Ik ben pas op de helft maar heb al sinds het begin van de zwangerschap nachtmerries over de bevalling. Ik heb namelijk vaginistische klachten. In het verleden zo erg dat ik ook geen gemeenschap kon hebben, tegenwoordig kan dat wel maar pas als ik me goed kan ontspannen en dan niet te lang (anders gaat het pijn doen). Toen ik er achter kwam ben ik bij de huisarts en daarna een gynaecoloog geweest, die het een naam gaf. Maar ze kon eigenlijk niets voor me doen omdat het geen duidelijke oorzaak leek te hebben, dus restte me zelf te oefenen op ontspannen. Dat kostte een paar jaar, maar nu kan ik dan wel genieten van seks. Ik ben al een paar keer een klein stukje ingescheurd door de enorme spanning die op het gebied staat. Sorry voor de details. Ik kan inmiddels wel bij de gynaecoloog een inwendige echo laten maken, maar alleen als ik het apparaat zelf mag inbrengen en dan nog doet het behoorlijk pijn. Het inwendig bewegen van het apparaat vind ik bijna ondraaglijk. Dames die een inwendige echo gehad hebben weten dat dit eigenlijk maar een heel smal apparaat is. Nu sta ik dus doodsangsten uit voor de bevalling, want voor mijn gevoel is het fysiek onmogelijk. Ik heb een lage pijngrens en als ik er aan denk hoeveel pijn het doet om onvoldoende voorbereid gemeenschap (proberen) te hebben en dan bedenk dat iemand moet toucheren, dan krijg ik het Spaans benauwd. Denk ik aan hoe groot een baby is dan raak ik volledig in paniek, soms tot paniekaanvallen aan toe. Ook de angst voor ernstig uitscheuren is enorm. Gevolg is dat ik al vanaf mijn intake bij de verloskundige bijna dagelijks in meer of mindere mate gespannen ben hierover, en me nu ook zorgen maak of mijn stress niet schadelijk is voor de baby. Op aanraden van mijn verloskundige ga ik een cursus m.b.t. bevallen volgen en op eigen initiatief heb ik nog persoonlijke begeleiding geregeld om zo goed mogelijk voorbereid te zijn. Toch weet ik nu al dat dit onvoldoende is. Ik ben hier zelf immers al jaren mee bezig. Natuurlijk weet ik dat het in principe fysiek mogelijk is, maar dat maakt niet dat het dan over is. Voor mijn gevoel heb ik alles wat er te lezen valt al gelezen. Ik ben verder medisch onderlegd door opleiding dus ik weet precies wat waar zit en hoe het fysiek werkt, dat alles verweekt en rekt. Maar mijn gevoel zegt me alsnog dat het niet kan. Zijn er vrouwen op dit forum die ervaring hebben met dergelijke klachten en al bevallen zijn en hun ervaringen willen delen? Of misschien meiden die in een zelfde soort situatie zitten? Alles is welkom!!
Jeetje meid, wat vervelend, ik heb er totaal geen ervaring mee, maar is er niet een soort lotgenoten contact via een vereniging voor Vaginisme? Vrouwen die hetzelfde al jou hebben en al bevallen zijn? Misschien dat dat je wat gerust kan stellen? Succes ermee!
Of eventueel eens gaan praten met een seksuoloog of psycholoog? Die zijn er volgens mij ook voor dit soort dingen. In ieder geval zou ik je wel aanraden om duidelijk op papier een bevalplan te maken zodat men weet dat ze niet om elk wissewasje aan je moeten zitten! Heel veel sterkte edit: Ik heb nog even voor je gezocht op internet en daar staat een verhaal van een verloskundige die aangeeft dat *sorry voor het plaatje* Iets naar binnen iets heel anders is dan naar buiten gaan. Volgens haar had geen van de vrouwen die zij begeleid had vaginistische klachten tijdens de bevalling. Voor nu heb je er niet zo veel aan natuurlijk omdat je angst heel reeel is. Heb je een goede verloskundige/ gyn waar je het er mee over kan hebben?
Jeetje wat vervelend voor je, en dan vooral dat je je zo rot voelt! Ik heb inderdaad ook wel eens begrepen dat vaginistische klachten absoluut niet hoeven te 'gelden' als je aan het bevallen bent. Het lijkt me slim om hier een keer een goed gesprek met gyn/seksuoloog over te hebben om je gerust te stellen. Sterkte!
Bedankt voor de reacties! Zoiets heb ik ook eens gelezen. Wellicht verstandig om daar eens op te googelen dan! Een seksuologe ben ik geweest na mijn eerste consult bij de gyn destijds (dit speelt ongeveer 10 jaar). Zij kon me helaas niet helpen omdat het enige dat ze kunnen doen is informatie en ontspanningsoefeningen/bekkenbodemoefeningen geven. Het punt is dat bij mij de oorzaak niet ligt bij een slechte ervaring, het komt uit het niets. Ik heb in principe geen angst om iets in te brengen of gemeenschap te hebben. Sterker nog, ik wilde het juist erg graag alleen het leek fysiek onmogelijk, ondanks schijnbaar volledige ontspanning. Angst voor pijn ging dus pas een rol spelen toen het probleem al bestond. Het vervelende is dat je dan kunt praten wat je wilt, het lost niets op. Ik ben me er volledig van bewust dat er niets aan de hand is en dat het fysiek gezien gemakkelijk moet kunnen. Dat ik uiteindelijk wel gemeenschap kan hebben en een echo kan laten maken wijst daar althans op. Toch zijn er problemen. Verloskundige wel, althans eentje van de drie. Ik heb het in mijn intake direct aangegeven en toen zei ze dat ze het toucheren en dergelijke sowieso zoveel mogelijk beperken. Alleen ik krijg hoogstwaarschijnlijk een medische indicatie (wegens gezondheid) en beval dus in het ziekenhuis. Dan heb je er een stuk minder grip op heb ik het idee. Toch ben ik er ook blij mee omdat je dan mogelijkheid tot een ruggenprik hebt en mogelijk zorgt dat ervoor dat het wel kan? Ik heb de intentie om een afspraak te maken bij het ziekenhuis om dit vooraf grondig te overleggen. Als dat mogelijk is althans, maar daar ga ik wel vanuit. Ik ben bij een gyn geweest omdat ik bloedingen had en moest toen een inwendige echo. Ik heb in de brief van de verloskundige laten aangeven dat ik niet inwendig onderzocht kan worden en heb dit nog eens benadrukt toen ik er was. Ook stond ik erop het echo-apparaat zelf in te brengen. Dat laatste mocht, maar aan het einde zei de gyn dat als ik weer bloedingen kreeg, ik terug moest komen voor inwendig onderzoek. Terwijl ik dus dubbel aangegeven heb dat dit niet kan. Heb daardoor niet echt het idee dat zijn sterkste punt luisteren was, dus daar heb ik niets aan.
hoi, ik was al onder behandeling van een psycholoog, en heb bij de gyn heel duidelijk aangegeven dat ik een gewone bevalling echt niet aankon,ook ivm met vaginistische klachten, na uitgebreid te hebben gepraat met beide partijen is in het team overleg van de gyneacologen besloten om een keizersnee uit te voeren, omdat een gewone bevalling psychisch te heftig zou zijn, ik wil hiermee aangeven dat er best mogelijkheden zijn, maar je moet dat gewoon heel duidelijk maken, suc ermee, liefs
och meid toch!! wat erg zeg. heb in een eerder topic van je gereageerd. Wat ik nog wil zeggen, misschien kun je naar een GOEDE bekkenbodemfysio gaan. Als jouw klachten niet komen door slechte ervaringen etc dan kan het misschien helpen om samen met de fysio te gaan leren je spieren te spannen en te ontspannen. je hebt er nu nog geen bewuste controle over, maar misschien kun je het nog leren?? En mbt bevalling, eruit gaat wel hoor, zeker weten. je lichaam neemt het helemaal over en je hebt dan zoveel oerkracht dat heel je lichaam weet hoe het moet! mbt toucheren etc mag je niet met je eigen vlos in het ziekenhuis bevallen? En is het anders misschien iets om samen met de vlos een consult met de gyn te hebben?
Ik heb ongeveer hetzelfde, alleen denk ik iets minder erg als jij. Jouw verhaal komt me echt enorm bekend voor, vooral het gedeelte over de gemeenschap. Hier precies hetzelfde! INwenidge echo's gingen hier alleen bij 1 gynecoloog, en dat moest in 2 stappen. Eerst voor de helft, dan moest ze stoppen, ik weer aan de ademhalingsoefeningen, en dan moest de tweede helft zelf verder in brengen. Ben jij bij een bekkenbodem specialist geweest? ben je behandeld door eentje? Ik heb een lange behandeling ondergaan, mocht tijdens die behandeling 3 maanden geen sex hebben. Elke dag en avond oefeningen doen, ook met mijn man. Hier is de oorzaak dat mijn bekkenbodem totaal op slot zit. Ik heb hier ook geen oorzaak voor, geen vervelende geschiedenis of wat dan ook. Na die behandeling kon ik wel gemeenschap hebben, alleen maar in 1 standje, en dan moest ik een kussen onder mijn billen leggen, anders lukte het niet. Maar affijn, de bevalling... Ik heb (gelukkig) een keizersnee gehad. Een vaginale bevalling zou ik voor mijn gevoel niet overleven. Ik wil je niet laten schrikken, maar toucheren deed hier meer pijn dat de ontsluitingsweeën. Ik heb keihard gegild, die gynecoloog schrok zich dood. Maar hopelijk klopt het verhaal dat het anders werkt als je iets 'naar buiten' moet werken, ipv naar binnen. En daarbij, nu is je eigen lichaam aan het werk, er komt geen vreemd voorwerp aan te pas dat erin moet. Je eigen bekken gaan zich spreiden, dit ga jij niet bewust doen. Volgens mijn gyn bevallen de vrouwen met vaginisme zonder veel complicaties. WEL met veel angst, en hier kun je wel aan werken van te voren, anders ga je met je stress de bevalling alleen maar tegenwerken. Bespreek het met je verloskundige, en ga een keer bij een bekkenbodem specialist. Die heeft zeker goede oefeningen en adviezen voor je! Heel veel succes!
Bedankt voor de serieuze reacties en goede adviezen! Ik zal een bekkenbodemfysio eens ter sprake brengen. Hoewel ik me afvraag of dat werkt, want het bleek dat ik die spieren juist prima onder controle heb, alleen blijkbaar in het onderbewuste niet. En dat is juist zo'n lastig stukje hersenen om te bereiken Maar wellicht kan zo iemand toch iets voor me betekenen, de ene dokter is de andere niet. Ik moest hier stiekem een beetje om lachen Als ik het zo opschrijf klinkt het inderdaad best wel erg en oké, soms is het ook wel erg lastig als je graag intiem wilt zijn bijvoorbeeld en het zoveel tijd kost. Of als je tampons wilt gebruiken (kan ik dus niet). Maar het is gelukkig iets waar je in het dagelijks leven niet direct hinder van ondervindt. Het doet niet zomaar opeens pijn als je niet doet en tot nu toe heeft het mijn seksleven ook niet verpest. Het is wel moeilijker, maar met de juiste partner vormt het geen onoverkomelijke barrière, het kost alleen meer tijd. Er zijn ook mensen met hetzelfde die helemaal nooit seks kunnen hebben. Dan voel ik me soms wel eens schuldig dat ik dezelfde term gebruik voor wat ik heb. Maar dat is natuurlijk met allerlei aandoeningen zo, je hoort aan de naam niet hoe ernstig het is. En ik denk ook altijd maar: Je kunt ook in een rolstoel zitten. Dat is veel erger. Met deze vorm is prima te leven en ik maak me er verder ook nooit druk over, maar de huidige situatie is zo onomkeerbaar Ik heb er ook een paar jaar aan getwijfeld of ik zo wel zwanger wilde raken, maar uiteindelijk laat je je niet tegenhouden.
jeetje wat vervelend zeg! ik heb er zelf geen last van maar geneer mezelf wel heel erg snel voor oa mijn veel te dikke lichaam. Tijdens de bevalling heb ik in mijn blote kont tegen het bed aan staan wiegen in het ziekenhuis, ik lekte overal bloed en vruchtwater, maakte mooie oergeluiden waar je U tegen zegt maar dat kon me op dat moment helemaal niks schelen. Eigenlijk ben je geestelijk een beetje op een ander plekje tijdens het bevallen, veel dingen kan ik me ook echt niet herinneren. Ik heb de hele boel ondergekost, bed, keukentje en vloer, maar vraag me niet wie het heeft schoongemaakt en wanneer ik een schoon bed kreeg, geen flauw idee, dat heb ik allemaal niet meegekregen. dus ik denk dat je niet alles zult meekrijgen,je lichaam neemt het echt over. Aan de andere kant zou een keizersnee ook een goeie optie zijn, maar datis echt een flinke operatie en dan kan je de eerste weken niet veel en je moet 4 dagen in het ziekenhuis blijven. Maar als dat je rustig maakt in je hoofd moet je daarvoor gaan vechten, stress is niet goed! succes! en het bespreekbaar maken is al het halve werk! liefs Miek
Maar euhm, er bestaat echt véél betere begeleiding voor vaginisme dan jij nu hebt gehad. Bij veruit de meeste mensen heeft een negatieve ervaring er namelijk niets mee te maken, maar wel een overspannen of overgevoelige 'onderkant'. Bij heel veel mensen wordt 'inbrengtherapie' gegeven, waarbij je dus heel langzaam bij jezelf leert steeds grotere dingen in te brengen. Heel veel meiden kunnen (en willen) door de pijn namelijk helemaal geen gemeenschap! En uit mijn omgeving ken ik toevallig een jonge meid die dit ook had en heel goed geholpen is. Ze heeft nu voor zover ik weet een volledig normaal seksleven. En inderdaad, ik heb ook begrepen dat iets inbrengen echt iets héél anders is voor je lichaam dan 'uitwerpen'. Het is heel vaak en puur fysieke reactie gecombineerd met spanning omdat je de pijn verwacht. Ik kan me voorstellen dat praten op zich dan niet zoveel helpt. Maar echt, je kunt hier gewoon voorgoed vanaf komen! Met goede begeleiding door iemand met ervaring.
@assje, ik heb ook vaginisme, vandaar dat ik zeg: wat erg meid! want ik heb het in veel mindere mate en nu na 2 bevallingen is het echt een stuk minder. ik heb veel minder controle over de onderkant, kan het lang niet zo goed meer aanspannen en dus ook onbewust niet. Ik ken je baalmomenten dus.. Een vriendin van me die kon niet meer ontspannen, onbewust en die is heel goed geholpen door de bekkenfysio, dus misschien kan het dus wel wat!
Ik ben ook bevallen met vaginisme. Ontsluiting voelen wordt steeds minder moeilijk. Je baarmoeder zakt als ik het goed begrepen heb waardoor ze minder ver naar binnen hoeven om te voelen, het wordt daar vochtiger en gaat meer open staan. Tijdens het persen heb ik m'n kindje geen millimeter voelen verschuiven (dacht dan ook dat er niks gebeurde maar dat was niet zo). Ik kon wel het persen goed tegenhouden omdat m'n spieren daar blijkbaar nogal getraind zijn geraakt en kon moeilijk mee gaan in de persdrang. Dat was echt heel anders dan ik hier van vrouwen gelezen heb.
Assje, ik heb tot mijn 30e vaginisme gehad. Geen gemeenschap mogelijk. Goede begeleiding gehad van een gyn en meegedaan aan een wetenschappelijk onderzoek waarbij je inderdaad door steeds een stapje verder te gaan, leert te ontspannen. Daarna lukte eigenlijk alles (tampons, inwendig onderzoek) maar gemeenschap nog altijd niet. 4 jaar later lukte het ineens alsnog! En nu...ben ik volledig van de klachten af. Over bevallen met vaginisme weet ik niets, maar ik wilde je een hart onder de riem steken dat je er zelfs na 10-12 jaar vanaf kunt komen! Het deed best veel met me mentaal en ik ben dan ook heel blij nu.
weet niet of je mijn reactie nog leest maar zet hem er hier wel ff neer. Ik ben nu net zwanger van onze 2e (gister getest) dmv zelfinseminatie. penetratie is bij mij al jaren onmogelijk. Tijdens mijn eerste bevalling viel het toucheren mij eigenlijk reuze mee, dit komt waarschijnlijk omdat de weeen zo pijnlijk waren dat de pijn van toucheren wel meeviel, ik kreeg zelfs 2 sensoren ingebracht. Uiteindelijk is het wel een keizersnede geworden, ontsluiting bleef bij 9 cm hangen! Mijn verloskundige en de artsassisitent gyneacologie deden erg voorzichtig bij het toucheren, ze voelden volgens mij wanneer ik me weer een beetje ontspande en dan ging ze weer een stukje verder. helaas ben ik nu nog vaginistisch. als je vragen hebt mag je ze mij gerust persoonlijk sturen of hier vragen.