Goedemiddag, zie onderwerp Ik vraag me dit al heel lang af... Soms hoor ik dat mensen die zo'n groot kinderwens hebben, en onvruchtbaar zijn absoluut geen kind willen adopteren. Ze gaan liever kinderloos door het leven dan dat ze een geadopteerd kind hebben. Met alle respect, ik wil niemand voor het hoofd stoten maar waarom is dit? Ik weet van mezelf dat als ik geen eigen kinderen kon krijgen, dan had ik zeker weten kinderen geadopteerd, ook al is het niet mijn eigen vlees en bloed... Ik denk dat je het kind dat je adopteerd uiteindelijk wel als jouw eigen kind zal zien, of heb ik het mis? Heel graag hoor ik jullie mening hierover
Een adoptieprocedure is een hele zware, belastende procedure en bij een adoptiekindje horen ook weer unieke uitdagingen, dat zijn de redenen waarom ik het niet had gedaan als Thijmen zich uiteindelijk niet had aangediend. Ik ben ook bang dat bij veel landen je je af moet vragen of de regels omtrent adoptie zo goed worden nageleefd en of het allemaal koosjer gebeurd.
Wij zijn niet onvruchtbaar maar willen een kind van onszelf en geen kind van een ander. Wij zouden t accepteren als t niet meer gebeurt, en niet een kind willen redden.
Mentaal een heel zware en belastende procedure. Vergeet de financiële kant van een adoptie niet, veel jonge koppels kunnen die grote kost (+ het lang weg zijn van het werk door in buitenland te blijven bij buitenlandse adoptie) niet aan. Ik vind dat je er wel héél naïef over gaat!!
Omdat je duidelijk geen idee hebt van de impact van dat proces ... mentaal, emotioneel een ... daar komt ie ... financieel. Je bent erg naief, en misschien moet je je even inlezen hierover. Dan wordt je veel duidelijk denk ik.
Sorry hoor maar ik vraag om meningen, op een beleefde manier. en niet om kritiek dat ik naief wordt gevonden of niet! mag ik ook iets vragen??? Ik wil de mensen die er niet voor kiezen juist begrijpen, omdat ik juist iemand ben alles op alles zou zetten om wel een kind te mogen opvoeden..
Ik vind het nog al wat, wat je daar zegt. Het komt bij mij over als: joh, ga lekker adopteren. Ach het is niet je eigen kindje, maar je leert er wel van houden. Ook al doe je dat niet meteen, je hebt dan toch je kindje? Bij adopteren komen heel veel praktische zaken om de hoek kijken (geld!, tijd, gesprekken), maar is ook een zwaar emotioneel proces. Ik zou ook niet adopteren als ik geen kindjes had kunnen krijgen, omdat ik het proces niet aan zou kunnen.
Ik heb iemand gekend die 2 kindjes uit China heeft geadopteerd. Het is een jarenlang proces waar je doorheen moet en het kost ontzettend veel geld. Ik zou dat bedrag ook niet zomaar kunnen ophoesten. En als ik het zo lees op dit forum krijg je tegenwoordig niet zomaar meer een gezond kindje mee naar huis. Erg jammer,er zijn zoveel kindjes op deze wereld die wel een goed tehuis kunnen gebruiken en veel mensen die het met alle liefde willen geven.
Omdat het gewoon niet zo makkelijk is als jij doet voorkomen. Dat hoef je niet te begrijpen, dat kan je niet begrijpen als je dat proces niet zelf hebt meegemaakt. Daarom naief. Je hebt (gelukkig denk ik dan maar) geen enkel idee wat voor wissel dat op je trekt, wat je daarvoor moet doen en vooral laten, door welke mangel je wordt getrokken. Ik denk dat ik het adoptieproces zonodig nog zwaarder vond denk ik als de MMM. Het is niet zo rooskleurig en romantisch als je doet voorkomen, je moet de financiele middelen hebben, je moet de juiste instelling hebben, je moet om kunnen gaan met tegenslagen en moeilijke periodes, je moet een kind met special needs kunnen opvoeden en dan bedoel ik niet alleen lichaamlijk. (want als je denkt dat je een gezond kindje zomaar "krijgt", dan kan ik je vast uit een grote droom halen"). Vaak is het zelfs zo dat er onderliggende onbekende (sociaal-emotionele) problemen zijn die nergens zijn beschreven en die opeens opkomen. Denk je niet dat wij alles op alles hebben gezet? Je moet weten dat wij zelfs de financiele middelen zouden hebben gehad om een kind te adopteren. Echter kennen wij zelf onze tekortkomingen en hebben wij dus moeten vaststellen dat het gewoon niet voor ons was, en al helemaal niet in het belang van het adoptie-kind. Want je moet je eigen egoisme voor een groot deel even overboord gooien als je wilt adopteren. Als je het doet puur omdat je perse een kind wilt ... trust me ... dan kan het goed fout gaan. Daarom ... lees je even in in dat proces en vraag daarna je vraag nog eens ... en dan niet alleen de rozegeur en manenschijn verhaaltjes lezen ... maar alles. Ik heb groot respect voor gezinnen die het doen ... wij waren er niet een van.
Los van alle bovenstaande zaken die benoemd zijn denk ik ook dat adoptiekinderen en ouders die wanhopig naar een kind verlangen niet altijd de beste match zijn. Een adoptiekind is vaak zwaar getraumatiseerd en de wensouders verlangen al jaren naar een kind en hebben daar 'verwachtingen' van die een getraumatiseerd kind niet kan waarmaken. In een groter gezin ( adoptief of natuurlijk) gaat dit vaak beter maar is financieel niet op te brengen...
Dit kan je nu makkelijk zeggen... helaas zeggen de mensen die gezegend zijn met een kleine dit meestal.....de kans is groot als je met lege handen had gestaan je van gedachte was veranderd! Gelukkig moet je geen keus maken.
Wij hebben het er zeker over gehad, voordat we aan de behandelingen begonnen. Wat als... Ik ben opgegroeid met twee geadopteerde (toen) kinderen, dus voor mij zou de keus idd 'makkelijk' zijn om dit te willen doen, mijn man vond het een moeilijke maar was er ook positief over. -Maar de kosten, kan oplopen tot 25.000 - regelmatig special needs kinderen (van ernstig gehandicapt tot bv hazelip of klompvoetje) waar je je ook in moet verdiepen en daar zitten ook vaak operaties aan vast -in een aantal landen van herkomst moet je een x-tijd verblijven, voordat je je kindje mee naar huis mag nemen (soms wel tot 6 maanden) De meeste werkgevers zijn niet van; nee joh, tuurlijk, ga maar, wij betalen wel door. -cursussen, antecedenten onderzoeken, gezinssamenstelling, getrouwd, man/vrouw, man/man, vrouw/vrouw. Dan de eventuele problemen van het geadopteerde kind zelf. Mijn (stief)broertje heeft nooit ergens last van gehad en is ook eenmaal in land van herkomst geweest en vond dat fijn. Mijn (stief)zusje daarentegen, was toch een ander verhaal. Het adoptietrauma noemden ze het. Identiteitscrisis... En dat was moeilijk hoor.
Dus de mensen in de zware MMM zetten niet alles op alles om een kind te mogen krijgen?!? En als ze eenmaal uitbehandeld zijn en kinderloos achterblijven, geen geld voor die enorm dure en jarenlange adoptieprocedure, hebben ze dus niet alles op alles gezet? Maar ik begrijp dat jij over genoeg geld beschikt om een adoptiekindje te kunnen kopen. Tenminste, zo doe je het voorkomen. Je denkt er veel te gemakkelijk over.
Ik vind de vraag van TS reëel, maar de reacties heel heftig en negatief hoor! Ik snap dat het een gevoelige snaar raakt bij velen. Ik heb dit ook eerlijk aan mn ongewenst kinderloze vriendin gevraagd, maar in hun situatie is de combi van leeftijd/zo lang getrouwd (onder de 40 jaar zijn ) en de kosten waar het op stuk loopt...
Ik vind dit ook een normale vraag. Ze zet er juist expres bij dat ze niemand voor het hoofd wil stoten en zich dit alleen afvraagt.. Mijn mening daarover: wij zijn alles bij elkaar 7 jaar bezig geweest om een kindje van ons samen te krijgen. Waarvan 3 jaar MMM. Het lukte maar niet en elke maand die teleurstelling ging bijna ten koste van onze relatie. Wij hebben het toen naast ons neergelegd en geaccepteerd dat we nooit een kindje samen kunnen krijgen, En ja, wij hebben het over adoptie gehad, de voors en tegens besproken. Buiten het financiële plaatje, de reisperiode tijdens de procedure en alles stress en hoop, zijn er ook veel eisen aan gebonden. Mijn man is al wat ouder, daar wordt moeilijk over gedaan. Heel goed over nagedacht en kwamen tot het besluit dat we nu eens rust wilden in ons leven. Geen adoptieprocedure- stress. Wij wilden na al die jaren genieten, gewoon even van elkaar, de wereld zien... En nu... Nu ben ik zwanger!
Hier in België zijn de wachtlijsten minstens 10 jaar (en momenteel liggen ze gewoon grotendeels plat, net door die enorme wachttijd). Ik heb geen zin in eerst al 5 jaar moeten wachten op de eerste cursus. Daarna - na de cursus - gescreend worden en al dan niet goedkeuring krijgen van de rechter. En dan dus nog es minstens 5 jaar of langer moeten wachten tot er een kind is. Daarnaast het aspect leeftijd. Ik word 31, mijn man is binnenkort 45. Veel kans dus dat we geweigerd worden. En natuurlijk ook het emotionele en het opgroeien van 't kind wat je nooit weet wat wordt (aardt het kind hier? wat in de puberteit? wat erna? ...). Het financiële zou hier minder een probleem vormen. Zeker omdat je dus minstens 10 jaar hebt om te sparen.
Totaal off topic, maar.... PROFICIAT!!! @TS Ik denk dat motivatie om al dan niet te adopteren heel persoonlijk is. En het is lang niet altijd een kwestie van "bewust niet willen". Soms wil één van de twee 't niet... (die situatie heb ik in mijn eigen omgeving gezien, heel pijnlijk. Het huwelijk heeft stand gehouden maar zelfs jaren daarna is het nog een zere plek) en soms zijn er andere factoren die meespelen. Angst voor 't onbekende, de vermoeidheid die er al is en dan nóg zo'n energieverslindend proces ingaan, 't idee dat een ander gaat beoordelen of jij wel een kindje mag adopteren, de spanningen, de keuzes (welk bureau, welk land etc.), de vele eisen waar je soms aan moet voldoen... Ik noem zomaar even een paar dingetjes... Wij overwegen al langere tijd adoptie. Dat overwogen we, toen we wellicht kinderloos zouden blijven en dat overwegen we nu nog veel sterker, nu we zo rijk zijn met onze peuter en een bib in aantocht. Diep in ons hart zouden we dolgraag een ander kindje, die niet bij de bio papa en mama kon blijven, dezelfde liefde en kansen mogen geven, als we aan onze peuter en bib mogen gaan doen. Maar wij gaan denk ik struikelen over de zeer hoge financiële kosten en dat vind ik best wel eens verdrietig. Er is ruimte in ons hart en in ons huis... maar "geld" gaat dus bepalen of wij een adoptiekindje in ons leven mogen verwelkomen. En "geld" gaat waarschijnlijk wederom bepalen dat een adoptiekindje langer op een adoptieouder moet wachten...
Ik denk dat de zin waar men over valt, althans ik wel, is het 'je doet er toch alles aan?' Adoptie is geen heilige graal namelijk ... Het is een zwaar, vermoeiend, soms pijnlijk en vooral een financieel proces. Een proces wat jaren duurt, en je vooral ben overgeleverd aan anderen.
Mijn ouders hebben lange tijd (10jaar) gedacht geen kinderen te kunnen krijgen (en ze wilden niet verder de MMM in), maar adoptie was voor hun geen optie: ze wilden graag een biologisch eigen kindje. Ze hebben wel pleegzorg overwogen, maar voordat ze die knoop door hebben kunnen hakken, bleken ze totaal onverwachts zwanger geworden van mij (en nog 2 zusjes in de jaren die volgden).