Hallo meiden, ik wil graag even mijn ei kwijt hier. Ik ben op 21 september bevallen van een prachtige dochter. De eerste 24 uur heeft zij helaas op de neonatologie gelegen, maar daarna mocht ze weer lekker bij mij komen. Mijn placenta was gescheurd met als gevolg behoorlijk wat bloedverlies, dus ook ik moest blijven, maar gelukkig mochten we na 2 dagen samen naar huis. De dag dat ik thuis kwam ben ik begonnen met huilen en voor mn gevoel er niet meer mee opgehouden. Vooral de laatste paar dagen voel ik me gewoon echt rot. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ontzettend blij met mn kleine meisje. We hebben lang op haar moeten wachten en ze is echt ontzettend welkom hier, maar het lijkt wel alsof ik me alleen maar rot voel. Ik heb het gevoel wat ik altijd heb aan het einde van de winter. Verdrietig, moe...En dat snap ik dus niet. Ik zou hysterisch van geluk moeten zijn, maar dat ben ik niet! Tuurlijk heb ik wel momenten dat ik wél blij ben, maar de momenten dat ik me verdrietig voel overheersen. En ik weet dus nieteens waaróm ik verdrietig ben! Iemand tips? Gaat dit over? Duurt dit lang? Bedankt voor het lezen.
Hoi Zena, Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van je dochter! Wat vervelend dat je je zo voelt, maar het is natuurlijk ook niet niks, het krijgen van een kind, de bevalling, de verandering, alle verantwoordelijkheid, de hormonen die opspelen, ineens is dat kleine mensje daar, waar je al maanden op zit te wachten, best heftig natuurlijk. Ik zat ook echt niet op een roze wolk hoor, toen Evi net geboren was. Ik heb in het begin ook vaak bij mezelf gedacht "vind ik dit eigenlijk wel leuk", ookal was ik gelijk helemaal bezeten van Evi. Maar toch niet zo extreem als jij nu aangeeft. Ik was wel huilerig (ik denk gewoon kraamtranen) maar niet constant. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd erover te praten met m'n man en andere mensen in m'n omgeving. Ook had ik heel erg de behoefte om constant mensen die vertrouwd zijn om me heen te hebben, dan kon ik lekker m'n ei kwijt. Misschien kun jij dat ook? Bij mij is het met de weken minder geworden en uiteindelijk over gegaan en nu geniet ik met volle teugen van onze dochter. Hopelijk gebeurt dit bij jou ook, maar als je het gevoel hebt dat het verdrietige gevoel niet minder gaat worden maak dan een afspraak met je huisarts, vooral omdat je aangeeft dat je je wel vaker wat verdrietiger voelt. Ik wil je iig heel veel sterkte toewensen en probeer lekker te genieten van je kleine wonder! Liefs, Danielle
Probeer jezelf niet te verplichten om op die roze wolk te zitten! Dit heb ik ook niet gehad. Ik was ook erg labiel en emotioneel na de bevalling. Bij mij duurde dit zo'n acht weken. Toen kwam mijn meisje in een wat stabieler ritme en begon ik te wennen aan de nieuwe richting van mijn leven. Geef jezelf de ruimte, accepteer de hulp van anderen als dat voor jou de druk verlicht. Je bent net bevallen! Genieten komt écht wel, vertrouw daar maar op! Dikke knuf voor jou!
lieve meiden, bedankt voor de reacties. Ik heb gisteren heel goed gesprek gehad met mn man en later nog met mn moeder. Dat luchtte erg op. Ik schaam me dat ik me niet zo gelukkig voel en ben er nu wel achter dat dat niet nodig is en ik hier zelf ook niet om gevraagd heb. Gelukkig merk ik wel dat ik ervan geniet als ik mn kleine meisje verzorg. Gelukkig! Ik kan dus toch genieten, alleen dat zag ik even niet. Bedankt voor jullie reacties!
Hoe is de begeleiding na je bevalling? Kan je nog mensen bellen bvb de VK nu? Als dat kan zou ik dat toch even doen en met haar overleggen of dit binnen de normale kraamtranen kan vallen of dat er iets meer is. Als je de vk niet kan bellen dan moet je de huisarts maar bellen. Je niet schamen en niet denken van ik MOET op die roze wolk hoor. Dit zijn dingen die door hormonen (en er is nogal n schommeling aan hormonen in je lichaam nu) en allerlei dingen buiten jou om kunnen gebeuren en als je dan optijd handelt dan komt t allemaal wel weer op zn pootjes terecht en kan je uiteindelijk toch echt genieten van alles. Maar voor de zekerheid toch ff een dokter of VK ofzo vragen hoe, of en wat je er mee moet of kan. Voor de zekerheid. Sterkte EN gefeliciteerd met je hummeltje!
Ik zat de eerste 3 weken absoluut niet op een roze wolk en heb er gewoon met iedereen over gehad. En het grappige is dat toevallig iedere moeder met wie ik erover had zich ook niet ok voelde na de bevalling, elke avond dikke tranen. Dus wat nou roze wolk. Ik heb het idee dat dit heel heel heel vaak voorkomt, waar die roze wolk vandaan komt snap ik niet helemaal. Uiteraard zijn er ook heel heel heel veel vrouwen die zich wel helemaal fantastisch voelen, maar er zin net zoveel die wel last hebben van verdrietige buien en dat is natuurlijk niet zo gek. Heel je leven staat op zn kop! Als je zwanger bent denk je op alles voorbereid te zijn, op je verdere zwangerschap, de bevalling, de kamer, kleertjes etc etc. Het enige waar je niet op voorbereid hebt watvoor impact de komst van de baby op je leven heeft! Daar moet je gewoon aan wennen en dat duurt echt even. Het komt echt wel goed.
Ik ben ook altijd heel open geweest over dat ik echt niet op een roze wolk zat in het begin en dan blijkt idd dat meer kersverse moeders dat hebben gehad. Maar toch gebeurde het bij mij ook dat mensen het echt niet konden begrijpen dat ik me zo voelde, alsof je niet anders mag dan je geweldig voelen na de bevalling en de komst van je kindje. Het heeft gewoon een enorme impact op je leven en tuurlijk weet je dat ook voordat je kindje geboren wordt dat je leven verandert maar je weet pas echt in welke mate als het eenmaal zover is. Geweldig hoor, als vrouwen zich gelijk helemaal super voelen als moeder maar bij mij was dat niet het geval, ik moest echt even "wennen". Maar echt hoor, als je het gevoel hebt dat het bij jou toch wat dieper gaat dan dit, ga dan gewoon even praten bij de huisarts of je vlk. Baat het niet dan schaadt het niet. Sterkte!
Rose wolk? Wat is dat? Ik heb hem niet gezien hoor... Ik weet nog dat mensen steeds zeiden: 'Meid, geniet van je kraamtijd' en ik kon alleen maar denken: 'Genieten? Ik voel me rot en ellendig en ik doe geen oog dicht en ik huil om een scheet en ik heb een hechting van 8 cm in mijn doos! Rot op met je geniet van je kraamtijd! ' Gelukkig is alles uiteindelijk nog goed gekomen hoor, maar de eerste periode vond ik zwaar tegenvallen!
Herkenbaar hoor! Ik zat die eerste drie -vier weken ook niet op een roze wolk! In de kraamkliniek ging het nog, veel bezoek enzo maar eens thuis het spijt me dat ik het zo moet uitdrukken maar dat vond ik de hel We waren thuis, ze huilde, mn huis lag er slordig bij, ik wist nog niet goed hoe ik flesjes moest preparen, ik voelde me zwak en ellendig en heb soms tegen de muren opgekropen van verdriet! Ik had me zelden zo eenzaam en alleen gevoeld terwijl ik wel net bevallen was, heel raar dat gevoel! Bij mij hielp een vast schema op te bouwen en bezoek in te lassen! Mn mama en schoonmoeder zijn vaak op bezoek geweest en dat deed me goed! Ik kreeg lekkere warme verse soep omdat ik ondertemperatuur had en zulke kleine zaken namen ook mn verdriet wat weg! Wat mij ook hielp is dat mijn man en ik ons terug zijn gaan inschrijven bij de dansschool en dat we weer lessen gaan volgen! Tijdens die uurtjes de week gaat Noortje naar de ouders/schoonouders! Ook doe ik er nog een uur linedance alleen bij met mn zus, tijdens dat uurtje blijft ze bij de papa! Je bent mama maar bovenal je bent nog steeds een mens en een vrouw en dat mag je niet vergeten!
Lekker om te lezen dat meer vrouwen dit hebben! Ik begin nu te genieten van mijn kleine meid, maar de eerste drie weken heb ik me met momenten echt doodongelukkig gevoeld. De impact die dit kleine wezentje had heb ik zwaar onderschat (en ik meende me zo goed voorbereid te hebben), ik voelde me eenzaam en erg verdrietig. Ik baalde dat ik niet van die tijd kon genieten (want babys groeien wel heeeeel snel) en voelde me superschuldig dat ik me zo voelde...Ik heb er veel over gepraat en nu gaat het een stuk beter, gelukkig! Er zijn nog momenten dat ik het even niet zie zitten, maar ik kan nu wel genieten van haar!
oh meiden, wat ben ik blij met die herkenning! Ik merk dat het de laatste paar dagen wat beter gaat. Ik voel me nog regelmatig rot (eenzaam ook inderdaad), maar ik merk ook dat ik me minder lang rot voel. En dat ik me op die momenten kan bedenken dat het over gaat. Ik ben vandaag heel druk geweest en dat werkt ook goed, merk ik. Al ben ik nu wel erg moe. Ik vind het erg rot voor jullie dat jullie deze gevoelens ook hebben, maar voor mezelf ben ik daar blij mee. Ben ik toch niet zo gek als ik zelf dacht!
Het komt echt wel goed hoor meid. Als je baby en jij eenmaal jullie ritme hebben gevonden is het alsof het nooit anders is geweest. Ik dacht ook dat het nooit over zou gaan, maar mijn zoontje is nu bijna 3 maanden en oh man wat vind ik dit leuk. Eerste paar weken heb ik alleen maar gehuild ' s avonds. Trouwens, mijn kraamverzorgster heeft me daar ook voor gewaarschuwd! Komt goed!
Kan me helemaal aansluiten bij al jullie 'posts'. Die roze wolk hebben ik en mijn man eigenlijk ook niet gezien hoor. Het is eigenlijk pas nu sinds een paar weekjes dat ik er echt van ga genieten. WEl heel jammer want nu is m'n verlof bijna over en moet ik straks weer gaan werken. Achteraf baal je dan zo dat je niet meer van de tijd hebt kunnen genieten en daar word ik nu dan achteraf weer heel verdrietig om. Maar ja.. het is nu eenmaal zo dat je niet alles kan voorspellen of zelf in de hand hebt. Denk dat er echt maar heeeeeeel weinig mensen zijn die op een roze wolk zitten en nog minder die daar voor uit durven te komen zoals wij!