Ik herken eigenlijk alles in je verhaal! Van iedereen trouwens die ermee te maken gehad heeft. Helaas huilt mijn dochter van bijna 6 nog om het minst geringst. zwanger van de tweede en probeer mij voor alles even echt af te sluiten. Jarenlang heb ik mijzelf compleet gek gemaakt. Ze huilt nu trouwens op het moment weer omdat ze niet alleen wil slapen. Ze slaapt nu met bijna 6 nog geen enkele nacht door. Frustrerend.
Dankjewel. Ik hoop het ook! Ik ben benieuwd hoe het gaat. Ik kan slecht tegen huilen. Mijn dochter huilt ook heel indringend. Kan daar slecht tegen. Nu helemaal. Word dan echt snel boos ook omdat ze gewoon heel goed kan praten. Dan probeer ik nog rustig met haar te praten maar ze vertikt het dan vaak. Kan ik slecht tegen. Ik krijg dat gevoel van stress van de baby tijd ook weer steeds naar boven. Heel vervelend. Had gehoopt dat het minder zou worden. Maar blijkbaar is het bij haar echt karakter
Dat lijkt me ook frustrerend. Met mijn zoontje van bijna 2 gaat het steeds makkelijker naarmate hij beter kan praten. Alleen als hij s nachts wakker wordt, is het ook alleen maar huilen. En dat indringende hoort erbij denk ik bij (ex) huilbaby’s. Mijn zoontje maakt, als hij huilt, ook nog steeds zo’n enorm doordringend krijsend/gillend geluid. Ik wil niet te vroeg juichen maar ik zei juist tegen mijn man dat het wel lijkt of ons dochtertje een ‘normaler’ huiltje heeft. Het varieert qua geluid, volume en toon. Wat ik me van zoontje z’n huilperiode herinner, is dat enorm doordringende, monotone gekrijs. Je kon echt geen verschil horen of hij moe, hongerig of pijnlijk was bijv.
Dat herken ik ook!! Altijd hetzelfde doordringende huil idd. Soms hoor je baby's huilen waarvan je denk dat is een fijn huiltje. Heel zacht. Dan heb je geluk. Gaat niet zo door merg en been. Ik word enorm nerveus anders.
Ja herkenbaar. 1-na jongste is ook opgenomen geweest met zes maanden omdat we het echt niet meer wisten. Die opname heeft goed geholpen trouwens, een soort reset. Toen de jongste werd geboren was ik zo bang!! Maar hij is zo anders, echt de rust zelve. Ik weet niet wat ik meemaak!! Ik geniet 100000 keer zoveel meer dan de vorige keer. In het begin was ik bij elk huiltje/krampje bang dat het weer hetzelfde ging als bij zoontje, maar langzaamaan is het vertrouwen gegroeid dat het dit keer anders ging. Ons zoontje (bijna 2) is trouwens nog wel een heftig kind. Hij schiet qua emoties in een seconde van 0 naar 10 en kan zo hard huilen/gillen. Ik ben ervan overtuigd dat dat eerste half jaar voor hem ook traumatisch geweest is en iets met hem gedaan heeft waardoor zijn lontje nu zo ontzettend kort is. Maargoed, dat is een ander onderwerp To, heel veel sterkte. Ik hoop zo dat jullie dochtertje geen huilbaby is en jij tot rust kan komen. Is bij jullie oudste overigens nog gevonden waarom hij zo huilde ? Hier was het een combi van reflux, verbrande slokdarm en zwaar overprikkeld.
Dankjewel! Bij onze oudste is niks gevonden hoewel ik zelf lang het vermoeden heb gehad dat hij toch last van verborgen reflux o.i.d. heeft gehad. Sowieso ook overprikkeld en daar heeft de ziekenhuisopname wel tegen geholpen. Hij is overigens een schat van een kind maar ik vind hem ook nog wel erg temperamentvol inderdaad, van 0 naar 10 in 1 seconde herken ik! Ik ben momenteel wel weer erg angstig want dochtertje is nu al 3 dagen erg onrustig overdag en wil dan slecht slapen. Ik hou mijn hart vast.. Wel is inmiddels geregeld dat ik met spoed EMDR ga krijgen via de crisisdienst..
Hoe oud is je dochtertje nu? Ik vond het in het begin heel moeilijk om bij normale dingen (wat krampjes, een sprongetje) te bedenken dat ze normaal waren. Ik dacht gelijk dat het mis was! dat vertrouwen heeft dus langzaam moeten groeien maar dat heeft zeker twee maanden of iets langer geduurd.
Ze is nu 4 weken precies. Ja dat geloof ik ook zeker! Vandaag was best wel weer een goede dag dus dat scheelt. Ik denk inderdaad dat we ook zeker de 2 maanden voorbij moeten zijn (leeftijd waarop mijn zoontje in het ziekenhuis lag), wil ik kunnen geloven dat het dit keer redelijk ‘normaal’ gaat. Al baker ik haar bijvoorbeeld wel in omdat ik net als bij mijn zoontje zie dat ze wel moeite heeft met rustig in slaap vallen en blijven slapen overdag. Blijkbaar baar ik niet zulke makkelijke slaapbaby’s..
Vier weken; dan is je gevoel goed begrijpelijk hoor. Jullie moeten elkaar ook nog leren kennen en je moet zelf leren vertrouwen dat het ook anders kan. En als je gevoel toch zegt dat er iets niet goed is; ga naar de dokter en laat je doorverwijzen naar de kinderarts. Onze kinderen hebben allemaal reflux gehad maar pas bij de jongste is er direct gehandeld en sloeg de medicatie ook direct aan. Mede daarom gaat alles zo goed hier. Het kan zo anders, echt waar. .
Ik herken grote delen van je verhaal! Mijn beide kinderen waren geen huilbabies maar mijn oudste sliep echt nooit, die was altijd wakker en huilde redelijk veel. Ik was na een paar weken echt doodop. Ik raakte echt obsessief bezig met hem in slaap proberen te brengen, het beheerste heel mn leven. Ik ben tijdens mijn 2e zwangerschap en na de geboorte van mijn jongste zo bang geweest op weer een niet slapende baby. Ik herken heel erg de angst in de ochtend en het tegen de dag opzien en hoe het dan in de loop van de dag beter gaat. Vraag hulp als je bang bent en bedenk dat het echt beter gaat worden! Knuffel!