traumatische bevalling van mijn tweede kindje.

Discussie in 'De bevalling' gestart door dresuus, 27 aug 2008.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. dresuus

    dresuus Nieuw lid

    27 aug 2008
    1
    0
    0
    Ik heb lang getwijfeld of ik mijn bevallingsverhaal hierop zou zetten, maar doe het uiteindelijk toch. Misschien dat dit helpt met het verwerken ervan. Of dat er vrouwen zijn die mij tips kunnen geven om het hele gebeuren een plekje te geven.
    Ik moest in het ziekenhuis bevallen vanwege een keizersnede bij mijn eerste bevalling. (Mijn eerste kindje lag in een stuit).
    3 dagen voor mijn uitgerekende datum braken s,nachts mijn vliezen. Mijn moeder zou bij mijn bevalling zijn en samen met mijn vriend en moeder zijn we toen naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd ik aan de CTG gelegd en kreeg ik een band om die weeen registreerd. Omdat ik geen weeen had werd ik weer naar huis gestuurd, met het verzoek om de volgende ochtend terug te komen als de situatie onveranderd was. DE hele dag door had zo,n beetje om het half uur een wee die ik goed kon opvangen. Rond de maaltijd kwamen ze opeens vaker en toen mijn vriend op het punt stond het ziekenhuis weer te bellen hielden ze opeens op. Rond 21.30 hadden we bedacht om dan maar gewoon naar bed te gaan. Eenmaal in bed begonnen de weeen opnieuw. Deze weeen werden heftiger, hielden langer aan en waren moeilijker op te vangen. Mijn vriend heeft toen het ziekenhuis gebeld en we zijn toen met zijn drieen naar het ziekenhuis gegaan.
    Daar moest ik rond 23.30 weer aan de CTG. Ze waren toen al zo heftig dat ik niet rustig kon blijven liggen. Om 24.00 mocht hij er eindelijk af. De weeen kwamen steeds sneller achter elkaar en ik raakte een beetje in paniek. Ik ademde verkeerd volgens de verpleegkundige, waardoor ik misselijk werd en ging hyperventileren.
    De gyneacoloog zei tegen me dat ze niet wilden toucheren ivm mijn gebroken vliezen en daardoor de kans op infectiegevaar. Ook zei ze niet zeker te weten of dit wel ontsluitingsweeen waren. Ik wist dus niet of ik al ontsluiting had. Uiteindelijk om 01.15 besloot ze om met een eendebek te kijken of ik toch ontsluiting had.
    Helaas.... ik had nog geen ontsluiting. Toen zakte de moed mij in de schoenen. Ik weet nog dat ik dacht, "hoe erg moeten ze dan nog worden en hoe lang gaat dit dan nog duren?". Intussen kreeg ik de ene wee naar de andere. Volgens de gyneacoloog kon het nu nog wel een tijdje duren en om mij wat rustiger te laten worden, zou ik een spuit krijgen waar ik van zou gaan slapen.
    Toen werd er gezegd dat het dan niet zoveel zin had voor mijn vriend en moeder om te blijven. Ik was bang en wilde niet alleen blijven, dus mijn vriend kon ook blijven slapen. Toen ik om 01.45 de spuit gehad had, werd ik al snel wat rustiger en heb vaag gemerkt dat mijn vriend weg ging om mijn moeder naar huis te brengen.
    Vanf dat moment weet ik alleen nog vlagen. Voor mijn gevoel heb ik niet geslapen. Mijn vriend en moeder waren nog niet weg of ik zat al weer volop in de weeen. Mijn vriend zei ong. een uurtje weg geweest te zijn en toen hij terug kwam rond 2.45 trof hij mij aan op bed op handen knieeen. Ik was aan het schreeuwen en sloeg wartaal uit, volgens hem. Hij heeft toen op de bel gedrukt. De verpleegkunige kwam en ik had pijnstilling bij gevraagd. Ze zei dat ze zou kijken wat ze kon doen, maar kwam niet meer terug. Op een gegeven moment raakte ik zo in paniek en had het gevoel dat ik moest persen, maar wist/dacht dat,dat nog helemaal niet kon. Ik weet niet waarom, maar op een gegeven moment had ik het gevoel dat alles uit moest en ben van het bed gestapt. Als een soort reflex o.i.d. heb ik mijn onderbroek uitgedaan en voelde tussen mijn benen. Toen voelde ik de bovenkant van het hoofdje.
    Mijn vriend heeft toen weer op de bel gedrukt en is gaan kijken of hij iemand kon vinden.
    Toen hij terug kwam, kwam de verpleegkundige achter hem aan en die zei dat ik meteen moest gaan liggen. Mijn kindje kwam er al aan. De gyneacoloog werd geroepen. Toen was het twee keer persen en onze dochter werd geboren.
    Op dat moment was ik blij dat ze er was. De volgende dag begon de bevalling zich als een film af te draaien en toen ik met mijn verloskundige tijdens haar huisbezoek mijn bevalling besprak, werd ik erg emotioneel. Het begon me steeds meer te dagen en ik werd ook heel boos op het ziekenhuis. Ik heb me zo in steek en alleen gelaten gevoeld. Ik heb mijn bevalling vrijwel alleen gedaan. En dat terwijl ik met een medische indicatie in het ziekenhuis moest bevallen. Ook is er door hun in inschattingsfout gemaakt, wat betreft mijn weeen. Ook moet ik al wel ontsluiting hebben gehad op het moment dat ze met de eendebek gingen kijken, anders zou ik in ong. 1 1/2 uur van 0 naar 10cm zijn gegaan.
    Mijn moeder heeft door hun verkeerde inschatting de bevalling ook niet mee gemaakt. N.a.v. de bevalling hebben we al een gesprek gehad met een gyneacoloog. Deze heeft erkent dat er inschatingsfouten zijn gemaakt.
    Het hele gebeuren laat met echter moeilijk los. Ik kan het geen plek geven. Nog steeds barst ik soms in tranen uit als ik terugdenk aan de bevalling. Wat het voor mij moeilijk maakt, is het feit dat ik een vrij normale bevalling had kunnen hebben. Dit had niet gehoeven op deze manier. Ik heb waarschijnlijk gewoon persweeen op lopen houden, terwijl ik allang had mogen persen en mijn kindje had dus al veel eerder geboren kunnen zijn. Ook dat mijn moeder er niet bij heeft kunnen zijn vind ik (en zij) erg.
     
  2. Kiwi1

    Kiwi1 Fanatiek lid

    26 dec 2007
    4.849
    0
    0
    Tjeesus, wat een verhaal.
    Het lijkt erg op mijn bevalling zoals jij het beschrijft, met pijnstillers die niets hielpen, wartaal, verweg zijn etc etc. Behalve dat het er bij mij geen inschattingsfout is gemaakt. En dat is het gene waar je zo mee zit, denk ik.
    Het enige wat je nu kunt doen om het een plekje te geven is zoveel mogelijk over praten. Praten, praten en praten, zo praat je het op een gegeven moment van je af.

    Ik vond mijn bevalling ook redelijk traumatisch. Bij mij hebben ze ook mijn man weggestuurd terwijl ze mij een morfine prik hebben gegeven. Ik werd er zo ontzettend naar van en heb het een paar uur alleen moeten doen, met alle waanideeen en vreemde gedachten (door de morfine). Achteraf snap ik niet hoe wij dit hebben toegestaan. Gelukkig realiseerde ik mij dat een paar uur later, toen de medicijnen waren uitgewerkt en hij is toen weer teruggekomen.

    Ik weet niet hoelang geleden jij bevallen bent, maar ik heb er ongeveer 2 weken erg moeilijk mee gehad. Heb er veel met mijn man over gesproken en heb het nu goed verwerkt.

    Dus praten, praten en nog eens praten!

    Sterkte meid
     
  3. Ietje

    Ietje Actief lid

    15 jul 2008
    157
    0
    0
    Wat erg zeg!
    De bevalling is echt de belangrijkste gebeurtenis en ik denk dat het ook noodzaak is om er een goed gevoel aan over te houden.
    Ik zou mijn bevaling ook niet (half) alleen gedaan willen hebben.
    Wat vind je man van de situatie, kan je met hem er goed over praten?

    Succes met de verwerking!
     
  4. Wilma

    Wilma VIP lid

    22 mei 2006
    6.396
    0
    0
    Uithoorn
    Jeeeezus wat n klunzen zeg!
    Hoezo kan je niet toucheren als je vliezen gebroken zijn? Weten ze daar niks van hygiene?!
    En je dan na dat spuitje gewoon weg alleen laten zonder tussen door te controleren hoe het met je gaat.
    Was de koffie te lekker ofzo?
    God allemachtig zeg..
    Wat als je vriend niet optijd terug was geweest om je zo te vinden?
    Dan had je daar gestaan...en was t kindje op de vloer gevallen ofzo.
    En dan?
    En zo kan ik nog wel ff door gaan.
    IK zou haast zeggen: tucht commisie!

    En hoe je hier nou mee om moet gaan...
    Het is iig al iets dat ze de inschattings fout hebben toe gegeven. Maar voor mijn idee hebben ze gewoon op allerlei fronten gefaalt. Ze hebben je niet in de gaten gehouden of niks.
    Zo van ach t zal wel mee vallen met die weeen. Niet kijken of iig niet goed of er ontsluiting was. N spuit geven zodat je gaat slapen. En dan niet controleren of je daadwerkelijk slaapt!
    Het is toch niet voor niks dat vrouwen die als ze zwanger zijn n slaapmiddel krijgen in het ziekenhuis moeten komen slapen!

    Ik zou hier iig werk van maken. En voor jezelf...praat er eens over met je huisarts. Misschien is het raadzaam een paar gesprekken aan te gaan met een psycholoog om handvaten te vinden om dit hele gebeuren te kunnen verwerken.
    Hoe is het verder met je kleintje?
    Iig nog gefeliciteerd met je dochtertje!
     
  5. Kimmeding

    Kimmeding VIP lid

    13 mrt 2008
    6.167
    1
    38
    begeleidster verstandelijk gehandicapten
    lelystad
    Allemachtig wat een verhaal.
    Ik vind het wel vreemd dat ze niet toucheren als je vliezen zijn gebroken.
    Ze hebben toch handschoenen?
    Ik denk dat de enige manier om dit en plekje te geven is er veel over te praten.
    Ook zou je er werk van kunnen maken maar dan alleen als jij/ jullie dat willen.

    Gefeliciteerd met je dochter en sterkte.
     
  6. Sophia1986

    19 apr 2008
    29
    0
    0
    Docent
    Zuid-Holland
    Wat een verschrikkelijke bevalling heb je gehad zeg. Ze hebben er echt verschrikkelijk naast gezeten in het ziekenhuis zeg.

    Gefeliciteerd met je dochtjertje en sterkte bij het verwerken van je bevalling.
     
  7. babydreame

    babydreame Actief lid

    9 nov 2007
    308
    0
    0
    nagelstyliste
    arnhem
    jonge jonge, lekker handeltje daar, Ik zou daar nooit meer bevallen in dat ziekenhuis, wat heb je eraan om erachter aan te gaan die etters houden elkaar de handen boven het hooft dat is het nare maar je kunt het welicht proberen, sterkte met alles, Ik zou ook heel erg boos worden.
     
  8. msroxy

    msroxy Fanatiek lid

    12 dec 2007
    1.040
    0
    0
    Ik zou eigenlijk wel willen weten welk ziekenhuis het was... Want dáár zou ik dus niet naartoe gaan he? Wat moeten jullie je in de steek gelaten hebben gevoeld!
     
  9. Anne1985

    Anne1985 Fanatiek lid

    17 okt 2007
    1.363
    6
    38
    Wat een verhaal zeg! Moeilijk he, je moet het allemaal verwerken! Ik hoop dat het al een beetje heeft geholpen om het op te schrijven. Heel veel sterkte, en geniet van je kindje :)
     
  10. melloncollie

    melloncollie Niet meer actief

    Dat lijkt me best angstig zo in je eentje.
    in ieder geval gefeliciteerd met je dochter, geniet van d'r! :)

    1 Ding wat ik uit je verhaal afleid is dat je nooit je partner naar huis moet laten sturen....
     
  11. Mamasu

    Mamasu Fanatiek lid

    10 apr 2007
    1.778
    1
    0
    Nou dat is ook wat zeg. Gelukkig is het goed afgelopen maar dat is toch wel extreem slordig, en dan druk ik het nog aardig uit. Tja foutje kan gebeuren maar dit waren wel erg veel foutjes zo te horen!
    Jammer dat de bevalling niet is gelopen zoals je je had voorgesteld. Natuurlijk gaat het erom dat jij en je kindje gezond zijn, dat is het belangrijkste, maar vervelend blijft het!
     

Deel Deze Pagina