down tijdens zwangerschap

Discussie in 'Alleenstaande moeders' gestart door Marscha, 16 sep 2008.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Marscha

    Marscha Niet meer actief

    Mijn zwangerschap is niet helemaal makkelijk gegaan.

    Ik was 19 toen ik erachter kwam dat ik zwanger was en toen was het al een maand uit met de vader, toen ik het hem vertelde is het niet echt goed gelopen allemaal.

    Heb het heel moeilijk gevonden om het te accepteren maar kon geen abortus doen.

    het is eigenlijk een heel lang verhaal en de hele zwangerschap door denk ik aan de ene kant, ik ga er het beste van maken en de beste mamma van de hele wereld worden, en aan de andere kant denk ik, ik kan nog helemaal niet voor zo'n kleintje zorgen. Waarom moet mij dit overkomen. Misschien kan ik dr beter voor adoptie opgeven, maar ik weet dat ik dat nooit zou kunnen als ze er eenmaal is...

    En het ene moment overheerst het ene gevoel en het andere moment ben ik down en overheerst het andere gevoel...

    Wie heeft dit gevoel nog meer gehad en heeft nu al een kindje? Kan iemand zn ervaring delen als ze dit herkent?

    Ik moet erbij zeggen dat ik het niet allemaal alleen hoef te doen, ik kan verder gaan met mijn studie en dingen die ik leuk vind blijven doen, woon het dorpje naast mn ouders en ze willen oppassen wanneer ik weg wil. Mn moeder heeft een bedrijf aan huis dus is praktisch altijd thuis en kan altijd oppassen...

    Toch vind ik het zo moeilijk... de gedachte dat er zo'n mini mens helemaal afhankelijk is van mij!

    Ik heb allemaal spullen gekocht die ik nodig heb volgens mn moeder en de helft van alle spullen weet ik niet eens wat het is of waar ik het voor moet gebruiken...

    Liefs Marscha
     
  2. jessy77

    jessy77 VIP lid

    9 aug 2007
    8.597
    5.862
    113
    Lieve Marsha,

    Ik ben dan wel iets (ietsje maar :p ) ouder dan jij maar ook mijn zwangerschap was niet gepland en ook ik sta er alleen voor, althans..ik heb geen relatie met de vader van mijn dochtertje meer. Dit was ook al zo tijdens de zwangerschap en ik herken dus heel veel in wat je hier beschrijft.
    Ook ik heb het heel zwaar gehad (soms nog steeds) al moet ik wel eerlijk bekennen dat ik nooit twijfels over mijn babytje heb gehad. Moest wel eventjes wennen aan het idee, geef ik toe, maar naar een paar dagen zag ik het ook wel helemaal zitten.
    Je bent nog jong en ik kan me dus helemaal voorstellen dat je met die twijfels zit, en daar is helemaal niets mis mee, volgens mij zelfs menselijk ;)
    Maar onthou ook dat er een hoop hormonen in je lijf gieren op dit moment en daardoor kan je ook die gevoelens van krijgen.

    Het feit dat je zegt dat je niet abortus kon laten plegen zegt in mijn ogen al genoeg. Onbewust heb je op die dag al voor je kindje gekozen en tuurlijk is het eng maar toch ben ik er van overtuigd dat je t er heel goed van af zult brengen. De manier waarop je over je kleine uk in je buik praat geeft mij het gevoel dat je er nu al ontzettend veel om geeft.
    Het zal moeilijk worden, ben de laatste die dat gaat ontkennen,maar toch zul je zien dat op t moment dat je je kindje voor t eerst in je armen hebt, je er heel anders tegenaan zult kijken. Je zult je afvragen hoe je in godsnaam ooit twijfels hebt kunnen hebben (wat nu heel logisch is hoor) en je zult dan beseffen hoe sterk het moedergevoel is.
    Wat ook heel fijn is is dat je lieve ouders hebt die 100% achter je staan en geloof me dat scheelt al een hoop!

    Dus ik begrijp je heel goed maar ik geloof ook echt wel dat je kindje je strax de beste mama van de hele wereld gaat vinden! ;)

    (en wat babyspullen betreft: ik heb net in een andere topic gevraagd hoe je ligapap maakt, wist niet eens dat dat kon hihi, dus maak je daar maar niet druk over, dat komt helemaal goed!)

    Heel veel succes meis, je komt er wel!

    Liefs Jessy
     
  3. Marscha

    Marscha Niet meer actief

    Hey Jessy

    bedankt voor je reactie, erg lief!

    Ik hoop echt dat dit de hormonen zijn en dat als ik mn dochtertje vasthou, het allemaal voorbij is.

    Ik heb ook gelezen over een Pre Partum Depressie en zie veel symptomen terugkomen. Ik wil dan wel niet mn buik opensnijden maar ik wens stiekem vaak zat dat die kleine weg zou zijn, dat het niet bij me hoort. En dat is niet juist.

    Ik ga morgen even de huisarts bellen en een afspraak maken voor morgen als dat kan. Kijken of dit zo is en of ik er medicijnen voor kan hebben. Misschien helpt dat.

    Heel erg bedankt voor je reactie!

    Liefs Marscha
     

Deel Deze Pagina