Ik twijfel enorm. Dit is mijn derde zwangerschap en hopelijk ons tweede kindje. Na dit kindje, is voor ons beide onze kinderwens vervuld. Dus anticonceptie. Ik heb gebruikt vroeg de pil, word ik erg narrig van en ongelukkig, de nuvaring zakt mn libido van tot -10. En het spiraal was een drama. Dus eigenlijk wil ik geen anticonceptie.. Mijn man heeft een hele slechte zaadkwaliteit. Kans op natuurlijk zwanger worden is 2%. Dan zie ik je denken, gok het erop. Maar ik ben als de dood dat ik dan over 8 jaar ineens spontaan zwanger ben. Ik wil eigenlijk niet elke dag nadenken of ik mn eisprong heb of zwanger kan zijn. Mijn man snapt dat deels en zij toen van nou dan knippen ze het mijne maar door. En nu voel ik me schuldig. Kan ik dat van hem verwachten? Juist omdat het al zo slecht is, is de kans natuurlijk mega klein dat ik zwanger word. Hij is ook nog jong, 26. Doen ze het dan wel? Help!
Ik heb geen ervaring daarmee, maar zoals jij al zegt; ik zou me er ook schuldig om voelen en zou het daarom ook zeker niet laten doen. Als hij nou mega vruchtbaar was, is het een ander verhaal. Is de prikpil niet wat voor je dan? En dan daarbij; je kinderwens is vervuld, maar zo vruchtbaar zijn jullie niet, zou het dan echt zo heel erg zijn als je bv na 8 jaar opeens zwanger blijkt te zijn? Ik weet natuurlijk niet hoe je man erin staat, maar die vind het misschien heel bijzonder mocht dat gebeuren? Maar ik neem ook aan dst jullie het hier duidelijk over hebben gehad Ik zou dus echt kijken naar andere mogelijkheden, en anders misschien jezelf laten helpen?
Ik snap niet zo goed waarom jij je schuldig moet voelen? Je kiest er toch samen voor dat jullie kinderwens over is? Waar zit dat schuldgevoel dan in? Wij hebben inderdaad tegen elkaar gezegd dat als onze kinderwens straks vervuld mag zijn dat hij de boel laat doorknippen. Ik heb meer twijfels over wat straks als er een eerste kindje is...
Ik ben na onze zoon weer aan de nuvaring gegaan, ik durfde de gok niet te nemen dat ik ineens zwanger zou raken snel.. Ik voel me schuldig omdat hij mij in principe amper zwanger kan maken, maar gezien er toch een kans is, ik wil dat hij er voor zorgt dat t niet kan. Dat hij een ingreep moet ondergaan omdat ik niet een stom pilletje wil slikken. Bang dat hij het eigenlijk niet wil ofzo.. Maar ik denk dan ook, ik heb drie icsi en straks twee bevallingen gedaan. Maar toch knaagt t... stom..
Ik vind mezelf laten helpen echt te ver gaan, bij mij is dat een aanzienlijk zwaardere operatie. Prikpil wil ik ook niet, die hormonen word ik gewoon niet goed van. En als ik zo zwanger zou raken zou een wonder zijn, maar ik zou het niet willen. We hebben beide de wens voor niet meer dan 2 kindjes. Vinden het volkomen onhandig. En daarbij is ons huis er ook te klein voor, dus het past niet eens. Ik wil ook niet elke maand denken oh shit dalijk ben ik zwanger.. Het enige wat ik kan bedenken behalve hem steriliseren is constant bijhouden wanneer mn eisprong is en dan heen seks hebben.. maar das ook irritant.. weh
Mjah... ik vind t op deze manier een beetje egoistisch gedacht. Sorry voor mijn woorden. Ik zou er namelijk ook aan denken, zeker omdat jullie nog zo jong zijn, dat mocht jullie wat overkomen en hij blijft alleen achter? Maar als hij er voor de volle 100% achter staat, tja, dan is het idd makkelijker dat hij zich laat helpen. Ik heb overigens geen idee, maar vermoed dat ze het op deze leeftijd niet zomaar doen. Mede ook door de reden die ik net aangaf. Maar je kan het er wellicht eens een keertje met je ha over hebben?!
Ik zou zeggen bespreek heel goed met elkaar wat jullie willen. Als daarbij echt sprake is van nooit geen kinderen meer en geen moeite hebben met een ingreep. Dan zou ik jullie aanraden als stel om met een arts te gaan praten. Ik weet dat op jullie jonge leeftijd ze wel moeilijk doen omdat volgens mij voor de 30 of 35 jaar doen ze niet zo een ingreep. Maar misschien als jullie de situatie uitleggen en er met een arts goed over praten is er misschien wel een mogelijlheid. En anders is condooms misschien voorlopig alleen de beste optie. Qua schuldgevoel snap ik je wel maar als je man er ook zelf achter staat is het dus een goed overwogen beslissing geweest van jullie beide.
Dat gesprek met de dokter moeten we dan inderdaad maar plannen, goede tip! We staan er beide gelukkig wel achter. Stel ook dat hij bijv super vruchtbaar was geweest dan had hij dit ook van mij "moeten" doen. Ik vind dat ik dan genoeg gedaan heb met jaren ac, zwangerschappen en bevallingen. Nu zijn er ook nog 3 icsi pogingen bij gekomen. Nou. We gaan eerst deze uk nog maar even uitbroeden. En dan gaan we volgend jaar ofzo naar de huisarts
Jij hoeft je echt niet schuldig te voelen. En ook al is hij verminderd vruchtbaar, als jullie kinderwens vervuld is, dan is hij vervuld. Het is dan niet zo, dat je dan de gok maar moet nemen en 'blij' moet en het 'bijzonder' moet vinden als het toch ineens raak is, alleen omdat je niet snel zwanger zal raken. Je zal niet de eerste en ook zeker niet de laatste zijn die ondanks slecht zaad toch ineens een positieve test in handen heeft. Snap heel goed dat jullie die gok niet willen wagen! Enkel de eisprong bijhouden is ook niet betrouwbaar. En logisch dat je na al die jaren geen hormonen meer wilt. Als jullie er beiden achter staan, waarom zou hij zich dan niet laten helpen? Zou het er idd met een arts over hebben. En stel dat je zou bevallen met een keizersnede zouden ze je ook kunnen steriliseren. Maar snap heel goed dat jij verder al genoeg hebt moeten doorstaan en bij een man is het veel makkelijker te doen. Je hoeft je absoluut niet schuldig te voelen!
Ik heb geen lang traject achter de rug en ik vind ook dat ik genoeg gedaan heb hoor! Zodra wij er zeker van zijn dat er echt geen derde komt gaat mijn man onder het mes. Ik wil ook geen hormonen meer dus tot die tijd condooms... het is wat het is!
Wat een lief berichtje! Echt dankjewel! Je hebt ook gelijk, ik mag dat best verlangen. En nu even rustig alles afwachten hoe het allemaal gaat.
Ik ben dus niet de enige Hoe voelt jou man zich bij het steriliseren? Mijn man vond het altijd onzin, alsof het zn mannelijk wegneemt ofzo.
Nee daarvoor niet bevallen. Ik ga het ook echt echt niet weer proberen. Ik heb hem een maand of 8 gehad, constant buikpijn en heel veel last van mn lijf, down, hoofdpijn, constant haaruitval, pukkels en vooral mega pijn in mn buik. Paar keer het draadje afgeknipt maar dat hielp ook niks, echos gehad om te zien of die goed zat. En uiteindelijk na een keer vrijen stortte ik zelfs in van de pijn. Dus dat was echt de druppel. Ik denk, gezien ik er met mn zwangerschappen ook last van heb en ook met de icsi pogingen, dat het puur door mn baarmoeder komt. Die is heel gevoelig. Dus een spiraal zal ik nooit weer doen.
Mijn man is veel ouder misschien dat dat meespeelt maar hij vindt ook dat het nu zijn beurt is. Hij zegt wel altijd 'Hakkie takkie weg zakkie' maar staat er wel achter . Een vriend van ons heeft de afspraak al gemaakt en nog een andere weet ook dat het dalijk zijn beurt is. Het is hier dus geen taboe ofzo, gelukkig!
Ik vind persoonlijk de ingreep van een sterilisatie veel minder impact hebben dan jarenlange (hormonale) anticonceptie. Wat mij betreft ging in jullie situatie ook de knip erin (gaat mijn man ook doen als deze baby geboren is). Ik waag wel te betwijfelen of er een arts aan wil meewerken. Mijn man heeft het eens nagevraagd na onze tweede, toen was hij 29. Werd keihard weggestuurd (was een orienterend gesprek, maar toch): kom na je 40e maar weer eens terug.
Heel fijn! Het duurt nog even voor wij er aan toe zijn, maar het zou mij veel rust geven als we nooit meer op hoeven te passen. Heerlijk! Succes!