Sorry dat ik jullie hiermee lastig val, maar ik moet het met iemand delen. Vrienden in de omgeving heb ik niet waar ik even naartoe kan en mijn familie gedraagt zich als Zwitserland op dit moment. Sinds dat ik een week of 14 zwanger was sta ik er alleen voor en sinds november (6 weken voor de geboorte van mijn zoontje) heeft mijn ex ook al het contact verbroken. Ik ben begin december terug verhuisd tot op ongeveer 20km van de rest van mijn familie af zodat ik op hun steun kon rekenen op het moment dat het nodig is, wat geweldig is gegaan de afgelopen 4 maanden. Vandaag, 2e pinksterdag, zijn er verschillende rommelmarkten en braderieën in de buurt waar ik altijd graag overheen ga, net als mijn ouders. Maar... Afgelopen nacht heb ik totaal niet geslapen omdat de kleine man de hele nacht ontroostbaar is geweest. Mijn ouders zijn hierheen gekomen om mij mee te nemen en de 1e rommelmarkt, daar zouden we heen lopen omdat dat hier in het centrum was. Maar dat ging verkeerd. Mijn moeder was de kinderwagen aan het duwen en ging telkens op straat rijden. Ik heb haar meerdere keren gevraagd om op de stoep te komen omdat ze hier als gekken rijden en ik nu al het goede voorbeeld aan de kleine wil geven. Daar is een stoep tenslotte voor toch? Om op te lopen. De laatste keer was mijn moeder er blijkbaar niet meer van gediend, pakte ze haar tas van de wagen en zei: als je me niet vertrouwd dan ga ik wel weg. En weg was ze. Mijn vader belde haar nog en toen zei ze dat ze naar huis ging lopen! 20km, met haar reuma!? (ov oid kan ze niet pakken want daar houd ze niet van en bij hun rijd er niks op zondag) Dus mijn vader en ik zijn naar mijn huis gegaan, pa is boos in zijn auto gestapt en naar zijn eigen huis gereden en ik zit hier nu, met tranen in mijn ogen niet wetende wat ik moet doen... Ik maak me best wel zorgen om haar want ze neemt niet op en reageert niet op sms. Onze relatie is nooit echt goed geweest, maar nadat ik uit huis ging veranderde dat. Helaas lijkt het nu weer hetzelfde sinds ik een kindje heb. Daar heb ik niet eens zeggenschap over als zij er is.
Jeetje wat naar.. staat je vader wel achter jou? Heb je broers en zussen die dezelfde band met je moeder hebben?
Ik denk dat geen van beide fout zit maar je moeder niet aangegeven heeft dat de straat veel fijner loopt ipv een stoep, de stenen hobbelen nl en dat loopt met pijnlijke gewrichten gewoon niet lekker. Ik rol ook regelmatig op de Straat ipv op een stoep als het kan. Stoepen zijn scheef en hobbelen daardoor heb je scheve belasting op een lichaam wat al wat lastig wil luisteren. En jij bedoelde het niet zo kwaad en vind het spannend dat ze op de straat loopt met de kinderwagen, iets wat ik helemaal snap.. maar ook als je zoon 5 mnd is heeft hij nog niet door wat wel en niet hoort hè.. Het klinkt mij als chronisch patiënt alsof je moeder tegen haar eigen lichamelijke geens aan zat en misschien sowieso wel opzag tegen het lopen en het lopen op de stoep en dan ook nog op de markt en dan weer terug gewoon teveel was maar dat ze zich niet wil laten kennen.
Ik vind het een overdreven reactie van je moeder, zoals ik het lees heb jij niets verkeerd gedaan. Alleen wat betreft het goede voorbeeld geven aan je zoontje, dat vind ik niet van toepassing nog met zijn 5 maanden
Dit schoot ook door mijn hoofd toen ik las reuma Door pijn kunnen mensen anders reageren Door hormonen kunnen mensen anders reageren Praat er met elkaar over op een later moment
Is ze ongesteld of in de overgang? Wat er ook gebeurd is.. zo weglopen is iig erg kinderachtig en aandachttrekkerij. Laten voor wat het is. Als jij op een normale manier hebt gecommuniceerd is er niks aan de hand toch? Dit soort mensen verander je niet. Laat haar dan maar lekker naar huis sjouwen.
Altijd leuk, mensen die zo in de slachtofferrol gaan zitten. En jij voelt je er nog schuldig over ook. Het lijkt mijn moeder wel. Reuma of niet, je moeder is een volwassen vrouw met een (neem ik aan) goed verstand. Stuur haar een sms dat je de situatie vervelend vind maar dat de veiligheid van je kind voorop staat. En laat haar dan in haar sop gaarkoken. Als zij vindt dat ze naar huis moet lopen moet ze dat doen. Maar waarschijnlijk is het zielig doenerij en aandacht trekkerij. Geen aandacht aan geven is het enige dat helpt. Als het haar niet lukt neemt ze vanzelf contact op met je vader of jou. Een open communicatie en je eigen grenzen aangeven (zowel jij als je moeder) kan dit soort dingen in de toekomst helpen voorkomen.
Mijn moeder en ik hebben weleens heftigere ruzies en hebben dan ook lang geleden afgesproken dat 1 van ons gewoon weggaat wanneer het uit de hand loopt. Na een weekje spreken we elkaar dan wel weer. Je hoeft je niet schuldig te voelen, maar het is wel goed om hier over te praten. Je moeder heeft het blijkbaar heel anders opgevat dan jij bedoelde. Ik zou zelf geïrriteerd raken als iemand constant hetzelfde tegen mij zegt, terwijl er niks aan de hand is verder.
Als jij met andermans baby loopt en de moeder zegt steeds tegen je: kom op de stoep lopen. Negeer je dat dan? Of raak je geïrriteerd? Ik zou niet durven. De moeder heeft het toch voor het zeggen over haar eigen kind?
Dat hangt sterk van de situatie af die we vanuit hier niet kunnen beoordelen. Het lijkt mij niet dat oma doelbewust haar kleinkind in gevaar gaat brengen en dus wel weet wat ze doet.
Als ik dit zo zou meemaken zoals jij het beschreven hebt zou ik haar nog succes wensen ook tijdens het weglopen. Voor mij is dit aandachttrekkerij. Ik heb ook reuma en inderdaad sommige stoepen lopen prettiger dan de ander maar als er aangegeven word dat het onveilig is daar op de straat te lopen dan is het niet meer dan normaal dat je naar de stoep gaat. Daarbij woon ik in een dorp maar op de straat lopen zou ik ook niet snel doen er hoeft er maar een net verkeerd te rijden en je bent nergens...
Ik begrijp het niet helemaal. Waar heb je geen zeggenschap over als je moeder er is? Je kind? Dan lijkt me dat er iets behoorlijk scheef zit in jullie relatie....
Als het voor mijn moeder met reuma fijner loopt op straat dan loopt ze maar op straat en ik zal de kinderwagen wel duwen op het voetpad.
Het gaat toch helemaal niet om de reuma? Dan had haar moeder dat maar moeten zeggen. Het klinkt in mijn ogen erg kinderachtig en ik zou er geen aandacht aan schenken.
Vergeten de post te quoten waar iemand zei dat het voor mensen met reuma lekkerder kan lopen op straat dan een hobbelig voetpad.
Vervelend dat je bonje hebt met je moeder. Misschien even laten rusten en dan bellen? Je hebt je best gedaan om contact op te nemen. Waarom ging je vader boos weg? Was hij boos op jou of op je moeder?
De situatie kunnen wij inderdaad niet beoordelen maar als een moeder iets aangeeft dat haar kind aangaat heb je daar maar naar te luisteren. Als je het onzin vindt, prima, dat mag je wat mij betreft ook gewoon zeggen maar de moeder bepaalt uiteindelijk wat er gebeurt. Onzin of niet.
Het meeste is al gezegd denk ik. Ik wou alleen laten weten dat ik snap hoe lastig het is. Toen ik uit huis ben gegaan, is de relatie met mijn moeder enorm verbeterd maar sinds ik kinderen heb, gaat het soms ook weer voor geen meter omdat zij continu over de grenzen gaat die ik stel voor mijn kinderen. En dan niet 1 keer een snoepje teveel maar echt op alle gebieden; gedrag, veiligheid, gezond eten etc. Heel vervelend en vooral ook als je kind ouder wordt, het doorkrijgt dat het de boel tegen elkaar uit kan spelen.. Succes. Op een rustig moment het bespreken is denk ik de beste optie.
Dit.. Als jij al aangeeft dat het onveilig is op de weg, ga je niet met andermans kind alsnog op de weg blijven lopen! Ze had aan moeten geven dat de stoep haar pijn doet en dan had jij of je vader de kinderwagen kunnen duwen op de stoep. Maar niet communiceren daarover, jouw vraag met reden negeren terwijl het om jouw kind gaat, en dan dramatisch weglopen is best wel overdreven.