heb de tranen in mijn ogen staan, wat onwijs oneerlijk en verdrietig. heel veel sterkte. prachtige naam hebben jullie trouwens gekozen
Zoveel aan je moeten denken de laatste dagen.. Ik heb over 2 dagen vakantie, wel 3,5 week lang! Dan kom ik je knuffelen hoor... of je nou wil of niet *knuffeltje*
Sterkte! Weet hoe moeilijk je het hebt. Zelf 14 december bevallen met 16+1 weken. Helaas moesten wij deze beslissing zelf nemen. Het heeft me weken gekost om overeind te krabbelen. De zorg voor onze andere 3 kinderen heeft me daar zeker bij geholpen. Maar je blijft hem missen. Voor altijd. Prachtige naam trouwens!!
Dankjewel allemaal voor jullie lieve berichtjes. Hoe het nu gaat met mij... tja wat zal ik zeggen, ik belande van de week nog in het ziekenhuis met Endometritis (kraamvrouwenkoorts) ik kreeg ineens hevige buikpijn en kon gelijk langs komen op de kraamafdeling in het ziekenhuis waar ik bevallen ben van Nathan. Ze hebben daar een echo gemaakt waarop een donkere vlek te zien was, dus ze dachten in de eerste instantie aan curreteren maar mijn bloed liet iets anders zien, mijn infectiewaarden waren zo hoog dat ik direct moest blijven. Ik kon kiezen of op de kamer te liggen waar ik bevallen was van Nathan of een kamertje apart maar dan wel tussen de pas bevallen vrouwen met babies. Ik koos het laatste, het kamertje waar ik bevallen was dat ging mij te ver dat zou ik echt niet trekken.... dus daar lag ik dan aan het infuus met antibiotica, deze moest ik 48 uur krijgen en dan zouden ze kijken of mijn infectiewaarden gedaald waren. Normale waarden zijn onder de 10. Bij mij was het 123. De volgende dag was deze gedaald naar 75 dus de antibiotica sloeg goed aan. Ondertussen gebeurde er thuis ook genoeg want de as van Nathan zou thuis komen. Ik voelde me zo rot dat ik daar niet bij kon zijn en mijn vriend dat alleen moest doen.... heb op dat tijdstip liggen huilen in mijn bed, F*ck iedereen maar dacht ik, ik hoef mijn tranen niet in te houden of te verstoppen. Ik ben mijn kindje verloren, en lig nog geen week later met een bacterie in mijn baarmoeder in het ziekenhuis. Mag ik asjeblieft huilen.... Vrijdagmiddag mocht ik na veel smeken naar huis, ik was er zo klaar mee... ik wilde rouwen, thuis zijn bij mijn vriend en zoontje, maar eenmaal thuis blijk ik compleet te blokkeren. Het besef wat er nu eigenlijk in die 2 weken gebeurd is er nog niet.... Het zal tijd moeten hebben, veel tijd....
O lief wat vreselijk.. Ook dat nog wat rot allemaal.. Ik snap dat j gwn thuis wilde zijn op dat moment.. Alsof t allemaal niet erg genoeg is.. Hopelijk is de infectie onder controle nu. Heel veel sterkte met alles lieve lieve schat.. Dikke knuffel voor jullie!
Hoi lieve MamavanThiemo, Moest aan je denken en vroeg me af hoe het nu met je is. Is alles nog goed afgelopen met die vreselijke bacterie? Heel veel sterkte met alles wat jullie hebben meegemaakt en waar jullie nog steeds middenin zitten. Heel veel knuffels
Hoi Regnia, Het gaat met ups en downs, soms kan ik heel verdrietig raken bij het idee dat ik nu een volop schoppend knulletje in mn buik had moeten hebben. Mijn zoontje van 4 zorgt gelukkig voor de nodige afleiding. De bacterie is gelukkig verdwenen en ben daar helemaal van hersteld. Vorige week controles gehad bij gyn en was er nog even sprake van eventuele curretage omdat er nog steeds een stukje weefsel blijkt te zitten. Maar gyn wil afwachten of het mee komt met de 1e menstruatie. Deze net achter de rug dus ben erg benieuwd of mijn baarmoeder nu schoon is. Morgen ga ik weer na ruim 6 weken aan het werk, eerst voor halve dagen en dan rustig weer opbouwen, kijken of ik mn koppie erbij kan houden. Wil ook graag weer een beetje de draad oppakken.