op 15 juli 4 uur snacht's werd ik wakker met een erg onrustig gevoel.Ik wou toen even een warme douche nemen om te ontspannen echter heb ik dat niet gehaald.Ik kreeg zoveel pijn dat ik mijn man heb wakker gemaakt en onze nachtmerry kwam uit.Met spoed naar het ziekenhuis, we zijn nog geen 5 minuten binnen en mijn vliezen braken en dat met ruim 23 weken.Ik kreeg weeen remmers en de bevalling bleef uit.Omdat we zwanger zijn van een 2 eiige tweeling was het van belang dat onze eerste zoon zou blijven zitten ondanks dat het voor hem te laat zou zijn.Dat was heel zwaar want hij bleef vruchtwater aanmaken en leefde gewoon en toch wist je dat hij het niet zou halen.Na 3 dagen begonnen toch de weeen en s 'avonds om half 12 is onze zoon Thomas (18-07-2008 - 19-07-2008)geboren.Zo mooi, zo compleet en toch zo verdrietig.Hij heeft 1uurtje geleeft onze kleine stoere man die nog 3 dagen voor z'n broer is blijven zitten. Na 12 uur stabiel te zijn geweest ben ik de o.k. in gegaan om mijn baarmoedermond af te binden met een bandje zodat mijn 2e zoon zou blijven zitten. Na een week ziekenhuis en 1 bevalling verder gebeurd het, ik werd van de weeenremmers afgehaald omdat ik al 4 dagen stabiel ben en richting zaal zou gaan en vanaf het moment dat de weeenremmers gestopt zijn begon de pijn te komen.de artsen vragen of het weeen zijn alleen is deze pijn heel anders en maar op 1 plek en opeens braken de vliezen uit het niets en toen wisten we het we gingen ook onze 2e zoon Daniel (22-07-2008)verliezen. Onze andere kleine stoere man Daniel is tijdens de bevalling overleden.Ze waren zo verschillend, Thomas met donkere haartjes en onze Daniel was witblond maar allebei zo mooi. We hadden voor Thomas al een uitvaart geregelt en dan moet je er weer een regelen.We hebben het gelukkig nog zo kunnen regelen dat onze mannetjes samen als een echte tweeling in een mooie mand een welverdiende en mooie uitvaart kregen. Het is zeer verdrietig allemaal en ik mis mijn mannetjes....De pijn zal niet minder worden maar we zullen ermee moeten leven. Deze mannetjes hebben er wel voor gezorgt dat mijn man, ik en onze familie zo dicht bij elkaar zijn gekomen dat we zeker weten dat hun leven een doel heeft gehad, en ze ook altijd een deel van ons leven zullen zijn. Zij hebben er immers voor gezorgt dat mijn man papa is geworden en dat ik mama ben geworden en dat onze broers en zussen ooms en tantes zijn geworden en dat onze ouders opa's en oma's zijn geworden. Renate
Wat een verlies...wat een tijd tussen hoop en wanhoop...tussen hemel en hel... Heel veel sterkte in de komende moeilijke periode! Woorden schieten tekort...ik zwijg...en de tranen rollen over mijn gezicht...Thomas en Daniel bij al die andere sterretjes....
O Renate wat een nachtmerrie een rare pijn die je niet echt kon plaatsen was het begin van een hele nare zware tijd dat jij je twee mannekes Thomas en Daniel moet missen hier in de mensen wereld. Er zijn weer twee sterretjes aan de hoge hemel bij gekomen twee stoere jongens zijn dat. En dat zijn jou jongens. Vergeten zullen ze nooit niemand kan deze tweeling vergeten een plekje in ieders hart is gemaakt voor de jongens. Mooi hoor dat er zoveel mensen zo dicht bij jullie staan en mee leven het gewoone leven gaat zo vaak zo snel weer door dat je het gevoelhebt er echt alleen voor te staan. maar hier zijn wij en je kunt altijd van je afpraten er is er altijd wel 1 die luistert. Voor de komende tijd heel veel sterkte en kracht om door te gaan met leven. liefs miriam en een vlinderkus van Danique*
jeetje renate, wat een nieuws Mogen jullie kleine engeltjes goed over jullie waken, ik jullie hartje zullen ze steeds bij je zijn. Veel sterkte in deze moeilijke periode meis
Jeetje... Woorden schieten tekort zeg... Wat een afschuwelijk verhaal... Heel veel sterkte de komende tijd,er is niks zwaarder in het leven als je kinderen verliezen! Mariska
Wat een verschrikkelijk verhaal zeg! Woorden schieten te kort, de tranen rollen over mijn wangen! Want vreselijk om allebei jullie mannetjes te moeten verliezen! Heel veel sterkte! Liefs Ster
Lieve meiden, Bedankt voor alle lieve woordjes. Het doet me goed,het is natuurlijk zo dat het mijn verdriet niet wegneemt maar het is een hele fijne steun. Nu 5 weken later is het nog altijd moeilijk en ik mis mijn mannetjes echter begin ik wel weer positief naar de toekomst te kijken en hoop dat we snel weer zwanger mogen worden.Ik pak in iedergeval mijn leven weer een beetje op en begin weer met 2 halve dagen te werken.Verder hoop ik dat iedereen hier in de toekomst heel wat mooie baby's op de wereld mogen zetten....want ze zijn zo gewilt Groetjes Renate
Gelukkig renate dat je zoveel veerkracht hebt al zal het zeker op momenten echt nog heel moeilijk zijn. Ik hoop dat jullie weer snel zwanger mogen zijn!
Hallo meiden, Gisteren zijn we weer naar het ziekenhuis geweest en er is een hoop duidelijk geworden.Mijn baarmoedermond is gewoon te zwak en we hebben groen ligt gekregen om weer zwanger te worden echter als ik dan zwanger ben dan moet er zo spoedig mogelijk een bandje om mijn baarmoedermond gelegt worden, best een eng idee dat het dus nog een keer kan gebeuren. Die vreemde pijn die ik had bij de bevalling van Daniel blijkt een scheur in mijn baarmoeder te zijn geweest en Daniel is via die scheur ter wereld gekomen(Het bandje om mijn baarmoedermond was nog intact)Ook die scheur zal een zwakke plek blijven. We zijn wel erg blij dat we het weer mogen proberen maar ik ben pas gerust als ik een gezond kindje in mijn armen kan sluiten.We hebben in ieder geval nog een lange weg te gaan met veel heel veel ziekenhuis bezoeken, toch willen we zo snel mogelijk weer zwanger worden. Liefs Renate
Heel erg veel succes ermee. En wat een naar nieuws maar wel fijn dat je groen licht krijgt kun je weer verder kijken naar een toekomst knuf miriam
Ik snap je verhaal zo goed... Dit is mijn verhaal... Ik ben Desiré, ik ben 13 oktober bevallen van onze zoontjes Sem en Thijs na een zwangerschap van 23 weken en 3 dagen. Na 22 weken en 2 dagen had ik ineens vreselijke buikpijn en verloor ik wat slijm en bloed. Na een controle in het ziekenhuis bleek dat het weeën waren en dat mijn baarmoedermond 1 cm verstreken was. Onze wereld storte in! Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en kreeg zetpillen die mijn baarmoedr wat rustiger moesten maken en moest bedrust houden. Uiteindelijk kreeg ik zondag 12 oktober hele heftige weeën en bleek dat ik 1 com ontsluiting had. Na 18 uur afzien van de pijn en een aantal mislukte ruggenprikken werd Sem geboren. Ik werd direct achterover gelegd en kreeg weeënremmers toegediend om te proberen of de tweede wilde blijven zitten, maar helaas... mijn vliezen sprongen direct daarna en 8 minuten later werd ook Thijs geboren. Sem heeft 1 keer geprobeerd adem te halen maar overleed direct daarna. Thijs heeft nog 58 minuten geleefd voor ook zijn hartje ermee stopte. Echt vreselijk.... Wij hebben de volgende dag onze kindjes mee naar huis genomen en ze gekoeld samen in het bedje in de kinderkamer gelegd. Daar hebben ze nog 4 dagen gelegen. Regelmatig gingen mijn man en ik naar ze kijken, tilden we ze uit bed en gaven we ze kusjes. Vrijdagavond hebben we ze overgelegd in 2 witte kistjes en zaterdag zijn ze gecremeerd. We hebben Het land van je ogen dicht gedraaid en na afloop hebben we balonnen opgelaten voor ze... Eenmaal thuis viel er iets van ons af, we waren zo geleefd heel de week. We dachten nu rust te nemen samen om te beginnen met de verwerking, ware het niet dat ik heftig bloedverlies kreeg en een week na de bevalling weer terug in het ziekenhuis lag met een heftige infectie in mijn baarmoeder omdat er eengroot stuk placenta was blijven zitten. Dit hebben ze onder narcose verwijderd en mijn baarmoeder schoongemaakt. Een dag later mocht ik weer naar huis en moest het nu goed gaan. Daarop volgde de stuwing in mijn borsten, waar je dus ook niet op zit te wachten en vervolgens kreeg ik hoge koorts en bleek dat de infectie toch niet helemaal verdwenen was. Nu na een hefige antibioticakuur kan ik eindelijk zeggen dat het lichamelijk wel weer gaat. Het verlies en het verdriet daarentegen is enorm. Wat een leegte.... Je buik is weer plat, je voelt geen schopjes meer, maar het kamertje is ook leeg. Alles was klaar om die 2 kleintjes te ontvangen thuis. Het besef dat de kamer nog lang leeg zal blijven is niet te accepteren. Ik weet niet hoe je zoiets ooit een plekje moet geven en weer vertrouwen kunt hebben in ooit een nieuwe zwangerschap.