Verdriet

Oh zo herkenbaar. Ik moet bijna huilen van je verhaal.
Die paniek, twijfel en spijt die je voelt herken ik zó goed, ik had het ook allemaal. Achteraf denk ik ook wel eens: ik had gewoon een pnd. Maar ik ben er nooit mee naar de dokter gegaan, het is gewoon vanzelf overgegaan. Ik heb trouwens ook een verleden met depressies en antidepressiva-gebruik.

Ik heb niet veel toe te voegen aan alle goede adviezen die hier al gegeven zijn, behalve dan dit: HET GAAT OVER. Ik zeg dat tegen iedere wanhopige vrouw die net moeder is geworden. Dit is gewoon een ***tijd waar je doorheen moet. Het is totaal anders dan in de boekjes, en die roze wolk heb ik ook nooit gezien hoor. Ja, nu wel ja...nu hij veel ouder is. Ik geniet me kapot van hem, en hou met elke cel in mijn lijf van hem, onbeschrijfelijk veel. Ik voel me op en top moeder. Maar dit gevoel had ik de eerste weken/maanden nog niet. Ik voelde wel een soort 'oergevoel' van verantwoordelijkheid, en hem willen beschermen en verzorgen en zo. Maar dat echte genieten van hem, bij hem willen zijn, en het echt LEUK vinden om voor hem te zorgen, dat had ik toen nog niet (en eigenlijk vind ik het nu, nu hij ruim 2 is, 1000 x leuker dan toen hij een baby was). Ik wilde eigenlijk gewoon alleen maar in mijn bed liggen met de dekens over mijn hoofd, en me met mijzelf bezig houden (ik heb ook een zware bevalling gehad, met een grote knip, tangverlossing, hechtingen die gingen wijken etc.).

Maar goed, er gaat inderdaad op een dag een ritme in je leven komen, je kind gaat langer/beter slapen, hij wordt groter en makkelijker (of laat ik het zo zeggen: jij gaat hem beter begrijpen), en dan denk je ineens: hee, het is best leuk om moeder te zijn

 

Aller eerst gefeliciteerd..

Jeetje meid heftig verhaal, maar er zijn idd meer meiden die daar last van hebben. Ik wil effe mn verhaal kwijt, maar met mijn kindje ging het niet zo goed neem aan dat het met jou kindje verder wel goed gaat??

Lang verhaal kort te maken. Ik kan aan iedereen vertellen dat ik wel de ROZE WOLK heb mee gemaakt, maar dan wel bij de eerste. Alles ging goed met mij en kind en voelde me op en top moeder bij hem! de kraamhulp en verlos zeiden al dat dat heel zeldzaam is! Ik snapte het wel, maar nu nog meer! Nu ik bevallen ben van de tweede tien weken geleden hebben we echt een zwarte wolk gekregen! Hij huilde constant en wist niet waar ik het zoeken moest.. Er waren momenten dat ik dacht had ik hem maar nooit gekregen of dit is mijn kind niet, zo erg waren mijn gevoelens tegen hem. Mijn man schrok dat ik dat zei (nu ik dit type staan tranen weer in mn ogen) miss mocht ik zo niet denken, maar op een gegeven moment weet je het gewoon niet meer. Ik kon alleen maar de hele dag mee janken en voelde me ontzettend waardeloos en ik was snel geirriteerd (nu nog) Gelukkig zijn we er achter dat het allemaal medisch is en nu gaat het stukke beter met hem, maar ik voel me nog lang niet lekker in mn velletje helaas. Er zijn dagen bij dat ik alleen maar kan slapen zelfs nu hij doorslaapt ben ik echt moe en heb erge rugpijn.

Maar goed alle adviezen zijn gedeeld. Zou zeggen neem de tijd.

 

Hmmm, een 'golf' liefde heb ik ook niet gehad hoor, dat is voor iedereen heel verschillend. Ik vond de kraamtijd (los van alle problemen die ook ik had) heel heftig omdat je echt wordt overvallen door de hormonen. Dus maak je daar alsjeblieft geen zorgen over. Moeder moet je nou eenmaal wórden, dat ben je niet simpelweg omdat je een kind krijgt.

Maar, ik vraag me wel af of je gewoon heel moe en verdrietig bent van alle narigheid, of dat je misschien toch last kan hebben van een postnatale depressie. Ik zou erover gaan praten met je verloskundige en/of je huisarts om er eens naar te kijken.

Sterkte!

 

die roze wolk heb ik niet gezien.

toen ik bevallen was werd ze direkt naar de kinderafdeling gebracht. lig je nog bij te komen van de bevalling, is je kindje weg!
de kraamweek had ik me ook heel anders voorgesteld, nu was het 3x op een dag naar het ziekenhuis, manlief die gewoon weer naar het werk was(hij had 2 weken als de kleine thuis kwam) en het huishouden ging ook gewoon door. niks uitrusten

en idd je hoort nooit dat het best zwaar is, maar ik denk dat heel veel jou verhaal wel herkennen.
tegen mij werd gezegd dat je de 3 maanden door moet, en idd ze lacht nu steeds meer en huilt minder, ik heb het gevoel dat het genieten nu pas echt begint.

 

O zooo herkenbaar!
Wat ben ik blij dat ik niet alleen ben!

Tijdens de zwangerschap alles ok! Maar toen kwam de bevalling, 14uur, met gebroken vliezen, koorts, hartslag van de baby daalde bij elke wee. Met 2 op m'n buik geduwd, knip en flauwgevallen. Samengaand met hyperventileren, 'k dacht dat ik er niet meer zou zijn.

En dan erna, gebroken nachten, iedereen die zegt 'nu zou je niet meer zonder hem kunnen hé", en "hoe voelt die liefde voor je kindje nu" en " wat is hij toch mooi". En ik die niets voelde, zo bitter weinig en me zorgen maakte omdat ik zo weinig voelde. Me afvragen of ik wel normaal was. Mechanisch bijna zorgde ik voor mijn kindje. 'k Was compleet uitgeput.

Toen kreeg ik ook een ontsteking op mijn knip en ik kon alleen maar denken "waarom wou ik ook alweer zo jong moeder worden". En beschamend genoeg, heb ik mezelf zelf de vraag gesteld waarom het eigenlijk in de 2de ronde al raak was. Had ik helemaal niet verwacht (ik nam al 7jaar trouw de pil).

Geleidelijk aan begon ik me aan te passen aan de situatie, ik overleefde kerst en nieuwjaar met een baby van 6 weken.

Ik begon de eerste brabbelgeluidjes en lachjes te koesteren maar toch was het nog niet zoals ik me had voorgesteld, ver van zelfs.

Ik kon alleen maar denken dat ik mijn vrijheid kwijt was en dat ik veel te weinig was uitgeweest en veel te weinig van het leven geprofiteerd had (ik ben 26, bevallen op mijn 25).

Na een toevallige bloedafname kwam ik erachter dat mijn schildklier veel te vlug werkt. Dat verklaart het overhoop zijn van mijn hormomen. Ik heb het braafste kind ter wereld! Hij is knap en lief en ik merk dat ik er meer van geniet nu hij af en toe naar de crèche gaat. 'k Heb mezelf even wat tijd kunnen geven. En ik voel dat het nu helemaal de goeie richting uitgaat, m'n ventje mogen ze me niet meer afnemen, nee.

Maar de gevoelens herken ik - helaas- maar al te goed. Ik had 7 jaar geleden een depressie ten gevolge van een breuk met mijn allesbeste vriend (heel erg veel gebeurd) Ik ben toen door het lint gegaan met gevolg dat ik hem nu al 7 jaar niet gezien heb. Ik liet hem weten dat ik een zoon had en hij antwoordde, voor het eerst en zoveel jaar.

Jammergenoeg kon ik erna weer niet stoppen met mailen (-->hormomen) en kreeg ik natuurlijk niets terug. Dus nu moet ik denken. Ik heb een goed gezin, een vriend van wie ik zielsveel hou en een kind dat gezond is en zijn ouders graag ziet. En genieten, dat moet ik leren.

Piekeren afleren. (Door de 'vriend' in kwestie verloor ik mijn maagdelijkheid, ik was niet verliefd maar keek naar hem op, ik vertrouwde hem volledig. Hij was wel verliefd op mij en prees me de hemel in. Toen ik na een jaar nog twijfelde over mijn gevoel, sneed hij alle contacten door. Weg vriend, weg vriendenkring, we grond onder mijn voeten en daar was de depressie... controleverlies... net als nu...)

Vooruit denken en controle terugwinnen moet ik doen. En misschien jij ook? 't Is moeilijk en soms voel je je niet normaal. Maar de band tussen jou en je kind komt wel, ook al voelt het nu niet zoals je dacht dat het had moeten voelen.

 

lieve biccy.
je verhaal doet me zo aan mijn eigen verhaal denken, bij mijn zoontje (na bijna 5 maanden) heb ik precies hetzelfde meegemaakt als jij, ik heb al een verleden met depressies en slik hier ook al jaren depressiva voor. Ik keek zo ontzettend uit naar ons tweede kindje het leek me zo leuk met zijn viertjes, maar dat viel uiteindelijk toch erg tegen. Ik had echt een hel van een bevalling waarbij ik heel ziek ben geweest (continu overgeven)en ik erg veel bloed ben verloren, ruim 2 liter, ik heb door een fout van het zkh geen transfusie gehad terwijl ik die wel had moeten krijgen dus mijn lichaam moest het allemaal zelf oplossen. Ik was continu hondsmoe die eerste weken en stond te tollen op mijn benen. Ondertussen moest mijn man weer gewoon werken en begreep er niks van hoe ik me voelde, mijn zoontje huilde ook nog eens ontzettend veel omdat ie last had van krampjes. talloze soorten voeding geprobeerd maar niks hielp. Ook had mijn dochter er erg veel moeite mee dat ze in een keer de aandacht moest delen, ze was erg dwars naar mij toe en ik had het gevoel een heel ander kind te hebben. Kortom ik vond de eerste weken er helemaal niks aan, was doodmoe en heb wel vaker dan eens geschreeuwd waar ik aan begonnen was en dat ik dit niet meer wilde. Maar geloof me het wordt beter, na enige tijd begon de kleine ritme te vinden, mijn andere dochter begon te wennen en ikzelf was na 3 maanden weer redelijk op de been. En nu kan ik pas echt genieten van mijn kleine vent, ik vind het zo erg dat ik niet van mijn kraamtijd heb kunnen genieten maar ben zo blij dat ik dat nu wel kan en kan ook niet meer indenken dat ik me zo voelde....
Nu ben ik zelfs weer aan het werk en die afleiding doet me ook goed, helaas is mijn zoontje de laatste weken wel erg vaak ziek en krijgen we daardoor weinig nachtrust maar ook dat went wel weer.
Het is gewoon een hele zware tijd, en als ik dan verhalen van andere mensen om me heen hoorde en las die echt op een roze wolk zaten dan schaamde ik me en voelde me erg rot daardoor, waarom kon ik niet genieten.
Het hielp mij enorm om eerlijk te zijn tegen mijn naasten over hoe ik me voelde en een beetje begrip te krijgen van de mensen om me heen.
heel veel sterkte en praat erover, en als je het echt niet meer ziet zitten ga naar je arts/psycholoog.
liefs Meisje26

 

Wat ontzettend vervelend dat je je zo voelt. Hoe gaat het nu met je?
Ik herken het niet, maar denk dat wel meer mensen het zo voelen. Maar toch denk ik dat je het misschien even moet aankaarten bij je ha en desnoods hulp bij moet zoeken zodat je er niet te ver in wegzakt.
Ik wens je heel veel geluk en liefde! Misschien met je man praten en je gevoelens uiten. Misschien kan hij je helpen, ook om niet 'weg te lopen' voor de verzorging van je kindje.

 

Hoi biccy,
goed dat je aan de bel hebt getrokken! Feit dat je ondanks alles toch zo goed voor je kindje zorgt, getuigt van heel veel liefde voor je kindje, ook al voel je dat zelf zo niet.
Voel je niet schuldig en gooi alles er maar uit. Moeder worden is erg heftig. Onthou dat jij er ook niet om hebt gevraagd om je nu zo te voelen. Het liefst zouden we allemaal op een roze wolk zitten, maar de realiteit is nu eenmaal anders (wie die roze wolk heeft uitgevonden.....)

Heel veel succes!

 

Hoi Biccy,

Ik heb niet alles doorgelezen maar wil je alleen even zeggen dat ik heel veel herken. Op de een of andere manier word je tijdens je zwangerschap aangepraat dat een bevalling magisch is, en de kraamtijd leuk, en dat je direct een geweldige band met je kind hebt, en dat er geen wolkje aan de lucht is.

Ik ben met een spoed KS bevallen vanwege HELLP van een prematuur en dysmatuur kind, onder volledige narcose, en heb mijn kind de eerste dagen niet eens bewust meegemaakt. daarna zo moe, hormonen, ziekte, HELLP nasleep etc, dat ik het eerste jaar niet genoten heb. Hoezo roze wolk? Alles voelde als werk, als een taak, waar ik geen puf voor had (heb ook een depressie verleden, dat helpt ook niet). Praat hierover met je man, voel je niet schuldig, en neem de tijd en rust die je nodig hebt. Ik heb bv niemand in de kraamweken gehad, kon en wou de drukte niet aan, en heb heel veel gehad aan de rust en tijd met mijn dochtertje. Ik ben nu helemaal dol en verliefd op haar, dus een band bouw je uiteindelijk wel op, ook als hij er niet vanaf dag 1 is. Ik heb nooit vanaf dag 1 dat oer-gevoel gehad van:" Dit is mijn kind, ik hou van haar en zal mijn leven voor haar geven" . Dat groeit. Neem je tijd, neem rust, breng tijd door met je kind, bespreek het met je man dat hij taken van je over moet nemen (is ook leuk voor de band tussen man en kind!) en dan komt het goed. Vraag hulp als je het moet hebben.

Ik ken meer vrouwen die de zwangerschap, bevalling en tijd erna hebben beleefd zoals jij en ik dan de roze-wolk verhalen. Laat je niets aanpraten. Je bent niet abnormaal.

 

Ook ik heb niet alles gelezen maar wil ook graag even reageren.

Ik herken ook heel erg je verhaal.
Hier: 2 mk'en, 1 bbz en toen zwanger van L.
Met ruim 34 weken opname ziekenhuis ivm dysmaturiteit. 37 weken inleiden wat niet lukte. L. kon dat niet aan dus een spoed sectio...

Daarna moeten herstellen en ons ventje heeft in totaal 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Met ruim 2200 gram mocht hij naar huis en toen begon de ellende. Ik voelde in het begin zowiezo al weinig verbondenheid ivm de afstand tussen L en mij. Liet mijn vriend ook liever het werk doen... ik was moe, moe van het verwerken, herstellen en de ritjes op en neer naar het ziekenhuis.
Eenmaal thuis hadden we een zwaar ontevreden en ongelukkig kindje. Huilde bijna de hele dag.
Ik kón gewoon niet meer, wilde weg en nooit meer terug komen, terwijl ik zo veel van L hield! Ik heb mijn vriend gesmeekt om het ziekenhuis te bellen dat ze mij moesten komen halen.
En ohhh wat had ik een spijt!

Toen L een week of 6 was lag hij al weer ruim een week in het ziekenhuis omdat ik tot rust moest komen en weer rustig vertrouwen in mezelf en L moest krijgen. Hij mocht (uitbreidend) dagdelen naar huis. Tot we een liesbreuk ontdekte.

Uiteindelijk bleek de liesbreuk hier het hele probleem te zijn geweest. Na de operatie werd hij steeds meer tevreden en gelukkiger!

Ons ventje is nu 4 maanden en ik smelt helemaal als hij héél verleidelijk en zogenaamd verlegen naar me kijkt! Ben zo trots op hem... hij heeft van ver moeten komen zeg maar.

Ik hoor van verschillende mensen dat die roze wolk helemaal niet zo roze is zoals veel mensen doen geloven. Je bent daar echt niet de enige in!! Niet iedereen is een "geboren" moeder Ikke zéker niet. En toch durf ik nu van mezelf te zeggen dat we het heel goed doen. Zéker na wat we allemaal hebben meegemaakt en wat we hebben moeten verwerken. Vergeet dat niet... ook jij hebt een boel te verwerken en de tijd nodig te herstellen!
Praten met iemand is heel belangrijk. Ik persoonlijk vond mijn psych verspilde moeite... ik praat gemakkelijk en met iedereen die het wil horen dat scheelt een boel.

Ik was ook bang om in het hokje "probleem gezin" terrecht te komen. Ik had tenslotte elke 2 weken een huisbezoek van het cb. Maar niets is minder waar. Die vrouw van het CB is een topwijf!! En ze heeft me zo ontzettend veel geholpen (al was het maar een knuffel geven)

Soms heb ik het nog moeilijk hoor. Maar ik denk dat dat er bij hoort. Een kind kan natuurlijk niet 24/7 vrolijk zijn. Maar als ik hem dan sochtends om 6 uur hoor spelen en kletsen in bed dan weet ik weer waarvoor we het hebben gedaan.

 

Na 2 uur de voedingen? onze dochter krijgt om 23:00 á 24:00 uur haar laatste fles en dan weer om 06:00 á 06:30 uur dit doen we al vanaf haar eerste nacht.
dat lijkt me behoorlijk zwaar als je s´nachts gaat voeden, ik hoor wel vaker dat mensen dat doen maar wij laten onze meid gewoon slapen vindt het zo zielig om haar wakker te maken.
Ik hoor ook weleens dat sommige baby´s s´nachts om de 2 uur wakker worden, ik kan me daar niets bij voorstellen.

 

He Biccy, hoe gaat het nu met je? Heeft de hulp die je gezocht hebt al enige verandering gebracht? Voel je maar niet schuldig, je kunt er niets aan doen! Het is beter dat je nu hulp zoekt en dat je kleintje er zo goed als niets van merkt en dat je straks ook lekker kunt genieten van je kindje. En dat komt.. echt!!
Veel sterkte!

 

Niet elk kind (de meesten) slapen direct door.

 

Dubbel dus. Maar goed om te horen dat hij begint te lachen!
En over het doorslapen: dat het vanaf dag 1 gaat, dan ben je echt wel uitzonderlijk, maar wie weet hebben jullie zeer binnenkort ook wel geluk! Als je kindje steeds ietsje later wakker wordt, dan zou het misschien een moment zijn om de laatste voeding wat op te hogen, dan zou hij door kunnen gaan slapen. En een speentje heeft hier ook wonderen gedaan. Daar konden we goed mee rekken (hij huilde niet hoor!) en ineens ging hij doorslapen.
Ik hoop het ook voor jullie heel snel, want meer slaap zal je ongetwijfeld ook veel goed doen.

 

Wat een herkenbaar verhaal!!!
Hier is een roze wolk ook ver te zoeken.
Kleine huilt veel, in het ziekenhuis gelegen, waarschijnlijk kma, reflux...
Soms vraag ik me af wanneer het nou eens ophoudt en wanneer het genieten kan beginnen