Mijn man en ik merken de laatste tijd dat we iets te vaak steeds dezelfde dingen moeten zeggen en soms zelfs boos moeten worden op de kids voordat er wordt gereageerd . Voorbeelden zijn stoeien en dan te lang doorgaan, meerdere keren van tafel gaan tijdens het eten. Wij zijn een beetje zoekende naar welke consequentie we dan per situatie aan iets kunnen verbinden. In het verleden gebruikten we de gang als strafplek, maar ik heb het idee dat ze daar nu te groot voor zijn en dat het niet meer zo goed werkt. We hebben geen iPad, maar als we een iPad voor beide kinderen hadden kan ik me voorstellen dat het goed zou werken dat je bij niet luisteren 5 minuten van de Schermtijd afhaalt. Wat voor consequenties verbinden jullie aan vervelend gedrag en misschien kun je wat voorbeelden geven?
een regelbord.... Hier hetzelfde alleen dan met 1 van de 3 die bewust in de broek poept.. dus daar ook een regel met consequentie aan vast gemaakt.. foto als voorbeeld.. intussen is er een boning bij gekomen (maand goed = naar Parijs met ons allen) iets wat ze zelf graag willen, maar dat staat dus tegenover dat ze goed gedrag laten zien..
Wij proberen de consequentie te laten passen bij wat er gebeurd is en zo snel mogelijk op het gebeurde, dus niet bv. een week later ofzo. Dus troep maken = troep opruimen en als je dat weigert dan geldt in het vervolg voorlopig dat er maar met een ding tegelijk gespeeld mag worden. Tv kijken op momenten dat het niet de afspraak is is bij herhaling een keer de rest van de dag (of twee dagen) geen tv kijken. Bij alleen thuis blijven (de oudste) je niet aan afspraken houdt is de volgende keer niet alleen thuis kunnen blijven en dus overal mee naar toe moeten, ook al heb je geen zin. Enz. Kan verder even zo snel geen concrete voorbeelden bedenken. Maar neemt niet weg dat we af en toe boos moeten worden, dat hoort er misschien ook wel een beetje bij?
De consequenties hebben hier verband met wat ze gedaan hebben. Dat werkt denk ik ook het beste om te beseffen wat ze gedaan hebben. Met speelgoed gooien is dan bijvoorbeeld niet dat speelgoed meer. Van tafel gaan zou hier in verband staan met geen toetje meer bijvoorbeeld. Etc.
Eerste waarschuwing is naar de gang, 2e is alleen naar zijn kamer. En zonder tablet of telefoon. En soms is het, dan gaan we straks niet meer naar de speeltuin/hertjes/opa en oma. Maar hij is heel erg gefocust op wat je van hem denkt, en een echt pleaser. Dus vaak is het benoemen van een evt straf alleen al meer dan voldoende. Zegt hij netjes 'sorry mama' en herpakt zichzelf. Het komt maar heel heeeel zelden voor dat hij daadwerkelijk naar zijn kamer moet.
10 (bijna 11), 8 en 5 moet wel zeggen dat meeste negativiteit vanuit de 8-jarige komt.. Maar die van 10 kan er ook wat van..
mijn 2 oudsten poepen en plassen EXPRESS in hun broek.. loop al 6 jaar bij de kinderarts voor de oudste en het is echt een psychologisch spelletje wat zij en de middelste doen.. alles medisch uitgesloten.. dus dan maar zo op regelbord.. scheelt mij om boos te worden of laten zien dat het mij zeer doet.. hoef nu enkel te wijzen naar het bord, zonder discussie of emotie.. En dat geeft voor mijzelf inwendig al rust
Zo doen we dat hier ook. Echt straf als in de gang en naar je kamer vind ik compleet nutteloos en dat hebben we hier ook nog nooit gedaan.
De consequentie die ik toepas is het gevolg van het gedrag. Niet ‘normaal’ spelen met speelgoed is dat bepaalde speelgoed even weg, daarbij leg ik uit waarom. Van tafel lopen is prima, maar we eten zittend. Het eten blijft niet eindeloos warm en op tafel staan, dus ben je te veel van tafel geweest dan heb je pech. Geen jas aan willen, terwijl het echt te koud is om geen jas aan te doen, is prima maar je moet dan niet miepen dat je het koud hebt. Uiteindelijk hoop ik ze daarmee inzicht te geven in hun eigen gedrag/keuzes. Ik word niet snel boos..het zijn kinderen die aan het leren zijn hoe ze zich in bepaalde situaties moeten gedragen en welke invloed hun keuzes soms kunnen hebben. Gaat ook echt wel eens minder hoor als we allemaal een mindere dag hebben. Moet ik er wel bij vertellen dat ik ben gezegend met makkelijk opvoedbare kinderen...
ja... minder frustraties, duidelijkheid en geen afwijking van de evt. consequenties.. geeft veel meer rust binnen het gezin.. voorheen vaak schreeuwen of wanhopig.. nu niet meer
Dat ligt er aan wat ze doen. Slaan, schoppen etc is gelijk de hoek in zonder waarschuwing. Met speelgoed gooien = dat speelgoed is nu van mij voor een paar dagen. Als mijn zoontje vervelend doet met tanden poetsen dan waarschuw ik eerst, daarna stop ik gewoon. Hij vind vieze tandjes heel erg, dus dat wil hij niet. Als ze steeds van tafel lopen tijdens het eten, na waarschuwen, naar boven en pyjama aan doen, daarna boven blijven tot ze gaan slapen. Zijn ze vervelend tijdens het naar bed brengen ritueel dan waarschuw ik. Daarna lees ik niet meer voor. En als ze dan nog vervelend doen word eerst slaapliedje 1 en daarna slaapliedje 2 geschrapt. Maar zover komt het bijna nooit.
Hier geldt bij van tafel gaan tijdens het eten geen toetje Nog een keer van tafel? Dan gaat je bord weg en ben je klaar met eten, wel moet ze dan weer aan tafel gaan zitten. Wij laten de consequentie passen bij hetgeen wat ze doet. Enige keer wanneer ze op de trap moet is als ze gilt. Niet van plezier maar gewoon gillen om te gillen... knettergek worden we er inmiddels van. Gillen is op de trap
Het hangt compleet van de aard van het gedrag af. Zeuren, janken, krijsen en hysterisch doen betekent even elders afkoelen tot ze rustig kunnen vertellen wat er aan de hand is. Van tafel gaan onder het eten is kiezen; of weer zitten of even in de gang wachten, in ieder geval niet spelen of tv kijken onder het eten. Dat ze niet willen eten moeten ze zelf weten, maar we zitten wel even samen aan tafel (in de hoop dat wanneer ze er toch moeten zitten ze bedenken dat ze ook net zo goed even wat zouden kunnen eten...) Gooien met dingen of wild spelen is na een waarschuwing dat speelgoed even op de kast. Niet willen opschieten met aankleden of tandenpoetsen is een waarschuwing dat we dan waarschijnlijk te laat komen en dat helpt gelukkig Eigenlijk gewoon logische consequenties dus. Niet nog een extra straf oid.
Gezien de leeftijd van je kinderen vind ik de gang niet vreemd als strafplek. Alleen is de vraag hoe je dat inzet. Het is niet sterk om daar meteen mee te dreigen. Wij hanteren bij van tafel weglopen wel de gang als plek. Een consequentie eraan verbinden d.m.v. eten doe ik nooit. Ik houd eten buiten iedere beloning of straf. Als ze hiervan tafel weglopen dan zeg ik: Ik tel tot drie en dan zit jij op je stoel. Vaak doe ik ook nog mijn ogen dicht. En zich ik erbij dat als ik mijn ogen open doe ik ze op de stoel zie zitten. En dat werkt eigenlijk altijd. Als het niet werkt dan geef ik nog een waarschuwing: Ik tel tot drie, luister je niet dan mag je in de gang zitten. (Aangezien je niet bij ons aan tafel wil zitten). Op die manier vind ik het een logisch gevolg. Door te tellen geef je een kind altijd de keuze om zijn/haar gedrag aan te passen. Datzelfde kan je gebruiken bij stoeien. Al hoewel ik daar als ouder zoveel mogelijk uit blijf als politie agent. Beter is erover te praten: Wat vind je nog wel leuk? Welk stopwoord kan je met elkaar afspreken? Hoe zorg je ervoor dat de ander naar je luistert? Hiervoor zet ik geen straf in. Is juist leuk om te begeleiden. In tegenstelling tot aan tafel blijven tijdens het eten = een duidelijke regel.
Jouw kinderen zijn in dezelfde maand in het zelfde jaar als die van mij geboren en ik zit met hetzelfde probleem. Hier werkt het tot 3 tellen vrij goed + een consequentie aan verbinden. "Ik tel tot drie en als je dan niet goed op je stoel zit (gaan idd altijd van tafel af) dan is er geen verhaaltje voor het slapengaan" of iets dergelijks. Meestal gaat het om hetzelfde: ze eten niet, staan op van tafel of ze ruimen hun troep niet op. Bij het niet opruimen is mijn regel: niet opruimen = mama gooit alles in de vuilbak. Werkt goed. Heb wel nog nooit iets weggegooid hoor, ik pak een vuilzak, gooi wat spul er in en verstop het dan.