PPD, en de tijd daarna...

Discussie in 'Na de bevalling' gestart door Minyaweth, 23 aug 2008.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Minyaweth

    Minyaweth VIP lid

    20 aug 2006
    9.082
    1
    0
    Overijssel
    Hallo meiden,

    Zoals een aantal van jullie weet, heb ik PPD gehad.
    Ik ben zooooo blij dat ik daar nu van af ben en ik volop kan genieten van mijn stoere, lieve, schattige heerlijke kereltje!
    Ik voel me goed, voel me zeker en heb weer energie.

    Echter zit er bij mij nu ook een keerzijde aan: schuldgevoel! En niet te zuinig ook :confused:
    Ik voel me schuldig dat ik het eerste jaar niet van Vigo heb kunnen genieten. Dat ik me niet open genoeg heb kunnen opstellen naar hem, dat ik (in mijn ogen) geen goede moeder ben geweest...
    Waarom zie ik nu pas in wat voor heerlijk ventje het is?

    Ik weet niet goed wat ik hiermee aan moet, en voel me er best verdrietig over. Het eerste jaar is zo belangrijk voor een kind, en ergens heb ik het gevoel dat ik hem heb verpest. Dat ik, met mijn uitbarstingen, zijn onschuldige zieltje heb beschadigt. Getekend voor het leven...

    Wie herkent dit na PPD, en wie heeft tips/adviezen?
     
  2. Devy

    Devy Fanatiek lid

    23 aug 2008
    3.437
    1
    0
    Tilburg
    Hey Minyaweth, ondanks dat ik zelf geen PPD heb gehad (ik moet namelijk nog bevallen) wil ik je toch even graag zeggen dat ik vind dat je juist trots op jezelf mag zijn in plaats van jezelf schuldig te voelen.

    Ik snap het wel heel goed dat je je schuldig voelt en het is belangrijk om die gevoelens zeker een plekje geven in plaats van ze te negeren of er te veel in mee te gaan. Een PPD is absoluut geen bewuste keuze, dus het is echt niet jouw schuld.

    Wat wel een bewuste keuze was, was dat jij er voor hebt gekozen om heel hard aan je herstel te werken en dit valt absoluut niet mee. Door aan jezelf te werken heb jij laten zien dat je het beste voor je kindje wil, namelijk een moeder die weer in staat is om te genieten van haar kleine!

    Ik weet dat dit heel makkelijk is voor mij om te typen, en dat gevoel en verstand vaker niet dan wel op een lijn zit. Maar toch hoop ik dat je iets aan deze woorden hebt, en dat je op een gegeven moment ook trots op jezelf kunt zijn.
     
  3. biancanr1

    biancanr1 Bekend lid

    29 nov 2006
    824
    0
    0
    leidster kdv
    Hoi hoi,

    Ik herken je gevoel zó goed. Ik ben nu 'herstellende' van een PPD. Zit aan nog wel aan de antidepressiva en heb therapie. Nu zie ik ook hoe ik mijn mannetje voor mij gevoel te kort heb gedaan doordat ik 'niks' voor hem voel(de). Toch weet ik dat ik hem wel alle zorg heb gegeven die hij nodig had, geknuffeld op zijn tijd en gespeeld. Hij heeft volgens mij weinig te lijden gehad, al zie ik nu wel dat hij veel meer wil knuffelen dan voorheen. (waarschijnlijk omdat ik meer open sta). Dus qua verzorging is alles goed verlopen, alleen voelde ik niets voor hem, andersom was dat gevoel er zichtbaar wel.
    Toch begin ik nu te zien, net als jij , wat ik heb gemist het eerste jaar en dat voelt heel slecht. Want dit jaar kun je nu eenmaal niet meer overdoen.
    Toch is het onze schuld niet dat we hier doorheen zijn gegaan. We hebben het onderkend, dat is al heel wat en werken aan onze genezing. Daar is zowel jouw als mijn zoon bij gebaat. Hieruit blijkt hoe lief je je kind hebt. Mijn man zei toevallig vanavond nog; Als Elia ooit vraagt of jij wel van hem hebt gehouden dat eerste jaar, zal ik overtuigd JA antwoorden, want het erkennen en behandelen is niet makkelijk en is een groot bewijs van jouw liefde voor hem. En ookal vóel je het niet, de liefde zit er wel.

    Ik hoop uit jouw verhaal op te maken dat je nu wel liefde voelt? Dit is bij mij nog zo moeilijk 'tastbaar'. Ik denk af en toe wat te voelen, maar dan overheerst het verdriet over de afgelopen maanden. Heeft het lang geduurd voor je duidelijk meer voor hem voelde?

    Hoop dat je het enigszins herkent en misschien heb je er wat aan dat je niet de enige bent die zich zo voelt. Het is al vervelend genoeg dat je het eerste jaar hebt 'gemist', laat je niet nog meer tijd ontnemen door deze gevoelens!
     
  4. Minyaweth

    Minyaweth VIP lid

    20 aug 2006
    9.082
    1
    0
    Overijssel
    Bedankt voor jullie lieve woorden. Het doet me goed deze te lezen.
    Ik weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden. Mijn gevoel en mijn verstand zitten wat dit betreft gewoon niet op 1 lijn.
    Ik wéét wel, dat ik me niet schuldig hoef te voelen, maar ik voél het me wel. Het idee dat ik zo veel heb gemist zijn eerste levensjaar... dat krijg ik gewoon nooit meer terug. En daarmee heb ik ook het gevoel dat ik Vigo daarmee te kort heb gedaan.
    Alles wat ik deed dat met Vigo te maken had, was zó geforceerd, en nu gaat alles natuurlijk. Dat voelt zo veel malen beter.
    Dan denk ik echt 'zo moeilijk is het toch allemaal niet? Waarom kon ik dit het eerste jaar niet!'

    Het heeft zeker een heel jaar geduurd, voordat ik echt met heel mijn hart trots was, met heel mijn hart kon liefhebben, met heel mijn hart open sta voor Vigo. Het herstel heeft dus lang geduurd.
    Ik probeer er ook niet teveel bij stil te staan, en geniet nu elke dag volop van mijn manneke. Ik moet alleen erg oppassen dat ik niet 'overboard' ga en té veel probeer te compenseren. Heb gewoon het gevoel dat ik heel wat goed te maken heb. Doe het met heel veel liefde hoor, maar ik vroeg me gewoon af of dit voor meerdere mensen herkenbaar was... en dat is zo :)
     
  5. supermummy

    supermummy Niet meer actief

    Heel herkenbaar. Ik heb ook een hele zware zwangerschapsdepressie en psychose gehad. Ik heb ¨maar¨ de eerste 2/3 maanden ¨niks¨ voor mijn meisje gevoelt.

    Je bent juist heel dapper dat je het gevecht tegen de depressie bent aangegaan. Je mag trots op jezelf zijn. Want het is o zo moelijk om hier uit te komen.

    Je kindje zal er nog niks van hebben gemerkt,daar moet jij je niet druk om maken.en nu GENIETEN!
     
  6. valhalla

    valhalla Niet meer actief

    Heb er geen ervaring mee maar een lief vriendinnetje van mij heeft dat wel gehad. Haar zoontje is nu vijf en achteraf voelt ze zich zo schuldig. Wil haar altijd zeggen dat het niet haar schuld is. Ze heeft niet bedacht 'laat ik eens lekker depressief worden' ofzo. Het overkomt je en als dat zo is is dat heel, heel vervelend... Vind het ook echt zo rot voor haar. Niet zozeer dat ze depressief was want daar is ze overheen gekomen, maar om het schuldgevoel dat er daardoor ontstaan is.

    Het is misschien makkelijk l*llen voor een buitenstaander (wat ik voor haar ook ben) maar wil haar zo graag duidelijk maken dat wat gebeurd is, verleden tijd is. En je achteraf ook nog schuldig voelen erom, dat is zozonde van de tijd! Je kindje krijgt er niet al te veel van mee als ie zo jong is, zeker nu ie het gaat beseffen heeft ie een superlieve mama die heel ongelofelijk veel van hem houdt!

    Als je achteraf dan terugdenkt aan deze tijd, dan wil je toch liever dat die geweldige liefde die je voelt voor je mannetje je herinneringen kleurt, in plaats van een schuldgevoel om iets waar je geen ene moer meer aan verandert?

    Nou ja, dat is wat ik tegen mijn dinnetje wil zeggen en aangezien jij een beetje met het zelfde zit, zeg ik het lekker ook tegen jou. Voel je niet schuldig, het leven is te kort, je mannetje heeft er geen ene moer meer aan!

    De grote zwarte wolk is over, je mannetje gaat beseffen wie jij bent enzo en een schuldgevoel dat aan je vreet daar heeft ie echt geen boodschap aan, gewoon een lekkere knuffel en hij is weer helemaal blij.
     
  7. Nance1979

    Nance1979 Actief lid

    13 feb 2008
    131
    0
    0
    Huisvrouw
    Rotterdam
    Hallo....

    Ik heb een vraagje, ben sinds 7 juli opnieuw moeder geworden, alles verliep heel goed, soms naar mijn gevoel te goed, ik wacht steeds in spanning af wat er fout zal gaan.... Beide zwangerschappen in het verleden zijn matig verlopen, bij beide ingeleid met 42weken en een aantal dagen , bij de tweede zelfs een weeénstorm gehad zonder verdoving...... Ook toen een depressie gehad maar weinig aandacht aan besteed.

    Nu weet ik dat ik nu symptomen van een depressie vertoon, maar ik ben ontzettend bang dat dit verkeerd gaat. Ik reageer me af op mijn vriend, kan zomaar in janken uit barsten, maar ook zo weer in lachen, heb het idee dat als mijn kleine meid huilt dat ik iets fouts heb gedaan....

    wat kan ik het beste doen en is er enigszins een manier om er achter te komen of het een postnatale depressie is of gewoon een depressie?

    xxx Nance
     
  8. Jalea

    Jalea Fanatiek lid

    24 jun 2006
    2.396
    0
    0
    oh zo herkenbaar... ik heb ook nogsteeds het gevoel dat ik m'n oudste zo tekort heb gedaan (na de bevalling van hem ook PPD gekregen). ik was doodsbang dat na de 2e bevalling het net zo zou gaan. dat was helemaal niet het geval! nu ervaar ik wat die roze wolk is waar mensen het over hebben. nu zit ik weer met een ander 'probleem': ik heb een enorme klik met de jongste, dit begin is zo anders dan bij zijn broer, nu ben ik soms echt bang dat ik over een paar jaar tot de ontdekking zou komen dat mijn band met mn jongste kindje veel beter is dan met de oudste, door de slechte start met PPD bij de oudste :(
    dit gevoel word nog versterkt doordat ik na de 2e bevalling zo enorm uitgeput was, en mijn oudste zooo druk (logisch, hij had mama gemist, ik moest ook nog in het zkh blijven), dat ik automatisch me meer afsloot voor hem. en daardoor nam hij weer meer afstand van mij...

    ik denk dat het wel heel belangrijk is dat mocht je een 2e kindje krijgen, je voor ogen houd dat het helemaal niet zo hoeft te gaan als bij de 1e! iedereen heeft dat tegen mij gezegd en ik geloofde er niks van, ik was zo zo bang dat ik weer een PPD zou krijgen, maar dat is echt absoluut niet het geval. het kan écht goed gaan!
     
  9. Krokus

    Krokus Fanatiek lid

    5 okt 2007
    3.080
    0
    0
    Grubbenvorst
    ik voel me ook schuldig naar mijn zoontje toe, ik ben pas bevallen van ons meisje en heb nu geen last van depressies. Maar bij de eerste wel heel erg, en nu ik eraan terugdenk heb ik het gevoel dat ik ons zoontje tekort heb gedaan.
     
  10. murizzz1

    murizzz1 Niet meer actief

    Ook ik heb na mijn eerste bevalling een ppd gehad. Heeft ook best lang geduurd. Voor mij was dit in een rede om nooit een tweede kind te nemen/krijgen.
    Alles wat ik met Calvin deed ging ook super geforceerd. Ik was zo gespannen. Ook onze relatie stond enorm onderdruk. Met behulp van mijn ouders en zusben ik er uit gekomen. Ook ik voel me af en toe nog schuldig naar Calvin toe. Hij is 3 weken op genomen geweest omdat ik echt niet meer kon. Vooral daarover voel ik me schuldig. Maar ik was zo kapot. Waarom kon ik toch niet genieten van hem? Hij zocht alleen maar liefde bij mij maar dat kon ik hem niet geven. Nu, meer dan 6 jaar later hebben we een super band. Ik ben dol gelukkig met hem. Hij geniet van het leven en straald dat uit.
    Ik weet bijna zeker dat hij nix meer weet van die vreselijke periode. Voor mijn gevoel hebben we die nare tijd dubbel en dwars goed gemaakt.
    We zijn zelfs voor een tweede kindje gegaan. Hij wordt al bijna weer 1 jaar. Een ppd hoeft dus niet terug te komen. En ik ben super blij dat ik het gelukkig niet nog een x heb gekregen.

    Mijn motto is: het komt allemaal goed!

    Geniet van je kindje! Geen zorgen.
     
  11. raspberry

    raspberry Niet meer actief

    He, voel je niet schuldig: daar heeft je kindje niets aan... Dingen doen vanuit schuldgevoel trekt dingen namelijk juist de andere kant op weer scheef: eerst te weinig, nu te veel.... Dat wil je niet voor je kleintje. Probeer het toch zoveel mogelijk van je af te zetten, dat schuldgevoel, zodat de echte liefde voor hem overblijft.... en je kindje daar grenzeloos van kan genieten.

    Jij hebt er niet voor gekozen om een PPD te krijgen, het is je overkomen. Er zullen misschien best dingen zijn in de toekomst, waaraan je bij je kindje gaat merken dat het wat tekort is gekomen die eerste periode, (laten we ook maar reeel blijven) maar als je daar met je kind over kunt praten, komt dat echt allemaal wel goed! (neem dat dan maar aan van een echte therapeut, :).
    Weet je, je kunt het allemaal niet terugdraaien, hoe hard je dat ook zou willen. Dat je het zo graag wilt, bewijst maar weer eens hoeveel je van je kind houdt, naast de strijd die je gestreden hebt om ervan af te komen.

    En, stap af van het sprookje dat liefde een gevoel is... liefde is in de eerste plaats een keuze en die heb jij vanaf de geboorte van je kindje steeds gemaakt. Je had ook het bijltje erbij neer kunnen gooie en dat zou, (hoe begrijpelijk ook!), toch ergens een egoistische keuze zijn geweest. Dat heb jij niet gedaan, je hebt gevochten! Daarmee heb je steeds de keuze gemaakt om te doen wat het beste was voor je kindje, en weet je: dat is wat mij betreft een veel groter bewijs van je liefde voor je kind, dan hoe de meeste moeders moederen over hun pasgeborene: daar gaat het vanzelf, bij jou is het een enorme strijd geweest en wat een moed en uithoudingsvermogen dat je daar steeds mee door bent gegaan! Dat is echt liefde!

    Ga nu lekker genieten van je kind en van het feit dat je het ook voelt, :) Waarom zou je allerlei negatieve gedachten steeds de overhand geven, waardoor je weer niet kunt genieten van wat je hebt?
    Geef ze wel een plekje, schrijf ze op en verbrandt ze, weet ik wat: alles wat jou maar kan helpen om ze achter je te laten... Misschien kun je een brief schrijven aan je kindje over die tijd en over alles waarvan je nu beseft dat je het je kindje had willen geven. Als de tijd dan rijp is, kun je dat aan je kindje laten lezen en dat zal zo helend en genezend voor je kind dan weer zijn!
    Maar, als je dat dan gedaan hebt, wees dan ook een beetje 'streng' voor jezelf: elke keer als die gedachten weer op komen zetten, weerspreek je ze en zet je er gedachten voor in de plek die wel waar zijn. Dan komt er een dag dat je daarvoor geen moeite meer hoeft te doen en dat de waarheid automatisch gaat, :)

    Sterkte en nog even wat doorzettingsvermogen toegewenst!
     
  12. brigitta23

    6 sep 2008
    18
    0
    0
    ook ik heb ppd en ppp gehad en ben hierdoor samen met mijn zoon 3 maanden opgenomen geweest op de paaz. Een zeer heftige periode wat je niet verwacht.
    Juist de geboorte van een kind zag ik als een nieuw begin en als 1 grote roze wolk, maar dat was niet gelijk zo.
    Zelf heb ik ook altijd graag 2 kinderen gewild maar begin nu wel erg te twijfelen, wil niet nog een keer zoiets mee maken.
    Maar je hoort ook vaak genoeg dat dat bij een tweede niet het geval is, je bent dan immers al moeder en weet beter wat je te wachten staat.
    Maar nu gaat het gaat het goed en wil dat graag zo houden, geniet nu echt van de kleine
    Eerst ga ik verder met therapie daarna zien we we verder.

    Je hoeft niet bang te zijn dat je zoon er wat aan over houd, maar het schuldgevoel is heel herkenbaar. Toen ik na 3 maand naar huis ging kreeg i.o.g. ze hadden namelijk verwacht dat er ook nog veel gewerkt moest worden aan de band tussen mij en mijn zoon. maar dat ging eigenlijk heel goed. Daar is ook eigenlijk niet echt iets mis mee geweest ik was gewoon te perfectionistisch en voor overbezorgd. Wat resulteerde in niet kunnen slapen en dan gaat het heel snel slecht met je.

    Mijn zoon is een hele vrolijke jongen en je merkt aan hem echt niet dat het de eerste maanden niet goed ging met z'n moeder.
    Ik ben druk aan het werk met mezelf en kan volmondig zeggen dat ik een trotse moeder ben. Trots op m'n zoon, maar ook op mezelf dat we er uiteindelijk toch uit gekomen zijn.

    Dat mag jij ook zijn want het is niet niks wat je is overkomen.
     
  13. supermummy

    supermummy Niet meer actief

    Jou verhaal klinkt hetzelfde als mijn verhaal. Ik kon ook niet slapen uit overbezorgdheid, en na een bevalling circa 8 dagen niet slapen dan word je GEK! Ik ben ook 6 weken opgenomen geweest samen met mijn dochtertje op de Paaz,dit was in Maastricht.
    Je moet zeker trots op jezelf zijn dat je er iets aan gedaan hebt!Denk ook dat de kleine beebjes er weinig tot niets van hebben meegekregen.
     
  14. Jalea

    Jalea Fanatiek lid

    24 jun 2006
    2.396
    0
    0
    mijn zoon van 1,5jr laat ook in niks merken dat z'n mama een PPD gehad heeft, godzijdank. heb het er ook met mn therapeut over gehad, maar zij denkt dat het best mee zou kunnen vallen, zijn vader is heel veel aanwezig geweest, en het duurde op zich ook niet lang voordat ik hem weer zelf veel op schoot nam, ondanks dat ik me toen nog depressief voelde. enerzijds verpestte hij mn leven voor mijn gevoel op dat moment, zo diep zat ik in de depressie, anderzijds wilde ik alles zelf doen en ik was erg overbezorgd, en alles wat ik deed, deed ik wel met liefde en voorzichtigheid, alleen zag ik dat zelf niet zo (ik dacht dat ik niet van hem hield terwijl ik dat eigenlijk heel veel deed, zoveel dat ik dat doodeng vond en levensgevaarlijk, terwijl mijn omgeving wel zag dat ik ook toen heel veel van hem hield)
    eigenlijk, terugkijkend, raakte mijn zoontje me zo diep, bracht hij me terug bij een stuk uit mijn eigen jeugd, en hield ik zoveel van hem dat ik doodsbang was dat hij me ontnomen zou worden, dat ik het niet goed zou doen, etc. Tegelijkertijd was de verandering in ons leven zo groot, en wilde ik echt álles zelf doen (en ik gaf ook nog eens borstvoeding), dat ik me 24/7 in dienst voelde van mijn zoontje. doordat ik zo depri was voelde ik me enorm geclaimd en daardoor had ik het gevoel dat er niets meer van mij en mijn leven over was.
    lekker kromme gedachten he, terwijl ik nu alles met heel veel liefde, plezier en vanzelfsprekendheid voor de 2e doe zonder ook maar een glimpje van die gedachten en gevoelens van toen te voelen.
    het kán echt goed gaan bij een volgend kindje!
     
  15. brigitta23

    6 sep 2008
    18
    0
    0
    Klinkt misschien een beetje dubbel, maar vind het fijn te lezen dat ik niet de enige ben die dit mee gemaakt heeft.
    Hoewel je dit natuurlijk niemand toewenst
    Juist als je er zelf eerlijk en open over bent kom je er achter dat eigenlijk best nog wel veel vrouwen hier in meer of mindere mate mee te maken krijgen.
    Alleen hoor je hier nooit zoveel over van te voren (of we hebben het niet willen horen). Je denkt toch al snel van te voren dat overkomt mij niet.

    Wens iedereen die er nog midden in zit veel sterkte en geloof me het komt goed. Al lijkt het op dat moment misschien van niet.
     

Deel Deze Pagina