ik voel me momenteel erg schuldig tegenover Mn tweeling jongens van nu 12 dagen oud. Ze zijn geboren met 35 weken en wogen 1795 en 1890 gram. P2 en P5. Ik weet niet waarom maar ik voel me schuldig. Ze doen het super goed maar gister had de een steeds pijn (krampen of maagzuur?) en vandaag de ander een paar uur lang steeds kermend wakker. Ze zijn nu 4 dagen thuis en krijgen flesvoeding via de fles, aangevuld door de sonde als het drinken noet lukt. Na elke fles is het huilen, overstrellen, in aanvallen. Het drinken gaat moeizaam, van de 8x 40 gaat er bij de een steeds de helft in, de ander niet eens een kwart. Nu voel ik me dus schuldig, waarom zijn ze zo klein? 35 weken voor een tweeling is niet eens zo gek maar ze zijn zo klein! Heb ik te veel gedaan? Had ik mijn ijzertekort moeten laten behandelen? Had ik mijn dieet ivm vermoeden zwangerschapssuiker meteen de deur uit moeten gooien? Waarom was elke echo goed met de boodschap: ze zijn wat klein maar groeien goed door op hun lijn (p10). Ze werden met 33 weken al 1850 gram en 1890 gram geschat, waarom wogen ze dat dan 2 weken later nog niet eens? De harde buiken vanaf week 14, was dat niet een voorteken? Maar de gyn. zei als ze geen pijn doen hoort het erbij, komt door groeispurten. Wat was een gebeurd als ik de avond van de bevalling niet naar het ziekenhuis was gegaan ivm minder leven voelen? Hoe kan ik 4 cm ontsluiting hebben gehad zonder het idee te hebben aan het bevallen te zijn, geen centje pijn. Ik ben in 1,5 uur bevallen en ik bevat het nog steeds niet. Hadden de jongens beter kunnen drinken als ze niet zo klein en vroeg waren geboren? Voelen ze zich wel fijn nu bij ons? Voel me zo rot nu...
Gefeliciteerd! Ik heb geen ervaring met prematuren/dysmaturen en 2lingen maar wilde wel even reageren. 35 weken is een mooie termijn voor de geboorte van een 2ling. Probeer vooral te onthouden dat het een hele prestatie is dat je ze in elk geval 35 weken in je buik heb gehad. Wat betreft al je zorgen, is het misschien een goed idee om een gesprek aan te gaan met de gynaecoloog. Vertel hem/haar waar je mee zit en of dit voorkomen had kunnen worden oid. Probeer wel te genieten hoor!
Meid wat een heftige periode is dit voor je. Natuurlijk is het niet jouw schuld, maar het lijkt me moeilijk om alles te bevatten en verwerken dus misschien dat je je daarom zo rot voelt? Heb je al met een arts besproken dat het drinken zo moeilijk gaat? Misschien kunnen die meedenken/uitleggeven/geruststellen.
O meid even knuffel voor jou! Je kunt niks doen aan een vroeg geboorte. Stop jezelf de schuld te geven. Je hebt neem ik aan niks bewust of expres gedaan. Een tweeling komt heel vaak te vroeg en zijn vaak ook kleiner. Jou lijf heeft wel even twee baby's gemaakt en laten groeien! Dat is een flinke klus en jouw lijf doet het beste wat kan. Met een groei echo kunnen ze er rustig een halve kilo naast zitten. Daarnaast overdonderd het je. Ineens ben je bevallen en je hoort dat eigenlijk nog niet te doen. Kun je er met mensen over praten of misschien schrijven? Dat verdriet en schuld en wat je ook tegenkomt heeft tijd nodig om dragelijk te worden en uiteindelijk een indeel van je te zijn zoals vele andere dingen. Betreft voeding: premature kindjes hebben tijd nodig. Je zult melden dat als ze een week of 40 a 42 zouden zijn geweest dat het heel veel beter gaat. Hier hebben ze een maand de sonde gehad thuis. En hielp vaker kleine beetjes ivm reflux en energie. Het huilen: is er gekeken naar mogelijke allergie of pijn door reflux? Hebben jullie nog kraamzorg of zorg vanuit het ziekenhuis? Niet alleen voor je kindjes maar ook voor jezelf? Nogmaals een dikke knuffel. We kennen/ herkennen het. Hier spontaan met 28 weken bevallen van een tweeling. Ook met sonde naar huis op ons verzoek. Is helemaal goed gekomen Geef het tijd en praat er over. Stop je emoties niet weg. Als mensen je hulp bieden neem het aan. Laat ze maar even koken, sanitair doen, of wat je ook nodig hebt.
Dankjewel voor jullie reacties! Heb naar mijn weten inderdaad niet bewust iets gedaan waardoor het zo gelopen is. Maar denk nu toch aan de keren ikea, boodschappen, actieve dingen met zoontje, verven en schoonmaken van het huis die ik aan anderen had kunnen vragen maar zelf heb gedaan. Op de dag van de bevalling ben ik nog naar de kinderboerderij gefietst om daar met zoontje te spelen en dieren te kijken. Vrijdag komt de kinderverpleegkundige uit het ziekenhuis weer langs. Dan bespreken over de krampjes en de moeilijkheden met drinken. Heb ook prematuurspenen besteld, maar hopelijk is het de overgang naar nr. 1 flesvoeding, voorheen kregen ze prematuurvoeding maar nu ze 2 kilo zijn hoeft dat niet meer. 14 juni heb ik de nacontrole bij mijn gyneaceloog, ga dan ook al mijn vragen stellen. Wij willen zelf geen kinderen meer dus voor een volgende zwangerschap maakt het niet uit, maar ik wil gewoon weten of dingen voorkomen hadden kunnen worden of niet. Zoals mijn ijzertekort, werd steeds afgedaan met: neem maar floradix dan is het oke. Maar bleef te laag en niemand heeft me iets anders voorgeschreven. Ik kreeg een dieet na een uitslag van de glucosetest ivm zwangerschapsdiabetes maar heb dus 2 weken een dieet gevolgd waarvan ik hypo's kreeg en me beroerd voelde en de dietiste en de diabetesverpleegkundige zeiden: stop er maar mee, je gaat je slechter voelen van het dieet en je waarden zijn juist veel te laag ipv te hoog. Hopelijk zijn dit de wat late kraamtranen. Ik geniet met volle teugen maar bij elke huilaanval komen deze dingen allemaal weer naar boven...
behalve het bovenstaande zou ik ook even een gesprek met een psycholoog inplannen. Dit is een hele heftige periode met een tweeling en dan ook nog zoveel zorgen. Al dat piekeren in combinatie met de hormonen kan zomaar omslaan in een PND en dat wil je echt niet. En al zou het te maken hebben met jou eetgewoontes of wat anders dan nog is daar niks meer aan te doen. Jou kindjes willen en mamma die blij is, van ze houdt en goed voor ze zorgt. Jezelf straffen overschaduwd je prestatie. Je hebt wel mooi een tweeling gekregen en het is goed gegaan.
Ik heb ook een tweeling geboren met 37 weken en wogen 1900 en 2100 gram. Ze hebben gewoon weinig ruimte om echt te groeien.. Mijne hadden allebei zulke aanvallen en hadden erge reflux... dus kregen ze maagzuurremmers. Dat blijft nog wel een poosje hoor zeker 3 maanden. Hoort erbij zeker bij dat gewicht. Wat betreft slechte eten. Die van 1900 stopte ook snel met drinken en is toen 1 weekje overgegaan op een soort pokon voer ze moest namelijk over een bepaalde (weet niet meer hoe ze het noemde heen) om meer kracht te krijgen om door te drinken.. ze viel nml steeds in slaap. Met deze voeding luktte het en toen ze naar huis kwam kreeg ze weer normale voeding... Voel je niet schuldig is heel normaal voor een tweeling wn het komt echt allemaal goed.. bespreek het met je kinderarts!
Als eerste gefeliciteerd! Wat ontzettend vervelend dat je (nog) niet kan genieten. Geen ervaring met tweeling maar onze uk kwam met 34.5 en voelde me ook heel erg schuldig. Ben blijven werken ondanks ontzettend veel blaasontstekingen/ rugpijn, harde buik ze zeiden dat het kwam door de blaasontstekingen. Hij was prematuur en had moeite met het leeg drinken van de fles. Toch mocht hijna 10 dagen met sonde naar huis. Het duurde 1.5 week en daarna kreeg hij de flesjes op. Met op aanraden van de arts met een nat doekje onder zijn voet of kriebelen. Betreft overtrekken het maagklepje zal nog niet helemaal volgroeit zijn en kan nog overgaan. Onze uk bleek echt verborgen reflux te hebben en schreeuwde het uit voor uren op een dag, hij kreeg ook medicatie. Volg je de leefregels van reflux misschien gaat het dan beter. Je hebt gedaan wat je dacht wat goed was, je bent er voor je kleintjes. Probeer toch te genieten ondanks dat de roze wolk er misschien niet is. Onze uk is ondertussen alweer 3 maar de babytijd blijft een gevoelig dingetje
Je moet jezelf niets verwijten, het is zoals het is. Verwacht ook niet te veel antwoorden van het ziekenhuis, vaak hebben zij ook geen idee waarom het gelopen is zoals het gelopen is. Bij mijn dochter zaten ze er ook goed naast qua gewicht ipv een "normale" baby van 7,5 pond kreeg ik een mager mini meisje (dysmatuurtje). Heel veel getopt met voeding, ik moest van het ziekenhuis aan de johannesbroodpitmeel, maar dat kreeg ze helemaal niet uit de fles. In het ziekenhuis had ze een sonde, dus kreeg ze ook voeding daardoor. Maar toen ze zelf moest gaan drinken deed ze er veel te lang over en dronk ze steeds hele kleine beetjes. ik had koorts en dAarom kreeg ze antibiotica. Achteraf bleek dat ze daar zo ziek van is geworden dat ze het echt heel erg moeilijk heeft gehad. En voor niets want we hadden geen infecties bleek uit bloedonderzoeken. Met een week mocht ze ineens mee omdat het bijna kerst was, het heel erg druk werd op de afdeling, maar drinken deed ze nog niet goed genoeg. De verloskundige heeft ons toen nog begeleid en kreeg ze hypoalergene voeding. Pas na een maand begon het beter te gaan. Ik heb me er ook heel lang schuldig over gevoeld, ik kijk ook niet terug op leuke eerste maanden. Als je er last van blijft houden is praten met een hulpverlener een goed idee. Bij mij blijft het nog steeds een slikmoment als ik het er over heb en dochter is al bijna 9,5.
Dankjewel voor jullie reacties! Momenteel gaat het opeens met sprongen vooruit en ik merk dat ik me daardoor een stuk beter voel! Zoontjes beginnen beter te slapen snachts, hebben nog maar weinig krampjes/reflex/kokhals neigingen vergeleken bij vorige week en drinken een stuk beter opeens. Een van de jongens heeft zondagnacht zijn sonde eruit getrokken. Wij Het ziekenhuis gebeld en die zeiden kijk even aanbod hij zijn fles leeg drinkt. Dat deed hij, waarop de kinderverpleegkundige aanraadde om de sonde eruit te laten, vaak gaan ze dan opeens alles drinken. En jawel, hij heeft tot nu toe al 36 uit zijn flessen leeg! Broertje doet goed zijn best en drinkt de helft van zijn flessen leeg. Merk dat nu ze het zo goed doen mijn schuldgevoel enorm afneemt. Ze zijn verse relaxed en groeien goed, chille babys dus geen reden om te denken dat ze verder problemen hebben doordat ze te klein en te vroeg geboren zijn. Merk dat ik wel moeilijk vind dat ik me nu al amper nog de bevalling kan herinneren. Het duurde 1,5uur maar weet er alleen nog maar flarden van. 14 juni heb ik een nacontrole blijde gyn en ga dan vragen of ze het bevallige verslag voor me heeft en wat er uit heen onderzoek van de placenta is gekomen.
Wat goed dat het beter gaat. Probeer van het schuldgevoel af te komen, er zijn weinig tweelingen die tot en met 40 weken blijven zitten. Ik ben jaloers op je 35 weken, bij mij braken mijn vliezen met 23,6 weken bij mijn tweeling. Ik nam al veel rust, er was geen enkele aanleiding en ineens lag ik aan de weeenremmers in het ziekenhuis. De reden is nooit achterhaald. Samen hadden ze bij jou het gewicht van een voldragen eenling, waarschijnlijk dacht je lichaam, het is goed. Gelukkig gaat het goed. Probeer te genieten van de kleine hummeltjes en je niet teveel bezig houden met schuldgevoel. Genieten heb ik destijds zelfs met de extreme premature geboorte gedaan, ook al was er veel angst en verdriet, ik kijk ook terug op een mooie liefdevolle periode.
Dat denk ik ook. Blij te lezen dat het goed gaat. Je Gent een topper! Het is pittig maar moet je zien wat een vorderingen. Neem de tijd.