De titel zegt het al. Ik zit sinds een maand thuis ivm overspannen/burnout. Dit is voornamelijk gekomen door gebeurtenissen van de laatste 1,5 jaar tijd. Er is ontzettend veel gebeurd in die tijd. Ik kan een kleine opsomming maken zonder al te veel in details te treden. Het begon met 2 miskramen in 3 maanden tijd, daarna kreeg ik een oproep voor mijn eerste uitstrijkje en die bleek niet goed te zijn, uiteindelijk een operatie gehad daarvoor. Sinds die operatie ging het lichamelijk niet lekker waaronder menstruatie die heel intens en heftig was waardoor ik letterlijk doodziek was. Daarom weer allerlei onderzoeken gehad en kwam niet heel veel uit. Uiteindelijk (in overleg met arts) maar besloten om maar af te wachten. Tijdens een van die onderzoeken ook aangegeven dat mijn borst pijn doet aan 1 kant, arts ontdekte een knobbel en besloot een maand te wachten voor hij verder wilde laten onderzoeken, in die maand ontstond er een tweede grotere knobbel. Dus toen besloten om een mammografie en echo te doen. Uiteindelijk kwam daar masteopathie uit. (Goedaardige knobbels in de borst.) Steeds dat wachten en onzekerheid maakte mij knettergek en bleef al die tijd werken. Ondertussen overleed mijn oma en bleek dat we niet welkom waren omdat er een ruzie was met mijn moeder. Daar komt nog bij dat mijn moeder al jaren zwaar depressief is en dat ik de enige ben waar ze nog contact mee heeft. Behalve net na de miskramen en na de operatie maar nooit langer dan 2 weken thuis geweest. Ik merkte op het werk wel dat ik steeds minder kon hebben en dat het me steeds minder begon te interesseren. Er werd steeds zoveel gevraagd van me dat ik letterlijk kapot thuiskwam. Ik had niet eens meer de energie om dingen te doen met mijn dochter van 5 en kon helemaal niks meer hebben van haar. Om een heel lang verhaal kort te maken, ik schrok hier zo van dat ik besloot mij ziek te melden om alle energie die ik nog wel overhad te gebruiken om mezelf weer omhoog te helpen. Het werd me gewoon allemaal veel te veel. Dat is dus een stuk voorgeschiedenis. Nu ben ik vorige week er weer achtergekomen dat ik zwanger ben. Dit is letterlijk een "ongelukje" geweest. We hadden namelijk besloten om helemaal niet zwanger te worden voornamelijk omdat we allebei de stress en medische molen niet meer aankonden. Dus dit kwam echt als een complete verrassing maar ook weer met de angst dat het misgaat en dat alles weer opnieuw begint. Zijn er meer vrouwen die tijdens een burn out erachter zijn gekomen dat ze zwanger waren en hoe is dat verlopen qua werk enzo? Ik heb zoveel vragen dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Ik moet wel zeggen dat ik het heel moeilijk vind om zoiets persoonlijks op te schrijven en online te zetten. Bedankt voor het nemen van de moeite om mijn verhaal te lezen.
Hey, wat heftig allemaal zeg. Niet gek dat je een burn out hebt! Hier geen burn out maar overspannen (opgemerkt door mijn man doordat ik hem helemaal begon te flippen en niet meer normaal voor mijn zoontje kon zorgen omdat ik steeds 'op' was). Maar voor mij kwam het vooral door het werk en daardoor werd alles teveel. Hyperventilatie, black outs, durfde niet meer in de auto te rijden. Ik liep hiervoor bij een psycholoog welke zich richtte op gedragstherapie en toen werd ik zwanger. Ik ben ander werk gaan zoeken en de gedragstherapie heeft enorm geholpen. Nu ben ik er dan ook overheen. Het enige wat ik voor verschil merkte qua zwangerschap is dat ik een aantekening heb gekregen bij de vk dat ik in de gaten gehouden moet worden qua mentale gezondheid. Ze houden je daar dan wat extra voor in de gaten zodat je meteen hulp kan krijgen wanneer dit nodig is. Verder qua werk was het niet anders. Je zit dan nog steeds in de ziektewet, daar veranderd niks aan.. En wat ze vinden van het feit dat je zwanger bent tijdens een burn out kunnen ze lekker voor zich houden.
Klinkt misschien gek over dit onderwerp maar wat fijn dat iemand dit herkent!! Ik denk wel dat mijn werk de druppel is geweest. Er zijn steeds meer dingen en regels waar je je aan moet houden en toen verzonnen ze ook nog eens een lijstje met kinderachtige regels, mijn collega appte die om te laten zien hoe belachelijk dat was. (Dit heb ik overigens niet gezegd tegen mijn leidinggevende en de mensen daarboven en mijn collega ook niet) maar toen ik dat zag, flipte ik de pan uit en ging ik gelijk vacatures kijken. Die avond opende mijn ogen dat ik teveel energie in mijn werk stop en niet in de dingen die echt belangrijk zijn. Mijn vriend zag dit ook en zei dat ik me moest ziek melden. Zelfs dat durfde ik niet eigenlijk maar wel gedaan. Nu is het inmiddels zo dat het werk de gekste dingen verzint. Bijv. Nadat ik een week ziek thuis was kreeg ik op vrijdagmiddag een brief met een afspraak voor de arbo op dinsdag. Niet erg natuurlijk maar wel als het 2,5u heen en 2,5u terug is met het OV. Vrijdag gelijk gebeld hierover maar de persoon die daarover gaat was er niet. Maandag zou ze er wel zijn. Ik heb echt 15x gebeld die maandag en niemand gesproken. Dus ben wel gegaan met mijn goede gedrag en de nodige paniekaanvallen onderweg. Daar aangekomen bleek dat de arboarts de afspraak vergeten was dus uiteindelijk 10 min. Gesprek gehad met 5 uur reistijd. Vandaag belde weer iemand van personeelszaken of ik volgende week op gesprek kan komen op 1,5uur reizen heen en 1,5uur terug. Ik merk gewoon iedere keer dat als ze iets van me verwachten vanuit het werk dat ik compleet gespannen word en intens verdrietig. Zat jij in de ziektewet toen je opzoek ging naar een andere baan en hoe heb je dat gedaan verder? Eerst weer werken of vanuit de ziektewet? Ik heb hier echt geen ervaring mee namelijk.
Ik snap wel dat het prettig is een lotgenoot te vinden hoor, zelf met zoiets als dit Ik zat inderdaad in de ziektewet toen ik ander werk vond. Als 'goodwill' ben ik nog even gaan werken om afscheid te nemen van ouders en kinderen (kdv). Maar het is simpel; van beide kanten ben je er dan wel klaar mee dus ze hebben mij eerder laten gaan. Je hoeft niet weer te gaan werken natuurlijk want je zit niet voor niks thuis. Verder ben ik wel eerlijk geweest bij mijn nieuwe werkgever dat ik het bij mijn vorige werkgever niet trok door de vele meningsverschillen. En ik ben dus eerder gestopt maar dan krijg je tussendoor natuurlijk geen uitkering dus dat betekende even geen inkomsten vanuit mij.
Wat heftig allemaal! En logisch dat het je allemaal teveel is geworden. Goed dat je zelf al gas hebt terug genomen door je ziek te melden. Hier ook overspannen/burn out en zwanger. Althans de zwangerschap was voor mij (nu achteraf) de uiteindelijke zogenoemde druppel. Zit nu zelf 3 maanden in de ziektewet en werk momenteel op therapeutische basis. Ben ruim 6 maanden zwanger. Jaren lang veels te veel van mezelf gevraagd (durf ik nu voor uit te komen) en na een aantal heftige maanden kreeg ik tijdens m'n vakantie paniekaanvallen. We zouden op vakantie gaan naar New York en waren al bij Schiphol toen zijn we weer rechtsomkeer gegaan en hebben de reis geannuleerd. Daarna brak een best wel heftige en emotionele periode aan. Dit is 3 maanden geleden en de goede en slechte dagen wisselen elkaar af maar het lijkt eindelijk de goede kant op te gaan. Ik kan bijv. volledig uitgeput zijn van 3 uurtjes kantoorwerk.. Dit voelt als lichamelijke moeheid maar is geestelijke moeheid. M'n lichaam geeft echt aan ho, stop en niet verder. De conclusie van de arboarts en psycholoog is dat ik zwaar overspannen dan wel burn out ben geraakt op het moment dat ik ook zwanger ben geworden.. Ofwel de zwangerschap heeft m'n lichaam het laatste zetje gegeven om volledig te blokkeren. Ik begrijp helemaal dat het best moeilijk is om hier een topic over te openen... Is ook de reden dat ik dit tot op heden zelf nog niet gedaan heb. Op antwoord te geven op je vraag.. Momenteel zit ik dus al 3 maanden in de ziektewet en ben eerst 2 weken thuis geweest (wat eigenlijk m'n vakantie was). Vervolgens weer veel te snel begonnen en veel te veel dus na 2,5 week weer een terugval gehad en toen opnieuw 2 weken thuis gezeten. Sinds dien heel rustig bezig met opbouwen. Begonnen met 2 dagen 2 uur per week. Dus in totaal 4 uur waar ik eerder altijd 40 uur werkte. Momenteel zit ik op 4 dagen 3 uur per week, in totaal 12 uur dus. Het niet accepteren, het niet willen inzien en me er tegen verzetten heeft er voor gezorgd dat het alleen maar langer heeft geduurd voordat ik met de toekomst en herstel bezig kon zijn. Dit is eigenlijk pas sinds 2 weken en merk nu langzaamaan vooruitgang. Nu ga ik over 5 weken met verlof dus dat is wel dubbel terwijl ik bezig ben met herstellen en reintegreren. Mijn advies; neem de tijd, neem de rust en accepteer dat het is zoals het is en dat jij hier ook niet om hebt gevraagd. Zet jezelf op nummer 1.. Pas dan kan je voor de kleine en jullie gezin zorgen. De rest komt dan vanzelf weer! Een andere volgorde gaat simpelweg niet werken. Wat adviseren de psycholoog en arboarts? En hoe staat je werkgever hierin?
Lees net nog even verder.. Vind 2,5 uur heen en 2,5 uur terug reizen niet normaal voor iemand die burn out thuis zit. Mijn hoofdkantoor zit ook op ruim 2 uur reizen van mijn woonplaats maar zij werken samen met de arbo unie die een arbo arts hebben in mijn woonplaats. Ik hoef dus maar 5 minuten te fietsen... Dus zou zeker vragen of dit niet anders kan. Dit vraagt immers enorm veel van je. Althans als ik naar mezelf kijk dan weet ik niet hoe ik dat had moeten doen.. 5 uur reizen. Sterker nog ik denk dat ik dagen nodig had gehad om hier weer van bij te komen. Moet toch een andere mogelijkheid voor te vinden zijn? Vind het ook bizar dat het gesprek maar 10 minuten heeft geduurd. Mijn gesprekken duren vaak max 30 minuten en zelf dat vind ik vaak vrij kort. Overigens heb ik begrepen dat veel mensen overwegen om een andere baan te zoeken tijdens een burn out maar dat dit het slechtste besluit is wat je kunt nemen. Eerst werken aan je herstel.. Wanneer je weer normaal functioneert en je komt erachter dat het werk je écht niet gelukkig maakt dán kan je de stap nemen om op zoek te gaan naar een andere baan. Maar niet met een burn out én zwanger... Je bent nu niet stabiel genoeg om zulke belangrijke beslissingen te nemen. Plus wie neemt iemand aan die in de ziektewet zit en zwanger is? Heel veel sterkte en een dikke knuffel!
Bedankt voor jouw verhaal. Het voelt echt als herkenbaar! En ik heb ook echt wat aan je tips! Mijn prioriteit ligt nu vooral bij de intake krijgen bij de psycholoog maar die wachttijden zijn zo lang! Ja die reistijd is belachelijk! Heb gelukkig nu telefonisch contact met haar, terwijl ze gewoon een kantoor in mijn woonplaats hebben maar goed. Verder geeft ze wel goede adviezen qua gesprekken met het werk enz. En wat betreft werk zoeken of iets dergelijks. Daar heb je helemaal gelijk in! En dat ga ik ook doen, eerst maar het een en dan maar het ander. Maar moeilijk is het wel om gas terug te nemen. Wisten ze op je werk dat het door de zwangerschap kwam of pas later verteld dat je zwanger was? Op dit moment hebben wij heel bewust gekozen om helemaal niemand te vertellen over de zwangerschap. Behalve de verloskundige enzo natuurlijk.
Hey, ik heb wel ervaring met burn-out, ook met zwanger zijn, maar niet tegelijk . Als eerste, wat goed dat je deze stap hebt genomen, als er iets moeilijk is, is het wel de stap te zetten je ziek te melden. Daarnaast, ik weet niet in welke regio je woont, maar ik, of eigenlijk mijn toen nog vriend nu mijn man, heeft gewoon alle psygologen in de buurt gebeld tot er 1 was waar ik dezelfde week nog terecht kon. Anderen hadden inderdaad allemaal wachtlijsten van 3 weken. Dat trok ik echt niet. En, ik heb meteen haptonomie ernaast gedaan, dat heeft me ook heeeeeel veel geholpen!
Wat vervelend dat je zo lang moet wachten op de psycholoog. Is het misschien een optie om alvast wat laagdrempelige hulp te krijgen bij de ggz ondersteuner van de huisarts? Veel huisartsen hebben volgens mij zo'n ggz ondersteuner (bij ons is die ook psycholoog) en daar kun je meestal snel terecht. Als dat dan niet de psycholoog is die je uiteindelijk gaat begeleiden kan die je in ieder geval misschien alvast helpen om tot rust te komen. Neem aan dat je al wel bij de huisarts bent geweest? (Volgens mij is zijn doorverwijzing ook nodig voor vergoeding?, maar weet ik niet zeker) Kan die niet helpen om een beschikbare psycholoog te vinden? Zet de huisarts aan het werk voor je! Verder wil ik je heel veel sterkte wensen. Onthou het belangrijkste. Het komt uiteindelijk allemaal goed. Het is nu K, maar de zon gaat ook voor jou weer schijnen. Je gaat hier krachtiger uitkomen. Zo voelt het nu allemaal niet en dat geeft ook niet. Dat gevoel komt vanzelf weer.
Hey Do1981, Bedankt voor je berichtje! Al voor ik mij ziek meldde heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts en daarna met de praktijkondersteuner. Ik wilde heel graag bij mijn oude psycholoog terug en eerste instantie was de wachttijd tot eind juli. Gelukkig had hij onverwachts nog een plekje begin juli. In de tussentijd kan ik eventueel bij de huisarts terecht of bij de praktijkondersteuner. Moet eerlijk zeggen dat ik aan beide niet heel veel heb. Maar het feit dat die afspraak nu staat geeft wel wat meer rust. En iedere dag is weer anders, heb nu een aantal goede dagen achter de rug maar kan zomaar morgen ineens weer anders zijn. De tijd zal het leren!
Wat goed dat je zo hulp hebt gezocht! Dat is ook al een hele stap. Snap dat je graag bij dezelfde terecht wilt, fijn dat je er nog tussen kan komen dan. Wel jammer dat je weinig aan huisarts hebt. Tussen huisartsen zit idd zoveel 'kwaliteit' verschil. Nogmaals heel veel sterkte!
Oh wat heftig allemaal! Ik heb geen zelfde ervaring maar door mijn heftige zwangerschap en bevalling ben ik in een postnatale depressie gekomen. Denk dat je met dit er extra voor moet 'uitkijken' Het is nogal wat allemaal.... Gelukkig heb je hulp en dat lijkt me nu erg belangrijk. En natuurlijk niet te vergeten gefeliciteerd met je zwangerschap. Hopelijk kan je door alles wel een beetje genieten van dit wonder. Ben zelf net hersteld van mijn depressie en 2 maanden erna nu zwanger van een tweede. Ook een beetje snel maar wel gepland. Gelukkig weet ik nu waar ik op moet letten.
Inmiddels zijn we al een stukje verder. Voel me iets beter en de gesprekken met de psycholoog komen nu langzaam op gang. Ik heb van de week wel mijn leidinggevende verteld over mijn zwangerschap en ook uitgelegd dat dit niet de reden is voor mijn ziekmelding. Gelukkig begreep ze mijn zorgen en schuldgevoel. En zei ook dat ieder normaal denkend mens dit wel begrijpt, dat ik het niet express heb gedaan (dit was mijn schuldgevoel). We zullen zien hoe het verder verloopt. Ben al blij dat ik inmiddels al zo ver ben gekomen. Jij ook van harte gefeliciteerd!! hoe voel je je nu??
Goed dat je leidinggevende zo begripvol is! Dat scheelt een hoop. Dank je wel. Het gaat goed... ben nu pas 7 weken en een paar dagen hoor. Maar voel me goed. Wel alert op signalen natuurlijk. Die heb ik vorige keer niet gezien of wilde ze niet zien waardoor ik echt te lang heb doorgelopen. De kans dat ik het nu weer krijg is gelukkig net zo groot als bij ieder ander. Ik wens je heel veel succes met alles! Hopelijk heb je een fijne zwangerschap verder. Heel veel succes met je herstel van je burn out. Denk goed aan jezelf en niet wat de rest van de wereld van je verwacht.