Lieve dames, Vanochtend viel mijn oog op een reeds gesloten topic. Er was een discussie ontstaan, en ik heb niet alle pagina's gelezen, over de plek van een stiefouder en stiefkinderen binnen het gezin. Deze discussie kwam zeer bij mij binnen, en deed me nadenken: hoe voel ik me als stiefmoeder en biologische moeder binnen ons gezin? Ik heb ooit een blog van Chantal Janzen gelezen, in een tijdschrift. Ze schreef iets in de trant van: Hier kon ik me toen zo in vinden! Na de discussie van vanochtend, zocht ik voor mezelf een antwoord op de vraag: waar staat voor mijn gevoel iedereen binnen dit gezin. Ik voelde het wel, maar kon het niet onder woorden brengen. Ik ging eens googlen naar blogs, en kwam op deze website een vrouw tegen die precies omschrijft hoe ik de plekken binnen ons gezin zie. Graag wil ik die link delen met jullie: http://www.femkejoy.nl/blog/wat-is-mijn-plek-als-stiefmoeder Enkele quotes uit de blog, wat voor mij zó waar is en direct mijn gevoel weerspiegeld. Hmm, ik wil jullie (bij interesse) toch vragen de hele blog te lezen, want het één van het verhaal hangt natuurlijk aan het ander vast. Betekent mijn gevoel zoals hierboven beschreven, dat dat altijd makkelijk is? Dat het altijd vanzelfsprekend zo loopt en voelt? Nee, zeker niet. Een tijdje geleden had ik nog een topic geopend over het wel óf niet mee laten gaan van mn stiefzoon op vakantie. Er doen zich soms situaties voor, waarin ik vind dat het belangrijk is dat ik als stiefmoeder, goed mijn emotie en verstand met elkaar af moet wegen. Juist om het welzijn van alle kinderen voorop te stellen. 5 jaar geleden koos ik voor mijn man, en daarbij, ook voor zijn kinderen. Wist ik toen wat me te wachten stond? Nee, absoluut niet. Ik vind de verantwoordelijkheid die je hebt als stiefmoeder zo enorm groot. De verantwoordelijkheid om jezelf steeds een spiegel voor te houden, om te monitoren of je continue alle kinderen gelijk behandeld, en dus inderdaad het welzijn van ALLE kinderen op nummer 1 zet. Stiefmoeder zijn, dat vind ik niet altijd makkelijk nee. Maar ik blijf liefde geven, zonder iets terug te verwachten. En als mn stiefdochter me dan tóch meevraagt om bij haar nieuwe school te kijken, of mn stiefzoon dan tóch zegt dat hij me lief vind, ook al toont hij daarna weer weinig interesse in mij, dan zie ik dat als een kadootje Hoe zien jullie je plek als stiefmoeder? En wat zijn de dingen waar je tegen aan loopt? Ik hoop hier een respectvol topic te creëren, waarin stiefmoeders misschien wat herkenning kunnen vinden in elkaars verhaal. Waar we open staan voor elkaars gevoel en meningen, zonder elkaar hier op af te rekenen. Misschien dat we wat van elkaar kunnen leren, en voor elkaar kunnen betekenen (Mocht dit niet respectvol uitpakken, dan voel ik me helaas genoodzaakt dit topic een slotje te laten geven )
Geen ervaring als stiefkind of stiefmoeder maar wil wel even zeggen dat ik het super knap vind van de stiefmoeders die allemaal zo hun best doen! Een goede vriend van mij is stiefvader van twee jochies (en meer een vader dan hun biologische vader helaas) en ik zeg hem regelmatig hoe trots ik op hem ben en dat ik echt respect heb voor hoe hij het aanpakt! De jongste heeft onlangs gevraagd of hij hem papa mag noemen daar wordt ik blij van. Dus petje af dames!
Dankjewel voor de link, ik zal hem eens lezen. Vier jaar geleden kreeg ik een relatie met mijn huidige man ( mijn man is 12 jaar ouder dan ik). Hij had al een zoon die toen 10 jaar oud was. Ik vond het in het begin echt wennen. Zoonlief was om het weekend bij mijn man ( en ook 1 avond doordeweeks) en als dat weekend er was, voelde ik me een soort van indringer. Ik brak in, in het vader-zoon weekend. Dat heeft echt wel eventjes geduurd. Maar het is een ontzettend lieve jongen, is erg open. Dat maakte het wel makkelijker. Wat ik wel jammer vond is dat hij al tien was en alle leuke gezinsuitjes hij al snel niet meer interessant vond. Dierentuin, speeltuin, dat soort dingen. Ik wilde graag als een gezinnetje leuke dingen doen, maar een jongen van tien, elf jaar, zit daar niet meer zo op te wachten. Inmiddels hebben manlief en ik samen ook een dochtertje en het is super om mijn 'stiefzoon' samen met ons dochtertje te zien. Hij is dol op haar, zo schattig! Hij hoort ook echt bij ons, maar het is niet mijn eigen zoon. En hoe graag ik dat anders zou willen voelen, dat voel ik niet zo. En ik ben wel dol op hem hoor! Vraag me af of dit gevoel herkenbaar is....
Ik heb een stiefmoeder. Mijn moeder is overleden toen ik klein was. Voor mij is zij gewoon mijn moeder eigenlijk al noem ik haar niet zo. Zijzelf had altijd het gevoel dat m’n zus en ik dat niet zo zagen. Maar ik denk dat dit meer aan haar gevoel ligt. Ik ben het namelijk niet anders gewend.
@GDuif jahoor ik herken je gevoel wel Ik hou van mn stiefkinderen, maar het voelt niet als mn eigen kinderen. Ik hou op een andere manier van hen dan van mijn dochter. Maar gelukkig ook maar, want ze hebben al een mama! Voor hen geldt ook dat ze dol op mij zijn, maar ze zien mij zeker niet als 1 van hun ouders. En dat is goed Ik kwam trouwens in een andere blog van Femkejoy nog een citaat tegen, en daar herken ik me ook zo in! Ja, zo is het bij ons ook wel. Ik krijg de liefde van mijn bonuskindjes die past bij mijn rol. En daar prijs ik mezelf heel gelukkig mee
Ik ben ook stiefmoeder van twee kids, nu alweer 7 jaar.. vind ik het makkelijk? Nee alles behalve! Ik hou heel veel van ze, maar niet zoals van mijn eigen kinderen die ik gelukkig ook nog drie heb mogen krijgen met manlief. Wel horen ze er helemaal bij in ons gezin. Hebben eigen kamers, eigen spullen en voor hun rij ik net zoveel naar sporten etc als voor eigen kinderen. (Ze zijn ook veel bij ons). Wat ik vooral moeilijk vind is dat hun moeder mij nog steeds niet accepteert.. zij is heel makkelijk 'dumpt' kids maar al te graag bij ons maar zegt vervolgens heel gemakkelijk dat ik geen baas over hun ben. Probeert nog steeds te voorkomen dat ik me bemoei met hun opvoeding terwijl ik thuis ben voor alle kinderen en manlief gewoon moet werken.. dat vind ik heel erg moeilijk.. gelukkig steunt man me in alles! Maar is het altijd gemakkelijk, nee absoluut niet.. ik heb ook het andere topic gelezen en het meest tenenkrommend eraan vond ik de bepaalde termen.. stiefjes, kerngezin maar ook samengesteld gezin.. ik voel ons ook als gewoon 1 gezin en zal nooit stiefkinderen zeggen. Ook praten wij over gewoon broers en zussen. Maar snap dat dit voor iedereen persoonlijk is!
Respect voor deze reactie! Ik heb meegelezen en gereageerd in het andere topic( ik ben geen stiefmoeder, maar was het kind ) En heb mij enorm gestoord aan diezelfde reacties en besef mij ook dat er gelukkig heel veel meer zijn als jou! Zoals hier ook blijkt in dit topic Ik hoop dat als mijn ex een vriendin krijgt hij net zo’n leuk iemand voor mijn zoontje vind als jullie voor de kinderen van je man zijn
Wauw wat een mooie en eerlijke reacties hier! Heel knap hoe iedereen zijn gevoel goed kan omschrijven en zO bewust met zijn rol als stiefmoeder bezig is. Ik zit zelf overigens niet in die positie. Het is echter iets wat mij soms wel bezighoudt. Ik denk dat het iets is wat steeds meer aandacht mag krijgen in de samenleving. Het lijkt mij heel lastig voor zowel stiefkinderen als stiefouders om een samengesteld gezin te vormen, en iets wat natuurlijk steeds meer voorkomt. Ik denk dat er ook best wat verborgen leed achter schuilgaat en vind het dan ook heel leuk om te zien hoe sommige mensen hier zo positief en bewust met hun rol omgaan!
Helaas hier niet echt een positieve ervaring als stiefmoeder. Mijn man heeft een zoon van 13 jaar uit zijn vorige huwelijk en ik voel helemaal geen klik met hem en ik kan ook heel eerlijk zeggen dat ik niet van hem hou. Owh en ik heb het zeker wel geprobeerd, want ik ben ontzettend dol op kinderen, maar eigenlijk is de afstand gekomen toen zijn zoontje mijn 2 kinderen heeft leren kennen. Hij was erg jaloers op mijn kinderen en dat kon ik echt nog wel begrijpen, want hij kwam om de 2 weken bij zijn vader en wij trokken als snel in bij zijn vader en ik merkte dat hij daar moeite mee had. Dus ondanks hij vaak vervelend en gemeen was tegen mijn kinderen hield ik mezelf op de achtergrond, omdat ik het zielig voor hem vond en onder het mom van hij is er maar om de 2 weken bleef ik dus altijd aardig tegen hem. Maar toen hij dingen tegen mijn jongste dochter zei als: Jij bent de grootste fout van je moeder en toen we een keer gingen zwemmen zei hij tegen haar: Spring zonder bandjes in het diepe water en blijf met je hoofd onder water brak er qua gevoel iets in mij. En dan heb ik het nog geens eens gehad over zijn vreselijke gedrag naar mijn kinderen toe. Verder liegt hij erg veel en heeft hij een ontzettend kort lontje en als je hem dus aanspreekt op iets kan hij ineens in een woede aanval uitbarsten. Ik heb hem in mijn 5 jarige relatie met mijn man, maar 2 keer 'boos' aangesproken en beide keren is hij door het lint gegaan tegen mij. De 1e keer was hij een jaar of 10 en schold hij me helemaal verrot uit en is hij weggelopen van huis! En de 2e keer was hij 12 jaar en schold hij me weer uit voor kankerwijf je moet je bek houden, je bent mijn moeder niet, ik haat je kutwijf en heeft hij me zelfs in mijn toen zwangere buik geslagen. Ik ben vind dit zo erg en vooral, omdat ik juist altijd aardig geweest ben tegen hem ondanks alles,maar door dit soort dingen (en ik kan dan nog heeeel veel dingen opnoemen) heb ik gewoon een afkeer gekregen van hem. Ik hou veel van mijn man en we hebben samen een mooie dochter gekregen en we hebben het samen fijn. De zoon van mijn man komt nog steeds om de 2 weken en gaat ook mee met de vakanties en ik doe nog steeds heel normaal tegen hem en laat hem ook niks merken. Ik vind het alleen zo jammer dat het zo gelopen is, want ik had gehoopt op een goede band met mijn 'stiefzoon' maar in werkelijkheid tolereer ik hem alleen maar, omdat ik van zijn vader hou en dat had ik heel graag anders gezien.
Wow wat ontzettend heftig!! En heel erg jammer. Je zou denken dat er bij hem heel veel zeer ergens zit.. heeft hij wel eens therapie oid in welke vorm dan ook gehad? Want zo'n gedrag is niet normaal! Wel knap van je dat je normaal blijft doen! Ik weet dat dat niet makkelijk is
Overigens de jaloezie zie ik hier ook wel eens hoor maar niet in de extreme vormen zoals hierboven. Bij een van de twee meer. Maar echt ook inderdaad dat ze weten dat onze kinderen samen hun vader gewoon iedere dag zien en hun niet. Dat vind ik wel heel erg zielig om te zien maar helaas kan ik daar natuurlijk weinig aan doen. Het enige wat we wel altijd proberen om de kids van mijn man ze wel wat quality time te geven met hun vader als ze hier zijn. En soms gaat dat wel en soms ook niet..
Wow, wat en verhalen allemaal. Ik ken het andere topic niet, wordt daar heel negatief gepraat over stiefmoeders? Ik ben zelf zowel stiefkind (geweest) als ook stiefmoeder nu. Ik ervaar het voornamelijk positief, al is het ook hard werken. Vooral de puberteit is heftig, vind ik. Als deze moeilijk verloopt (zoals bij mijn zus vroeger en bij een van mijn stiefkids nu) is het alsof je er als stiefmoeder wel onderdeel van bent, maar toch aan de zijlijn staat. Je wil van alles doen en zeggen, maar je kunt niet beslissen. Gelukkig is het contact met de ex van mijn vriend heel goed, anders zou ik echt niet weten wat te doen.... Ik hou ook zeker van mijn stiefkinderen, besteed aandacht aan ze en zie ze als onderdeel van ons gezin. Maar het is een ander gevoel dan voor mijn eigen dochter en nu ze wat ouder worden, realiseren ze zich dat natuurlijk ook. De worsteling met dat (onterechte) schuldgevoel vind ik het lastigst. Gelukkig hebben ze een hele lieve echte moeder, die er altijd voor ze is, en gun ik haar die plek ook. Ik heb trwns heel veel afgekeken van mijn eigen stiefmoeder. De manier waarop zij haar rol pakte, er voor ons was, maar niets opeiste...dat voelde gewoon heel fijn vroeger. Zo goed, dat ik mijn eigen dochter naar haar vernoemd heb. Dus....dat is mijn verhaal. Sterkte voor alle stiefmoeders, die op dit moment worstelen met hun rol. Want ik weet hoe moeilijk het kan zijn....
Wat een ontzettend lieve reactie! Dankjewel @esje1984 Wat vervelend dat het zo moeilijk loopt tussen je stiefzoon, jou en je kinderen. En wat knap dat je zo je best blijft doen! Jeetje wat lijkt me dát een lastige situatie zeg. Fabje wat fijn om te lezen dat jij zo een lieve stiefmoeder had. Ik ben ook zowel stiefkind als stiefmoeder. De sterm stiefkinderen en stiefmoeder gebruiken we hier wel, alleen daar hangt voor ons absoluut geen negatieve lading aan. Maar hun 'halfzusje' wordt gewoon hun zusje genoemd, dat dan weer wel . Het woord kerngezin had ik nog nooit van gehoord. Vóór mij voelt dat ook absoluut niet zo, dus ik zal die term ook niet gebruiken. Maar ook dat is ieder voor zich vind ik. Nee er werd niet persé negatief gepraat over stiefmoeders hoor. Ik las alleen wat standpunten, van bepaalde stiefmoeders, hoe ze zichzelf en hun stiefkinderen in het gezin zien. En dat zette mij aan tot nadenken: hoe zie ik iedereen binnen ons gezin? Het leek me nuttig daar een topic over te openen, en ik ben zeer benieuwd naar de ervaringen en inzichten van andere stiefmoeders . Er zijn tegenwoordig zó veel samengestelde gezinnen, en dus ook zóveel stiefmoeders. Misschien dat we op deze manier ook nog iets van elkaar kunnen leren Daarnaast denk ik net zoals @julia80 dat het inderdaad ook iets meer aandacht mag hebben in de samenleving.
Om te starten met een antwoord op de topicvraag: Voor mij voelt dat absoluut niet fijn. Toen ik mijn vriend leerde kennen was zijn dochter 11 jaar. In het begin ging dat reuzegoed. We deden dingen samen, ik reed voor haar rond als ze naar haar hobby moest, we deden echte “meisjesdingen” en alles was fijn en wel. Dat ze erg verwend was (door mijn schoonmoeder) had ik al snel door, en dat ook mijn vriend er nogal losse opvoedingsprincipes op nahield ook, maar ze was maar 1 weekend op 2 bij ons en in de praktijk liep het dus best wel fijn. 2 jaar later besloten mijn vriend en ik voor een kindje van ons twee te gaan. Ik was me bewust van de impact hiervan op het leven van de dochter van mijn vriend en was dan ook vastbesloten haar overal mee te betrekken zodat ze zich geenszins aan de kant gezet voelde ofzo. Ik wilde haar ook graag als meter voor ons kindje eens het zover zou zijn. Nog een jaar later was ik dan eindelijk zwanger. Haar reactie was allesbehalve positief. Ik keek hier nog doorheen, toonde begrip en vertrouwde erop dat het zeker we los zou lopen. Op een dag echter las ik in de gsm van mijn vriend een aantal sms’jes van haar naar hem over de baby in mijn buik. Ze verweet mijn vriend dat zij nu wel niet meer zou gaan meetellen en in één sms stond dat ze hoopte dat ik een miskraam kreeg. Op dat moment is er iets in mij gebroken dat nooit nog kan hersteld worden. De dochter van mijn vriend heeft de afgelopen jaren heel wat problemen gehad. Ze stalkte haar ex-vriendje omdat die haar niet terug wou, verwaarloosde haar school en is hiervoor zelfs onder psychologische begeleiding geweest. Daaruit bleek dat zij altijd gewoon was haar zin te krijgen en dus heel moeilijk kon omgaan met situaties die niet lopen zoals zij wil. Intussen blijkt uit nog heel veel dingen dat zij er rare ideeën op nahoudt. Zo is ze bvb van plan in Marokko te gaan wonen nadat ze vorige zomer daar iemand heeft leren kennen. Voor mijn vriend is dit heel erg, want het is natuurlijk zijn dochter, maar ikzelf wil hier eigenlijk zo min mogelijk mee te maken hebben. Ze is nu bijna 18 en soms komt ze ‘s weekends nog naar hier. Ik voel me dan telkens een vreemde in mijn eigen huis. Hele dagen ligt ze in de zetel, vrienden heeft ze niet, op stap gaat ze dus nooit, het enige dat ze doet is luieren en met haar “Marokkaanse vriend” sturen. Mijn vriend slooft zich uit om het haar naar haar zin te maken en dan is het vaak nog niet goed en moet hij meermaals horen van haar dat hij haar verwaarloost. Ons oudste zoontje is zo’n lieverd en wil dan spelen met haar enzo, maar daar heeft ze geen tijd voor. Intussen hebben we nog een baby bij gekregen, maar ook voor hem toont ze weinig of geen interesse. Ik vind het eigenlijk best zo, ik wil haar eigenlijk liefst zo ver mogelijk uit de buurt van mijn kinderen. Ik vind het zelf vreselijk dat ik me zo voel. Ik lijk wel een boze stiefmoeder, maar ik heb zo hard mijn best gedaan en het heeft niet mogen baten. Als ik hier verhalen lees van vrouwen die een fijne band hebben met hun stiefkind ben ik best jaloers. Ik zou ook willen dat mijn gezin bestond uit mijn 2 kinderen en een plusdochter waar ik een fijne band mee heb. Maar helaas is dat niet zo en moet ik in alle eerlijkheid bekennen dat ik haar niet zie als een deel van mijn gezin.
Bedankt voor jouw open verhaal. Kijk, dat is dus de andere kant.. ik kan mij jouw gevoel heel goed indenken, dat ze dat schrijft over jullie nog ongeboren kindje. Zo, dat hakt er even in. De manier hoe jullie stiefdochter zich gedraagt en gedragen heeft.... Het komt op mij over dat ze nog veel issues heeft. De jaloezie tegenover jullie kinderen, dat ze bang was dat ze niet meer zou meetellen, het stalken van haar ex vriendje, het bijna obsessieve gedrag tegenover haar vriend in Marokko, het gevoel dat haar vader haar verwaarloosd.. Is dit meisje niet gewoon heel erg onzeker? Heeft de scheiding niet voor een zekere verlatingsangst gezorgd? Een gevoel dat zij toch nooit goed genoeg is? Een scheiding kan zó enorm heftig zijn voor kinderen... Het lijkt me vreselijk moeilijk om in jou schoenen te staan. Natuurlijk voelt het verschrikkelijk hoe het nu voelt.. Iedereen droomt toch uiteindelijk van een groot gelukkig gezin? Juist ook vanwege deze situaties en gevoelens lijkt dit topic me een toevoeging. Het is niet altijd vrijheid blijheid zo blijkt.... hoe jij / jullie je best ook doen.
Hoe voelt het voor mij om stiefmoeder te zijn? Ik ben nu acht jaar met mijn man samen. De eerste jaren vond ik het heel moeilijk, vooral door de enorme druk die mijn mans ex veroorzaakte. Verwijten, ruzies om geld (het was nooit genoeg) rechtszaken, nog veel meer verwijten... maar sinds ruim een jaar is het contact eigenlijk goed en gemoedelijk (hoewel ik op m'n hoede blijf, ze heeft al die jaren zó lopen zieken dat dit gewoon bijna eng is). Mijn stiefzoons zijn inmiddels 13 en 21. De oudste is verstandelijk beperkt, hij woont sinds 6 jaar in een gezinsvervangend tehuis en we halen hem tegenwoordig om het weekend Een middag (van lunch tot na het avondeten) op. Hij is lief maar ook lastig, heeft dan ook een flinke verstandelijke beperking en gedragsproblemen, waardoor ik hem niet altijd vertrouw. Ik laat hem zo veel mogelijk aan mijn man over, wil dus echt wel wat afstand bewaren. Maar ik neem hem wel rustig mee op stap, haal en breng hem vaak naar huis, maak eten waarvan ik weet dat hij er dol op is enz. Ik ben heel goed voor hem, maar een echte band voel ik niet. Daarvoor is teveel gebeurd in de eerste jaren en ik denk ook dat hij al te oud was toen ik hem leerde kennen (13) om echt iets op te bouwen. Mijn jongste stiefzoon is 13, een echte puber aan het worden, zijn telefoon is zijn leven maar hij is heel respectvol naar mij toe en heeft zich nog nooit tegen me afgezet. Beide jongens zijn echt dol op hun broertje en zusje (onze gezamenlijke kids) en andersom kunnen ze ook niet wachten tot ze hun broers weer zien. Ik denk dat de keuze om samen nog kinderen te krijgen ons écht 1 gezin gemaakt heeft. Ik voel geen moederliefde voor mijn stiefzoons, maar ik geniet wel van de liefde tussen hen en mijn eigen kinderen. Wat ik voor mijn stiefzoons voel is te vergelijken met het gevoel voor mijn neefjes en nichtjes. Het zijn kinderen, ze kunnen heel lief zijn en ook heel vervelend, het is leuk als ze komen en ook prima als ze weer gaan. Dit is mijn gevoel nu, in het verleden heb ik zeker ook momenten gehad dat ik, na een week vakantie bijvoorbeeld, blij was als ze weer weggingen. Puur omdat ze door hun moeder zó anders worden opgevoed dan wij zouden doen, waardoor ze vaak zó anders reageren/handelen dan je graag zou zien, dat het echt energie zuigt. Nu de jongste 13 is en eigenlijk zijn eigen persoonlijkheid vormt is alles makkelijker, en daar ben ik super blij om!
Ik ben stiefmoeder van twee meiden van 9 en 12. Vind het geweldig en aan de andere kant ook lastig. We hebben een heel goede band, dat is nooit een probleem geweest. Wat ik vooral lastig vind is dat wij de opvoeding en het contact met de kinderen heel anders aanpakken dan hun moeder en stiefvader. Ik vind dat echt frustrerend, het is ook heel lang zo geweest dat de kinderen heel erg moesten wennen als ze bij ons kwamen (en omgekeerd). Aan het begin vond ik het ook lastig dat hun moeder mij niet accepteerde. Inmiddels doet ze dat gelukkig wel en is ze blij met mij. Maar ik zou het gemakkelijker vinden als ze altijd bij ons waren. Dan hoeven wij en zij niet steeds te schakelen. En dan bedoel ik helemaal niet dat ik dat zo wil omdat ik ze bij hun moeder weg wil houden hoor! Het zou gewoon makkelijker zijn. Maarja niet alles is altijd makkelijk. Ik zou ze in ieder geval voor geen goud willen missen. Mensen vragen me vaak wat ik dan doe in het weekend en of mijn vriend en ik dan helemaal geen tijd voor onszelf hebben omdat de kinderen er elk weekend zijn. Daar snap ik dus echt helemaal niks van. Als mensen zelf kinderen hebben zijn die er altijd en dan wordt dat nooit gezegd :/
Bedankt voor jullie ervaringen. Ik lees bij allebei dat jullie het lastig vinden dat de opvoeding bij jullie zó anders is als bij hun moeder. Ik moet zeggen dat merken wij ook wel. Onze opvoeding is écht 360 graden anders dan die van hun moeder. Lastig voor ons... Maar nog meer voor de kinderen lijkt me. Mijn stiefdochter heeft het er wel eens met me over, dat ze bij mama soms helemaal links moet en papa helemaal rechts. Ik probeer haar uit te leggen dat er geen goed of fout is in het verhaal, dat ze beide manieren van opvoeden mee krijgt en er misschien wel wat van kan leren. Dat ze voor later mee kan nemen dat wat het beste bij haar als persoon ligt. Ik moet zeggen wij houden er ook wel iets rekening mee. Iets (kleins, een regel) waar we bij onze gezamenlijke kinderen misschien meer aandacht aan zouden geven, laten we hier soms wel eens gaan. We willen de kinderen toch zo min mogelijk belasten met die hele ommezwaai elke week weer. Hoe gaan jullie hier mee om?
Wij hebben nog geen gezamenlijke kinderen. Ik heb niet het idee dat we meer laten gaan dan dat we anders zouden doen. Wij zijn juist heel duidelijk over dat we bepaalde dingen bij ons niet doen. Soms haalde hun moeder ze op en zagen we dat ze direct elkaar begonnen te slaan op de achterbank, voor dat soort dingen hebben ze daar veel meer ruimte. Ruzie hoort er bij, maar zomaar elkaar gaan slaan om te klieren willen we hier niet hebben. Wel hebben wij extra veel aandacht voor ze, kijken we vaak films en doen we spelletjes en we hebben altijd wat lekkers voor het weekend, dat mogen ze daar niet zo veel (ook wel logisch doordeweeks). Als ze altijd bij ons zoude zijn of we zouden eigenlijk kinderen hebben, dan zouden we denk ik dat wat we doen wat meer door de week heen verplaatsen. Wat ik verder wel lastig vind is het huiswerk van de oudste. Ik heb soms het idee dat ze bij haar moeder niets daaraan doet en dan is ze bij ons de hele dag bezig, dat vind ik echt vervelend want ze heeft ook hulp nodig en dan staat het hele weekend in het teken van haar huiswerk.
Pfoe, ik ga even vanuit een andere situatie reageren. Dit is wel een beetje gecompliceerd. Mijn moeder had vier kinderen, ging scheiden, ontmoette daarna mijn vader en kreeg mij. Ik heb dus 4 'stief'broers/zussen maar voel dit zelf niet zo omdat mijn vader alleen mij heeft (en ik daar dus enigst kind ben). Mijn ouders zijn inmiddels niet meer samen en mijn vader is ook hertrouwd geweest met een vrouw die zelf ook 3 kinderen had (en weer gescheiden). Ik ging dus van halfzusje naar stiefzus. Om eerlijk te zijn vond het hele getouwtrek van vroeger maar ingewikkeld. Mijn broers en zussen (die ik wel zag als normale broers en zussen, hetzij met een groot leeftijfsverschil) die uit huis gingen en bij hun vader gingen wonen omdat het botste met míjn vader (snappen jullie hem nog?), mijn ouders die veel ruzie kregen, de spanningen die ik mee kreeg, opeens woonde ik weer samen met mijn moeder en zag ik mijn eigen vader eens in de veertien dagen. Ik vond het allemaal maar verwarrend. Erg? Nee dat niet. Overblijven op school. Dát vond ik erg. Gescheiden worden van mijn moeder, dát vond ik erg. Immers, zij was feitelijk nog de enige en de belangrijkste in mijn leven. Ik hield het contact met mijn vader en jaren later hertrouwde hij dus. Ik was toen 11 geloof ik. Ik heb zijn vrouw en kinderen nooit als mijn eigen familie beschouwd. Daarvoor zag ik ze natuurlijk ook te weinig (nog steeds 1x in de 14 dagen en vakanties). Wél konden we het goed met elkaar vinden en vond ik hen wel leuk. Ook bij hen (de kinderen) zag ik het weer botsen met mijn vader (mijn vader is ook gewoon een erg moeilijke man). Om eerlijk te zijn was ik opgelucht voor zijn ex-vrouw en kinderen toen ze uit elkaar gingen. Dat was écht beter voor hen, ze zouden zich zo veel vrijer voelen en gelukkiger worden. Tegelijkertijd vond ik de situatie ook lastig voor mijn vader. Het is niet leuk om een van je ouders alleen te zien. Mijn moeder kreeg gedurende mijn kinder- en tienerjaren diverse mannen. Oh wat werd ik toch woest als ik weer eens voelde dat niet ík maar de man in kwestie op de eerste plek kwam (dit correspondeerde niet met mijn beeld van vroeger, mijn lieve, veilige mama was veranderd in een egoistische vrouw die haar kinderen niet meer op de eerste plek zette). Er hebben zih heel wat problemen voor gedaan en ik ben op mijn 18e zo gauw als ik kon uit huis gegaan en gaan samen wonen met mijn vriend. Veel te vroeg, ook dat ging niet helemaal goed, maar nu, 13 jaar later zijn we wel getrouwd en hebben we een zoon. Ik weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil. Het gaat helemaal niet over het stiefmoederschap, sorry. Maar in mijn ervaringen zorgen niet altijd de (stief)kinderen om problemen. Ik ben altijd een rustig kind geweest, werd voor mijn gevoel overal in mee gesleept. Gewoon omdat dat kon met mij. Omdat ik niet echt weerstand gaf. Tot ik als tiener gevoel kreeg dat ik voor mezelf moest zorgen. Daardoor ben ik soms ook echt nuchter in de opvoeding naar mijn zoontje. Maar bovenal: ik weet vooral hoe ik het níet wil. Ik heb geen zin in ingewikkeld gedoe en ik denk dat stiefkinderen het niet altijd perfect hoeven te vinden met hun stiefmoeder en vice versa. Zij hebben immers al eigen ouders. Tuurlijk is het fantastisch als het allemaal goed gaat maar niet als het geforceerd wordt. Ik denk dat zowel (stief)ouders als de kinderen vooral zouden moeten leren van de situatie en idd een stukje accepteren dat zaken soms gewoon anders gaan. Mijn ouders gingen uit elkaar. Hoe vond ik dat? Prima, ze hadden toch enkel ruzie. Mijn moeder kreeg een andere vent. Hoe vond ik dat? Kut, want we gingen bij hem intrekken en ik werd van hot naar her gesleept. Zit ik er nu nog mee? Neen, absoluut niet, maar vast wel ooit als mijn zoontje ouder wordt of ikzelf. Dan zal het wel een keer naar boven komen. Ik heb mijn ouders en (stief)ouders nooit verweten dat de situatie is gelopen zoals het is, maar wél dat alles volgens de standaarden móest en dat iedereen elkaar leuk móest vinden en dat met iedereen rekening gehouden móest worden. Van mij hoefde dat allemaal niet. Je kunt niet iedereen pleasen, zolang je je (eigen!!) kind maar wel op nr. 1 zet. Dat gevoel miste ik wel. En ik was jaloers op gezinnen de elke zondag met zijn allen aan de ontbijttafel zaten. Dat heb ik nooit gekend. Guess what? Elk weekend zitten mijn man en ik en onze baby gezellig met zijn drietjes aan tafel / op de bank met flesjes / koffie / ontbijt, lekker giebelend en oh zo genietend van het gezinsleven! Oh er is nog een dingetje wat ik kwijt wil; ik vond het vooral verwarrend dat de opvoeding niet eenduidig was. Wat ik van de ene ouder mocht, mocht ik bij de andere ouder niet maar wél weer in het bijzijn van anderen. Huh? Ik merk bijv. nu bij mijn zoontje dat ik wel héél gestructureerd ben (in de middag naar bed, of hij nu wakker is of niet), maar tegelijkertijd ook heel nuchter (hij slaapt maar in de wagen als we onderweg zijn, boert ie niet? Jammer dan, als ie spuugt verschonen we hem wel..). Zolang hij van iedereen maar veel liefde krijgt (van mij en mijn man het meest haha) ben ik ook blij!