Gefeliciteerd! Ik heb als enige op dit forum geloof ik geen flauw idee wie je bent. Maar toch van harte!
Gefeliciteerd! Ik ben een stille lezer en heb zo’n vermoeden wie je bent. Ik ben blij voor je en het komt goed!
Hoi allemaal, Hier ben ik dan weer, vanaf mijn echte naam. Ik ben een tijdje helemaal weg geweest. Heb toen tijdelijk het Nestkuiken-account aangemaakt, om dit mee te posten. Maar nu ben ik terug, gewoon weer met mijn eigen account, want ja.. Waarom niet? Ik heb een nogal bizar verhaal. Met mijn inmiddels ex-man heb ik een jaar in het traject gezeten i.v.m. PCOS. Op het moment dat ik besloot om bij hem weg te gaan, ontmoette ik iemand anders. In de eerste instantie helemaal niet handig, want ik had het idee om even alleen te zijn, maar zo liep het wel. 'Oké, dan even in mijn eentje wonen' had ik in mijn gedachte. Qua seks ben ik onvoorzichtig geweest met hem. Ik ben iets eerder met Clomid gestopt, vanwege persoonlijke omstandigheden en heb nooit Ovitrelle gespoten, dus ik was na een jaar voor mezelf tot de conclusie gekomen redelijk onvruchtbaar te zijn. Naïef, maar toch ook wel een logische gedachte. Als het mét Clomid + Ovitrelle niet lukt met een man met extreem goed kwaliteit zaad, waarom zou het dan wel lukken met minder Clomid en zonder Ovitrelle? (de maanden dat ik geen Ovitrelle spoot had ik geen eisprong en groeiden de eitjes uit tot cystes en moest ik vervolgens Duphaston slikken) De schrik van mijn leven had ik in de nacht van 24 op 25 april. Ik werd wakker met het gevoel; 'ik ben zwanger'. Ik weet niet wat het was, maar alles in mij dacht dat ineens. Ik besloot een test te doen, om van het gevoel af te zijn en weer rustig verder te slapen. Een zwangerschap was natuurlijk op dat moment niet persé de grootste wens. Maar die test was meteen positief. Het zweet brak me uit. 'Nee, nee, nee' heb ik hardop tegen die test gezegd. Dit gebeurt niet. Maar het is wel gebeurd. Al vrij snel na die gedachte, dacht ik ook; 'mocht het me gegund zijn, dan ga ik ervan genieten ook, in welke vorm dan ook'. Als ik het alleen had moeten doen, had ik het alleen gedaan. Die dag ben ik naar mijn werk gegaan, na een nachtje van zo'n 2 uur slaap. Ik voelde paniek en angst. Want ondanks dat de timing kut was, was ik me gigantisch gaan hechten aan dat tweede streepje. Echter had ik 0 symptomen. Nergens last van, ik voelde me volstrekt normaal. 'Dus het zal wel niet goed zijn'. Ik ben er in die eerste weken eigenlijk bijna standaard vanuit gegaan dat de eerste echo niet goed zou zijn. Diezelfde avond heb ik het aan mijn nieuwe liefde verteld, hortend en stotend en nog steeds volledig in paniek, en in de angst dat hij heel boos zou worden. Ik was immers degene die had gezegd; 'ah joh! Kan wel!' Hij schrok zich uiteraard helemaal dood, en was ook echt wel een uurtje van slag. Op het moment dat ik het hem vertelde, waren we ongeveer anderhalve maand serieus met elkaar en zat ik nog middenin mijn scheiding. Na dat uurtje gingen we naar de film, die hadden we al geboekt. Avengers: Infinity War. Die film duurde eindeloos, maar we hebben er wel allebei van genoten. Die tijd had hij ook echt nodig. Na die film kwamen we thuis, knuffelde me en zei hij: "Als dit ons echt gegund is met jouw verhaal, laat het dan maar komen". (uiteraard weer tranen bij mij, haha, stel je voor; 2 uur slaap, dit nieuws en een film van 3 uur!) Op 17 mei hadden we de eerste echo. Zoals ik al zei, ik was erg nerveus, want ik dacht echt dat het niet goed zou zijn. Ik was de eerste paar weken wel extreem moe, sliep ieder vrij uurtje, maar daar hield het op qua symptomen. Geen misselijkheid, niets. Maar wat schetste onze verbazing? We zagen niet één, maar twee prachtige kloppende hartjes. Ik ben op dit moment 8 weken zwanger van een gezonde tweeling. De volgende mega-schok. Deze soap lijkt niet te stoppen. We vinden het nog steeds heel spannend, maar zijn ook heel erg gelukkig. We zijn heel erg verliefd op elkaar, en dat lijkt nu beloond te worden met 2 baby'tjes. Het is ongelooflijk hoe we er al heel erg gelukkig mee zijn. We moeten nu een hele boel regelen. Hallo, ik had het idee om fijn even in mijn eentje te gaan wonen. Hatza; nieuwe man en 2 kinderen! Ja, zo kan het lopen blijkbaar allemaal... Dus nu hard op zoek naar een woning in het dorp bij mij, een auto, alles. Ik voel me verder helemaal goed. De verloskundige zei nog; 'het zijn er twee, je zult je wel extréém zwanger voelen hè?' Maar eigenlijk voel ik me gewoon mezelf. Niet echt ergens last van, behalve dus die extreme vermoeidheid die ik zo'n twee à drie weken heb gehad. Eigenlijk is die overigens nu ook wel weer weg. Heb nog wel veel slaap nodig, maar dat houdt meer in dat ik er 's avonds vroeg in ga. Kan wel weer gewoon een dag wakker zijn zonder middag nappie. Omdat het dus een tweeling is, waren we meteen klaar bij de verloskundige en mochten we meteen door naar het ziekenhuis, afdeling gynaecologie. Volgende week vrijdagochtend heb ik dus alweer de nieuwe echo. Heel spannend, vind ik weer. Zeker omdat de vermoeidheid nu wat af lijkt te nemen en ik ook nog steeds geen vleugje misselijkheid heb gevoeld, begin ik me toch al snel weer af te vragen: klopt dit wel? Maar goed, dat is dus het verhaal. Niet bepaald in een notendop. Maar dat hadden jullie wel verdiend. Ik had in het Nestkuiken-account zoooveel lieve PB's gehad en iedereen was ook nieuwsgierig wie ik was. Ook al ben ik blijkbaar slecht in het aanmaken van een fake account, want er waren er best een aantal die het geraden hadden, maar goed, lekker boeiend. Ik was het dus inderdaad. Iedereen heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes! <3
Ik zag jouw naam voorbij komen en dacht, even spieken hoe het met haar gaat. Ben jij het gewoon!!! Whaaaaattt!!! Wat super duper awesome.o cool zeg! En logisch dat je in shock was, dat mag ook! Heel bizar maar oh zo mooi! Alle liefde en geluk♡
Wauw wat een verhaal!! Maar het is je echt gegunt!! Van harte gefeliciteerd met jullie aankomende wondertjes!! Geniet ervan