Jeetje meis, je hebt wel wat op je bordje gehad met je zoontje samen. Knap dat je hier een oplossing voor hebt bedacht. Ik hoop dat er nu meer rust zal komen. Ik wens je heel veel kracht toe. Ik snap heel goed wat en welke impact een ex kan hebben op jou en je kind.
Fijn dat je hebt uitgelegd hoe het zit. Heel veel sterkte, dit moet echt heel erg moeilijk zijn voor jullie
Wat een heftige beslissing! Ik hoop dat oma hem goed kan begeleiden maar ben inderdaad ook benieuwd hoevaak hij dan nog thuis zal komen. Mijn ouders wonen ook 300km verweg maar 2x per maand is best intensief voor ons. Veel sterkte, zal een heftige verandering zijn ook qua school verandering en alle betrokken partijen!
Bedankt voor jullie reactie's 300 km is idd een hele afstand en de bedoeling is om hem 2x per maand te zien een weekend. Vervolgens ook in de vakanties natuurlijk. Hij is 13 en kan binnen kort ook met de trein dat scheelt al een heel stuk. En we zijn van mening dat we liever een goede plek hebben voor hem 300 km verder op hebben dan een plek waarvan we niet zeker weten of hij goed zit met alle gevolgen van dien...
Wat een kortzichtige reacties wat betreft de hechtingsstoornis. Ik sluit me volledig aan bij de post van mommyplus. Makkelijk om iets te roepen, beter om je er eerst even verder in te verdiepen. Een hechtingsstoornis kan net zo goed ontstaan door bijvoorbeeld een ziekenhuisopname als baby, of een moeder met pnd. Als een kindje er gevoelig voor is, kan van alles dit triggeren. On topic: Wat onwijs heftig, niet alleen nu, maar ook met alles wat jullie hebben meegemaakt. De eerste vraag die in me opkomt is, denk je dat je ouders zijn problematiek aankunnen? Kan me voorstellen dat het voor nu een goede oplossing is (vergeleken met uithuisplaatsing), maar ben je niet bang dat het uiteindelijk daar ook misgaat?
Ik denk dat het normaal is dat sommigen zich afvragen waar die hechtingsstoornis vandaan komt. Het is toch niet niks. En de hechting gaat niet beter worden door op 300km afstand te leven. TS had het even in haar openingspost kunnen toelichten. Ik denk niet dat de andere moeders bedoelen dat ze 100% perfect zijn door zich af te vragen waar dit allemaal van komt. TS, ik heb er zelf geen ervaring mee maar wel een goede vriend van me. Die is toen hij 10 jaar was bij zijn grootouders gaan wonen omdat hij niet overweg kon met de nieuwe vrouw van zijn vader waar hij toen bij woonde. Er was veel ruzie en hij voelde zich niet veilig als kind (geweld, lichamelijk en psychisch) Bij zijn grootouders gaan wonen was volgens hem het beste wat hem was overkomen. Het is nu een hele rustige en gezellige vent.
@Eki: ik denk zelf dat mijn ouders meer capabel zijn in het opvoeden van onze zoon dan wij zelf. Het grootste verschil is dat onze zoon daar geen strijd voelt met zichzelf. Hier vind hij dat hij zichzelf continu moet bewijzen. Ook gezien hij met mijn partner nog steeds na 9 jaar geen goede band heeft en we hier nog 3 andere kinderen hebben. Bij mijn ouders zal hij alleen zijn en in principe alle aandacht krijgen die hij verdient. Ik zeg niet dat wij geen aandacht voor hem hebben, maar gezien zijn negatieve houding door de stoornis krijgt hij veelal negatieve aandacht ipv positieve. 1 op 1 is er overigens nooit een probleem. Zelfs mijn partner kan 1 op 1 een activiteit met hem doen zonder dat onze zoon strijd voert met hem. Hij heeft dan niet het gevoel dat hij zich hoeft te bewijzen zeg maar. Onze dochter is Meer begaafd. Nu 10 jaar en gaat na de zomer naar de middelbare. Onze zoon heeft het gevoel dat hij zichzelf continu moet bewijzen. Terwijl hij een niveau heeft van VWO Atheneum. Dit maak je niet vaak mee met een kind doe deze problematiek heeft. Zijn sociaal emotionele gedeelte ligt echter enkele jaren lager. Dit botst erg veel.
@podiki: bedankt voor je reactie. Fijn om te horen dat de goede vriend van je dit als heel fijn heeft ervaren. Over mijn topic bericht; het ging mij juist om ervaring van ouders waarvan hun kind bij opa en oma verblijft. Niet om uitleg te geven hoe en waarom onze zoon een hechting stoornis heeft. 300 km verder op is inderdaad niet niks. Maar we hebben het mee gemaakt dat hij hier in de buurt in een gezinshuis is geplaatst en dat ging helemaal niet goed. Het was te dichtbij en hij kwam telkens naar huis ondanks dat we afspraken hadden gemaakt. Dit zal hij nu niet zomaar kunnen maar we willen we regelmatig contact en hem zien natuurlijk. Maar wat we vooral belangrijk vinden is dat we van de omgang momenten succes momenten gaan maken. Gewoon elkaar zien en eens geen ruzie hebben. Denk dat dit voor onze zoon erg positief zal werken. Daarbij zit hij op de middelbare atheneum niveau en heeft het druk met school en zijn hobby's dus zal hij genoeg afleiding hebben. Als we merken dat hij meer behoefte heeft om ons te zien dan kunnen we de omgang gaan uitbreiden
Ik zal wel afgeschoten worden. Maar ik snap dus niet dat iemand bewust aan een vierde kind begint als er al een kindje binnen het gezin is met deze ernstige problematiek die bijzondere aandacht en begeleiding nodig heeft.
Ik lees het verhaal en word er heel droevig van. Ik snap heel goed dat wat ik nu zeg misschien niet helemaal klopt maar het is wel hoe ik denk dat hij het ziet. Verschrikkelijk begin gehad en dan nog jaren aan je getrokken worden tussen beide ouders. Op jonge leeftijd( ik gok snel na dat je bij zijn vader wegging) komt er een nieuwe man in het leven en snel ook een zusje. Mama was eindelijk even van jou en gelijk moet hij jou weer delen. Volwassen mannen doen mama pijn dus deze man misschien ook en dat wil hij niet dus natuurlijk strijd en boos. Maar mama wil bij man blijven en gelijk nog een kind dus dat moet hij maar accepteren maar dat lukt hem niet. Bij dokters langs want kind is onhandelbaar( met zijn problematiek, heel logisch) dus tijdje opgenomen worden. Komt nog een kindje bij terwijl je juist meer aandacht nodig hebt, is de baby weer belangrijker. En dan naar jaren een vermoeiende strijd word hij weggestuurd want ze kunnen je niet meer aan. 300 km verderop maar ze komen je wel opzoeken maar in de buurt blijven kan niet want dan kom je steeds thuis en dat is niet gewenst( hoe hij het misschien ziet, ik snap ook dat het lastig is) Mama krijgt weer een baby, zal hij niet denken dat hij word ingeruild? Ik zeg niet dat ik perfect ben of dat jij het slecht hebt gedaan want dat is niet zo. Jij hebt gedaan wat voor jullie het beste was, het is alleen denk ik niet het beste voor hem. Ik denk dat uithuisplaatsing misschien wel beter is maar 300 km verderop? Ik zou het ervaren als afwijzing, de ultieme variant en dat heeft dat joch als kind al genoeg meegemaakt.
Ik vind bepaalde reacties nogal kort door de bocht. Een hechtingsstoornis is heftig. Soms is uithuisplaatsing het beste wat je voor je kind kan doen. Dit doe je dan in het belang voor het kind, ook al is dat 300 km verderop bij opa en oma. Ik heb zelf van dichtbij mee gemaakt hoe heftig een uithuisplaatsing kan zijn op latere leeftijd, wanneer je een kind van gezin naar gezin plaatst. Mijn man is op 8 jarige leeftijd uithuis geplaatst via jeugdzorg op verzoek van moeder en ging van gezin naar gezin. Hij heeft in 10 jaar binnen 7 verschillende gezinnen en instellingen gewoont. Geloof me, dit heeft een jaren lange nasleep gehad. Mijn man en ik zijn nu bijna 10 jaar samen en hij heeft dit alles vorige jaar pas een plekje kunnen geven. Hij is nu 30. Ook hier was en sprake van hechtings problematiek van moeder en zoon. Plus de uithuisplaatsingen hebben echt een impact gehad. Ts, ik denk (op basis van je verhaal) dat het een verstandige keuze is om hem bij opa en oma te laten. Wat vind hij er zelf van? Hij is 13 dus krijgt het natuurlijk wel bewust mee.
Idd dat snap ik dan ook niet Hij krijgt er toch ook een broertje of zusje bij?? Dus wel een nieuw kindje, en oudste zoon uit huis. Ik hoop dat je zoon het super fijn gaat krijgen Bij opa en oma, en dat het straks beter met hem gaat