nog leefden enzo. Dan denk ik van : waarom als programmamaker niet info uitwisselen en zorgen dat het arme meisje weer terug kan naar haar bio ouders? Nu moet ze de rest van dr kindertijd slijten in tehuizen. Zeer triest
Ik zie een moeder dat ontzettend veel van haar dochter houdt, maar niet weet wat ze met haar aan moet. Ik denk dat de problemen deels zijn ontstaan doordat Masho wat ouder is dan haar broertje en daardoor veel meer heeft meegekregen van de situatie en met onbeantwoorde vragen zit. En dat ze daardoor anders reageert dan haar broertje. En wellicht heeft ze inderdaad een hechtingsstoornis en dacht Henriette dat ze wist hoe ze hiermee om moest gaan door haar moederinstinct. Ze heeft niet goed gehandeld in de situaties die ik heb gezien (bijv. dat aan tafel) maar ik vind haar wel moedig dat ze om hulp vraagt. Echter denk ik dat ze niet de juist hulp heeft ontvangen of onvoldoende zijn begeleid door professionals. Daarnaast is er erg slecht gecommuniceerd via het adoptiebureau. Zowel naar de biologische ouders als naar de adoptieouders. Ik denk dat dit alles mee heeft gespeeld waardoor Masho nu niet meer thuis woont.
Wat een zielig verhaal . Hoe kun je een kind dagen lang met honger van tafel sturen omdat ze niet op de juiste manier zou kauwen . Als ik er echt op lette zag ik dat ze heel lichtjes met haar hoofd wiegde, maar dan snap ik het probleem echt niet. Dat is toch geen reden om iemand met honger van tafel te sturen? En dan dat gedoe met die geur van het wasmiddel, dan wast ze het zelf nog een keer, toch? Die moeder kwam echt over alsof ze van zichzelf al problemen had, het mokken van haar kwam op mij erg onvolwassen over. Ook dat de biologische familie geen afscheid mocht nemen op het vliegveld, want dan hadden ze een lastige vlucht . Je ontneemt iemand toch niet die kans omdat je anders 10 uur ongemakkelijk in een vliegtuig zit. Hoe egocentrisch kun je zijn??? Als je als kind, ziek van heimwee, in zo'n vreemde omgeving terecht komt, met regels die je niet begrijpt, dan ga je toch vanzelf stuiteren? Dat arme meisje, zo alleen en iedereen gelooft die ouders. Ze zouden eens naar deze documentaire moeten kijken, ik kreeg echt de kriebels van die hulpverleners. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar ik heb wel gelezen dat het in een adoptie heel belangrijk is om kinderen te laten hechten aan hun nieuwe ouders; maar dat betekent toch niet dat een kind, als een kind dagenlang van huis moet zijn, geen positiviteit van een ander mag krijgen? Dan moet je je als ouders toch ook 24/7 beschikbaar stellen? Toch? Iedereen verliest in dit verhaal, maar de kleine meid verliest toch echt het meest. Ze lijkt de toekomst kwijt te zijn die ze anders had kunnen krijgen.
Dit bewijst maar weer dat iedereen altijd zo makkelijk over adoptie praat. Iedereen denkt altijd dat je kinderen ermee helpt,maar dat is echt de grootst mogelijke onzin. Kinderen zijn altijd beter af bij huneigen ouders. Mits ze mishandeld of misbruikt worden uiteraard.
Och ik vond het zo vreselijk . Zo zielig voor dat kindje. En die adoptiemoeder, zo apart gewoon. We krijgen het natuurlijk van 1 kant zo te zien maar ze zette zichzelf ook wel op een bepaalde manier voor de camera neer. Denk echt niet dat ze het verkeerd bedoelde maar denk dat haar aanpak echt gewoon verkeerd was. De manier waarop ze dat meisje aan keek wanneer ze iets deed, zo'n indringende blik. Ik denk dat die adoptiemoeder echt een bepaald beeld had hoe haar kinderen (en denk ook andere om haar heen) moesten zijn en raakte ze van de leg wanneer dit niet ging zoals zij dat graag zou willen zien.
Ik vond het ook zo moeilijk om te zien hoe ze vanuit 'westers' oogpunt zo blijven hameren dat ze zo zielig waren want ze hadden helemaal niks in dat arme dorpje, maar ze waren echt wel gelukkig daar. En die leugens over dat ze waarschijnlijk geen hechting hadden gehad met hun 'doodzieke' ouders die hun vast wel aan hun lot hadden over gelaten. Het was gewoon een liefhebbend gezin.
Eén zinnetje bleef wat dat betreft vannacht echt door mijn hoofd malen: dat de adoptieorganisatie naar de biologische ouders was toegegaan, met de vraag of iemand kinderen wilde afstaan . Het klinkt mij heel vuil, genoeg mensen bezoeken in arme gebieden, totdat er een stel zo wanhopig is dat ze op het aanbod ingaan. En met de huidige Aids epidemie zullen deze biologische ouders niet de enige wanhopige zijn geweest . De vraag wie er voor je kinderen moet zorgen als je er zelf niet meer bent is daar zoveel relevanter dan wij hier ons kunnen voorstellen. Maar daar zijn toch heel veel andere oplossingen voor te bedenken, stelletje aasgieren van die adoptieorganisatie. Dat stond ook in de eindaftiteling, van de 300 geadopteerde kinderen uit Somalië dat jaar, waren er officieel maar 2 wees. Ik zou niet durven stellen dat kinderen altijd beter af zijn in hun land van herkomst. Er zijn special needs te bedenken die niet overal behandeld kunnen worden en de wereld van fondsenwerving is nou eenmaal zo hard dat als er gekozen moet worden tussen één dure hartoperatie vergoeden of meerdere kinderen helpen, dan wordt er toch nog vaak gekozen voor de grotere aantallen. Maar, dat zijn toch echt hele grote uitzonderingen. En dan nog, dan is er nog een heel groot verschil tussen binnenlandse en buitenlandse adoptie. Buitenlandse adoptie zou een uiterste redmiddel moeten zijn, dat was het in deze documentaire duidelijk niet. Maar een 2 jarige gezonde jongen adopteren, waarvan de biologische ouders nog leven, dan moet je als wens ouders toch genoeg verstand hebben om te weten dat dat gewoon niet kan kloppen. Dan weet je dat er iemand gigantische steken heeft laten vallen in het land van herkomst.
Tja, maar weet jij wat je allemaal mist dan? Als je niet weet waar je vandaan komt. Wat je identiteit is en je achtergrond? Oke in dit geval is het anders deze kinderen kende hun biologische ouders. Maar in veel gevallen is dat niet zo. Ik ga er denk ik verder maar niet te veel op in, want dit ligt veel te gevoelig bij mij.
Je hebt gelijk, voor mij is dit niet persoonlijk, en daarom veel makkelijker om mijn mening te geven. Ik had de kinderen met special needs in tehuizen in China in mijn hoofd, daar zijn de biologische ouders vaak onbekend en is die keus er helaas niet meer.
Brrr... Ik kreeg de kriebels van die adoptiemoeder! Wat ik van verhalen op het forum hier heb geleerd is dat je de eerste tijd vooral zoveel mogelijk rust moet hebben met je gezin en ze vooral niet overal mee naartoe moet slepen en ze zelf aandacht moet geven zonder anderen om je heen om te kunnen hechten. Vervolgens staat het hele vliegveld vol.... Vind je het gek dat die kinderen het dan niet snappen?! Ze spreken de taal niet, snappen de cultuur en het klimaat niet... Ik zou ook in de war raken! En dat eten inderdaad, mij viel ook niks op. Ik hou mijn vork misschien ook wel anders vast, ben ik nu ook irritant? En kleertjes kun je toch gewoon weer wassen? Eerst zeuren dat het niet gaat en dat ze niet hecht, maar vervolgens wordt ze weer ergens anders ondergebracht. Dat lijkt me voor zo'n jong meisje ook verwarrend, hoe moet je hechten als je dan opnieuw in een ander gezin komt? Ik had het idee dat de vader wat minder problemen had, vooral de problemen van de moeder werden getoond maar ik vond de vader wat relaxter overkomen. Nu is het meisje helemaal weggestopt... Weg van haar broertje en biologische ouders. Het enige wat ze nog heeft zijn adoptieouders die haar niet konden handelen en af en toe nog eens langs gaan en de desillusie van een gezinsleven.