Ik ben zelf 34 jaar geleden geadopteerd uit Indonesië door de meest geweldige ouders in Nederland. Zijn open geweest over de adoptie vanaf kleuterklas, leerde heel veel over de geschiedenis van Indonesië en wist al heel vroeg waar ik vandaan kwam. Zowel mijn zus als met mij hebben onze ouders nooit 'adoptie problemen gehad' waren absoluut opstandig als pubers, maar wie niet. Het zijn mijn ouders, mijn alles. En ook mijn bio familie in Indonesië is een leuke familie die ik sinds 3jaar ken. Onze ouders hebben heel bewust voor adoptie gekozen toendertijd. Zij wilden graag kinderen een kans bieden, een beter leven, hun liefde delen. Onze ouders wilden ouders worden, niet perce zwanger van een eigen kindje. adopteren moet je echt doen om de juiste redenen en goed nadenken over de eventuele gevolgen en obstakels die je tegen kan komen. Zeker in deze tijd, waar baby's niet meer echt geadopteerd mogen worden zoals wij vroeger. Trauma's, handicaps enz. enz. Start het proces wanneer je het beide wilt, wanneer je beide achter een adoptie staat. Niet omdat het 'een laatste kans is om moeder te worden'. Want dat is in mijn beleving een verkeerd antwoord. Financiële middelen zijn heel belangrijk binnen de procedure, kijk of je het echt aankan want er zijn ook gezinnen die zich in de schulden werken voor een adoptiekind. Schulden brengt stres, is niet goed voor een gezin maar ook zeker niet als stel die msschien net de mmm uit is en begint aan deze procedure. Verder ben ik mijn beide families dankbaar, dankbaar dat mijn bio-mama mij heeft kunnen afstaan, super dapper kan mij niet voorstellen dat ik mijn kleine baby straks af moet staan. Dankbaar voor mijn geweldige ouders die mij alle kansen hebben gegeven in het leven en zowel van Nederland als Indonesië mij de geschiedenis en gewoontes hebben bijgebracht.
Dit inderdaad. Verder ken ik uit mijn vriendenkring ook verhalen van geadopteerde kinderen (inmiddels volwassenen) die weliswaar terugkijken op een goede jeugd, maar toch vraagtekens zetten bij hun adoptie. Ze waren misschien liever in land van oorsprong gebleven en daar geholpen. Dat is achteraf nooit helemaal te bepalen natuurlijk, maar feit is wel dat ze niet 100% achter hun adoptie staan en zelf nooit zouden adopteren. Wij hebben het geluk gehad zwanger uit de mmm te komen, maar hadden om deze redenen sowieso nooit voor adoptie gekozen.
Ik heb altijd gezegd dat als ik geen kind kan krijgen van ons beide samen (dus ook NIET via donorsperma) dan hoef ik geen kind te hebben. Ik kan het echt niet aan om na al die maanden/jaren behandelingen en teleurstellingen nog eens jaren lang een adoptieprocedure te moeten doorlopen... Om dan misschien te horen dat we zogezegd niet voldoen of om op latere leeftijd problemen te hebben met het geadopteerde kind. Wees gerust wij kennen heel veel gezinnen waar het niet goed loopt eens het kind zich vragen begint te stellen en zo verder...
Idd, onderschat de impact van een jarenlang mmm traject niet... Verder; over het algemeen sta ik vrij 'nuchter' in het feit dat wij definitief kinderloos zullen blijven en heb al een hoop goedbedoelde adviezen en ideeen voorbij horen komen. Maar ik krijg toch eigenlijk wel een beetje de kriebels van het gemak waarmee mensen er soms maar vanuit gaan dat bv. adoptie een logische volgende stap is als je zelf geen kinderen kan krijgen. De weg van kinderwens naar definitieve ongewenste kinderloosheid is over het algemeen een traject van jaren en heeft een dusdanige impact op je leven dat een volgend zwaar traject geen optie is. Darnaast kan het toch ook gewoon zo zijn dat je ook gewoon het verlangen/ de behoefte niet hebt om over te gaan tot adoptie? Ik vind het dus een beetje een aparte redenering... Edit; zie net dat ts niet meer actief is, beetje mosterd na de maaltijd dus, mijn reactie.
Onze oudste komt uit China, onze jongste 2 zijn via IUI D en ICSI D ontstaan. Onze kinderwens was zeer zeer groot. Ja, ik hou van alle 3 de kinderen evenveel...bij de oudste met gecompliceerde special needs is zijn hechtingsstoornis toch het grootste probleem. Daarbij is hij hoog begaafd qua intelligentie, zijn sociaal emotionele ontwikkeling loopt hierop achter. Dat loopt dus scheef en zorgt voor flink wat hobbels en bobbels op de weg. Hier moet je je echt heel erg bewust van zijn. De kinderen hebben al zoveel meegemaakt, het is echt heel anders dan bevallen van een babytje zonder rugzakje nog. Ik hoop, voor alle 3 mijn kinderen, dat ze later kunnen zeggen dat we het goed gedaan hebben voor ze. Het gaat niet om ons, het gaat om hen.
Omdat ik geen kinderen wil om maar kinderen te nemen/willen. Ik wil kinderen van mezelf en mijn man. En ik wil geen kind met bagage, het leven is al uitdagend genoeg.
Dat is makkelijk gezegd als je kids hebt. Al dat bla bla bla achteraf.... Als je nooit in de situatie hebt gezeten en nooit die keus hoeft te maken ... Tja dan heb je makkelijk praten.
Ik heb een aangenomen pleegbroer en mijn man een geadopteerde broer. En voor ons beiden geldt dat ze allebei niet voelen als 'eigen'. Er zullen vast situaties zijn waarbij dat wel zo is, maar bij ons dus niet. Daarnaast heeft mijn man twee kinderen uit een eerder huwelijk en wonen zij voor de helft bij ons (co-ouderschap). Dus als onze MMM niet gelukt was, dan had ik hen al in mijn leven gehad. Niet dat zij voor mij hetzelfde voelen als een 'eigen' kind, maar we zijn wel een gezin.
Nou, ik heb dat ook gezegd toen ik in de MMM zat, met 4 miskramen achter de kiezen.... Mag je het dan wel zeggen?
Nou.. En je mag het denk ik ook gewoon niet willen. Een kind van jezelf is toch heel anders dan een adoptie of pleegkind?
Mijn ouders hebben nooit biologische kinderen gehad. Zij kunnen dus niet zeggen of het heel anders is als een eigen kind. En wanneer ben je een 'eigen kind' ? Alles wat mijn ouders voor mij gedaan hebben geeft mij zeker het gevoel dat ik hun eigen kind ben. Ook mijn kinderen zijn eigen kleinkinderen en mijn zus mijn eigen zus. Vaak maken mensen die hier geen ervaring mee hebben zulk soort opmerkingen, terwijl adoptiekinderen dat vaak niet zo ervaren. Natuurlijk is er geen bloedband, maar de emotionele band die je opbouwt met je adoptieouders is veel belangrijker in mijn ogen. Met mijn biologische ouders heb ik alleen maar een bloedband, verder niets, hoe aardig ik ze ook vind.
Ik heb niet gezegd dat je iets niet mag zeggen. als je de keus nooit moet maken of je hebt kids tja dan is het een "ver weg van mijn bed show"