Na je 40?!?? Waaaatt. Dan zou in ons geval er nog 14 jaar anticonceptie moeten zijn? Das toch niet normaal. Ik snap dat nooit.. als je geen kinderen meer wilt, dan wil je ze niet.. En ik vind een sterilisatie bij hem ook minder inpact. Die ac is ook gewoon slecht voor je..
Ik geloof dat het na zijn 35e ook wel heel 'gewoon' geworden wordt. Na je 30e moet kunnen. Het is heel frustrerend, want de enige voorwaarde is 'voltooide kinderwens'
Ppff wat gek. Net alsof mensen alleen maar na hun 35ste klaar zijn. Wij zijn jong ouders (hij is nu 26, ik nog even 27) maar na dit kindje toch echt klaar klaar. Hoe leuk ik kindjes ook vind. Nou ik ga het straks gewoon vragen. En anders gaan we gewoon elke maand aan hun kop zeuren, ik ga niet nog 10 jaar condooma gebruiken om te laten zien dat we geen kinderen meer willen. Dom gedoe
Ja, wij waren ook vroeg. En uiteindelijk toch niet klaar, vandaar dat we niet zijn doorgegaan met het traject. Maar vind het ook raar
Wij zijn nog in dubio of we na deze uk klaar zijn, beide een wens voor 3 kindjes maar niet ten kostte van alles. Is dus hierin ook afhankelijk van hoe deze zwangerschap verloopt. Nu zijn wij wel ouder en man heeft aangegeven geen probleem te hebben met een ‘knip’ als we klaar zijn, aangezien ik flinke endometriose heb willen wij ons wel eerst laten voorlichten of het vanuit dat oogpunt niet beter is om mij te laten helpen. Dat zou anders bij nog verdere verergering alsnog gebeuren. Weet dat ze bij een vrouw wel moeilijk kunnen doen qua leeftijd, zelfs wanneer het om medische redenen is. Bij een man eigenlijk nog nooit iets over gehoord terwijl er bij ons in de omgeving genoeg onder de 35 klaar waren en zich lieten helpen. Voor nu zijn we er nog niet over uit, onze kans van slagen waren volgens de statistieken bij deze escape-iui rond de 3% dus tja dat het dan alsnog kan is voor ons wel bewezen. Denk dat als we hierna voor een derde gaan het ook enkel met iui zouden willen proberen en geen icsi meer. Maar daar gaan we ook echt pas verder over nadenken als we straks dit wondertje in kan armen hebben.
@Bubblez ik denk dat ze dit vooral doen omdat er toch wel mensen zijn die er na bv 5 jaar weer compleet anders over denken... 26 is nog jong om al 100% zeker te zijn dat je de rest van je leven geen kinderen meer wil. Ik begrijp jullie zeker en vast (wij willen er ook maar 2), maar begrijp de reden waarom ze het zo vroeg niet willen doen ook wel. Een vriendin van mij is 35 en kinderloos, heeft nooit een kinderwens gehad en zal er ook nooit een hebben en ze vonden het bij haar zelfs vroeg. Haar man is veel jongen dan haar en bij hem willen ze de ingreep helemaal nog niet doen (want wat als...). Ik ben er ook nog helemaal niet uit wat we na deze zwangerschap gaan gebruiken. Ben ook helemaal geen fan van al die hormonen in mijn lijf. Nuvaring lijkt mij al beter omdat je de hormonen dan niet slikt, maar daar had ik enorm veel buikpijn van... Condooms zijn onhandig... Dus begrijp wel dat je de een ingreep overweegt!
Mij steriliseren gaan ze ook niet doen, dat weet ik al zeker, maar dat wil ik ook niet.. Tis dus vooral afwachten wat ze straks zeggen. We wachten het allemaal af. Eerst deze uk geboren zien worden en dan rustig aan naar de dokter bewegen. Bedankt lieve dames!!
Mijn man laat zich ook steriliseren. Voor hem is ons gezin nu compleet. Ik denk ook dat er geen derde komt maar mochten we ons bedenken dan hebben we nog twee cryo’s in de vriezer. Slaan die niet aan? Pech gehad want ivf wil ik niet meer. Mijn man vindt het prima om zich te laten steriliseren. Op de eerste plaats omdat hij drager is van de ziekte waarvoor we pgd hebben laten doen en hij zich geen ongelukjes kan veroorloven. Maar ook omdat het nu zijn beurt is. Ik ben vijftien jaar aan de pil geweest, heb drie keer ivf met pgd gedaan en nog een cryoterugplaatsing met hormonen gehad. Ik ben vier keer zwanger geweest, heb twee miskramen gehad en twee keizersnedes. Aan de eerste keizersnede ging ook nog een “gewone” bevalling vooraf. Ik heb de eerste ruim een jaar borstvoeding gegeven en wil dat bij de tweede ook doen. Genoeg gefrunnik aan mijn lijf, nu mag hij. Dus ja, dat mag je van je man verwachten. En ook al heeft hij slecht zaad, ik zou de gok niet nemen. Je zult het net zien. Dat hoor je immers wel vaker.
Heb niet alles gelezen aan reacties, maar hier gaat mijn man ook naar de uroloog zodra de baby gezond en wel ter wereld is gekomen. Ik kan zeer slecht tegen AC. En na 2 x hormonen om zwanger te worden en 2 zwangerschappen, wil ik hierna ook geen hormonen meer in mn lijf stoppen. Ik heb zwaar PCOS en ben ip echt wel onvruchtbaar zonder medicijnen, maar toch zit t altijd in je achterhoofd. En ik heb geen cyclus, dus geen menstruatie. Waardoor je bij symptomen toch gaat denken: Ik zou toch niet zwanger zijn?? Daar hebben we allebei geen zin meer in hierna. We zijn straks gezegend met jongens en zijn compleet. De molen weer in om zwanger te worden en t zwanger zijn zelf doen we echt niet nog een keer. Scheelt wel dat mijn man een heel stuk ouder is dan ik en de keus tot sterilisatie dan wellicht makkelijker is? Hij staat er iig 100% achter. En tja ik vind argumenten als: Als je doodgaat en hij wil nog kinderen, wat dan? Altijd een beetje raar. Nu dingen wel/niet doen voor wat ALS. Hou ik persoonlijk niet van Ooh en ik voel me absoluut niet schuldig tegen over mijn man. Waarom zou ik de komende 20 tot 30 jaar ellendig moeten voelen van de AC? Als hij t niet zou willen zou ik de gok nemen. Of condooms gebruiken, maar die vinden we allebei afschuwelijk
Ik heb niet alles gelezen hoor. Maar misschien prikpil of implanon? Collega van mij heeft een implanon. Zij prijst dat ding de hemel in. Weinig hormonen en niet meer ongesteld en bied 5 jaar bescherming.
Wat een lief bericht! Zo voelt het hier ook (min de keizersnedes en.pgd) Ik vind opzich het ook een goed argument dat we nooit meer icsi willen doen. We gaan ook die ene embryo die over is doneren. Misschien ziet een arts dan dat we serieus zijn.
Dat vind ik dus ook. Voor hem is het een knipje, en ondervind daar verder geen hinder ofzo van Als ik aan de pil ofzo weer moet heb ik dat wel. Voor nog jaaaaren. We gaan het zien straks. Wat ze zeggen
Prikpil sowieso niet. Implanon lijkt mij ook vreselijk, en ook weer hormonen. Dat is eigenlijk gewoon geen optie..
Wow, ga je die doneren? Dat is een flinke stap. En bedoel je dan aan een ander stel of voor onderzoek? Voor die keuze komen wij waarschijnlijk ook te staan. Hoe hebben jullie die beslissing genomen?
Nou we twijfelden al voor we deze cryos aanspraken. Omdat ik niet wist of ik dit ooit weer wou. En toen al gezegd van nou we willen ze misschien ooit nog gebruiken, maar wat er overblijft doneren we. Ik (we) zie het zeg maar zo: wij willen geen kindjes meer hierna. Dus k kan ze wel oneindig bewaren, maar dan kan ik er beter iemand anders blij mee maken. Dus in eerste instantie wil ik ze doneren aan een stel. Maar, de donor bank heb ik twee weken terug een bericht gestuurd maar ik hoor maar niks. Als zij hem niet willen, doneren we hem aan de wetenschap, hopelijk kunnen ze dan betere technieken weer ontwikkelen.
En als je bijvoorbeeld de zaad van je man bewaard? Ik bedoel dat hij zich dan laat ‘helpen’ maar dat er altijd nog in de vriezer is?
Respect hoor, maar vind je het dan geen raar idee dat er misschien ergens een kind van jullie rondloopt? Lijkt mij namelijk wel. Een vol broertje of zusje van jullie kinderen. Maar ik vind het wel heel nobel van jullie! En stom dat je niks hoort van de donorbank. Die zouden moeten staan te trappelen.
Ja het is er 'maar' 1, dus ik twijfel of ze hem wel willen. En weet je, wij hebben een moment in ons traject op het punt gestaan om te beslissen of we een donor zouden nemen of niet. En dit deed ons begrijpen dat je niet vader of moeder (of kind) bent puur omdat het materiaal van iemand is. Degene die jou evt draagt, maar in ieder geval opvoed en lief heeft, die maakt jou papa en mama. En dat doet mij realiseren, ik gun dat een ander. Als ik maar 1 iemand net zo'n wonder mag geven als onze zoon... wat geweldig zou dat zijn! En ik denk dat onze kinderen en evt dat kind het heel goed kan begrijpen waarom wij een embryo hebben afgestaan. Hoe bot het ook klinkt, het is (nog) niet ons kind. Het is een embryo, maar ik heb er verder niet de gevoelens voor als voor mn zoon of de baby in mn buik. (Hopelijk klinkt dit niet te hard)
Nee, je klinkt niet hard. Heel nuchter, dat wel. Ik snap wel wat je zegt. Het zet me aan het denken. Aan de andere kant ben ik blij dat wij zover nog niet zijn en dat we nog heen keuze hoeven te maken. Ik vond het pgd-traject ook lastig omdat er embryo’s die de ziekte droegen werden vernietigd. Ik moest daar niet teveel over nadenken. Het zijn nog maar een paar cellen maar als je dan weet wat dan kan worden vind ik dat best heftig. Maar eh... we zijn wel heel erg of topic aan het gaan.