dag dames, Ik voel me warrig dus sorry voor het onsamenhangende verhaal. Ik probeer het in het kort te vertellen. Mijn zoontje van bijna 2 jaar was tot 4 maanden een enorme huilbaby, tot ziekenhuisopname aan toe. Ik was toen zelf ook bijna rijp voor opname op een moeder baby unit o.i.d. Nu ben ik 1,5 week geleden bevallen van een dochtertje en nu de kraamhulp weg is, vliegt het me zo aan. Ik moet s ochtends bijna overgeven van de stress voor die dag. S nachts als ze niet direct weer gaat slapen na de voeding ben ik vreselijk bang dat ze dat nooit meer gaat doen. Bij elk huiltje schiet mijn hartslag omhoog. Verder voel ik me vreselijk schuldig tegenover mijn zoontje, we hadden het zo goed en nu zit hij met zo’n huilend wrak van een moeder. Ik huil al als er een glas melk om gaat. Mn man en moeder willen helpen en mij laten ontspannen maar ik kan alleen maar focussen op het slapen/huilen van mijn dochtertje (wat nu vrij gemiddeld is denk ik) en ik vind verder ook helemaal niks leuk of de moeite waard. Ik overweeg heel sterk om met de huisarts een opname op een moeder-baby unit te bespreken. Ik heb echt het gevoel dat ik op deze manier gestoord word in mijn hoofd en dat vind ik heel angstig. Ik heb ook een verleden met angst- en paniekklachten. Het enige is dat mijn hart breekt bij het idee dat ik mijn zoontje dan bij anderen achter moet laten en heel weinig ga zien. Maar misschien als ik hier sterker uitkom dat hij meer aan me heeft dan dat ik door ploeter zo. Heeft iemand tips/ervaringen? Ik heb echt het gevoel dat ik bijna instort. De huisarts is al op de hoogte en heeft me nu ingepland voor over 2 weken bij de praktijkondersteuner GGZ maar ze belt morgen nog even omdat ze dit zelf ook wel erg lang vond duren.
Wat ontzettend vervelend voor je! Ik heb na komst van mijn tweede ook een paar dagen na de bevalling een inzinking gehad. Ik heb toen van de ha slaapmiddel gekregen om te kunnen slapen snachts. Ik gaf geen bv en mijn man en moeder hebben toen twee nachten voor de baby en dreumes gezorgd (ben beneden gaan liggen om niks te horen). Daarna ging Het weer heel goed. Is dit een optie voor je? Bedenk dat een gelukkige moeder veel belangrijker is dan bv! Met fv kan iemand anders het namelijk tijdelijk van je overnemen Maak je geen zorgen om je oudste, hij is in goede handen bij je man en moeder Focus eve n op jezelf en evt baby en vraag om hulp van ha nu Het komt goed! Echt! Dit is superrot maar tijdelijk. Dit kan ook zo weer over zijn en wordt veroorzaakt door n combi van slaaptekort en hormoonveranderingen Sterkte! Ps. geen probleem als je geen tijd hebt om te reageren!
Geen echte tips! Wel ervaring. Mijn dochters waren beide huilbabies. Ik herken heel erg die angst die je voelt en de gedachte dat als ze eenmaal begint het nooit meer ophoud. De stress die dat oproept is onvoorstelbaar. Mijn oudste dochter huilde vanaf dag 2, gemiddeld 20 uur per dag. Met 4 weken oud is ze een week opgenomen geweest. Ik ben toen de nachten thuis geweest om te kunnen slapen. Vooraf had ik niet gedacht dat ik zonder mijn kind zou kunnen slapen, vond het vreselijk dat ze werd opgenomen maar ik was zooooo intens moe ... Ik heb een week lang geslapen als een blok. Heb er nooit alles mee ingehaald maar het heeft me toen wel geholpen er weer voor te kunnen gaan. We liepen bij huisarts en kinderartsen tegen een enorme muur helaas. Uiteindelijk zijn we naar een osteopaat geweest. Dat verminderde het huilen aanzienlijk. Van 20 uur gemiddeld naar 12 uur. Bij haar was het een combinatie van reflux, karakter en een cirkel waarin we vastliepen. Bij haar was na een maand of 4 het ergste ook geweest. Toen was ik inmiddels ook al zwanger van de 2e. De eerste weken was ze rustig, ik wist niet wat me overkwam. Maar toen ging ook zij los. Niet zo veel als de oudste maar toch ook zo’n 12 uur per dag. Heb het in eerste instantie heel moeilijk gehad met haar gehuil, maar heb er gaande weg soort van afstand van kunnen nemen. Ik kon niet alles voor haar oplossen, ik had nog een kindje. Dus heb haar ook met momenten laten huilen, ben met de oudste een rondje gaan wandelen. Was overigens nooit ver weg, maar hier in de buurt naar een speeltuintje ofzo. Of beneden de muziek aan. Dat heeft me er echt geholpen, de afleiding. Want ook ik was heel gefocussed op het gehuil wat al dan niet ging komen. Het is echt heel zwaar een huilbaby en ik merk dat ik nog steeds snel stress voel opkomen bij gehuil ... Ik weet waar het vandaan komt en kan het een plekje geven. Maar het is er wel. Onze jongste was gelukkig geen huilbaby. Althans niet in mijn optiek. Ook hij heeft een periode flink gehuild maar met een max van 6 uur op een dag was dat voor mij echt goed te handelen, daarbij bij hem de afleiding van twee andere kinderen. Hoe dan ook was hij een stuk relaxter en die huilperiode heeft bij hem een week of 4 geduurd ipv maanden zoals bij de meiden. Ik heb niet echt tips, het spijt me. Maar ik begrijp je heel goed! Ik denk dat het goed is om aan jezelf te denken. Als je aan jezelf denkt maakt dat je juist een goede moeder!!! Doen waarvan jij voelt/denkt dat dat nodig is om je op de been te houden.
Mijn oudste was ook een huilbaby, en bij mijn jongste stond ik ook meteen op scherp zeg maar, klaar voor die urenlange huilpartijen. Dat koste super veel energie... maar ze was gewoon geen huilbaby. Toen ik door die ergste hormonen heen was en de spanning wat zakte, ging het meteen veel beter. Heb je de mogelijkheid even hulp in huis te halen? Hier kwam mijn moeder een paar daagjes helpen, dat gaf veel rust en ook steun. Daarna wilde ik ook wel erg graag weer mijn eigen dingen op mijn eigen manier doen, dus vond ik het ook fijn om ‘alleen’ te zijn. Af en toe wel nog van die momenten dat alles me aan leek te vliegen, maar die ergste stress en angst was weg en ik begon m’n draai te vinden met 2 kinderen. Heel veel sterkte! Goed ook dat je meteen bij de huisarts aan de bel hebt getrokken!
Bedankt allemaal alvast. Mijn huisarts is langs geweest en heeft een gesprek met de crisisdienst psychiatrie geregeld voor vanmiddag. Geen idee wat hieruit komt, ik probeer jullie op de hoogte te houden.
Succes straks! Sterkte ermee ... het is goed om aan jezelf te denken! Ook voor je kinderen, houd dat voor ogen!
Hier ook een huilbaby gehad (de oudste) en ik werd zelf ook echt niet goed. Alleen maar huilen, paniek, stress, niets leuk vinden, niet naar buiten kunnen.. Ikben toen tijdens mijn zwangerschap preventief in therapie gegaan wat goed heeft geholpen. En geluk ook: onze tweede is dus alles behalve een huilbaby. Ik kreeg ook meer slaap omdat ik dit keer flesvoeding gaf en al met al gaf dat allemaal meer rust. Je bent nu naast net weer moeder ook hormonaal en moe. Logisch dat alles zo binnenkomt voor je. Ik kan nog steeds niet tegen huilende kinderen dan springt mijn hele lichaam in stress. Ik kan het me helemaal voorstellen dus. Goed dat je hulp hebt gezocht en de huisarts zo snel gehandeld heeft! Ik wens je veel sterkte en een knuffel!
Ooh ik voel zo met je mee! Mijn oudste heeft ook zoveel gehuild dat ik de eerste maanden bijna niet heb kunnen genieten van de stress en moeheid. Toen de tweede werd geboren was ik heel bang voor een herhaling. Gelukkig was het de omgekeerde wereld. Ik kreeg een heel tevreden baby die een groot deel van de dag sliep. Wist niet wat me overkwam. Nu snap ik al die mensen die zeggen dat je vooral moet genieten. Achteraf had ik bij de eerste misschien ook aan de bel moeten trekken. Ik vind het heel goed dat jij dat nu hebt gedaan. Ben erg benieuwd hoe het vanmiddag is gegaan.
Ik heb van dichtbij een huilbaby meegemaakt en het effect wat het heeft op de moeder. Ik denk wanneer je dat niet zelf hebt meegemaakt je je er niets bij voor kunt stellen. Wel hoe rot het moet zijn maar niet hoe het echt voelt. De machteloosheid hulpeloosheid etc. Heel goed dat je aan de bel trekt, eerlijk bent en hulp vraagt. Beter op tijd de juiste hulp dan te lang wachten en nog verder van huis. Veel sterkte toegewenst!
met mijn jongste heb ik emdr gedaan om het huilen en wat dat met mij (en met haar) had gedaan te verwerken. om niet bij elk huiltje in de stress stand te schieten. en normaal te kunnen hechten want dat zat ook niet helemaal lekker. mss kan dat bij jou ook helpen? je hebt geen probleem met je dochter, alleen met je herinneringen.
Nou ik ben bij de crisisdienst geweest. Wel een goed gesprek maar uiteindelijk met wat oxazepam ter ontspanning naar huis gestuurd. En advies om veel hulp te vragen aan familie etc. Dat doen we allemaal wel maar mijn gevoel word er niet beter op. Mn dochtertje begint nu ook al met slecht slapen en onrustig zijn. En ik kan alleen maar denken hoe goed en fijn ik het had toen ik alleen met mijn man en zoontje was. En daar voel ik me dan weer vreselijk schuldig om. Om die gevoelens wil ik dan weer liever een opname of echte behandeling (anders dan wat rustgevende medicijnen) maar ik weet zelf ook niet meer wat goed is en bij wie ik nog aan moet kloppen.
Poeh echt verrot dat je niet de hulp hebt gekregen waar je behoefte aan hebt! Baby’s en kinderen voelen feilloos aan hoe jij je voelt, daarom ook zoooo belangrijk dat het goed met jou gaat! Ik weet ook niet wat ik verder kan zeggen om je te helpen. Begrijp je gevoelens in ieder geval heel goed. Je mag me altijd een pb sturen als je daar behoefte aan hebt.
He wat rot dat je je nog steeds niet zo goed voelt. Hoe gaat het vandaag dan met je? Probeer het allemaal een beetje over je heen te laten komen. Probeer te accepteren dat je je nu zo voelt, dat het heeeel rot is, maar dat het wel weer beter zal gaan in de toekomst. Schuldig voelen naar je zoontje of je dochter hoeft zeker niet! Elke moeder heeft wel eens een zware tijd, waarbij ze even wat minder aandacht of zorg voor haar kinderen heeft. Dat is helemaal niet erg! Je hebt nog Jaren voor je liggen samen met ze! Knuffel
Bedankt voor jullie reacties! Het gaat telkens in de loop van de dag wel wat beter. Als mijn dochtertje maar slaapt, ontspan ik weer een beetje. Maar eigenlijk wil ik niet dat het daarvan afhangt. ‘s ochtends met opstaan voel ik me verschrikkelijk. Dan wil ik echt het liefst onder de dekens kruipen en er nooit meer onderuit komen, zo zie ik tegen de dag op. Als ik maar eenmaal begin en er komt iemand bij me, gaat het al snel iets beter merk ik.
Meestal is somberheid in de ochtend het ergst en klaart het vanaf de middag weer op. Dit was ook mijn ervaring. Doe vooral datgene wat werkt voor jou. Als het prettig is dat er s’ochtends iemand bij je is, probeer dat te regelen met vrienden en familie. En zoek ook het huid-op-huid contact met je dochtertje. Bijvoorbeeld in bad of lekker op de bank. Dat is goed voor jullie allebei. Sterkte!