Missen alles haha! Niet missen: zere rug in de laatste paar weken. 95 kilo wegen Wachten totdat de bevalling begint Voorweeen
Dat ga ik ook wel missen! En ik vind 't ook wel leuk als m'n buik alle kanten op beweegt. Verder zal ik heel blij zijn als het 'zwanger zijn' voorbij is en ik weer alles kan doen wat ik altijd deed; sporten, alles eten, biertjes drinken, geen last meer van m'n rug hebben dus gewoon overal mee naartoe kunnen gaan zonder te moeten denken 'kan ik daar wel zitten? Wat als het niet meer gaat? Misschien is het makkelijker om maar niet mee te gaan..'
Ik mis de schopjes. En de rust, gewoon 1 of 2 uur GEEN geluid om je heen (oh my god, wat mis ik de rust ). En ik mis regelmatig het gevoel van 'compleet' zijn. Op mijn werk mis ik haar, vroeger had ik haar bij me. Ze is extreem van de rust, reinheid en regelmaat dus we doen weinig uitjes (en al helemaal weinig met haar). Als man en ik dan samen ergens zijn is dat fijn, maar missen we haar ook enorm. Alleen thuis met zijn 3-tjes voelen we nu echt compleet, en die tijd is er niet vaak.. Wat ik niet mis: die dikke pens van de laatste paar weken. Ik werkte in het ziekenhuis en moest grote afstanden hobbelen. Verschrikkelijk..
Waar ik enorm naar uitkijk is de babytijd. Vooral die eerste dagen na de geboorte zijn zo bijzonder, met niets te vergelijken.
Ik ga niets missen, ook de schopjes niet want hij trapt m'n ribben inmiddels zo wat door midden! Laat maar komen die baby!
Eigenlijk niks. Tot 16 weken veel spugen en vanaf een week of 18 heftige rugpijn wat bekkeninstabiliteit bleek te zijn. Dus al vervroegd thuis helaas. En nu dat geschop doet zo'n pijn. Nee doe mij de tijd maar van de baby lekker knuffelen. En dan vooral in de nacht alles rustig buiten geen geluid in huis.
Ik ga vrij weinig missen aan het zwanger zijn, ik ben er denk ik niet voor gemaakt. Misselijkheid als ik niet op tijd eet, nu met 19 weken nog steeds, maar als ik dan wel eet ook weer. Mensen die extra aandacht en interesse hebben, terwijl ik nu juist geen behoefte heb aan aandacht, wil het liefst in m'n cocon duiken. Hoe lief het ook is van die mensen. Maar het allerminst ga ik m'n bekkenpijn missen. Al vanaf 8 weken heb ik alweer klachten, nu al redelijk beperkt in de zin dat alles wat ik doe pijn doet, dus overal keuzes over moet maken wat ik wel en wat ik niet kan doen. Bij de vorige zwangerschap waren de klachten heel snel na de bevalling weer weg, daar ga ik nu ook voor. En gewoon de algehele gemoedstoestand, dat roze wolk verhaal voel ik ook niet. Ben heel blij dat we nog een kindje mogen krijgen, maar dat zwanger zijn voelt voor mij niet bijzonder ofzo.
Ik vond zwanger zijn wel leuk, maar vooral omdat het de eerste keer was en daarom zo bijzonder en nieuw was. Ik hoor veel mensen die voor een tweede/derde/.. gaan, dat het ook veel minder speciaal is, dus heb er nu wel bewust van genoten. Verder ben ik vooral blij dat ik nog zeer lang heel actief heb kunnen wandelen/fietsen/bewegen, mijn hobby nog heel uitvoerig heb kunnen uitvoeren en ook nog lang comfortabel heb kunnen werken. Missen: - Ik vond het echt leuk om elke week opnieuw te lezen wat de kleine in mijn buik nu weer kon, hoe groot hij werd, etc. Werd een leuk ritueeltje met mezelf en mijn vriend. - De zwangerschapskleren die ik had, stonden me blijkbaar goed. Ik had weinig moeite om dingen te vinden, waar ik me ook mooi en goed in voelde (is in normale toestand wel wat anders, ik kijk er niet naar uit om kleren te vinden voor mijn post-partum lichaam). - Ik was heel aangenaam verrast door de mildheid en vriendelijkheid die iedereen voor de dag legde! Ik kon er niet altijd goed mee om (ik voelde me goed en wilde vooral niet anders behandeld worden), maar ik voelde wel heel veel steun, vriendschap en liefde. Niet in het minste door mijn vriend natuurlijk, die echt wel heel hard zijn best deed om me te ontlasten met het huishouden, etc Niet missen: - Sukkelseks Eigenlijk heel de zwangerschap weinig zin gehad, na een tijdje toch nogal creatief moeten zijn in standjes owv die grote buik, in combinatie met weinig zin... Sukkelseks is in normale omstandigheden ook wel leuk en grappig, maar ik kijk er toch echt naar uit om nog eens gewoon intiem te kunnen zijn met mijn vriend (hopelijk heb ik daar na de bevalling en met een baby bij ook nog zin in). In dezelfde categorie: ik kijk er naar uit om terug lepeltje te liggen om in slaap te vallen. Was de laatste tijd niet meer zo gemakkelijk met die buik en pijn bij het liggen. - Ongevraagd advies van iedereen. 'Zou je dat snoepje wel eten?', 'je mag niet te zwaar tillen', ... Grrrr. Ik heb me wel laten vertellen dat dit niet betert eens je kinderen hebt...
Ik sluit me aan bij de "zwanger-zijn-is-niet-mijn-hobby-club" Ik vind er weinig aan. Nou idd dat je je buik niet meer hoeft in te houden dan idd misschien Verder vind ik de aandacht die sommige vrouwen heerlijk vinden echt verschrikkelijk. Overal door jan en alle man ineens maar aangesproken worden. Vreemden die ineens van alles van je willen weten... stomme vragen van vreemden (heb je geen last van de warmte? Eeh... ja ik heb het ook warm als het 30-35 graden is... jij niet?) Mijn buik is ook echt groot (vierde kindje) en ik moet nog wel een paar weken, maar kan me niet meer in het openbaar vertonen zonder dat ik aangesproken wordt dat het vast niet lang meer duurt... zucht... ben dr klaar mee. En idd ben ik zeker wel dankbaar dat ik makkelijk zwanger word en ik hou zielsveel van mijn kinderen en heb het er voor over. Ken helaas ook de kant dat we na een voldragen zwangerschap met legen handen zijn komen te staan... dus ja elk kindje is echt een wonder en een geschenk wat ik zeker koester. Maar ik hoef de weg erna toe daarom niet leuk te vinden toch....
Wat ik zeker niet ga missen na de zwangerschap is het feit dat ik... geen zalm / snijworst op brood mag. steeds honger heb af en toe misselijk ben. in de middag steeds moe ben en wel een uur of langer kan slapen (terwijl ik helaas ook wel huishoudelijk werk heb) Moet wel zeggen dat ik nu meer symptomen heb dan bij mijn zoon. (Ofterwel: de baby heeft 9 maanden de controle over mijn lijf) Het eerste wat mijn vriend voor mij kocht toen ik bevallen van onze zoon was een heerlijk broodje filet American. Héérlijk! En de eerste ochtend thuis propte ik een dik plak zalm op brood. Mijn buik ga ik ook niet missen (was tijdens mijn eerste zwangerschap zo, en zal nu niet anders zijn). Denk dat ik me ook aansluit bij het "zwanger-zijn-is-niet-mijn-hobby-club". Of dit nu een jongen of een meisje gaat worden (en beide zijn meer dan welkom), hierna is het voor ons beiden definitief "schlüss".
Het geschop, m'n vriend denk ik mijn hoge libido Ik ga alle kwaaltjes niet missen, vooral de pijn in m'n rug is vreselijk.
Missen: Ik mis het getrappel.. en het nieuwsgierig zijn naar hoe de baby eruit zal zien etc. Heb soms serieus een soort van heimwee. Niet missen: De kwaaltjes, het slecht slapen, moe zijn iedere dag
Inmiddels al even bevallen, maar: Wat ik mis: - Het getrappel en gewoel in m'n buik - Het "ik-ben-nooit-alleen-we-zijn-altijd-saampjes" gevoel - De leuke spanning rondom echo's - Het steeds fantaseren: hoe zal ze eruit zien, hoe zou haar karakter zijn, hoe zal het gaan straks - Het feit dat iedereen me extra super lief behandelde (spullen dragen, drinken halen, dat soort dingen) - M'n mooie grote buik! Wat ik écht niet mis: - Op momenten een emotioneel wrak zijn - Vreselijke vreselijke vreselijke voorweeën - Non-stop plassen - Niet m'n eigen fitte ik zijn, maar een waggelend nijlpaard
Het enige wat ik mij kan bedenken wat ik mis waren de eerste schopjes, toen ze nog voelden als fladderen. Ik vond zwanger zijn echt niks, en dat is best jammer. Ik was constant doodsbang om hem te verliezen Had mega veel pijn en kwam met regelmaat in het ziekenhuis daarom. Hij schopte me helemaal stuk van binnen. Ik sliep amper Voelde me mega dik Kon slecht lopen Etc. Etc. Nee ik heb zwanger zijn niet als genieten ervaren, en ik verafschuwde dat woord ook. Laat mij maar bevallen, dat doe ik liever.
Ohja. Dat iedereen je goedbedoelde tips geeft. Soms denk ik echt 'rot op joh'. Ik bepaal ******** zelf wát ik wáár, wanneer en op welke manier doe. Ik vind het wat anders als iemand gewoon vraagt hoe het gaat of een keer semi-bezorgd vraagt of ik het wel rustig aan doe. Daar heb je ook gewoon familie voor. Ca va. Maar die bemoeienis soms met wat ik nog moet kopen, hoe ik het ledikantje moet neerzetten, hoeveel ik moet eten (seriously?), dat ik het ledikantje bij het raam moet zetten omdat sommige baby's geel worden (ohhhhh ik kookte van binnen en heb diegene bijna mijn huis uitgebonjourd) en dat soort dingen. Dáár krijg ik nou precies stress van. Laat mij gewoon lekker aanrommelen. Ik vind het al erg genoeg om nu midden in een verhuizing te zitten. Allerlei goedbedoelde adviezen (irritante bemoeienissen) kosten me alleen maar extra energie. Bovendien verbaas ik me ook gewoon wat mensen allemaal gewoon zo 'durven' zeggen. Of vinden dat ze dat gewoon zo kunnen opmerken. Dan denk ik soms echt; waar is je fatsoen?