de ex van mijn vriend

Ik heb hem voor je verplaatst!

 

He, pff, wat een situatie zeg... Kan me helemaal voorstellen dat je er af en toe helemaal gek van wordt...
Ook ik heb met een ex te maken, alleen dan eentje die juist zoveel mogelijk contact vermijdt en dus essentiele dingen over de kids niet meldt, mijn man overal de schuld van geeft (ook naar de kids steeds meldt dat hij de reden was dat papa en mama niet meer bij elkaar zijn - voor het gemak vergeet ze er dan bij te vertellen dat zij degene was die een nieuwe vlam kreeg en daar zowat direct weer mee samenwoonde zodra ze bij mijn man weg was).
Maar goed, dat stuk van dat het lastig is om afstand te houden en er boven te staan, herken ik dus helemaal Ik ben alleen bang dat jij er zelf weinig aan kunt doen, zeker omdat je toch al een beetje door haar gezien wordt als de bron van alle kwaad... Ik zou zeggen: ga er op een rustig moment eens voor zitten met je vriend en bespreek met elkaar wat je beiden vervelend vindt aan deze situatie en hoe je er mee om zou kunnen gaan. Je zou eventueel eens met een maatschappelijk werker of iemand van jeugdzorg erbij kunnen praten: die zouden je advies kunnen geven, ook omtrent idd de angst van je vriend dat zij hem zal pakken op de omgangsregeling. Zeker als je dan al met jeugdzorg in gesprek bent geweest, en ze zou dus toch de omgangsregeling gaan frustreren, dan sta je al wat sterker in je schoenen om er wat mee te kunnen.
De ex van mijn man heeft destijds de omgangsregeling gewoon stop gezet. Zij zei dat zijn dochter had gezegd dat hij haar geslagen had (ze had een blauwe plek op haar beentje gezien en heeft daar naar gevraagd bij dochterlief - die op dat moment 3 1/2 was en natuurlijk met zo'n situatie helemaal geen raad wist). Het gebeurt dus nogal eens dat een boze ex haar ex-man pakt op de bezoekregeling en met leugens komt. Als jullie dan al bij Jeugdzorg zijn geweest en je verhaal ligt daar al vast, dan sta je gewoon sterker juridisch.
Wij hebben destijds allerlei pogingen ondernomen om door middel van een bemiddelaar in gesprek te komen. Dat lukte niet: zij weerde alles af. Uiteindelijk heeft het toen 4 maanden geduurd voordat die impasse door de rechter verbroken is. Op de een of andere manier hebben we toen heel veel mazzel gehad en is haar direct een dwangsom opgelegd, (nouja, OK, in de stukken van de scheiding was ook al vastgelegd dat zij moeilijk deed: zonder enige voorbereiding met haar advocaat vroeg ze in die zaak ineens om omgangsregeling onder toezicht... pfff).
Verder moesten zij en mijn man verplicht met een mediator samen om tafel, (ook dat heeft ze nog bijna een half jaar weten te saboteren en met die dwangsom: die ging pas in nadat ze eenmaal zou hebben geweigerd de kids mee te geven, waar ze dus ook nog even misbruik van heeft gemaakt destijds).

Maar zij klinkt als iemand die absoluut niet accepteert dat de relatie over is en uiteindelijk werkt grenzen stellen dan het beste: is altijd het beste als iemand grensoverschrijdend bezig is, en dat is deze dame wel zeg! Je vriend zal dus, om jullie relatie wel goed te houden, toch echt grenzen moeten stellen, maar ik kan me zijn angst helemaal voorstellen, dus help hem wel om de juiste voorwaarden te creeren om grenzen te kunnen gaan stellen!

Succes!

 

Dit vind ik altijd zo vreselijk om te lezen!

Ik ben er zelf eentje van gescheiden ouders...en die 2 liepen elkaar ook altijd zwart te maken. Die was vreemd gegaan...die had dat gedaan.
Ze snappen niet hoe vreselijk het voor het kind is!
Het kind staat tussen 2 vuren...kan er echt pissed om worden!

Maar goed over jou...
Ik zou proberen zoveel mogelijk afstand van haar te bewaren.
Ik bedoel...je vriend hoeft haar niet op te hoogte van jullie relatie/zwangerschap.
Als ze er naar vraagt dan zijn het haar zaken niet punt!
Ik zou haar gewoon volkomen verbannen uit jullie prive leven...over de kids...geen probleem.
Je vriend zou dit toch met haar moeten bespreken....
Zij kan nooit en te nimmer zijn dochter afpakken...zo werkt dat in Nederland niet.

Meis, succes probeer je rustig te houden want geloof me...het is het gewoon niet waard!

 

Och ja de man van mijn moeder ziet zijn eigen kinderen niet meer sinds de scheiding omdat zijn ex-vrouw hem compleet zwart maakt. Dat achterlijke wijf ging zelfs bewust niet samenwonen met haar nieuwe vriend zodat zij nog alimentatie van hem kon ontvangen (ze krijgt buiten het kindsdeel om nog eens 350 euro per maand, al 7 jaar lang). En echt waar, die man van mijn moeder is echt een schat. Ik ben stapelgek op hem dus ik snap die vrouw echt niet.

Mensen kunnen zo ontzettend raar doen als ze uit elkaar gaan en er zijn kinderen bij betrokken. Echt zo onvolwassen... Het erge is dat je vriend haar niet uit zijn leven kan bannen omdat er kinderen in het spel zijn. Maar mogelijk zou hij wel iets meer rekening met jou kunnen houden door dit soort gedrag niet te tolleren en haar dat ook goed duidelijk te maken. En dan maar hopen dat zij vervolgens niet hun kind tegen hem zal gebruiken.

 

*Rozemarijke, wat kun jij altijd mooie antwoorden geven, echt prettig om te lezen altijd. Heftige situatie ook tussen je man en je ex*

On-topic
Poespoes, wat een moeilijke situatie zeg! Ik kan mee voorstellen dat je met je handen in je haar zit. Je vriend zal ongetwijfeld ook in een moeilijke situatie zitten i.v.m. het bang zijn zijn omgangsregeling kwijt te raken. Maar het lijkt me wel belangrijk dat hij hierin ook voor jou op komt en aan zijn ex laat merken dat het tussen jullie serieus is en dat ze dat moet gaan accepteren.

Verder wil ik je veel sterkte met de situatie wensen! En ik hoop dat je ondertussen ook goed van je eigen zwangerschap kunt genieten.

Groet Snoozie

 

Dat wou ik net gaan antwoorden.....dat het misschien wel een idee is dat jij zelf met haar gaat praten.

Wellicht kun je op een rustige manier met haar alleen best een redelijk gesprek hebben en zo de lucht een beetje klaren?
Het is het proberen waard, voor jou en voor hun kind......Dikke vriendinnen hoef je niet te worden, maar het zou voor beiden wel handig zijn als je samen fatsoenlijk door 1 deur kunt.

Veel succes meid!

 

Zijn ex-vrouw is gewoon enorm jaloers! Ze is jaloers omdat jij een kind krijgt met de man die zij blijkbaar absoluut niet los kan laten.
Ik denk zeker niet dat het aan jou is om met haar te gaan praten. Ik denk dat het aan jouw vriend is om zijn ex-vrouw duidelijk te maken dat hij van haar verwacht dat ze jou met respect behandelt.
Ik heb altijd geleerd dat je anderen niet kunt veranderen maar jezelf wel. Voor jezelf en voor je ongeboren kindje zou het beter zijn als jij de knop om kunt draaien. Daarvoor is het wel nodig dat je het gevoel hebt dat je vriend voor 200% achter je staat. Ik denk dat wanneer hij jou durft te verdedigen tegenover zijn ex, het voor jou makkelijker zal zijn om over haar roddels heen te stappen.

Mocht je vriend bang zijn dat hij zijn dochter aan haar kwijtraakt, dan kan hij altijd eens met de politie of een advocaat gaan praten om erachter te komen in hoeverre zij het meisje bij jullie weg kan houden.


Heel veel succes!

 

Oh nee doe dit niet per e-mail! Ten eerste kunnen dingen via internet totaal anders worden geinterpreteerd/uitgelegd. Ten tweede heeft zij vervolgens zwart op wit staan wat jij ooit hebt gezegd. Als je dan per ongeluk iets onjuist verwoord, dan zijn de poppen aan het dansen.

Ik vind het wel een goed idee om dit met haar te bespreken. Ik zou haar opbellen of een keer een afspraak met haar maken. Als ze inziet dat jij ook gewoon een normale/aardige vrouw bent, bedaart ze misschien wel.

 

ik zou zelf geen contact met haar zoeken! niet per mail en ook niet per telefoon of anders.. Als het idd jaloezie is (en dat denk ik wel) dan kun je waarschijnlijk zeggen wat je wilt tegen haar en zal het toch niet helpen. Hoe goed bedoelt het ook is. Het enige resultaat wat je kan verwachten is dat zij zich bij jouw vriend gaat beklagen en zo juist aanleiding heeft om te " steukelen" . De enige die er iets aan kan doen is toch je eigen vriend denk ik.. Hij moet zoals jij zegt, ruggegraat tonen. Hier boven staan al een aantal goede tips over jeugdzorg enz. Als hij bang is om zijn dochtertje te verliezen dan heeft hij daar wat aan..

Veel succes!

 

Als ik je verhaal zo lees vind ik jou vriend ook helemaaal niet eerlijk en krijg zelfs het gevoel dat hij nog gevoelens voor haar heeft waarom zou hij dit anders nemen van haar :S en het smoesjes van bang zijn dat hij zn kind niet meer te zien krijgt vind ik een behoorlijk slap excuus! en ik zou zeker eens met haar gaan praten en ook met hem want ik krijg hier n beetje n flauw gevoel bij....

 

@Snoozie: thanks, Is idd toen een hele heftige periode geweest. Maar gelukkig loopt de omgangsregeling sindsdien redelijk normaal, we zien de kids in ieder geval om het weekend, dus da's al heel wat.

@poespoes: ik zou niet zelf met haar in gesprek gaan, omdat je haar dan de boodschap geeft dat ze blijkbaar een bedreiging vormt voor jullie relatie en dat zal haar gedrag versterken... En dat wil je nou net niet... Laat het echt bij je vriend en probeer toch zoveel mogelijk los te laten. Ik herken heel erg die gevoelens van controle willen hebben en idd zien hoe de ex je man onterecht behandelt, maar jij kunt er helemaal niets aan veranderen. Waarschijnlijk werkt het nog het beste om je vriend te steunen in dit alles. Dat hij gesprekken met haar heeft als jij er niet bij bent, snap ik ook dat je dat vervelend vindt... Ik wil zelf ook altijd het naadje van de kous weten als mijn man iets overlegd heeft met zijn ex. Maar uiteindelijk frustreer je jezelf daar voortdurend mee, en dat werkt gewoon niet. Dan hebben jullie tweeen ruzie en krijgt zijn ex toch op de een of andere manier haar zin... Niet doen dus, hoe moeilijk ook!
Als je het voor elkaar krijgt om je vriend te steunen, (straal uit dat je hem vertrouwt: als ik het zo lees hoeft hij echt niks meer met z'n ex, behalve zorgen dat zij z'n dochter niet afpakt), zal zijn zelfvertrouwen toenemen en zal hij daardoor juist eerder grenzen gaan stellen. Heeft bij mijn mannetje ook gewerkt, (en sindsdien hebben we van een aantal grillen van zijn ex geen last meer).

Enneh, ik blijf bij mijn advies om eens in gesprek te gaan met Jeugdzorg: mocht je vriend grenzen gaan stellen naar zijn ex, en zij zou proberen hem te pakken met zijn dochter, dan kun je dat eventueel in een rechtszaak gebruiken om de zaken om te draaien en te zorgen dat zijn dochter bij jullie mag wonen... De ex van mijn man is zo slim geweest om dat te willen voorkomen en houdt zich sindsdien aardig aan de afspraken...

 

Als ik het goed begrijp, waren zijn ex en hij getrouwd? Dus is het kind geheel erkend als het zijne en heeft hij net zoveel rechten als de moeder. In dat geval zou hij als een vent op moeten treden en haar heel goed duidelijk maken dat chantage averechts werkt. Als zij hem niet met rust laat (en jou ook niet) dan mag hij daar wat van zeggen. Ze kan zijn kind echt niet bij hem weg houden. Als hij jou niet beschermt tegen deze vrouw, dan begrijp ik dat je vertrouwen beschaamt is. Jullie krijgen een kind samen, dus mag hij best zijn ballen eens tonen nu hij ze ook gebruikt heeft!

 

Ik precies zulke acties met de ex van mijn man. Alleen hadden zij gelukkig geen kind.
Ik zag haar gedrag eigenlijk meer als een compliment.... jaloerse vrouwen doen nu eenmaal zo. En jaloers zijn ze niet voor niks
Vervelender is het denk ik voor je man. Die zit steeds ertussenin en heeft een kindje dat in het spel is... Wie weet wat die rare ex voor elkaar krijgt juridisch gezien...

 

Die rare ex zal juridisch niet zo veel voor elkaar krijgen, daar hoeft hij niet bang voor te zijn.
Wat alleen wel zo is, is dat als zij kwaad wil en de omgangsregeling gewoon stopzet, er vaak wordt gedacht: doe maar geen politie erbij, da's niet goed voor het kind. Doe maar niet de moeder in hechtenis (gijzeling noemen ze dat in juridische termen), want da's niet goed voor het kind. Doe maar geen dwangsom, want daar wordt het kind de dupe van...
Er wordt in Nederland nog steeds een beetje gedacht alsof de vader blijkbaar toch wat minder belangrijk is en de moeder zaligmakend. Alsof geen contact met de vader niet vreselijk schadelijk is.
He er destijds voor mijn opleiding voor het vak ethiek een verhandeling over geschreven en geconcludeerd dat een kind beter een keer mee kan maken dat er dan maar politie voor de deur staat om het kind toch naar vader te brengen, (komen dan toch in burger), dan dat het kind tijden geen contact heeft met vader.

Maar, ondanks dat de moeder dus geen enkel recht heeft om iets dergelijks te doen en de nederlandse wet toch echt wel voorziet in mogelijkheden om de moeder te dwingen het kind wel aan de vader mee te geven (dwangsom, gijzeling, met politie-escorte, omgekeerde voogdijtoekenning), wordt het niet vaak ook opgelegd door een rechter. En als het wel opgelegd wordt, gebeurt het nog met enige regelmaat dat de politie bijvoorbeeld toch weigert zaken uit te voeren....
Krom, maar waar...

Ik kan me zijn angst dus levendig voorstellen. Mijn man had daar na die actie van zijn ex ook erg veel last van, de neiging om dan maar te doen wat zij wilde allemaal, maar is daar door de tijd heen wel in gegroeid en is grenzen gaan stellen.
Dat begint klein: we zijn destijds begonnen met een bezoekregeling waarin hij op geen enkel moment alleen mocht zijn met zijn kids en ik overal bij moest zijn, (halen, helpen op de wc, douchen/bad, maar ook gewoon spelen, enz). Erg vermoeiend, erg onnodig, maar goed, als dat hielp om de kids wel te zien, had hij zoiets van: dan moet dat maar voor een tijdje.
We zijn dat gewoon langzaam af gaan bouwen. Thuis gewoon minder moeilijk doen, als hij dan een kleurplaat uit wilde printen vor zijn dochter en die liep met hem mee naar boven, dat ik niet meer meeliep naar boven. Als er 's nachts iets was met de kids, dat niet ik ging kijken, maar gewoon hij alleen (ik hoor heus wel wat er allemaal gebeurt: we wonen bepaald niet in een villa, ). Dat soort dingen.
Na een jaar is hij bezig gegaan om haar eisen wat in te perken. Eerst door allerlei dubbele eisen uit de afsprakenlijst te halen en later door aan te geven dat bepaalde zaken echt grote onzin waren.

Momenteel zijn we zover dat ze in de zomer- en kerstvakantie een paar dagen extra mogen komen, dat hij ze alleen mag halen en brengen, dat hij alleen met ze naar de winkel, bios, o.i.d. mag, en in uitzonderingsgevallen soms zelfs alleen thuis met ze.
Het klinkt allemaal waarschijnlijk bijzonder overdreven en raar dat het allemaal zo moet, maar het was de enige manier om haar mee te krijgen in zijn wensen: eerst wat meebewegen en dan gaandeweg die beweging, de beweging veranderen naar je eigen wensen. Niet te snel, niet te abrupt, zodat zij maar mee ging bewegen op zijn ritme. Dat is gaandeweg aan de gang en daarnaast zijn we ervan overtuigd dat juist door niet te moeilijk te doen, we bereiken dat we een goede band met de kids opbouwen. Zij spuit een hoop negativiteit naar de kids en dat zal zich op een dag tegen haar keren. Eigenlijk is dat al aan de gang, want we horen met enige regelmaat weer dat de kids aangeven bij ons te komen wonen zodra ze 12 zijn. Dat duurt nog wel even, dus we blijven er wat laconiek in en ook op die momenten benadrukken we dat zij mogen kiezen en dat we het natuurlijk fijn vinden als ze hier komen wonen, maar dat het ook OK is als zij tegen die tijd toch bij mama willen blijven. Wat we vooral niet willen, is ze in een loyaliteitsconflict brengen: het gaat uiteindelijk om het belang van de kids: die gaan gewoon voor.

Ik denk dat dat ook belangrijk is om je voor te houden: niet het belang van papa staat voorop, niet jouw belang als stiefmoeder, maar het belang van het kind. Wat is belangrijk en goed voor het kind, (en dat hoeft niet altijd datgene te zijn wat zij zegt te willen: ik ben niet van de: geef je kind alles waar het om vraagt). Maar dat is denk ik toch de keerzijde van trouwen/samenwonen met iemand die een kind heeft: op momenten dat dat kind in the picture is, staat jouw belang echt even op de tweede plaats.... Best lastig soms, maar voor mij geldt dat ik er ook zoveel voor terugkrijg, (twee stiefkids die dol op me zijn en ik op hen), dat ik het er wel voor over heb,

 

Er zijn anders vrouwen die dat aardig voor elkaar krijgen. Onderschat dat niet.

 

He, klinkt niet alsof hij niet eerlijk zou zijn naar je hoor. Eerder dat hij z'n ex eigenlijk behoorlijk zat is en als jij er dan nog eens naar vraagt hij zich weer met dat stomme mens bezig moet houden. Lekker laten gaan dus en zoek een vriendin ofzo bij wie je lekker even kunt afreageren over dat "stomme wijf" Helpt mij over het algemeen goed,
Dan kun jij samen met je mannetje lekker gaan genieten van de zwangerschap...
Enneh, bedenk vooral dat als mannen iets niet leuk vinden, ze er juist vaak niet over willen praten, (dat is echt iets van ons vrouwen, ). Mannen vermijden het onderwerp dus zoveel mogelijk. Dus, heo meer hij het vermijdt, hoe meer een teken dat hij die ex van 'm ook aardig zat is...
Laat haar maar lekker zeuren: op een dag is zijn emmertje vol en is er een drup die het doet overlopen. Dan krijgt ze het wel vol op haar boterham terug van hem, :-D