3 kinderen, 2 rustig, 1 in bepaalde situaties erg druk. Niet vervelend, maar kan voor andere mensen wel eens irritant zijn denk ik. Gisteren waren we een paddenstoelentocht aan het lopen, het was erg druk. Jongste was enthousiast, laarsjes aan en lekker rennen. Daarbij was hij soms best wat wild (nooit naar andere mensen vervelend toe). Toch wel wat blikken gekregen en ik merk dat ik mijzelf dan voor hem ga verontschuldigen en eigenlijk baal ik daar van. Ik doe het laatste tijd vaker, maar vind dit eigenlijk helemaal niet nodig. Herkennen jullie dit? Hoe ga je hiermee om?
Hm nee ik doe dat niet als mijn kind druk is wel als ze bv iemand door hun enthousiasme voor de voeten loopt maar gewoon druk nee
Mijn jongste is ook zo, ik verontschuldig me wel als ze bv iemand bijna omver loopt ofzo, maar gewoon enthousiasme en druk rennen etc; nee, daar verontschuldig ik me niet voor en zeker niet bij een activiteit waar je zoiets kan verwachten. Ik zou bv niet met haar naar een museum gaan waar mensen verwachten dat het stil is; als ik daar plots met haar zou belanden, zou ik me wel verontschuldigen maar bij een buitenactiviteit voor kinderen echt niet.
Het beste zou zijn om te zeggen: “goh heerlijk he om kinderen zo te zien genieten!” Weten de anderen dat jij het gedrag ook ziet en je blockt ze door het gedrag om te draaien. Als ze dan nog gaan zeuren kan je er tenminste wat van zeggen. Met rare blikken kan ik nooit zoveel. Ik weet hoe je je voelt. Bij mij kwam de ommezwaai toen ik mij bedacht hoe het voor mijn kind moet zijn als zijn moeder zich zou verontschuldigen over wie hij is en waar hij niks aan kan doen. Hij mag er ook zijn. Maar ik weet ook hoe moeilijk de blikken zijn en om er wat van te zeggen blijft lastig he
Nee ik doe dat niet meer maar wel herkenbaar. Als ik zuchtende blikken zie moedig ik haar juist aan. Erg eigenlijk he? Als jouw zoontje dus als een malle door dat bos rent en daarbij niemand voor de voeten loopt of niet tegen iemand aan botst en mensen kijken moeilijk of gaan zuchten dan ga ik dus zelf een stukje meerennen en gek doen Ik had dat dus ook heel erg en je hebt mijn topic daar wel over gelezen denk ik. Ik heb mede door de reacties daar een knop om weten te zetten. Sinds kort dus. Mijn kind is mijn kind en zij mag zijn zoals ze zich prettig voelt. Zolang ze anderen daar uiteraard niet mee tot last is. Ik verontschuldig mij niet en vraag haar ook niet om zich anders te gedragen. Wat @Regina88 zegt doe ik dus ook. Als ik een opmerking krijg over haar (meestal omdat ze veel kletst enz) dan roep ik: ja het is altijd zooo ontzettend gezellig met haar, nooit saai!
Nou dat is wat ik dus gisteravond ook ineens dacht. Hij is zo'n lief en gevoelig jongetje. Hij kan heerlijk spelen alleen en is enorm zorgzaam. Alleen bij teveel prikkels gaat het mis en toen hoorde ik het mijzelf zeggen en toen voelde ik zo'n spijt richting hem. Hij mag zijn zoals hij is, het is een fantastisch kind. Ik wil dat dus ook uitdragen naar hem en daarom ook niet meer mij verontschuldigen. Maar dat vind ik soms wel lastig. Heb al zoveel nare opmerkingen naar mijn hoofd gekregen, dat wil ik ook altijd een beetje voor zijn en dan ga ik maar weer uitleggen waarom hij zo doet. En ik wil dat niet meer.
Ja, dat wil ik dus ook gaan proberen haha. Hij liep niemand in de weg. Was op een gegeven moment wel een beetje aan het stoeien met zijn broer, maar ook dat moet kunnen (ze deden elkaar geen pijn, de oudste is heel lief voor zijn broertje). Ik hoor het mijzelf dan zeggen, maar wil inderdaad ook die knop om zetten. Hij is goed zoals hij is en ik ben niemand uitleg over hem verschuldigd.
Herkenbaar. Ik zeg dat inderdaad rustig ga maar lekker rennen, dat mag buiten nl. Ik zeg wel eens dat hij niet steeds mag gillen, maar spelen en wild doen prima. Het zijn nl. kinderen en dat de maatschappij daar tegenwoordig een andere eis aan stelt dan kinderen vanuit hun lichaam, blijdschap, enthousiasme voelen , tja dat is hun probleem. Een kind is geen mini volwassene en ik denk dat een heleboel volwassenen er van zouden opknappen als ze ook eens een stukje mee rende/ gek deden/ lachen.
Maar kinderen hoeven toch ook niet altijd rustig te zijn of rustig mee te lopen? Verontschuldigen zou ik dan ook echt niet doen. En bij plekken waar het echt niet kan dat ze druk gaan doen zul je er vast wel rekening mee houden toch.
Ja uiteraard. Voor zover mogelijk. Zo heb ik vanmiddag ook een dilemma. Man zit in het buitenland, dochtertje heeft een kijkles bij turnen. Normaal zou ik hem niet meenemen, maar vanmiddag geen oppas en dochtertje wil graag dat ik kom. Logisch ook. Dus denk dat ik gewoon heen ga. Wat ter afleiding mee ga en dan blijf zolang het goed gaat. Kan moeilijk nergens meer heen. En een turnles vind ik weer wat anders dan een museum oid.
Je zit dan in de turnzaal? Ik zou dan idd iets meenemen ter afleiding. Reisspelletje, iets om te kleuren oid.
Ja, in de turnzaal zelf, dus geen tribune oid. Dacht ook aan een bakje fruit en een kleurboekje (en in nood mijn telefoon).
Zo herkenbaar. Gister nog. We liepen ook in het bos. Op een bepaald stukje stonden een stuk of 10 vrij grote paddenstoelen. Platgetrapt! Zo zonde. Mijn zoon keek ernaar en was er echt beteuterd van. Vervolgens ging ie een meter verder staan springen en wild doen. En toen liep er een man en vrouw langs. Ze keken heel verontwaardigd naar ons. Ze zagen eerst die paddenstoelen en toen mijn zoon. Ze moeten hebben gedacht dat mijn zoon die paddenstoelen plat had getrapt. Die blik in hun ogen! Ik wilde roepen dat hij niks ermee te maken had. Maar ik zei niets. Ga me niet zitten verantwoorden. En toch voelde dat ongemakkelijk.
Ik zou gewoon gaan. Zolang je je maar houdt aan wat je zegt, hier een broertje van iemand die altijd mee is met het ophalen van zijn zus, hij is erg druk, geen problemen mee. Maar doet dingen die niet de bedoeling zijn, zijn moeder zegt er wat van, hij luistert niet, en dat was het dan en hij gaat lekker zijn gang. Dat is dus wel heel irritant . Dan wordt er nog wel achteraan gezegd: ja hij heeft ADHD. Sorry even mijn frustraties kwijt . Gewoon drukke kinderen heb ik geen problemen mee
Is idd ook heel anders. Q zat eerst op dansen, daar was ook af en toe een kijkles. Jongere broertjes en zusjes mochten het eerste dansje dan altijd mee doen (lees door de zaal rennen en gek doen). Daarna mochten ze ook nog wel mee doen of rennen, maar dan bij de bankjes voor de ouders en niet meer door heel de zaal. Misschien dat hij aan het begin ook wel mee mag rennen en daarna wat lekkers met afleiding. En iedereen, vooral met kinderen, snapt toch wel dat je kinderen niet vast kan binden.. Het ene kind is nu eenmaal drukker dan het andere. Q was altijd redelijk rustig, M is nu al het tegenovergestelde, kan geen seconde stil zitten. Ik ben stiekem altijd wel blij als ik andere zie met ook lekker drukke ‘ondeugende’ kinderen
@suus1983 Als ik een 'druk' kind overenthousiast zie rennen door het bos, de dierentuin of op het strand, druk kletsend en vol bewondering voor zijn omgeving word ik daar altijd blij van. Heerlijk zo'n ongeremd, puur en enthousiast kind dat zichzelf mag zijn. Als ik datzelfde kind overenthousiast in de supermarkt/museum/postkantoor hoor gillen probeer ik altijd zo vriendelijk mogelijk naar de bijbehorende mama/papa te knikken. Je kunt je kind nou eenmaal niet aan en uitzetten.... We zijn dus niet allemaal boos en verontwaardigd. Voor iedere boze blik is er waarschijnlijk ook iemand die je een glimlach bezorgd. En de rest mag je uiteraard gewoon negeren
Dus jij bent zo'n topmoeder die mij wel eens aankijkt met een knikje en een glimlach als mijn kind zich 'misdraagt' in een winkel? Super! Mede namens andere moeders met drukke kinderen; ontzettend bedankt! Echt waar, 1 knikje of lach maakt alle andere vervelende blikken meteen goed
Ik denk echt nooit 'corrigeer je kind eens'. Ik probeer altijd telepathisch over te brengen 'hou vol, het wordt vanzelf een keer bedtijd, en dan kun jij een kop thee drinken'... En dan probeer ik nu maar vast te bedenken dat ik die gedachte zelf vast heeeel vaak nodig ga hebben. Wat een schatjes he
Haha dat snap ik. Hij vroeg of hij door de zaal mocht rennen. Nou nee dus. Accepteerde hij prima. Wel het geluk dat grote broer mee was, die is eveb met hem naar de speeltuin achter het gebouw gegaan. Het ging dus goed.