Hai dames (en heren natuurlijk ook )! Wil even mijn verhaal kwijt en weet niet zo goed waar ik het neer moet zetten of wat ik er kan tegen doen. Sommige mensen zeggen ook dat kinderen er op latere leeftijd ook problemen mee kunnen krijgen! Mijn zwangerschap was een eitje alleen de bevalling een stuk minder. Met 37 wkn opgenomen ivm zwangerschapsvergiftiging. Het opwekken ging niet echt makkelijk en ik heb bijna een week in het ziekenhuis gelegen. De bevalling is echt geforceerd. Op zaterdagavond (ballon, gel gehad al in de dagen daarvoor) ging na een warm bad mijn lichaam gek doen en de hartslag van mijn dochter zat in eens rond de 200. Heel de nacht aan de toeters en bellen gelegen en er werd al rekening gehouden met een spoed ks. Gelukkig ging het na een tijd wel goed maar toch werd er op zondagochtend 10.00u besloten om de vliezen door te prikken met 1.5 cm ontsluiting. Ruggenprik gehad rond een uurtje of 12.00u omdat ze dachten dat het wel eens nachtwerk of als nog een ks kon worden. Gelukkig (!) begonnen de persweeën rond 15.00u. Omdat er om 15.30u een ploeg wissel was moest ik het maar even 'ophouden' en werd de prik laag gezet. Na de wissel mocht ik persen en binnen een half uur was onze kleine meid er. Na de bevalling moesten we nog even blijven omdat ik koorts had gekregen en mijn bloeddruk nog te hoog was. Nou komt het... Mijn schoonmoeder is geopereerd (kanker) en ligt in het ziekenhuis en moet daar nog wel zo'n 14 dagen blijven. We hebben net een aantal passen in het ziekenhuis gezet en onze dochter begint hysterisch te krijsen. Tot aan het paarse aan toe. We hebben het nou 2x geprobeerd maar ze is gewoon zo van slag! Het enige wat ze wilt is knuffelen en bij mij zitten. Zelfs als we al thuis zijn. Het is een uur rijden en normaal slaapt ze in de auto maar nu ging ze nog vol op door! Afgelopen week heeft ze van 18.40u tot 21.00u aan 1 stuk door liggen huilen en toen tot 22.00u liggen snikken en was het meer jantje lacht, jantje huilt. We waren ook wel geteld 3 min. in het ziekenhuis. Het doet me dan zo'n verdriet... vooral als ze dan kijkt met zo'n blik van: help me nou! Mijn man gaat nou maar alleen naar het ziekenhuis om zijn moeder te bezoeken want dit is zo zielig! Zou dit nou onder geboorte trauma vallen? En wat kan ik er verder aan doen?
Ik herken het helemaal niet. Terwijl mijn jochie toch 2 nachten in zijn uppie op neonatologie lag, en niet echt een vlotte geboorte had.. Wat ik wel merk, is dat mijn jochie van mini af aan, mijn bui overneemt. Dus als ik wat stressig ben, dan gaat hij mee. Dus in zo'n geval (bijv bezoek waar ik onrustig van wordt), probeer ik mezelf te kalmeren en dan gaat het vaak beter. Geen idee of je daar iets mee kunt
Soms zeggen mensen wel eens dat zulke dingen zich later uiten. Maar schrok me echt rot toen ze zo te keer ging!
Ik ken het ook van een neefje. Die heeft echt een klassieke witte jassen fobie. Maar dat was echt na een couveuse periode, en daarna nog veel controles. Mijn jochie heeft 2 nachten op de neo gelegen, en 4 nachten samen met mij op de kraamafdeling. En hij gaat nu lachend naar alle doktoren en ziekenhuis. De tandarts vindt hij zelfs leuk. Nou reageren alle kinderen natuurlijk anders. Maar kan me bijna niet voorstellen dat ze van zo'n heftige start zoveel meekrijgen dat ze bij de ingang van het ziekenhuis al panieken. Bij de geboorte kunnen ze amper 20 cm zien, en bij 4 maand iets meer, maar betwijfel of er herkenning zou zijn.. Ik denk echt eerder aan een sfeer-probleempje Op zo'n stress moment kan ik mijn jochie beter overgeven aan mijn man. Dan werd hij wel kalm. Ook al merkte ik zelf niet altijd dat is gestresst was. Maar mijn man herkende wel kleine nerveuze tikjes dan. En we zagen het allebei duidelijk bij mijn zoontje terug. .
Goh. Misschien moet je je meisje rustig vertellen over de bevalling. Hoe het ging, hoe het was voor jou, en voor papa, hoe het ging met haar, dat het spannend was maar dat de mensen in het zh jullie zo goed hebben geholpen en dat je super blij was toen ze er was en je haar vast kon houden, nou ja, zoiets. En dan wat foto's laten zien. Ook van het zh, van de buitenkant etc. Maar ook wat je hebt van de bevalling, of van haar en jou en papa vlak daarna. Ik geloof daar wel in hoor, dat soort trauma's. Ik heb ook in de eerste of tweede nacht van ons meisje haar bevallingsverhaal (geplande ks) verteld. Voor haar was het dan vooral volkomen onverwacht dat ze ineens geboren werd, ik had ook het idee dat ze nog van die schok moest bekomen. Het mooie was, dat door het vertellen, ik het zelf ook nog eens kon herbeleven en een beetje verwerken. Ik was ieg zelf in tranen toen ik het vertelde aan haar. Dus of het heeft mij geholpen, of haar, of ons allebei Mocht zij nou jouw evt stress of die van je man oppikken in dat zh, omdat het voor jullie natuurlijk ook nogal stressvol was rondom haar geboorte, dan is die stress die je jezelf misschien niet eens bewust bent, misschien ook de volgende keer minder?
Nooit van gehoord, mijn eerste gedachtte die naar boven kwam was: dat kan echt niet!! Kinderen weten ook niet als ze lang gehuild hebben bijv.
Ik denk inderdaad ook dat je kindje jouw stemming overneemt. Ik neem aan dat je zelf ook niet graag in het ziekenhuis komt doordat je er een nare ervaring hebt opgedaan. Aan de andere kant denk ik ook dat we nog veel te weinig weten over wat een geboorte precies met een kindje doet. Of ze het herinneren en hoe lang. Mijn persoonlijke overtuiging is dat de manier waarop een kindje geboren wordt wel invloed heeft op de eerste weken. Niet langer, want de natuur heeft ook geregeld dat we in staat zijn om dingen te vergeten. Het zou dus goed kunnen dat je kindje het wel degelijk herinnert en dus een tijd nog erg overstuur zal raken bij elk bezoek aan het ziekenhuis. Wat Babel44 zegt lijkt me een goede manier van verwerken. Ik denk dat dat namelijk is waarmee jij indirect je kindje positief kunt beinvloeden. Als jij je weer lekker voelt merkt je kindje dat ook! Wat betreft het huilen..mijn kindje doet dat als zij (te) veel indrukken heeft gehad op een dag. Dan moet ze het even verwerken door te gaan huilen. Dat is namelijk de enige manier van communiceren. En dan helpt niets..ook niet even bij papa of mama, maar het is telkens weer gestopt. Slopend, maar bedenk maar dat het een keer stopt!