Hoi, Mijn man en ik zijn ruim anderhalf jaar bezig om zwanger te raken. Zo langzamerhand wordt het steeds moeilijker voor mij om er mee om te gaan dat het allemaal zo lang moet duren. Het ene moment gaat beter dan het andere, maar regelmatig zit ik in zak en as en vraag ik mijzelf af, waarom!? Mijn man zit er veel makkelijker in en hij heeft zoiets van: geduld, het komt vanzelf wel. Zelfs nu we al een jaar in de mmm zitten (en hij met weinig beweegelijk zaad) zegt hij dat het allemaal wel goed komt en dat we geduld moeten hebben. Iedere dag heb ik het er wel weer over en zo langzamerhand vindt hij dat ik aan het zeuren ben en er niet iedere dag maar over moet beginnen, maar ik moet gewoon mij ei kwijt! Alles om mij heen mag wegvallen, als ik maar gewoon een keer zwanger raak! Maar hij ziet dat anders. Als het lukt is het mooi en als het niet lukt, dan jammer! Ik vind het heel lastig om daarmee om te gaan. Hoe gaan jullie mannen hiermee om? Liefs, S.
het is wel heel rot dat je je ei niet kwijt kan. Ik heb datzelfde eigenlijk een beetje, het lijkt wel alsof het ze niet interesseert. Bij mijn man heeft het deze reden, hij ziet dat ik verdrietig ben en teleurgesteld en hij wil daarom niet laten merken dat hij ook verdrietig is. Hij heeft het idee dat het dan allen nog maar erger word voor mij en dat wil hij me neit aandoen. Wij zijn intussen ook al langer dan een jaar bezig en komen ook bij de gyn terecht. We hebben net gister te horen gekregen dat we niet op een natuurlijke manier een zwangerschap hoeven te verwachten. Ik begrijp heel goed wat je voelt maar misschien heeft jou mannetje wel dezelfde reden als de mijne heeft
Kan het zijn dat hij zich schuldig voelt dat het te maken heeft met zijn weinig beweeglijk zaad? Dat het elke keer als jij je (totaal gerechtvaardigde) gevoelens uit dat hij dat voelt als een vorm van kritiek. Dat wil zeggen dat jij zegt 'ik wil zo graag een kindje, waarom is het ons nog niet gelukt' en dat hij dat opvat als 'stomme vent met je stomme slome zaad, door jou ben ik nog niet zwanger'. Het neemt natuurlijk niet weg dat het heel vervelend is dat jij je gevoelens niet kunt uiten, maar als dit de achterliggende gedachte is bij hem zou een goed gesprek veel op kunnen lossen. Ik zou dat als je het nog niet hebt gedaan zowiso een gesprek aangaan zodat jullie kunnen proberen wat meer op één lijn te zitten en jij je gevoelens niet zo op hoeft te potten (of hem het gevoel geeft dat je zeurt) In ieder geval veel succes!
Nou ik kan me voorstellen als hij het dag ik dag uit hij het op een gegeven moment niet meer prettig vind om er over te praten en dat hij bij zich eigen denkt ja maar daar hebben we het gister al over gehad. Ik denk dat hij ook veel liever een ''gelukkig'' leven leid en allemaal leuke dingen gaan doen. Probeer je eens op de leuke dingen en activiteiten te concentreren en natuurlijk moet jij je ei kwijt maar daar belast je ook weer hem mee . Ik denk dat hij het ook echt niet fijn vind hoor maar dit gewoon niet wil laten zien. Kijk als je het ergens over gehad hebt, kun je het over een aantal dagen wel weer gaan oprakelen maar ik denk niet dat het zoveel zin heeft. Behalve dat het emmertje een keer over loopt bij je man.
Hoi Shareeza, Ik heb juist het idee dat je man wel naar je luistert en je begrijpt, maar dat het hem ook soms teveel wordt doordat jij het elke keer naar boven haalt. Dat is ook best begrijpelijk van hem. En wat hij zegt over geduld is inderdaad waar, je kunt niks anders. Jullie moeten er samen uitkomen en hij heeft ook zo zijn houding en hoe jij hem beschrijft komt hij absoluut niet onredelijk over maar heel nuchter. En ik was ook net als jij, ik moest elke keer mijn hart luchten en zeggen hoe ongelukkig ik was terwijl mijn man juist zoiets had van we moeten afwachten, geduld hebben en de tijd zal het leren. Ik en mijn man raakten precies na 2 jaar spontaan zwanger vlak voor we met IUI zouden beginnen. Ik kreeg een miskraam maar binnen 4 maanden was ik weer zwanger. Ik hoop dat je toch positief kunt blijven ookal lijkt het allemaal zo moedeloos. Het komt hopelijk echt wel goed voor jullie meid, probeer het toch iets meer los te laten, ookal is dat hèèl moeilijk soms. Grt Vanilia
Hoi Shareeza Na 9 rondes proberen ben ik er ondertussen wel uit dat mannen en vrouwen er heel anders mee omgaan. Ik weet dat mijn man graag een kleintje wil, dat hoor ik in opmerkingen, dat zie ik gewoon maar ik mag niet verwachten dat hij dat op bepaalde momenten uit.. Elke maand als ik zeg "het wordt weer niets", zie ik hem schuifelen. Hij vraagt dan steeds eerst "ben je zeker"(waar ik dan geweldig pissed van word) en daarna "tja.." en dan gaat hij gewoon over tot de orde van de dag..of dat dat nu TV zappen is of naar het WC gaan. Ik blijf dan ook altijd zo verweesd achter. Ik heb het hem eens in zijn gezicht gegooid van "voor een kindje gaan doen we steeds met 2 en verwerken dat er deze maand geentje komt doe ik steeds alleen".Dat was heel heftig maar echt wel nodig. Hij zei dat hij gewoon nooit weet wat hij moet zeggen..dat hij ziet hoeveel verdriet ik heb, en hij wil het gewoon niet erger maken door misplaatste of domme opmerkingen..Hij wil me ook niet belasten met het feit dat hij zich er ook slecht bij voelt.. Dus ik zou zeggen, gooi het eens op tafel(desnoods met een goede fles wijn)en praat er eens grondig over..hoe jij je erbij voelt, wat je van hem verwacht, wat je niet leuk vindt.. Het lost het niet op(mijn man reageert nog steeds elke maand zo) maar we kunnen onze reacties(hij die dichtklapt en ik die verdrietig/hysterisch ben)beter plaatsen bij elkaar. veel succes, dikke knuff
@ Vanilia: Ik denk ook wel dat hij het (steeds meer) begrijpt, maar hij denkt gewoon anders. Het gaat verder prima tussen ons. Hij staat er nu ook heel anders tegenover dan een jaar geleden. Hij moest er toen niet aan denken om überhaupt een potje sperma weg te brengen, maar nu hij ziet dat ik er erg verdrietig van ben dat het steeds niet lukt, werkt hij wel mee. Hij is meer van: "komt het ervan, dan komt het ervan, zo niet, dan zien we wel...." Misschien ben ik er gewoon veel te veel mee bezig, maar ik weet niet hoe ik de knop moet omzetten. Ik zit altijd vreselijk te peinzen over alles. Wat een bijzonder verhaal van je zwangerschap net voor de IUI! was je tweede zwangerschap via de natuurlijke weg of alsnog via IUI? Van harte gefeliciteerd in ieder geval! @ Skatjuh87: Vervelend om te horen dat het zaad niet zo goed is. Ik schrok er ook behoorlijk van. Bij het eerste onderzoek was wat verloren gegaan en toen dacht ik bij de uitkomst van het resultaat nog van: ach, de volgende keer zal het wel beter zijn, maar bij de tweede test bleek het net zo slecht te zijn.... Het kan inderdaad zo zijn dat hij zich misschien ook wel een beetje rot voelt door het feit dat zijn zaad niet goed is. Wellicht voelt ie zich een beetje in zijn mannelijkheid aangetast. Hij wil er dan ook beslist niet met anderen over praten. Nooit. Ik wil dat juist wel, maar dan met mensen die het begrijpen en in hetzelfde schuitje zitten zoals velen op dit forum. Veel sterkte Skatjuh87, ons beebje komt er ook wel! @Devy en 1979kik: Het vervelende is dat ik soms van die dagen heb dat ik zo over de zeik ben, bijvoorbeeld die vreselijke eerste dag dat je ongesteld bent geworden, dat ik soms denk: jou interesseert het allemaal niet eens en je denkt zo makkelijk, terwijl het door jou komt dat ik niet zwanger kan worden! Achteraf vind ik dat ook best erg, maar het is nou eenmaal ook iets wat een enorme psychische druk op je legt, omdat het allemaal zo lang duurt. Maar hij kan er natuurlijk ook niets aan doen. Ik geloof dat de meeste mannen in stilte lijden. Soms hebben we er hele goede gesprekken over, maar soms is het hem gewoon te veel. @Chocoladekoekje: je hebt misschien wel gelijk, hoor, maar het is zo lastig om er niet meer over te beginnen, vooral als je vakantie hebt en je komt ergens waar heel veel gezinnen zijn, dat maakt het allemaal zoveel moeilijker. Dan zie je een klein beebje en dan denk je: een jaar geleden had ik er ook al eentje kunnen hebben....Komt ie er ooit nog wel. Het is gewoon heel raar. Er gaat gewoon een knop om waardoor het een soort obsessie wordt. Gelukkig heb ik genoeg afleiding als de vakantieperiodes voorbij zijn. Misschien kan ik t dan van me afzetten (voorlopig).
Hai Shareeza, ik ken het, ik heb ook vaak het gevoel er niet (goed) met mijn vriend over te kunnen praten. Hij is ook vrij nuchter en zegt dat we geduld moeten hebben en als het niet lukt dan is dat zo en dan zien we wel weer. Dat klopt natuurlijk, maar het is zeker niet wat je wilt horen als je weer eens van teleurstelling en verdriet huilend naast hem zit omdat het niet lukt en omdat het zo verschrikkelijk lang duurt!!! Het is denk ik wel zo dat mannen er heel anders mee bezig zijn. Dat viel me gisteren echt op, toen zijn we (voor het eerst) naar de huisarts geweest. Die stelde allerlei vragen over mijn cyclus enz. en ik zag mijn vriend echt zo kijken van waar hebben jullie het over?!. Wij vrouwen houden vanaf de dag dat wij stoppen met de pil alles nauwkeurig in de gaten (cyclus enz.) en er is van alles aan de hand in ons lichaam (en dan komt het emotionele er nog bij!!). Voor een man gaat het eigenlijk gewoon door zoals vanouds, voor hem veranderd er (nog) niet echt veel, dus denk ik dat mannen er over het algemeen minder emotioneel aan gehecht en ermee bezig zijn. Maar goed, die gedachte helpt ook niet echt als je er weer eens doorheen zit, dat weet ik maar al te goed! Ik voel me ook soms alleen gelaten in dat hele proces en ik denk dan dat ik er als enige verdrietig van wordt. Dan wil ik hem er ook niet mee lastig vallen, omdat ik weet dat hij het toch niet snapt. En dan komt er ook nog bij dat hij niet kan presteren onder druk. Ik heb begin van de week aangegeven dat dit mijn vruchtbare dagen zijn en sindsdien lukte het klaarkomen bij hem niet meer (elke avond geprobeerd). Super, nu weet ik in ieder geval zeker dat het deze maand ook niets geworden is, weer een maand wachten! Net even flink zitten janken in de auto en op mijn werk (ik hoop dat niemand het heeft meegekregen, maar ik kon het gewoon niet tegenhouden!) en ik heb bijna niet geslapen, dus benieuwd hoe ik de dag door ga komen. Vanochtend ben ik mijn vriend tegenover erg kortaf en koud geweest wat hij niet verdiend heeft, maar ik baal gewoon als een stekker. Misschien dat we het er vanavond over kunnen hebben, want ik weet dat ik niet eerlijk ben hem tegenover, maar ik ben er gewoon niet goed in mijn gevoelens te verstoppen. Misschien dat dit soort verhalen je een beetje helpen, want je staat er zeker niet alleen voor en ik denk dat veel vrouwen hun ei niet kwijt kunnen bij hun vriend. Laten we vooral veel gebruik maken van dit forum, hier kun je je ei wel lekker kwijt! Groetjes en veel sterkter ermee!
Het mag duidelijk zijn dat mannen en vrouwen hier (over het algemeen) anders mee omgaan. Ik denk ook wel eens dat het komt omdat mannen er minder mee bezig hoeven te zijn. Ik bedoel; emotioneel zijn ze er allemaal wel bij betrokken enzo. Lichamelijk natuurlijk ook. Maar voor hun is dat steeds maar even (en dan juiste op tijdens het leukste deel - en volgens mij hebben ze dan ook nog eens wat anders aan hun hoofd...) En dan is het voor hun pas na een week of twee weer een issue, omdat ze dan toch pas te weten krijgen of het raak was of niet. Vrouwen zijn in die twee weken daartussen er ook steeds mee bezig. Althans, ik ben steeds mijn lichaam aan het 'aftasten'; verandert mijn gewicht zonder duidelijke oorzaak? Ben ik vermoeider dan normaal? Ben ik misselijk? Buikpijn? ...? ...? Ik ben degene die voor de zekerheid maar geen alcohol neemt of rood vlees eet. Het moet tenslotte is ons lijf gebeuren. Daarom zijn wij er vaak veel meer mee bezig dan de mannen. Zij kunnen dat veel meer uitschakelen en afwachten. En weet je... ik gun mijn lieve mannetje die betrekkelijke rust maar. 't Is stilte voor de storm. Want als ik straks eenmaal zwanger ben...
Ik begrijp jou, maar je man ook. Hij probeert je op te beuren door te zeggen dat jullie tijd nog wel komt. Wij zijn ook al bijna 1 jaar bezig en ik baal ook als ik ongesteld word. Mijn man vindt het dan ook jammer maar zegt dan dat we de volgende ronde gewoon weer ons best gaan doen en dat onze tijd echt nog wel zal komen. Aan de ene kant heb ik dan zoiets van:ben je niet intens verdrietig dat het niet gelukt is, doet het je niks? En aan de andere denk ik dat hij het goed relativeert. Tuurlijk wil je graag kinderen, maar je hebt ook nog een leven. En ooit zal het onze beurt zijn om ons kleintje vast te mogen houden.
@Nati: Dit beleef ik precies zo. Het krijgen van kinderen is gewoon een project geworden. Nou moet ik eerlijk zeggen dat bij ons de laatste jaren (helaas) de vonken er niet meer afvliegen in bed , en dat maakt het allemaal tijdens die vruchtbare week - waarin ik gewoon om de dag wil vrijen - niet makkelijker. Hij neemt namelijk vrijwel nooit het initiatief en als ik dan avances maak dan zegt ie meteen: "oh, is't weer zover?" en dan is het zucht, steun en kreun, kortom een libido van nul-komma-naadje... Hij zal nooit zeggen: "Kom, we gaan een beebje maken." Dus dat vind ik ook heel erg vervelend en dan heb ik het idee dat het klaarkomen ook meer een proces is dan een genotskwestie. Ik vrees dat alleen daardoor (het niet volledig ontspannen zijn) de kwaliteit van het zaad ook niet alles is, omdat je je eigenlijk niet helemaal geeft en van gekkigheid niet weet hoe snel je met de boel klaar moet zijn. De dag voor of de dag van de eisprong wil ik sowieso vrijen, maar als hij dan weer geen zin heeft, dan missen we wellicht weer een kans en dat heb ik al een heleboel maanden gehad, hoor. Dan is er verdorie weer een kans verkeken! Aan de andere kant wil ik hem ook niet steeds opdringen, want daar kunnen we echt ruzie om krijgen en dan ben ik obsessief bezig, maar ik merk wel dat het steeds moeilijker wordt voor mij om te denken; ach, volgende maand dan maar.... Ik ben dan ook koel en kil naar mijn man toe en zit te janken in bed of op het werk, terwijl ik dat niet wil. Echt, vreselijk balen dit projectmatige gedoe om een kind te krijgen, terwijl een ander zegt: "tja, ik ben zwanger, het was weliswaar niet gepland, maar wel heel welkom hoor!" GRRRRRRR :x
Hey meid, Jouw verhaal lijkt zo veel op de mijne. We zijn beide keren toch spontaan zwanger geworden! Met de miskraam en de 2e keer ook, terwijl ik dus alle moed had opgegeven maar mijn man wel altijd positief kon blijven. Bij ons was er niet heel veel aan de hand, behalve dat mijn man waarschijnlijk 'zwak/traag' zaad had. Dus ik haalde ook allemaal doen-scenarios in mijn hoofd, maar totaal niet nodig geweest dus! De knop omzetten is inderdaad moeilijk en dat is toch iets wat vanzelf moet gaan. Daar heb je zelf wel controle over maar ook weer niet. Ik denk dat je jezelf toch iets meer de tijd moet geven en probeer er in te geloven dat jij ook op een dag moeder zal worden. En geloof me voor mij was die gedachte ook haast ondenkbaar! maar toch is het gelukt... Het zal jullie ook lukken meid, nog even sterk zijn en doorbijten en dan komt jullie tijd hopelijk ook heel snel! Grt Vanilia
Mannen denken over 't algemeen toch totaal anders dan wij vrouwen. Na tien maanden proberen en een miskraam, weet ik wel dat hij en denk elke man echt wel baalt, als de vrouw WEER ongesteld is. Als ik zegt, dat het deze maand weer niet gelukt is dan hoor ik 'm zeggen; het is ons niet gegund! Je wordt toch niet zwanger en hup hij gaat verder met TV kijken. Toen ik zwanger was en wat na 5,5 week in een miskraam is beëindigd heeft m'n vriend toch echt een paar tranen gelaten! Iets wat ik niet verwacht had. Wat ik hier net ook al last presteren onder druk? Ik denk dat meerdere daar last van hebben. Maand naar maand zei ik ook; ik heb NU mijn vruchtbare dagen! Seks? Daar was dan geen sprake van hoor, dan kon hij 't niet. De laatste ronde heb ik het totaal los gelaten en wist ik wel wanneer ik mijn vruchtbare dagen had, maar hij niet. Op dat moment hadden we elke dag seks, en op dat moment was ik dus ook zwanger geraakt. Ik spreek nu voor mezelf, maar denk dat sommige het wel met me eens zijn. Als ik ergens mee zit, dan kan ik het daar de hele dag over hebben met een vriendin of .... Terwijl mijn vriend zoiets heeft; nou één keer zeggen is genoeg, dan weet ik het wel. Tja, het is toch waar! Mannen komen van mars en vrouwen van venus!
Best herkenbaar. Mijn man zegt altijd: van jou MOET je zwanger worden, van mij MAG je zwanger worden. Oftwel, mannen gaan er vaak anders mee om. Al is het wel zo dat de laatste tijd hij het ook steeds meer jammer gaat vinden als ik weer ongi word of als ik weer de voor-tekenen van ongi krijg. Maar uitzichtzelf hier een gesprek over beginnen, nee dat doet hij niet. In het begin vond hij het ook wel heel irri als ik er uberhaupt over begon. Gelukkig gaat het wat dat betreft steeds beter. Ik merk hoe dieper we nu de MMM in komen, hoe meer ik wel mn ei bij hem kwijt kan...
Mijn man ging er erg gevoelig mee om ..... hij begon te huilen en zei als je door mij niet zwanger kunt raken wat dan? dan ben jij ongelukkig ik snap dat elke vrouw moeder kan zijn en dat kan je dan niet door mij....enzv hij ging er te gevoelig mee om arme ventje maar ik gaf hem iedere keer moed terwijl ik ook best verdrietig was maarja ik wou het niet nog erger maken..... Mijn man hield alles in de gaten mijn cyclus en vruchtbare dagen. hij hielp me mee me benen om hoog te houden ahahahha te genant En nu achteraf bleek al onze verdriet voor niks te zijn....