Hallo iedereen, Ik wil hier even mijn verhaal kwijt. Op 18 april vernemen we via een test dat we zwanger zijn. De blijdschap kan niet op. We willen het zo snel mogelijk aan iedereen vertellen, maar houden ons nog een beetje in. Tegen 1 mei weet iedereen het en iedereen is heel blij voor ons. 2 mei: bloedverlies. Ik ben 6 weken ver. We gaan naar de spoedgevallen, na 5 uur wachten en onderzoeken, nemen ze me mee voor een echo. Daar blijkt alles in orde te zijn. We verwachten een identieke tweeling. We zijn super blij, en super ongerust. De gyne verwittigd ons onmiddelijk dat het een hele zware zwangerschap zal worden. Ik krijg onmiddelijk hormonen voorgeschreven om een miskraam te vermijden en ik moet heel veel rusten. Werken mag ik niet meer en ik het huishouden ook al niet. Ik mag zelf niet om de hoek gaan om brood te halen. Geen leuk vooruitzicht, maar we doen alles voor onze tweeling. Om de 2 weken hebben we controle bij de gyné of vroedvrouw. Alles is telkens in orde. Tot op de 22 ste week. Ik bel naar de gyné omdat ik onze meisjes niet veel meer voel bewegen. We mogen dezelfde dag nog langsgaan. Daar vernemen we dat onze twee meisjes zijn overleden. Ze hebben gemeenschappelijke placenta en die is in week 22 beginnen doorslaan. Hij gaf meer voedsel aan Luna en niets meer aan Lina. Ze zijn allebei gestorven aan een hartinfarct zegt de dokter. De dag erna (woensdag) moet ik terug naar het ziekenhuis om de abortuspil in te nemen. Zodat alles zijn natuurlijke gang gaat en dat mijn lichaam geen shock krijgt. Ik moet volgens de dokter vrijdag bevallen. Het is zo lang wachten tot de bevalling. Voor mij lijkt het een eeuwigheid. Nog zwanger rondlopen, maar geen leven meer in je dragen, maar toch weten dat je ze nog draagt. Heel moeilijk. Vrijdag om 4 uur heb ik zin om naar het toilet te gaan. Ik had al een beetje weeën, maar ik dacht te kunnen wachten omdat ik 3 uur nadien toch naar het ziekenhuis moest. Ik zit nog niet op de wc, en mijn water breekt. Niets anders dan bloed (dat wisten we eigenlijk al, want ze hebben op dinsdag een vruchtwaterpunctie gedaan voor onderzoeken). Binnen de 15 minuten zijn we in het ziekenhuis. Daar krijg ik onmiddelijk mijn epidurale. Ondertussen verlies ik veel bloed. Ik raak in shock. Bloeddruk = 5/1 Ik krijg hemoglobine en een bloedremmer. Het gaat al wat beter. Om 12 uur 30 begin ik terug hevig te bloeden. Ik vraag aan mijn man om eens te kijken ondertussen, en hij zegt niets. Hij gaat onmiddelijk in de gang en begint te roepen achter onze gyne. Het handje van Lina stak eruit. Ik ben beginnen persen en om 12.38 uur is Lina geboren. 28 cm en 325 gram. Om 12.41 uur wordt Luna geboren. 28 cm en 435 gram. Ik had tegen de vroedvrouw gezegd dat ik ze op dat ogenblik niet wou zien. Ik had schrik dat ik de schok niet ging aankunnen door al het bloedverlies. Ze brengen mij naar de operatiezaal om een curretage uit te voeren, want mijn placenta wil er niet helemaal uitkomen. Eens ik terug bij mijn man ben, wil ik mijn twee meisjes toch zien. De vroedvrouw brengt ze naar mij. Ze waren zo volmaakt. Ze moesten alleen nog groeien en verdikken. De dag ernaa krijg ik 2 zakken bloed toegediend. Ik had 4/5 van mijn bloed verloren. De dag daarna nog een zak met ijzer. Op maandag mag ik eindelijk naar huis. Het is nu al 2 weken geleden en toch lijkt het nog maar gisteren te zijn. Ik durf niet naar buiten gaan zonder mijn man (en dan nog) voor schrik dat de mensen er mij over aanspreken en dat ik het niet aankan. Telkens ik eraan denk begin ik te huilen en kan ik niet meer ophouden. Iedereen denkt dat ik sterk ben en hier wel overheen kom. Maar dit is helemaal niet zo makkelijk als de mensen denken. Ik probeer mij sterk voor te doen voor mijn man en familie en vrienden, maar dat is een verkeerd beeld. Telkens ik alleen ben rollen de tranen over mijn wangen. Het vervelende is elke dag je telefoon te moeten beantwoorden en het hele verhaal opnieuw te moeten doen. En je dan nog eens sterk houden en de mensen aan de telefoon steunen, want dan beginnen zij te huilen. Ik zie ondertussen dat dit al een hele boterham is wat ik heb geschreven, dus ik zal maar stoppen zeker. Groetjes
Mama Laurence heel veel sterkte met dit verlies van jullie meiden Lina en Luna. Hier schieten woorden te kort. Neem alle tijd om te herstellen....
wat verschrikkelijk voor jullie zeg weet niet wat ik moet zeggen... heel veel sterkte en een dikke knuffel
verschrikkelijk wat je doormaakt meid, ikzelf heb ook met die angst gezeten omdat de mijne ook 1eiig zijn en op 16 weken werd er ook tts vastgesteld bij de onze alleen hebben wij het ongeloofelijke geluk gehad dat dit zichzelf hersteld heeft maar vergeet nooit de stress en angst die we toen hadden maar voor jullie is dit verschrikkelijk. ik hoop dat je je samen met je man doorheenslaagt met vallen en opstaan en meid a.u.b. doe je niet sterker voor dan je bent maar praat en huil heel veel samen met je man want alleen zo ga je het met de tijd een plaatsje kunnen geven
wat vreselijk dat dit is gebeurt. ik wil jullie ook heel veel sterkte wensen met het verlies van jullie mooie dochtertjes luna en lina. hele dikke knuffel xx
Wat afschuwelijk dat jullie Lina* en Luna* nu moeten missen... Ik wens jullie heel veel licht en liefde, voor nu en voor de toekomst.
Heel veel sterkte met dit enorme en verdrietige verlies. Renate Thomas* 18-07-08 - 19-07-08 Daniel* 22-07-08
Wat verschrikkelijk Ontzettend veel sterkte met dit grote verlies, heb er geen woorden voor... En lieverd, je hebt recht op je verdriet hoor. Laat je gevoelens maar zien aan je man en je familie, zij zijn juist degenen die je begrijpen en je misschien enigszins kunnen troosten. Als het je teveel wordt om je verhaal te vertellen aan verschillende zeg dat dan tegen deze mensen, ze zullen het begrijpen. Niet opkroppen, je màg rouwen over je 2 meisjes, het is zo'n groot verlies, niemand verwacht dat je sterk bent
oh wat vreselijk de tranen staan in mijn ogen... waarom moeten sommige mensen zulk verdriet doorstaan? het is zó oneerlijk
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Laat je verdriet vooral gaan, houd het niet binnen. Het is zo oneerlijk allemaal.