Laat ik als eerst zeggen dat mijn vriend een superpapa is. Voor de twee oudste dan. Maar met onze nieuwe baby.... Ze is nu 2 maanden en hij heeft nog nooit een luier verschoond. Nu weet ik van de andere 2 dat hij niet zoveel heeft met pasgeboren baby's. Nog zo mini en kwetsbaar. Nou ja prima, dat kan. Maar nu begint het mij wel te irriteren dat ik zo nooit wat ademruimte krijg. Net bijvoorbeeld. Baby voelt zich niet zo fit. Gisteren gevaccineerd en vanaf een uur of 19.00 beginnen de huiluurtjes /clustermomenten van de avond. Dus om 18.00 wilde ik even wat frisse lucht voordat ik aan de clusteravond met de baby begon. Plus ik was moe na een hele dag met 4 kinderen (ook vriendinnetje van de oudste op bezoek gehad). Vriend heeft de hele dag met een vriend geklust en was net thuis gekomen. Ik wilde even lekker alleen in alle rust de hond uitlaten. Ik geef baby aan mijn vriend en vertrek met de hond. Na 15 minuten belt hij mij op dat ik meteen naar huis moest komen want de baby houdt niet op met huilen. Kom ik thuis, geeft hij de baby aan mij en meneer vertrekt meteen naar boven om "even bij te komen ". Om 20.00 heb ik maar de oudste 2 naar bed gebracht, (met een huilende baby in de draagzak) omdat vriendlief ondertussen in bed in slaap was gevallen. Nu is het 22.00, baby slaapt eindelijk en kan ik de afwas nog gaan doen Het begint mij nu toch wel te irriteren dat bij elk kikje de baby wordt doorgeschoven naar mij. Ik wil ook een keer een wandeling maken in mijn eentje om mijn hoofd te legen. Als hij die 20 minuten niet eens aan kan, houd ik mijn hart vast voor als ik weer avonddiensten ga werken over een maandje. Want baby is ook nog eens een flesweigeraar . Zo. Sorry voor het lange verhaal. Maar het lucht wel op Ik heb hem net trouwens geprobeerd wakker te maken en toen zei hij: "ja sorry ik kan gewoon niet tegen dat gekrijs ik raak er helemaal van in de stress" Wat moet ik hier nou mee?
Op je strepen gaan staan. Kom op, hij wist wat een baby inhield, nu moet hij een man zijn en ervoor zorgen en jij moet dat gedrag dus niet accepteren.
Muziekje aan, goede oordoppen op en buidelen en troosten. Zo ben je er wel maar komt het net ff wat minder heftig binnen (zo deed ik het. In de draagdoek als helemaal zat was )
Wat moet je hiermee? Jij niks, je vriend moet er iets mee. Ik kon absoluut niet tegen gehuil van mijn baby's, maar ik ben hun moeder en zette me er dus toe (met moeite, en oordoppen om her minder hard te horen dat hielp ook.. was pure overprikkeling) . Ik koos voor hen, en ben dus verantwoordelijk voor hen. Je vriend moet beseffen dat zichzelf op de tweede plek moet zetten. Je moet trouwens wel iets: stoppen met hem faciliteren. Help hem met een strategie bedenken en neem dan niet meer alle zorg zelf op je.
Misschien praten erover. Wat jij voelt en verwacht en nodig hebt, hij is moe na een dag klussen maar beseft hij ook dat jij gaar bent? Niet om het goed te praten hoor maar praat. Denk dat ik persoonlijk de baby in de wagen had gelegd als dat natuurlijk helpt en was gaan lopen met wagen en hond en mn vriend had gevraagd de afwas te doen. Dan ben je samen optijd klaar. Maar goed was er niet bij dus misschien geen goede oplossing.
Euh ja. Ik heb ook niets met baby's en ik kan ook niet tegen gekrijs (wie wel?), maar zo werkt het toch echt niet als je bewust aan kinderen begint. Hoe ging dat dan toen de andere kinderen baby waren?
Maar ze wou juist even ALLEEN de hond uit laten, niet met een baby in de kinderwagen. Ik vind dat je vriend zich gigantisch aanstelt, wat ballen moet kweken en ook gewoon voor de baby moet zorgen.. Het is belachelijk dat hij dat niet eens 15 minuten kan
Ja, ook zo volgens mij. Het is alleen de eerste maanden dat hij zich zo gedraagd. Dus ik denk dat ik het daarna snel vergeet, omdat hij die tijd 'inhaalt' als het ware.
Bedankt voor jullie reacties, fijn om van buitenstaanders te horen dat ik níét gek ben en hij zich aanstelt.
Het is nog 1 ding dat hij van slag raakt van een huilende baby, maar waarom de afwas er dan nog staat is mij een raadsel. Dat soort zaken is niet akkoord. Als hij jou constant de baby geeft, dan moet hij veel meer doen qua huishouden en andere kinderen. Juist omdat je weet dat dit gedrag eindig is, moet hij nu andere zaken oppakken anders val jij om en dan is iedereen echt ver van huis. Ik zeg trouwens niet dat niet dat ik het akkoord vindt dat hij zich zo terug trekt van de baby, ik ben het daar op zich niet mee eens. Maar zeker niet als hij elders zijn verantwoordelijkheid niet neemt.
Eens met bovenstaande reacties. En als aanvulling; hij zou op zn minst zn uiterste best kunnen doen om het jou zo makkelijk mogelijk te maken door bijv in ieder geval de afwas te doen of andere huishoudelijke taken. Ik herken namelijk mijn eigen man een beetje in de jouwe maar als compensatie deed ie zóveel in het huishouden. En idd bij ons duurde het ook maar een paar maandjes.
Niet oké hoor. Ik kan zelf niet tegen huilende baby's (=stress) maar ja hé, wij hebben zelf voor kinderen gekozen en ze moeten toch getroost worden. Vaak wisselden wij af en de ander die niet met de huilende baby bezig was deed dan het huishouden. Want dat zou mij nog meer irriteren: dat je niet eens 20 minuten alleen weg kan (wat al stom is, vooral dat hij je ook gaat bellen! Bel jij hem als je baby niet stil wordt?) maar dat hij dan ook nog gaat slapen! Doe dan tenminste nog het huishouden zodat ik mij volledig op de baby kan focussen! Lijkt mij logisch dat jij ook af en toe even ruimte voor jezelf nodig hebt. Ik zou op mijn strepen gaan staan en het gewoon eisen. Doei.
Mijn zwager was er ook zo één. En mijn schoonzusje viel ook om. Uiteindelijk heb ik een pittig gesprek met hem gevoerd. Misschien niet helemaal mijn plek, maar goed. Hij ziet mij echt als grote zus en neemt dingen wel van me aan. En ik houd van hem en (dus) ook van zijn vrouw en kind. En het kon zo echt niet langer. Hij heeft dus een harde mentale schop onder zijn kont van me gehad. Mijn schoonzus had het hem echt ook al geprobeerd uit te leggen. Maar toen hij het van mij hoorde, kwam het pas echt binnen. Ik vind dat je eerst met hem in gesprek moet gaan. Als hij het na een kwartier al niet trekt, moet hij zich eens indenken hoe een hele dag voor jou is. Als het niet lukt, zou je misschien kunnen kijken of er iemand anders is die het kan inprenten bij hem. En ik zou zeker binnenkort een middag of avond plannen dat jij weg gaat, hij zal er toch aan moeten wennen na je verlof. Dan kan hij ook niet bellen.
Misschien wilde vriend ook even alleen zijn na een dag klussen. Is 1 kant van het verhaal he. Communicatie is vast een deel van de sleutel
Vriend kreeg afwisseling van zijn dagtaak. Dan is het niet meer dan normaal dat TS dat ook kreeg. En zelfs áls hij dan absoluut de baby niet wilt nemen (wat ik absurd vind), dan had hij wel het huishouden kunnen doen.
Ik vind het jammer dat het zo gegaan is. Blijkbaar hebben jullie allebei slaap tekort en rust nodig. Misschien heeft je vriend heel veel gewerkt deze week. Ik ken jullie situatie niet echt heel goed om een oordeel te geven. Ik hoop dat jullie eruit komen. Dit is niet echt fijn voor jullie relatie en voor de kinderen.