Hi lieve dames, Graag wil ik even van me afschrijven na 3 emotioneel zware weken. Na ongeveer 2 jaar proberen, zijn we via de 2e iui poging zwanger geworden. Het mooie was, dat ik de positieve test op mijn verjaardag in mijn handen kreeg, het mooiste verjaardagscadeau ooit! Zo'n 4/5 weken van geluk volgde. We waren samen in de zevende hemel en niks kon ons geluk nog in de weg staan. Ik voelde me hartstikke zwanger, had wel last van angst maar ik had geen bloedverlies. Totdat we met 7,5 weken bij onze gynaecoloog kwamen voor de eerste echo. Ze vroeg me nog hoe ik me voelde, ik vertelde mijn zwangerschapssymptomen, en zei zij dat het waarschijnlijk allemaal wel goed zat. Ik lag in de welbekende stoel en de gynaecoloog ging kijken. Na, voor mijn gevoel een aantal minuten, zei ze: "dit is niet goed, ik zie bijna niks, wellicht is het dit? Je zou volgens de echo maar 6,5 weken zijn terwijl we zeker weten dat je 7,5 week bent, daarnaast zie ik ook weinig hartactiviteit." Mijn hart stopte even. Ik kleedde me weer aan en we gingen zitten. Ik vroeg: "Hoeveel procent kans geef je het?", waarop de gyn antwoordde: "85% kans dat het niet goed zit, dus volgende week kijken we weer, bereid je wel alvast voor op een miskraam." De tranen schoten in mijn ogen. Met dat nieuws wil je echt niet naar huis. Een week van verschillende emoties volgde; ze heeft het fout, ze heeft het niet fout en ga zo maar door. Een week later zijn we terug gegaan, waar bleek dat het vruchtje niet meer was gegroeid en dus niet meer leefde. Een week later ben ik gecurreteerd, een aantal dagen later moest ik helaas opnieuw gecurreteerd worden i.v.m. restweefsel. Wat mij tijdens en na mijn zwangerschap is opgevallen, zijn de reacties vanuit mijn omgeving. Toen ik er pas achter kwam dat ik zwanger was wilde ik dit het liefst voor me houden omdat 'iedereen dit doet, niemand vertelt het toch vóór de 12 weken?'. Echter kon ik het geluk niet voor me houden en straalde zo erg dat een aantal dit ook gemakkelijk konden raden. Ik heb er uiteindelijk nooit een heel groot geheim van gemaakt dat ik zwanger was, heb het niet van de daken afgeschreeuwd maar dus ook niet mysterieus verzwegen of ontkend. De reacties die ik vaak kreeg vanuit mijn omgeving waren: "oh gefeliciteerd, maar tis nog wel vroeg he?", "Super leuk voor jullie, maar ik zou het nog wel even voor je houden tot je 12 weken bent." of "Wat goed, maar weet wel dat er nog vanalles mis kan gaan dus ik zou het nog niet tegen iedereen zeggen". Achteraf denk ik: what the hell is dit? Waarom zou ik het niet mogen zeggen? Wat als het nu mis gaat? Moet ik me dan schamen? Moet ik jullie een ongemakkelijke situatie besparen? Of is dit potentieel kindje 'minder waard' omdat het tóch 'maar een embryo, zo-groot-als-een-erwtje, nog-niet-helemaal-ontwikkeld' is? Ik snap die reacties achteraf echt niet, om dan nog maar niet te beginnen over de reacties die ik heb gekregen ná mijn miskraam. Is het dan nog steeds zo'n taboe anno 2016? Hoe staan jullie daarin? Ik kan me op sommige, moeilijke momenten hier echt wel boos om maken/verdrietig om voelen. Ondanks dat ik wel realistisch ben en weet dat de natuur ervoor heeft gezorgd dat dit kindje beter af zou zijn om niet geboren te worden en het nu een mooi 'vlindertje' in mijn hart is, dat ik nooit zal vergeten. Sorry als het een beetje een onsamenhangend verhaal is geworden, maar zoals ik in het begin al zei: "wilde gewoon even van me afschrijven", en ben zeker wel benieuwd naar hetgeen wat jullie vinden in het laatste stuk. Liefs, puppy
Wat verdrietig dat je een miskraam hebt gehad . Ik denk zelf dat mensen zoiets zeggen uit bescherming voor jezelf. Natuurlijk niet dat het kindje er niet zou mogen zijn als het misgaat, in tegendeel! Maar om jezelf te behoeden voor de grootste klap als het alsnog misgaat. Feit is nu eenmaal dat de meeste miskramen voor de 12 weken gebeuren, en dat de kansen dat het goed gaat aanzienlijk stijgen na de 12 weken. Ik hoop dat je snel een voorspoedige zwangerschap mag krijgen! En sterkte met de verwerking van je miskraam.
Ik snap je helemaal hoor! Het is nog steeds een taboe en ik weet niet waarom. Want laten we eerlijk wezen, alle mensen die op deze aardbodem rond lopen begonnen allemaal met een hele prille zwangerschap, ze zijn allemaal begonnen met het moment dat je er achter komt dat je zwanger bent. En ja natuurlijk is zo een klein babytje in je buik van 4, of 5 of 7 weken nog lang niet af, alleen dat maakt het verdriet er niet minder om als het fout gaat. Alsof je voor de 12 weken nog niet echt zwanger bent, en dat de embryo dat het nog net niet waard is om er over te vertellen. Ik denk ook eerlijk dat er een soort van beweging dient op te komen waarbij vrouwen openlijk gaan spreken over prille zwangerschappen en ook over de miskramen. Soms denk ik wel eens, zal ik de aanzet er toe zetten?, maar ja, uit ongevoeligheid voor het onderwerp door andere mensen doe ik het niet. Stom he, want dat is nu juist de reden waarom ik het wel zou moeten doen. Dus ja, ik kan me er ook boos over maken. Het is soms net als of een miskraam in de eerste twaalf weken niet een zodanige impact op je kan hebben dat je dat verdriet misschien niet alleen wil dragen. En dat van zelfbescherming. Je kan nog zoveel aan zelfbescherming doen, het doet gewoon pijn! Het is gewoon vreselijk om zo iets mee te maken. Maar goed ik heb het idee dat het een heel verhaal wordt dus ik ga er een eind aan breien en blijf dit topic ff volgen. PS, voor wie het zich afvroeg, ik heb twee miskramen achter de rug
Wat vervelend dat je het zo hebt ervaren. Ik hoop dat je het op een prettige manier een plekje kan geven en laat daarbij vooral je omgeving lekker links liggen. Zij zullen mogelijk niet begrijpen hoe jij dit ervaart. Maar wat mooi dat het met iui is gelukt! En de tweede keer nog wel. Dat geeft hoop voor de toekomst. Wat betreft jouw vraag over de ervaring van anderen. Wij hebben juist zo lang mogelijk met z'n 2en van het nieuws genoten 'omdat iedereen het altijd al zo vroeg vertelt'. Onze miskraam stelde voor mijn gevoel niet veel voor en we hebben het daardoor niet gedeeld. Juist om geen reacties te krijgen van mensen die niet zouden begrijpen hoe wij dit hebben ervaren. De natuur heeft een ongezond niet levensvatbaar vruchtje opgeruimd. Ik vond het een heel onrustige periode met veel onzekerheden zoals 'zit er niets buiten de baarmoeder?' en 'Wanneer komt mijn cyclus weer goed op gang?'. Maar voor de rest vind ik het fijn dat mijn lichaam zo vroeg al iets heeft opgeruimd dat niet tot iets had kunnen uitgroeien. Beter vroeg dan laat. Ik denk er niet eens meer aan terug. (Wij hebben eerst een zoon gekregen en verloren met 18 weken en daarna met een miskraam een vruchtje verloren.)
We hebben de mk overigens wel verteld toen we weer zwanger waren. Dan zeggen mensen er niks meer over. Ik denk dat wij uit zelfbescherming hebben gehandeld, geen zin in teleurstellingen in de medemens (die hebben we al genoeg gehad).
Wij hebben beidde zwangerschappen en beidde miskramen gedeelt in de omgeving. Gelukkig is er bij ons geen taboe op en hebben we zeker na de ma waar we op 10 weken achter kwamen, heel veel steun gehad. Van werk, vrienden en familie. Toen ik thuis kwam van de curettage stonden er bloemen, kaartjes en kleine lieve kadootjes. Wel zei ik zelf altijd al, we zijn nog vroeg en de meeste miskramen gebeuren nu eenmaal voor de 12 weken. Maar denk omdat wij al jaren ook heel open zijn over onze wens, het hele medische traject, dat het scheelt. Het hele zwanger worden en zwanger zijn gebeuren hebben we op die manier in onze omgeving al uit de taboe. En krijg natuurlijk ngo wel reacties die ik niet altijd even prettig vind, maar mensen staan er met hun eigen ervaring ook soms gewoon anders in. Veel stekte meid, en ik hoop dat je het een plekje kan geven op een voor jou fijne manier.