Veel verdriet - Ga ik van mijn baby houden?

Het komt inderdaad straks vanzelf, maar een band opbouwen met je kindje heeft ook tijd nodig, dus raak niet in paniek als het roze wolk gevoel er niet meteen is na de bevalling.

Ik heb ook niks met andere kinderen en vind zelden een baby schattig om te zien.
Mijn eigen kind vond ik gelijk de mooiste van de wereld en na twee maandjes was ik tot over mijn oren verliefd.
Nu is hij 14 maanden en is hij echt mijn alles...hij past volledig bij mij.

De angsten die jij hebt had ik ook tijdens mijn zwangerschap.
Word ik wel een goede moeder? Kan ik het wel? Kan ik het we liefde geven?
Gaat mijn kindje zich wel geliefd genoeg voelen?
Maar al deze angsten bleken ongegrond.

 

Tuurlijk ga je van je kindje houden. Meer dan van wie dan ook. Je ziet een deel van jezelf er in terug ook. Daarnaast zijn wij vrouwen allemaal uitgerust met oerinstinct. Je kunt het allerbeste voor je kindje zorgen, dankzij dat moederinstinct.
Goed dat je met iemand gaat praten, en knap dat je je twijfels en angsten durft uit te spreken.
Het feit dat je je zorgen maakt laat al zien dat je een supermama word.
Vertrouw op jezelf en op de natuurlijke krachten om moeder te kunnen zijn.

Als je kind geboren word, word er ook een moeder geboren. Jij bent die moeder.

 

Alle dames voor mij hebben mooi gesproken. Hier huilbaby gehad en postnatale depressie. Ze is nu bijna 6 en kan me geen leven zonder haar voorstellen. Ik houd van haar het allermeest dan van wie dan ook. Moeder gevoelens gaan diep en hier moest dat ook echt groeien! Nu alleen maar meer en meer.

 

Onzekerheid in je zwangerschap is normaal!
Daarbij laat de buitenwereld vaak denken dat het een grote roze wolk is.

Ik heb ervaren dat de liefde voor je baby moet groeien! In mijn buik voelde ik nog geen liefde van ik kende de persoon in mijn buik niet.
Na de geboorte dacht ik alleen... O mijn god! Dit is mijn kind!!!
De liefde heeft hier echt moeten groeien.
Je groeit vanzelf in je moederrol dat komt echt wel goed.

Iedereen ervaart het zwanger zijn en moederschap anders en wat je ook voelt het is niet fout he!

Je wordt echt wel een goede moeder als je je keuze’s uit een goed hart komen en je het beste met je kind voor hebt. Hoe en wat is verder niet belangrijk.

Het komt allemaal goed! En ja alles is onwijs spannend en hoe goed je je voorbereid het is een avontuur. Maar wel een hele speciale en hele mooie.

Hopelijk kan je het een beetje los laten

 

Goed dat je gaat praten!

Daarbij op Facebook kijken of mensen gelukkig zijn is niet de werkelijkheid.
Ik was daar een perfect voorbeeld van... leuke foto’s maar ondertussen had ik een zware postnatale depressie.
Wat alleen de mensen dichtbij wisten...

Je leeftijd vind ik eerlijk gezegd niet heel jong hoor! Mooi leeftijd om mama te worden...nu is wel iedereen in eigen ontwikkeling anders.

Maar vergeet niet dat die hormonen met je hoofd spelen.
Ik heb dat ook gehad ... man wat voelde ik me schuldig dat ik zwanger wilde worden, ik was geen goede moeder, had veel ruzie met mijn man en dacht dat ik alleenstaande moeder zou worden.

Allemaal gekke gedachte’s! Ja ik had een mindere periode, nee dat maak je geen slechte moeder.
Wat ik ongelukkig? Ja dat zeker... lag zeker niet aan mijn dochter. Ik ben daar bovenop gekomen en 3 keer raden na een jaar was ik weer bewust zwanger en mijn 2de is inmiddels 2 maandjes oud.

Wel vind ik het goed dat je nu gaat praten met een psycholoog! Je kan dit... Zet hem op

 

Ik vind het al super verstandig dat je met iemand gaat praten! Echt heel knap...
Ja ik ben er zeer zeker bovenop gekomen en snel daarna zwanger van de 2de. Erg bang om het weer te krijgen was ik maar die bleef gelukkig uit.

Wat vervelend voor jou dat niemand tegen je zegt dat het goed komt.
Praten met een psycholoog kan zo opluchten en geven je tips.
Ik vond het erg fijn terwijl ik het een enorme drempel vond om erheen te gaan.
Zorg wel dat je goed blijft communiceren met je partner over hoe je je voelt. Zodat hij zijn best kan doen jou te begrijpen.
Dat is ook heel moeilijk voor hem natuurlijk.

Fijn dat we je een beetje gerust konden stellen! Heel veel succes met je eerste gesprek.

 

Ik was twintig toen ik zwanger was van m'n eerste. Had nooit een kinderwens daarvoor. Vond kleine kinderen ook niet echt leuk, en begreep anderen mensen met een kinderwens niet echt. Ik had ook nog nooit een baby vastgehouden totdat ik m'n eigen baby op m'n borst gelegd kreeg. alles veranderd op dat moment. Dat is JOUW baby! Ineens was ik overwhelmed door moedergevoelens, en dat is nooit meer anders geworden. Geloof me, wanneer je voor het eerst je eigen kindje ziet, ben je door en door verliefd op de kleine.
Knap dat je hulp zoekt. En nee, je bent echt niet te jong.

 

Niemand zet op FB foto's na een slapeloze nacht, met een huilende baby of terwijl ze eens flink ruzie maken

Ik heb t deze zwangerschap erger dan de vorige keer. Ik denk soms pfff. Waarom gooi ik nou alles overhoop wat we nu hebben?? Waarom doe ik dit? Vind ik dit kind wel leuk straks? Pff. Weer bevallen, borstvoeding, slapeloze en tenminste gebroken nachten... Toch weet indat t goed komt. Net als iedereen hier zegt, t komt vanzelf. Ik was direct verliefd op m'n ventje. Maar heb ook wel eens snachts zitten janken waarom ik er ooit in hemelsnaam naam aan begonnen was....
Wel goed om er met iemand over te praten als je t als zo heftig ervaart. Jezelf zo ongelukkig voelen is natuurlijk echt niet de bedoeling.
Ik was 23 toen mijn zoontje geboren werd. Ook geheel bewust en er in theorie helemaal klaar voor.

 

Het komt goed, het onverwaardelijke houden van gaat zeker komen.

Ik had een hele heftige bevalling en nadat hij eindelijk op mijn borst lag dacht ik "is dit het nou, dat houden van?" Ik voelde het niet en ik werd ontzettend bang de hormonen gierde door mijn lichaam en op dag 7 stortte ik in. Dit was niet hoe ik het voor me zag het moederschap. Na dag 3 hadden wij tot week 16 een huilbaby en hoe zwaar het ook was, mijn zoon en ik groeide naar elkaar toe. Niemand kon hem troosten zoals ik dat deed en bij niemand anders werd hij zo rustig als bij mij. Onze band werd hechter en opeens na 16 weken was het huilen over. Maar wat daar voor in de plaats kwam was de onvoorwaardelijke liefde en het 100% elkaar vertrouwen. Hij is al een tijdje heel erg één kennig naar mij toe. En stiekem ben ik daar heel trots op ( we moeten er langzaam aan gaan werken dat hij niet gelijk gaat huilen als een vreemde hem aankijkt of iets tegen hem zegt. ), ik heb 16 weken lang zo mijn best voor hem gedaan,getroost, gedragen, gewiegd alles om hem rustig te krijgen. Het houden van is vanzelf gekomen en dat ga jij met jou kindje ook krijgen ( hopelijk sla je het huilbaby stukje over.)

Maar jij gaat voelen wat wij nu allemaal tegen jou zeggen en over een tijd als iemand een topic opent met precies de zelfde vraag, ben jij 1 van die moeders die kan zeggen dat het goed komt en dat je deze angsten mag hebben, want moeder worden is niet niks. Maar het is de beste beslissing van mijn leven geweest, moeder worden.

 

Heel, heel herkenbaar. Ik vroeg me niet alleen af of ik wel van ons kindje zou gaan houden, maar ook of ik nog wel van mijn man hield. Ik vond het zó spannend. Toen ze geboren was, was ik helemaal verliefd. Tot dag 8, toen vroeg ik me ineens af of ik wel altijd van haar zou houden. Echt, hormonen... Bitches zijn het!

Bij mijn tweede had ik het niet tijdens de zwangerschap, maar vlak na haar geboorte. Ik 'kende' haar niet. Duurde ook niet lang hoor...


Heel erg veel vrouwen kampen met hetzelfde, je bent niet alleen.

 

Nou, dit dus. Alleen is de mijne bijna 5.
In de zwangerschap liet ik alles maar op me afkomen, want "we zien het wel". Toen ze eindelijk was geboren, verwachtte ik het overweldigende gevoel van liefde dat me zou overspoelen. Maar het enige wat ik kon denken op dat moment was: "Jemig wat een geluid!"
"Oh gelukkig, ze is er, nu kan ik slapen."
En dat ze zo klein was.
Dat gevoel van "deze is van mij" moest echt even groeien. En toen was het dus een huilbaby en werd ik (zonder dat dat opgemerkt werd) depressief. Maar zo ineens was er een moment dat ze op mijn borst lag te slapen en dat ik alleen maar kon janken omdat ik dat kleine hummeltje zo ontzettend hard nooit meer kwijt wilde.

En nu ben ik zwanger van de tweede, totaal ongepland, dus in het begin heb ik me wel zorgen gemaakt of we snel genoeg aan het idee zouden wennen, zodat de baby zich niet ongewenst voelt ofzo.
Maar deze zwangerschap ben ik juist helemaal in de wolken met dat kleine wezentje in mijn buik. Misschien omdat het echt definitief de laatste baby is, dat ik heel bewust aan het genieten ben.

Overigens, ik hou niet van kinderen. Ik heb er geen hekel aan, maar heb er ook niks mee. Behalve die van mezelf.

 

je moet je niet druk maken om je leeftijd 26 is een normale leeftijd hoor om een eerste kind te krijgen en je wou het toch moet je je niks van anderen aantrekken wat ze zeggen of eventueel denken is jou leven

ik was ook 27 toen ik mn meisje kreeg

angst is heel normaal tijdens een eerste zwangerschap en denk ook een 2e want heb daar ook last van

ik kon ook echt niet goed met andere kinderen omgaan maar bij mn meisje ging dat vanzelf

en de liefde voor je kindje dat komt gewoon ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van mn kleine meid die liefde wat je voelt voor je kind is onbeschrijfelijk

 

Niet alle reacties gelezen. Maar ik lees hier niks geks, vooral op hol geslagen hormonen
Te jong... dat is per persoon verschillend. Ik was 26 toen de 4e kwam en sommige zijn er met 35 pas aan toe om zwanger te worden (even er van uit gaande dat we vanag onze 18e kunnen kiezen wanneer we willen, andere omstandigheden als partner etc niet meegerekend).

Bij de eerste herken ik je gevoel niet. Wel bij 2, 3 en 4. Kan ik wel ook van dit kindje houden? Zullen de andere kinderen er niet onder lijden? 4 was helemaal niet gepland, erg veel moeite mee gehad. Maar toen hij er was: total in love. Het moest zo zijn.

Bij de 2e had ik depressieve gevoelens en zodra ik was bevallen was het over, zo bizar.
Goed dat je hulp gezocht hebt. Probeer te gaan genieteb, het is zo'n bijzondere tijd

 

Klinkt zo herkenbaar.
Ik was pas 20 toen ik zwanger was van mijn eerste, heb me de hele zwangerschap depri en verdrietig gevoeld en was bang dat ik het niet zo kunnen en dat ik het helemaal niet leuk zou vinden. Had ook 0,0 ervaring met baby's en vond kinderen überhaupt niet leuk.
Toen ik beviel duurde het best even voordat ik in mijn moederrol zat, vond alles heel erg wennen en sommige dingen ook best spannend.
Dat is uiteindelijk goed gekomen, maar vind het goed dat je met iemand gaat praten... Had ik misschien ook beter kunnen doen destijds.

 

Toen ik 20-weken zwanger was van onze oudste, ging op kraambezoek. Daar heb ik, ik houd je niet voor de gek, voor het eerst in mijn leven een baby vastgehouden. Tot die tijd heb ik het altijd beleefd afgeslagen om een baby vast te houden. Ik ben geen baby-mens. En in alle eerlijkheid... ik vond het ook eng. Maar ja, als je daar zelf met je groeiende buik zit lijkt het ineens een goed idee om toch eens te oefenen. Nou, de baby is door de moeder in mijn armen gelegd en ik heb stokstijf stil gezeten tot ik aan iemand durfde te vragen "uhm... kun je hem even pakken, ik wil graag mijn thee opdrinken."

Dat was niet echt een veelbelovende of geruststellende ervaring, maar inmiddels kan ik er hartelijk om lachen. Want een week of 20 later zat ik zelf als een pro met onze eigen baby. Ik kon de eerste dagen niet goed lopen, maar het optillen, vasthouden en voeden van de baby was geen probleem. Na een week liep ik onbevreesd met een baby in mijn armen de trap op en af. Ik kon borstvoeding geven en een boterham smeren en opeten tegelijkertijd. Lekker met zo'n glibberig nat klein wurmpje onder de douche. Alsof ik nooit anders gedaan had.

Ik weet niet hoe dat werkt. Is het toch een soort aangeboren instinct? Leer je het van de kraamverzorgster? Of is het gewoon dat je het doet omdat het moet? Geen idee. Maar het gaat echt vanzelf.

En hoewel de kraamweek voor mij lichamelijk gezien echt geen roze wolk was, heb ik wel volop van onze zoon genoten. Ik ben niet zo'n "ik was meteen tot over mijn oren verliefd"- moeder. Ik hield gelijk van hem, maar moest ook wel een beetje wennen / kennismaken. En daarmee groeide mijn liefde alleen maar!

Ik ben nog steeds geen babymens. In alle eerlijkheid; ik vind ze saai. Schattig? Jep, ongeveer 15 seconden en dan ben ik er wel weer op uitgekeken. Maar zeker bij de oudste heb ik volop van de babytijd genoten. Het is allemaal zo nieuw en je baby verandert zo snel. Ik vond dat echt fantastisch om van zo dichtbij mee te maken.

Ik snap je zorgen wel. Als je nog geen kinderen hebt, is het gewoon onmogelijk om je voor te stellen hoe het is om straks moeder te zijn. Groot stuk onbekendheid & onzekerheid dus. Tel daar een lekkere dosis hormonen bij op en het feest is compleet. Maar ik garandeer je: zoals jij je nu nog geen voorstelling kunt maken van hoe het straks is; straks kun jij je eigenlijk nauwelijks meer indenken hoe het was zonder kindje. Ik stond daar toen in ieder geval van te kijken. Binnen een paar dagen was het gewoon 'het nieuwe normaal'. Dat hoor ik van veel jonge moeders om me heen. En het is niet altijd makkelijk, maar ik zou mijn kinderen en de hele ervaring van 'moeder zijn' echt niet willen missen.