Mijn wens is groter dan die van mijn vriend aangezien hij twee kinderen heeft en ik geen. Hij is er heel makkelijk in, vindt het prima als hij tien kinderen krijgt maar vindt het ook goed als het bij deze twee blijft. Al zou hij een kind van ons samen wel heel leuk vinden dus dat wil hij ook wel graag.
Hier altijd het beeld gehad van drie kindjes. Heel recent bevallen van ons tweede kindje en de wens voor een derde is nu groter dan ooit (de hormonen zullen hier ook heerlijk bij meespelen ). Mijn man was er altijd heel stellig in dat wij compleet zouden zijn met twee kinderen, maar héél voorzichtig lijkt hij open te gaan staan voor een derde kindje Voorlopig gaan we echter even genieten van de twee kleintjes die we nu hebben, zij schelen 15 maanden. Wanneer onze jongste 1 wordt zou ik graag voor nummer 3 willen gaan
Hier was het andersom. Mijn man had duidelijk de wens voor een derde. Ik heb heel lang getwijfeld en kon maar geen beslissing nemen. Definitief zeggen van nee kon ik niet. Maar ik vond de zorg voor met name de jongste nu erg zwaar. Nu is ak deze drukte en onrust voorbij (nog maar net) en dan ging het toch kriebelen. We zijn er niet heel officieel voor gegaan maar hebben er ook niets tegen gedaan En als ik echt echt geen 3e had gewild. Dan had ik dat wel gedaan. Dus tadaaa
Mijn man wilde altijdeen groot gezin. Liefst 4 kinderen. Nu we er 2 hebben (3 en 1 jaar) vindt hij het best pittig, slechte slapers.... Hij heeft nu gezegd dat hij 2 echt genoeg vindt. Ik vind dat erg lastig aangezien ik graag een derde zou willen. Ik laat het nu rusten. Wellicht wanneer de kids bijv 6 en 4 jaar zijn, over een jaar of 3 dus dat hij er nog anders over gaat denken. Ik hoop het heel erg! Ik heb 2 gezonde kids, dus ben erg dankbaar, ook als het hierbij blijft. Maar zal het dan voor mijzelf echt even moeten ‘verwerken’ omdat de wens vanuit mij heel groot is. Dus blijf voorlopig nog maar even hopen
Bij mij was de wens voor een 3e er al langer. Mijn man leek het ook wel leuk, maar zag vooral praktische bezwaren. Het duurde een paar maanden voor hij om was. Niet dat ik op hem in heb moeten praten. Ineens kwam hij er zelf mee, op een avond
Hier was de wens concreet vanuit mijn kant, abstract vanaf de zijne. Daarmee bedoel ik dat ik het specifiek over een tweede, derde, vierde heb gehad en hij meer sprak over: ik zie mezelf wel met een wat groter gezin. Maar hoe wat of wanneer daar kwam hij niet mee.
Hier is mijn wens groter. Man vond 1 kindje al prima. Hij is superblij met nummer 2. Met een 3e zou hij ook heel blij zijn. Ik heb zeker nog een wens voor een 3e. Voor mijn man is het nu een nee. Afgesproken dat we ons de komende 3 jaar op ons huis (verbouwingen) en andere 2 kinderen richten. Sowieso zou ik de 3e graag willen als de jongste op school zit.
Toen we 10 jaar geleden een relatie kregen, zei mijn partner dat hij graag 2 kinderen wil. Ik zei dat we eerst maar eens 1 zouden doen (ik moest tenslotte bevallen) en het dan nog wel eens zouden zien. Daar ging hij mee akkoord en in augustus 2016 werd onze dochter geboren. Twee dagen na de bevalling wist ik al dat er wel een 2e zou gaan komen, maar na een paar maanden wist ik pas echt wat ouderschap was en polste ik voorzichtig bij mijn partner hoe hij over een 3e denkt. Nu waren de rollen omgedraaid, want het eerste jaar vond hij best zwaar, dus 2 is toch ook goed? Maar vervolgens werd ze 1, bij mij ging het al enorm kriebelen voor een 2e, maar we wilden eerst verhuizen. Inmiddels een huis van een nieuwbouwproject gekocht en pas volgend jaar rond deze tijd krijgen we de sleutel. Hoe dan ook, in november gaat mijn implanon eruit, want dan heb ik al 1,5 jaar een wens voor een 2e! En die 3e? Daar is mijn man inmiddels op terug gekomen! Nu ze bijna 2 is genieten we zo enorm van haar, we hebben straks de ruimte, we hebben het telkens over ons gezin in de toekomst met 3 kids, dus als het ons gegund is, gaat die er zeker komen! Tussen onze dochter en het volgende kindje gaat 3+ jaar zitten, tussen de 2e en 3e waarschijnlijk 2 a 3 jaar. We merken dat onze dochter nu steeds meer zelf kan en dat is erg prettig. Voor ons dus geen wens van 1, maar wel afwisselend wie het sterker voelt. Moet wel zeggen, mijn man vindt 2 ook prima hoor, maar aangezien ik inmiddels een enorme wens voor een 3e heb, lijkt hem dat ook wel gezellig. Waarom 3? Gewoon praktisch, allemaal een eigen kamer en nog zolderruimte hebben, past in de auto, studies zijn op te brengen voor ons, etc. Maar wie weet willen we over 6 jaar ook nog wel een 4e hahaha. Hebben het er als grap wel eens over. Hart wel, praktisch gezien niet. Denk dat ik bij wijze van hormoontjes wel 10 kinderen op de wereld zou kunnen zetten.
Hier was er geen wens voor een 3e. Althans weleens benoemd maar onze 2e was pas 8 maand toen ik onverwacht zwanger werd van nr.3. Mijn man was meteen blij, eigenlijk zelf blijer dan ik! Ik wist wel dat hij graag een 3e wilde ooit maar achteraf was hij daar dus al meer mee bezig geweest dan ik. Ik riep overigens altijd voordat we kinderen kregen; ik wil er wel 4! Toen ik bij de oudste heftige BI kreeg, leek het er zelfs langere tijd op dat we niet meer kinderen zouden krijgen. Gelukkig na lang zoeken en de juiste therapie, durfde we een 2e zwangerschap aan. En dat ging erg goed, vanaf toen weer volop vertrouwen gekregen in mijn lijf. Ook nu gaat het erg goed. Afgelopen week zei mijn man tussen neus en lippen door; een 4e kan er ook nog wel een keer bij. Hij probeerde het als grapje te brengen maar ik weet zeker dat hij het meent
Ik wist wel dat ik graag een 3e wilde maar mn man was hier veel eerder klaar voor dan ik. Gelukkig kreeg ik alle tijd en voelde ik me niet gepusht.
Hier is het vooral mijn wens. Na de zwangerschap van de jongste zei hij dat het klaar was, ik kon op mijn kop gaan staan maar er kwam absoluut geen derde. Nadat ie dat al een paar keer gezegd had heb ik gezegd dat ik het niet vond kunnen dat hij zomaar besloot dat het voor ons klaar was, dat zoiets besproken hoorde te worden en dat ik nog wel een wens had voor een derde. Hij heeft toen besloten er over na te denken en uiteindelijk zei die dat ie toch nog wel een derde wilde mede doordat onze jongste zo ongelofelijk makkelijk is. Wel willen we hiervoor gaan als de oudste sowieso op de basisschool zit.
Ik vind dit wel een goede! Ongeacht of 1 vd 2 wel/niet een 2e/3e enz wil, het moet wel bespreekbaar zijn. En natuurlijk kan je niemand dwingen maar het kan ook niet zomaar beslist worden voor de ander
Van 1 naar 2: konden niet snel genoeg weer zwanger zijn bij wijze van van 2 naar 3 is nu aan de orde. We willen het beiden even graag 'maar nu nog niet'. Dus kan gerust nog 1-2 jaar duren voor we ervoor gaan. Maar de wens is er zeker en bij beiden in dezelfde mate lijkt me, dat het nu nog niet aan de orde is. Zal ook de laatste zs zijn, dus ik stel lang uit om er nadien optimaal van te genieten. Kan er precies nog geen afscheid van nemen (en ben nog geen eens zwanger of bezig met zwanger zijn ). voelt nu al als afsluiten van een belangrijke levensfase dus nog uitstellen om er langer plezier van te beleven
Wij wilden beiden een groot gezin. Bij de vierde vind man het nu compleet. Ik ook, al kan er gevoelsmatig nog wel eentje bij.
Ik ben zwanger van mijn 4e. En mijn vriend zijn eerste. Beide spraken wel over een wens van een kleine van ons samen, en al vrij snel was ik zwanger als 3x een vmk gehad. Nu bijna 20 weken zwanger van onze dochtertje.. Mijn andere 3, ziet en beschouwd hij als zijn eigen..