Hoi allemaal, Ik heb een prachtig meisje van 2, geboren uit donorschap. Het is een, voor mij, bekende donor maar hij speelt verder geen rol in het leven van mijn dochter. Nu ze ouder wordt merk ik toch dat ze het vaker over een 'papa' gaat hebben. Het is dus tijd om langzaamaan haar verhaal te vertellen. Ik heb meerdere boeken en kinderboekjes nageslagen maar ik blijf het lastig vinden een passend verhaal klaar te hebben voor mijn meisje. Zijn er hier bewust alleenstaande moeders die hier ervaring in hebben? Hoe zijn jullie het gesprek aangegaan met jullie kindje? PB mag ook!
Ik zit niet helemaal in de zelfde situatie omdat mijn zoon zijn vader wel af en toe ziet (eens in de 2 a 3 weken voor een paar uurtjes). Ook hier is verder geen omgangsregeling en is het mijn zoon van bijna 3 allang opgevallen dat andere kinderen wel met papa en mama in 1 huis wonen. Ik geef altijd een eerlijk antwoord. Als hij vraagt waar is papa, dan geef ik aan dat papa in papa's huis woont en dus niet bij ons. Is tot op heden ruim voldoende. Als er meer vragen komen ga ik nadenken over uitgebreidere antwoorden. Er zijn vast ook boekjes etc over, maar ik geef eigenlijk liever een spontaan eerlijk antwoord op zijn vragen. Als hij dan tevreden is met het antwoord, gaat hij weer verder met de dag.
ik begin er geen gesprek over. zeker niet met 2 jaar. ik gaf en geef alleen antwoord op hun vragen als ze er zelf mee komen. en dat hoeft echt niet heel uitgebreid. vaak nemen kinderen genoegen met korte antwoorden. waar is mijn papa of heb ik een papa? kort, je hebt geen papa. maar wel een oma, opa, lieve tante bla bla. Kort antwoord op hun vraag en ze zijn afgeleid van de werkelijke vraag. En vooral toen ze erg klein waren gaf ik de vraag ook nog wel eens terug. Waar denk jij dat je papa is/ wat denk jij? En dan verzinnen ze er zelf wel iets op waar ze even tevreden over zijn en is het onderwerp een paar maanden niet intressant. Iets later heb ik 2 boekjes met uitleg over donor kinderen gekocht. Deze pakken ze nu zelf en hier hebben ze tot op heden genoeg aan.
Zo pak ik het nu ook aan inderdaad. Als ze het heeft over een papa zeg ik dat zij geen papa heeft maar wel een mama en nani (oma). Ik heb naar boekjes gekeken maar de verhaaltjes daarin passen niet helemaal bij haar situatie...
Er zijn wel speciale boekjes. In verschillende varianten "een wereldwondertje" KID MAMA Geschreven door Mireille van Seggelen en Liliane van der Wiel. Deze is speciaal voor donor/kid kindjes die alleen een mama hebben. Ze hebben ook een boekje gemaakt over eiceldonatie. Wij hebben de papa en mama variant ervan voor ons kid zoontje.
Maar het verhaaltje hoeft natuurlijk niet helemaal aan te sluiten toch? Je kan dingetjes naar je hand zetten. En ze hoeven nog niet alles te weten toch? Hier bijv zelf een donor gezocht maar heb een boekje kid mama waarin over ziekenhuis en donatie daar gesproken wordt. Prima. Laat ze maar geloven dat het zo gegaan is. De echt waarheid krijgen ze pas te horen als ze veel groter zijn. En boekje noortje gelezen? Die vond ik hier het meeste op de situatie aansluiten.
Hier natuurlijk wel een iets andere situatie en nog niet helemaal relevant, maar wat wij in elk geval doen, is steeds benoemen dat er allerlei soorten gezinnen zijn. Sommige hebben alleen een mama, andere twee mama's, of twee papa's, of alleen een oma enzovoorts. Maar het is wel rottig dat in de meeste boekjes het steeds over een papa en mama gaat, dus tips daarvoor zijn hier erg welkom. Verder legden we haar ook uit dat we naar het ziekenhuis gaan om een kindje te proberen krijgen en dat we dat bij haar ook zo deden. Snapt ze natuurlijk nog niks van maar dat geeft niets. Vind het vooral belangrijk om eerlijk te zijn en haar te laten weten dat ze dan wel geen papa heeft maar wel veel andere mensen die van haar houden. Wat jij dus ook al doet
Dat vind ik dus ook. Het boekje over Noortje gaat over een donor die bij de geboorte komt kijken en papa genoemd wordt, dit vind ik helemaal niet toepasselijk in mijn situatie, en ik wil het wel zo realistisch mogelijk houden.
niet zo moeilijk doen. die bladzijde kan je prima heel netjes op elkaar lijmen. probleem opgelost. het verhaal loopt zonder dat stukje gewoon goed door en niemand die het ziet. Ik heb dat hier dus gedaan. en verder niet te moeilijk denken. zulke kleine kinderen hoeven verder helemaal niet precies te weten hoe het zit. een man wilde helpen, heeft zaadjes gegeven en klaar. hoe en wat komt later wel als ze een stuk groter zijn. ik heb bijvoorbeeld ook het boekje wereldwondertje. die sluit hier goed op aan. mama wil een kindje, wat heb je ervoor nodig, een zaadje en een eitje, mannetje heeft zaadje, mama heeft eitje maar geen man. aardige meneer die zn zaadjes aan mama geeft, er groeit een kindje, kindje geboren, mama blij.
oh en in het boekje Noortje wordt nergens gesproken over de donor die papa genoemd wordt hoor Er staat: Noortje heeft geen papa maar een donor. en verderop in het boekje: Ook de donor kwam naar Noortje kijken. Hij was sprakeloos. Hij was blij dat hij de donor van zo'n lief kindje was. Deze bladzijdes kun je dus dicht plakken.
Jullie hebben ook gelijk maar toch wil ik graag een verhaaltje klaar hebben die bij haar situatie aansluit. En voor deze leeftijd maakt het idd nog niet zo veel uit, maar ook als ze ouder wordt wil ik graag een verhaal klaar hebben. Ik zit er zelfs over na te denken om zelf een boekje te schrijven voor haar
Hier ook een kindje van een donor. Ik vertel mijn dochter straks dat mama heel graag een kindje wilde. Om een kindje te krijgen had mama zaadjes nodig van een meneer. En dat er een lieve meneer was die de zaadjes aan mama gaf zodat er een lief mooi kindje komen.
Het klinkt zo simpel maar jouw verhaal vind ik erg mooi! Daar kan ik wel wat mee Ik zie dat je een lange weg achter de rug hebt, wat fijn dat het nu gelukt is!
Dat zou ik zeker doen, lief idee! Ik herken het helemaal hoor, die behoefte om je kind herkenbaarheid te bieden en ervoor te zorgen dat ze niet met vragen blijft zitten. En hoe meer je nu al vertelt, hoe minder je straks 'een verhaal' nodig hebt. Wij hebben net dit boek gekocht: https://www.penguinrandomhouse.com/books/197684/mommy-mama-and-me-by-by-leslea-newman-illustrations-by-carol-thompson/9781582462639/
Vertel een kind vanaf het begin de waarheid (op eigen niveau). Begin met een simpel basisverhaal en dat kan je steeds verder uitbouwen in de toekomst. Dus een begin waar je steeds meer bij kunt vertellen. Ga ook niet wachten tot je vragen krijgt. Want een kind kan (al dan niet door films, school of vriendjes) een heel verhaal gaan verzinnen wat niet klopt. Juist op jonge leeftijd nemen ze informatie goed op en heeft het nog geen lading. Dat kan als ze ouder zijn wel komen. Juist dan is het goed dat ze weten hoe het zit. Dat die basis er vanaf het begin is. Een goed boek over praten met jonge kinderen in niet standaard situaties is wereldkind (gericht op adoptie maar de technieken zijn goed bruikbaar). Er staan veel voorbeelden in. Dat een kind geen vader heeft zou ik ook niet zo snel zeggen. Er is een verwekker geweest. Leg dus uit dat hij/zij ook een vader heeft maar dat het "piet" is die mama graag wilde helpen.
Mijn zoon was 2 ofzo toen hij er naar vroeg. Ik heb hem uitgelegd dat gezinnen in allerlei samenstellingen voorkomen. Sommige kindjes hebben 1 mama, andere 1 papa, sommige 2 papa's of 2 mama's, Weer andere 2 setjes van een papa en mama en weer andere kindjes wonen ergens anders of bij oma of opa. Ik heb hem verteld dat mama heel graag een kindje wilde maar dat er geen papa was om dat mee te doen. Maar dat mijn wens zo groot was dat ik zaadjes van een meneer heb gekocht om toch een kindje alleen te kunnen krijgen. Niet in deze specifieke bewoording. Zijn antwoord was: mama dat heb je goed gedaan, want je bent de allerliefste en beste mama die ik maar kan wensen en ik ben blij dat ik bij jou ben. Hij heeft geen papa en dat weet hij. Nu is het voordeel dat hij mijn broer bijna elke dag ziet en die als een "soort" papa voor hem is. Inmiddels is hij 5. Hij vraagt er niet echt naar. Als andere kinderen vragen waarom hij geen papa heeft zegt hij: omdat een oom veel leuker is!!